Lente-equinox

Posted on by

Ik zet me neer in de bamboe zetel naast de kachel. Laatsleden kwam Frederik de eigenaar van het huis, ik zie hem nog staan kijkend naar de zetel “mijn grootmoeder heeft daar altijd in gezeten” met een zekere ingetogen zachtheid.
De ruimte is vredig en stil.

Mijmerend kijk ik terug naar wat deze dag me bracht, de dag van de lente equinox, waar dag en nacht even lang zijn, waar de mannelijke en vrouwelijke energie in balans zijn. Het was een ‘rijke’ volle dag. Deze morgen was ik vroeg uit de veren. Het eerste wat ik altijd doe is de gordijnen openen waar de zon opkomt. Dit is voor mij als een dagelijks gebed, de zon begroeten. De verbondenheid die ik hier telkens mag bij voelen gaat voorbij alle woorden die bestaan. Het brengt me onmiddellijk vreugde en energie om mijn dag in te zetten. Ik ruimde rustig mijn huis op en verzamelde alle benodigdheden die ik wou meedoen voor de eerste Ontmoetingscirkel met vrouwen in Watou, in de buurtbres.
Kort na de middag vertrok ik dan met een rugzak op de rug richting het dorp.
Ik was even wat bloemen vergeten voor de cirkel. Ik knipte wat narcissen af in de tuin. Ze staan – na de sneeuwklokjes die Imbolc symboliseren, daar waar alles onder de aarde nog aan het ontwaken is, wat nog in het donker in alle rust zich aan het voorbereiden is om tot volle kracht straks naar buiten te komen – symbool voor het nieuwe seizoen, kondigen warmere dagen aan. Niet vreemd dat zij de gele kleur draagt nu de zon zich krachtig toont. Ze brengt nieuw leven, nieuwe mogelijkheden. De natuur zit toch mooi in elkaar. Is het je al opgemerkt dat de meeste eerste voorjaarsbloeiers de gele kleur dragen. Dit viel me altijd op tijdens mijn pelgrimstochten. Na het frisse groen, kwam het geel. Ik heb tijdens mijn tochten het gele kleur leren appreciëren en het is een kleur die me ook sterk nabij is geworden.
Als ik hierin even terug kijk op mijn levensloop. Geel kon voor mij absoluut niet in een tuin. No way. In die periodes zat ik heel sterk in controle, controle als vorm van overleving. Omdat ik toen dacht dat controle mij zou helpen, integendeel het zet je vast, wat ik natuurlijk niet wist en waarom omdat ik de ruimte niet nam om te voelen, gewaar te worden want het voelde als ‘gevaarlijk’. Ik zat in mijn hoofd waar ik vaak het ‘licht’ niet zag en waar geel geen plaats dus had. Ik had mijn hart deels op slot gezet om de pijn niet te moeten aanvoelen dus kon het geel moeilijk mijn hart verwarmen.
Die ommekeer kwam dus tijdens mijn pelgrimstochten. Door dicht bij de natuur te zijn, de natuurelementen werd ik gevoed door Moeder aarde en Vaders hemel. Bloeide mijn Zijn open als een zaad die het juiste moment en plaats om te open baren in alle vrijheid en weg van gevaren want daar buiten was er geen gevaar.

Er naast stond een paardebloem. Och ja, die mag ook mee en zal ook zijn plaats krijgen op het altaar. Symbool voor zuivering. En met zijn ronde goed gevuld hoofd staat hij mooi als symbool voor de zon. En nu verborgen, maar later in de natuur zie je zijn pluizige bol die mooi als symbool staat voor de maan.

