De wekelijkse markt maakt zich klaar om de eerste klanten te ontvangen. Ik warm me op om een nieuwe dag in te stappen.
Een warme wind is aanwezig, het licht is zachter geworden. De aarde is omgewoeld en klaar om nieuwe planten te ontvangen.

Mijn lage rug protesteert af en toe en zorgt ervoor dat mijn bekken, bovenbeen en knie me af en toe komen zeggen ‘wij willen aandacht’. Inderdaad misschien is de tijd er wel rijp voor en kan ik dit deel van mijn lichaam aandacht geven.
Ook al voel ik een weerstand…
‘Verlies ik dan niet de aandacht van mijn hart…’, gaat door meheen. Jasmine dit zijn jou angsten.
Een klein lief zacht stemmetje komt me vertellen ‘Jasmine, heb je nu nog altijd twijfel aan je hart !’

Wat heb ik te vrezen? Eigenlijk niets, ik ben alleen en midden de natuur. Diepe zucht, Ik vertrouw…
In beweging blijvend breng ik mijn aandacht naar mijn bekken, zonder werkelijk iets te willen. Ik probeer dit gebied gewaar te worden en erin te ontspannen. Af en toe glipt mijn aandacht weg.
Ik kom terug… Na een poos voel ik dat mijn rug wat meer gaat ontspannen. Ik heb het gevoel dat mijn bekken breder wordt.
Wanneer ik dit binnen vier muren doe en al stil zittend is dit veel gemakkelijker en kan mijn aandacht er veel langer bijblijven.
In beweging zijn is echter een dagelijks gebeuren en het is in beweging dat ik mijn lichaam wens tot leven brengen.
Het leven… In het bekkengebied daar is het leven ooit begonnen… Het begin…
Ik voel, ik wordt gewaar… Een fijn subtiele gewaarwording… ik voel leven… Het vloeit….
Een fijne gewaarwording is voelbaar in mijn onderbuik.
Mijn bron van leven… Leef, je mag leven… Je hebt het recht te mogen zijn, je hebt het recht te mogen gewaarworden.
Ik voel een zachte aanwezigheid, vreugde is voelbaar over gans mijn lijf. Mijn hart gaat sneller slaan, mijn bron van Liefde en mijn bron van leven raken elkaar.

Als ik denk dat ik zolang in mij kindertijd bijna iedere avond mocht horen ‘die handen boven je lakens’ het was me ook al een paar keer opgevallen dat ik telkens mijn billen en poep op spanning breng wanneer ik in een kerk of tijdens een gebed aanwezig ben. Dit werd me nu duidelijk deze avond tijdens een dienst. Ik kan niet in ontspanning zijn, ik kan niet Zijn in de kerk.
En hoelanger ik in Italië ben, hoe meer ik voel en zie hoe de kerk is blijven vastzitten. Staan mensen nog werkelijk stil bij wat het Christendom is, staan ze werkelijk stil bij wat ze dagelijks als een Mantra opzeggen. Worden deze woorden werkelijk beleeft of werden het loze woorden die de lucht in gaan en verdwijnen door de ruimte.

Pietralunga