Boven de Dordogne hangt een dikke laag mist. Een façade, ‘boulangerie’…wat ooit was. Water, een appel, kastanjes, mijn ontbijt.

De weg heeft fikse stijgingen en dalingen. Ik spreek mijn reserves aan. Mijn benen voelen zwaar. Onder mijn voeten dikke losliggende
stenen in een zandbed. Met aandacht zet ik mijn voeten neer, vooral bij het dalen. Best wel vermoeiend.

Een vrouw in een geruite schort komt in mijn richting. Een moeizame stap. Een emmer in de hand. ‘Bonjour madame, cela fais du bien d’etre dehors avec ce temps’, deel ik met de bejaarde vrouw. Ze kijkt me aan. Een open en lachend gezicht. ‘Oh, tous est detraquer la haut’, vertelt de vrouw terwijl ze met haar hoofd naar boven wijst en met een rollende rrrr . Ze glimlacht.
Wat verder stopt een wagen. Een venster gaat open. Ik herken de vrouw. ‘En vous prend avec dans la voiture, je vous est vue a Bugue.’ ‘Non, merci’. ‘Vous voulez vraiment marcher’. We zwaaien naar elkaar. De wagen rijd verder.

In het museum kocht ik een hanger van een Venusbeeld. Een beeld passend hoe ik me voel op dit moment. Vrouwelijk, zacht, rond. Waar ik mezelf een bedding kan geven en thuis komen in mijn lichaam, waar warmte voelbaar is. En terzelfde tijd voel ik dat ik een bedding wens te zijn voor anderen, in de bredere zin. Een verlangen om zorg te mogen dragen voor anderen in evenwicht met mezelf en verzorgt worden. Als een vrouw/moeder die haar armen opent en mag zeggen ‘kom’. Het beeldje beeld voor mij ook heel goed uit hoe ik deze regio aanvoel. Gedragen in een immense zachte bedding. Een plaats waar je je thuis voelt in zachtheid en veiligheid.