Het was best wat spannend. Af en toe kwam er een klein stemmetje me angstaanjagen. Hmm, klein, kon het mij niet krijgen. ‘Doorzetten Jasmine, niets van aantrekken’, suste ik mezelf. Ik werd gewaar dat dit me versterkte. En dan constateren dat ik mijn perfectionisme kon opzij zetten, zalig. Ik had namelijk een rond doek mee, niet gestreken. Niet gestreken, dat had vroeger nooit gekunnen, het moest perfect zijn. Maar wat is perfect? Ik vond dat het er perfect uitzag in zijn imperfectie. Dankjewel aan mijn rechterhand, die wat uit roulatie is, die me dit deed inzien.
En dan, niets wat ik had gepland kwam aan bod, dankjewel aan mijn flexibiliteit. Laatsleden vroeg me iemand en wat ga je geven tijdens je cirkel. ‘Och, ik zal niet teveel vast zetten. Go with the flow.’ Ik liet me hierin even beïnvloeden en had er mijn werk van gemaakt om op papier te zetten wat er zou gebracht worden. ‘ Ja, het was een ruggesteuntje zou ik zeggen. Maar behalve de structuur Begin-midden- einde en thema ‘oud-nieuw’. Was de cirkel een flow en gebeurde het totaal anders dan wat op papier stond. Zelf de oefening en vragen die kwamen. Het was even wat onwennig wat niet vreemd is voor een eerste cirkel. Ik had vertrouwen in wat mocht gezien worden. Zowel bij mezelf als bij de ander.

Naar de avond toe zaaide ik mijn eerste zaadjes in de groentetuin. Zo bijzonder te weten dat dit kleine zaadje zal uitgroeien, wortels krijgen, de temperaturen, wind en water zal trotseren om een sterke plant te worden waarmee ik me zal voeden.
’s Avonds bakte ik een omelet met kruiden uit de tuin : brandnetel, kleefkruid, zevenblad en paardenbloem. Wat is moeder natuur toch gul.
Dit is één manier van voeden.
Voor de avond viel zag ik de een rode vuurbol over de horizon de hemel zachtroze kleuren. De dag plooide dicht en dankbaar keek ik erop terug. Om dan te constateren dat de maan nu al zoveel licht schenkt en mijn tuin ver-licht
En dit, met deze voeding voed ik me iedere dag. En niemand zal me dit ooit kunnen afnemen waar ook ter wereld. De zon, de maan het zal er altijd zijn.
En wat brengt het harmonie in mijn leven.

Vervolg Mandorla

Posted on by

De amandel is Christus, omdat zijn goddelijke natuur verborgen is door zijn menselijke natuur, of door het lichaam van de Maagdelijke Moeder.
Zei is nog, zegt Adam de Saint-Victor, het mysterie van het licht, dat wil zeggen het object van contemplatie, het geheim van de innerlijke verlichting.

De amandel die, in middeleeuwse versieringen, de figuren van de Maagd of Christus in majesteit een aureool geeft, neemt op een andere manier deel aan het mysterie van het licht: het is het hemelse licht, tegelijk de emanatie van de verblijfplaats van de zaligen en de sluier van het zaligmakende visioen.

In de mystieke traditie symboliseert de amandel het geheim dat in de schaduw leeft en dat ontdekt moet worden om zich ermee te voeden. De schil rond de amandel wordt vergeleken met een deur of muur.
Voor de Hebreeën was de amandelboom het symbool van een nieuw leven. Het is de eerste boom die in het voorjaar bloeit.
In de Islam is de amandel teken van verwelkoming, vandaar dat wanneer je bij mensen thuis gaat ontvang je er altijd eerst amandelen.

In Jeremiah staat geschreven (1,11-12)
11 En het woord des Heren kwam tot mij: ‘Wat zie je, Jeremia?’
“Ik zie de tak van een amandelboom”, antwoordde ik.
En de eeuwige verkondigt: Gij hebt het goed gezien, want Ik waak, opdat Mijn woord vervuld wordt.

In de esoterie van de Middeleeuwen staat de amandel voor de maagdelijkheid van de maagd: mystieke amandel. De elliptische halo omringt de Maagd soms in de kunst.

