Ik voel beweging rond me… 5u30…even was ik vergeten hoe het was om met bijna 10 in één kamer te ontwaken…
De één gaat naar rechts, de ander naar links… Nog een keert terug op zijn passen… iets vergeten… Onrust… Opgejaagdheid…
Ik blijf rustig liggen en draai me nog eens om voor een uurtje…

6u30…ontwaken… Inpakken… Naar buiten even de nieuwe dag opsnuiven… De volle maan, in volle glorie aan de horizon. Wat een spektakel… Om me heen natuurlijk geluiden en de frisheid van de ochtend. Ontbijt… Uiteindelijk vertrek ik als eerste, in alle rust uit het eremo. Voorlopig nog de enige pelgrim in controverso.
Nog even langs de vijgenboom om mijn doos te vullen… een heerlijkheid van moeder natuur.

Het landschap is heuvelend en in vergelijking met gisteren een makkie. Geen glibberige wegen alleen maar een witte kiezelweg tot bijna aan Gubbio. De ups en downs blijven bestaan, ja… ik ben nu eenmaal in de Apennijen.
Het wandelen gaat nog altijd even vlot. Af en toe zijn spieren en pezen voelbaar, wat niet abnormaal is, geen pijnen. Mijn moraal ook deze is goed en zie het nog altijd zitten, af en toe laat hij wat steken… ook dit hoort erbij.

Gubbio kom ik vroeg aan. Een halve dag rust. Gubbio is voor mij een van de eerste steden waar ik kan van genieten. Het is er rustig en voelt goed ook al is het toeristisch. Het is een goed bewaard gebleven middeleeuwse stad en zeker de moeite waard voor een halte.
Hier zou Franciscus de wolf hebben getemd door er gewoon mee te gaan praten, nadat het volk bang was geworden van de wolf die al hun dieren op at. Zo werd mens en wolf vriend door elkander te respecteren en zorg te dragen.