Wanneer men kijkt naar de vorm van een vulva, vagina, yoni dit laatste komt vanuit het (Sanskriet: योनि) en is de tantrische term voor vrouwelijke geslachtsorganen
(vulva, vagina en baarmoeder).

In het hindoeïsme is de yoni een symbool dat de vrouwelijke energie van de god Shakti representeert.
Daar worden de Yoni’s symbolisch afgebeeld als een rond of vierkant horizontaal vlak met een dieper gedeelte in het midden of inkepingen aan de rand, en een uitloop aan de zijkant. Een totaal andere vorm, symbool van hoe wij het hier zien.
Samen met de − vaak als gestileerde fallus geïnterpreteerde − lingam is de yoni vooral in het Shaivisme een symbool voor de goddelijke scheppende energie. De versmelting van Shakti en Shiva wordt uitgedrukt in de weergave van de yoni en de lingam. De yoni is dan een rand rondom de lingam waarin vloeistoffen (water, kokosmelk, ghee) worden opgevangen die als offergaven over de lingam worden uitgegoten. Terwijl de yoni het vrouwelijke representeert, representeert de lingam het mannelijke..
Shakti is in de Indiase mythologie de vertegenwoordigster van de vrouwelijke energie. Zij is een van de Hindoegoden en wordt vereerd als Moedergodin. Die kunnen enkel hun functie dankzij haar uitoefenen. Zonder energie betekenen ze niets. Ieder mens heeft een eigen ‘shakti’ een levensenergie, die moet opgewekt en ten gunste gewend worden.

En hoewel sommige dit profaan zouden kunnen noemen. Wat ook zo vermeld stond in het boek vanwaar een deel van deze tekst komt, is het altijd belangrijk het onderscheid te kunnen maken in wat men leest.
Hoewel ik als schrijver zo neutraal mogelijk probeer te zijn, en vanuit eigen ervaring en door-leven, vind ik het belangrijk dat de lezer niet zwart op wit leest. Wel dieper de tekst tot zich neemt. Vandaar mijn aanpassing.

De Upanishads vertellen ons dat het het symbool is van de kosmische wateren en de kolkende drukte van de oneindige mogelijkheden van existentialiteit. Dit oude archetypische beeld zou de oorsprong van de mandorla kunnen zijn.

Het feit dat de term mystieke amandel verwijst naar Maria’s maagdelijkheid in de esoterische taal van de Middeleeuwen bevestigt deze hypothese.
Het doet dus niets af aan de heilige waarde van het symbool, maar versterkt het juist. Want deze seksuele connotatie die aan de mandorla wordt gegeven, maakt het tot de oorspronkelijke baarmoeder, voortkomend vanuit de bron het licht van de openbaring, waar mens en God Eén zijn.

Zo zie je maar dat alles verbonden is met elkaar en wanneer je alles afzonderlijk bekijkt vanuit verschillende delen van de wereld komt men tot één punt, de essentie.

En wat vind ik het fijn om bewust te worden en te beseffen dat we vandaag 1 februari zijn, en het de wijde wereld mag in sturen net op de dag van St. Brigid’s day, Imbolc, de Keltische start van de lente in Ireland.
Om dan op 20 maart de vrouwencirkel te starten in Watou, het begin van de Lente bij ons.

En wanneer ik dan deze morgen buiten keek in de tuin en zag dat alle sneeuwklokjes in bloei stonden, symbool voor Brigid. Dan kan ik alleen maar luisteren naar de zachte boodschap en zeggen ‘Ja’ de tijd is rijp.

In dankbaarheid.

Bron: woordenboek van symbolen:mythes, dromen, traditie… GHEERBRANT, Akain

Imbolc

Posted on by

Vorige week nam ik de beweging om mijn FB af te sluiten.
Dit had verschillende redenen, een teveel aan prikkels op het moment, zelfzorg… Vragen kwamen bij me op: wat is voor mij de meerwaarde van FB (hmm, ik vond er niet onmiddellijk één), wat brengt het in mijn leven (soms onnodige stress, omdat mijn hersenen de snelheid van over het scherm bewegen niet aankunnen, daar wordt ik precies tiepsie van), de behoefte aan menselijk contact ipv een scherm (ik verkies het ‘tastbare, zichtbaar leven ipv het vaak vluchtige, superficielle).
De beweging was deugddoend, waardevol, hartelijk en verrijkend.

Ik desactiveerde mijn pagina zodat de groepen die ik reeds had opgemaakt ivm pelgrimeren en fotograferen kon blijven bestaan. Ik besefte dat met 1 klik op de knop het vele werk zou verloren gaan. Dit had ik spijtig gevonden. Een van de voordelen van FB is dat alles van andere websites erop gegroepeerd kan worden. Ipv 3 à 4 andere websites te gaan bekijken.

Een telefoonnr en e-mail adres werd uitgedeeld.

Een privé bericht van Ann.
Ik verwarm me net aan berichten zoals de jouwe…die zijn zó positief nodig om te verspreiden in deze tijden…

Hmm, deze boodschap bracht me wat in verwarring. De vraag die ik me stelde ‘hoe kan iemand zich verwarmen aan mijn persoonlijke verhalen!’

Een andere zin, kwam als een echo in mijn achterhoofd. Toen ik een paar jaar geleden het boek schreef van ‘de Buizerd’, zei iemand, ‘ik ben eigenlijk benieuwd of iemand die teksten zal lezen of wie hier interesse in zal hebben’. Dit had me geraakt en dacht niet dat het nog aanwezig was. Blijkbaar had het er dieper ingehakt dan ik dacht.

”s Anderendaags miste ik FB niet. Geen enkel beweging zette me er toe aan om de gsm in de hand te nemen. Het voelde goed.
Een uitnodiging kwam van Ann om samen een uurke te gaan wandelen
Het wandelen, kreeg een andere wending. Zalig wanneer men zich kan voortbewegen op de flow van het leven. Het uurke werd meer dan drie uur… een brandende kachel, een tasje thee, heerlijk ruikende koffie. In huiselijke sfeer delen, uitwisselen, warme gesprekken. Het was een fijn SamenZijn.

Een iets had me diep vanbinnen warm geraakt toen ik hoorde wat ons samen had gebracht.
Mijn verhalen.
Te horen dat wat ik toen schreef over mijn persoonlijke ervaringen, mijn pelgrimstochten.. dat iemand iedere dag uitkeek naar het verhaal, erdoor moed kreeg en haar door het ziekteproces heen trok… daar werd ik stil van, diep stil. Ik kreeg tranen in mijn ogen, mijn hart bonsde, ik kreeg kippenvel en stond letterlijk met een mond vol tanden. Ik was een beetje het noorden kwijt en moest wat bekomen.

Zo dankbaar dat ik de beweging heb gevolgd om mijn FB af te sluiten, want anders had ik deze liefdevolle boodschap niet gehoord.

Dit heeft me doen stilstaan bij het afsluiten van mijn pagina.
Een vraag die ik me niet stelde bij het afsluiten – omdat zelfzorg noodzakelijk was – wat brengt de FB pagina voor de ander.
Wel met dit warm delen vond ik niet dat ik het plezier van iemand anders kon ontnemen, daarom heb ik besloten om mijn pagina terug aktief te plaatsen.

En wat passend om net vandaag de ruimte te nemen om deze tekst te schrijven en dit met Imbolc waar we de verborgen aardkrachten vieren, maar ook onze eigen nog verborgen talenten. Ons richten op zuivering, vruchtbaarheid en mogelijkheden. We zitten nog heerlijk warm binnen en reflecteren op nieuwe plannen en maken ons alvast klaar voor de periode van nieuwe groei. Ik ben er klaar voor.

In dankbaarheid

Imbolc

Posted on by

Vorige week nam ik de beweging om mijn FB af te sluiten.
Dit had verschillende redenen, een teveel aan prikkels op het moment, zelfzorg… Vragen kwamen bij me op: wat is voor mij de meerwaarde van FB (hmm, ik vond er niet onmiddellijk één), wat brengt het in mijn leven (soms onnodige stress, omdat mijn hersenen de snelheid van over het scherm bewegen niet aankunnen, daar wordt ik precies tiepsie van), de behoefte aan menselijk contact ipv een scherm (ik verkies het ‘tastbare, zichtbaar leven ipv het vaak vluchtige, superficielle).
De beweging was deugddoend, waardevol, hartelijk en verrijkend.

Ik desactiveerde mijn pagina zodat de groepen die ik reeds had opgemaakt ivm pelgrimeren en fotograferen kon blijven bestaan. Ik besefte dat met 1 klik op de knop het vele werk zou verloren gaan. Dit had ik spijtig gevonden. Een van de voordelen van FB is dat alles van andere websites erop gegroepeerd kan worden. Ipv 3 à 4 andere websites te gaan bekijken.

Een telefoonnr en e-mail adres werd uitgedeeld.

Een privé bericht van Ann.
Ik verwarm me net aan berichten zoals de jouwe…die zijn zó positief nodig om te verspreiden in deze tijden…

Hmm, deze boodschap bracht me wat in verwarring. De vraag die ik me stelde ‘hoe kan iemand zich verwarmen aan mijn persoonlijke verhalen!’

Een andere zin, kwam als een echo in mijn achterhoofd. Toen ik een paar jaar geleden het boek schreef van ‘de Buizerd’, zei iemand, ‘ik ben eigenlijk benieuwd of iemand die teksten zal lezen of wie hier interesse in zal hebben’. Dit had me geraakt en dacht niet dat het nog aanwezig was. Blijkbaar had het er dieper ingehakt dan ik dacht.

”s Anderendaags miste ik FB niet. Geen enkel beweging zette me er toe aan om de gsm in de hand te nemen. Het voelde goed.
Een uitnodiging kwam van Ann om samen een uurke te gaan wandelen
Het wandelen, kreeg een andere wending. Zalig wanneer men zich kan voortbewegen op de flow van het leven. Het uurke werd meer dan drie uur… een brandende kachel, een tasje thee, heerlijk ruikende koffie. In huiselijke sfeer delen, uitwisselen, warme gesprekken. Het was een fijn SamenZijn.

Een iets had me diep vanbinnen warm geraakt toen ik hoorde wat ons samen had gebracht.
Mijn verhalen.
Te horen dat wat ik toen schreef over mijn persoonlijke ervaringen, mijn pelgrimstochten.. dat iemand iedere dag uitkeek naar het verhaal, erdoor moed kreeg en haar door het ziekteproces heen trok… daar werd ik stil van, diep stil. Ik kreeg tranen in mijn ogen, mijn hart bonsde, ik kreeg kippenvel en stond letterlijk met een mond vol tanden. Ik was een beetje het noorden kwijt en moest wat bekomen.

Zo dankbaar dat ik de beweging heb gevolgd om mijn FB af te sluiten, want anders had ik deze liefdevolle boodschap niet gehoord.

Dit heeft me doen stilstaan bij het afsluiten van mijn pagina.
Een vraag die ik me niet stelde bij het afsluiten – omdat zelfzorg noodzakelijk was – wat brengt de FB pagina voor de ander.
Wel met dit warm delen vond ik niet dat ik het plezier van iemand anders kon ontnemen, daarom heb ik besloten om mijn pagina terug aktief te plaatsen.

En wat passend om net vandaag de ruimte te nemen om deze tekst te schrijven en dit met Imbolc waar we de verborgen aardkrachten vieren, maar ook onze eigen nog verborgen talenten. Ons richten op zuivering, vruchtbaarheid en mogelijkheden. We zitten nog heerlijk warm binnen en reflecteren op nieuwe plannen en maken ons alvast klaar voor de periode van nieuwe groei. Ik ben er klaar voor.

In dankbaarheid