Vorige week nam ik de beweging om mijn FB af te sluiten.
Dit had verschillende redenen, een teveel aan prikkels op het moment, zelfzorg… Vragen kwamen bij me op: wat is voor mij de meerwaarde van FB (hmm, ik vond er niet onmiddellijk één), wat brengt het in mijn leven (soms onnodige stress, omdat mijn hersenen de snelheid van over het scherm bewegen niet aankunnen, daar wordt ik precies tiepsie van), de behoefte aan menselijk contact ipv een scherm (ik verkies het ‘tastbare, zichtbaar leven ipv het vaak vluchtige, superficielle).
De beweging was deugddoend, waardevol, hartelijk en verrijkend.

Ik desactiveerde mijn pagina zodat de groepen die ik reeds had opgemaakt ivm pelgrimeren en fotograferen kon blijven bestaan. Ik besefte dat met 1 klik op de knop het vele werk zou verloren gaan. Dit had ik spijtig gevonden. Een van de voordelen van FB is dat alles van andere websites erop gegroepeerd kan worden. Ipv 3 à 4 andere websites te gaan bekijken.

Een telefoonnr en e-mail adres werd uitgedeeld.

Een privé bericht van Ann.
Ik verwarm me net aan berichten zoals de jouwe…die zijn zó positief nodig om te verspreiden in deze tijden…

Hmm, deze boodschap bracht me wat in verwarring. De vraag die ik me stelde ‘hoe kan iemand zich verwarmen aan mijn persoonlijke verhalen!’

Een andere zin, kwam als een echo in mijn achterhoofd. Toen ik een paar jaar geleden het boek schreef van ‘de Buizerd’, zei iemand, ‘ik ben eigenlijk benieuwd of iemand die teksten zal lezen of wie hier interesse in zal hebben’. Dit had me geraakt en dacht niet dat het nog aanwezig was. Blijkbaar had het er dieper ingehakt dan ik dacht.

”s Anderendaags miste ik FB niet. Geen enkel beweging zette me er toe aan om de gsm in de hand te nemen. Het voelde goed.
Een uitnodiging kwam van Ann om samen een uurke te gaan wandelen
Het wandelen, kreeg een andere wending. Zalig wanneer men zich kan voortbewegen op de flow van het leven. Het uurke werd meer dan drie uur… een brandende kachel, een tasje thee, heerlijk ruikende koffie. In huiselijke sfeer delen, uitwisselen, warme gesprekken. Het was een fijn SamenZijn.

Een iets had me diep vanbinnen warm geraakt toen ik hoorde wat ons samen had gebracht.
Mijn verhalen.
Te horen dat wat ik toen schreef over mijn persoonlijke ervaringen, mijn pelgrimstochten.. dat iemand iedere dag uitkeek naar het verhaal, erdoor moed kreeg en haar door het ziekteproces heen trok… daar werd ik stil van, diep stil. Ik kreeg tranen in mijn ogen, mijn hart bonsde, ik kreeg kippenvel en stond letterlijk met een mond vol tanden. Ik was een beetje het noorden kwijt en moest wat bekomen.

Zo dankbaar dat ik de beweging heb gevolgd om mijn FB af te sluiten, want anders had ik deze liefdevolle boodschap niet gehoord.

Dit heeft me doen stilstaan bij het afsluiten van mijn pagina.
Een vraag die ik me niet stelde bij het afsluiten – omdat zelfzorg noodzakelijk was – wat brengt de FB pagina voor de ander.
Wel met dit warm delen vond ik niet dat ik het plezier van iemand anders kon ontnemen, daarom heb ik besloten om mijn pagina terug aktief te plaatsen.

En wat passend om net vandaag de ruimte te nemen om deze tekst te schrijven en dit met Imbolc waar we de verborgen aardkrachten vieren, maar ook onze eigen nog verborgen talenten. Ons richten op zuivering, vruchtbaarheid en mogelijkheden. We zitten nog heerlijk warm binnen en reflecteren op nieuwe plannen en maken ons alvast klaar voor de periode van nieuwe groei. Ik ben er klaar voor.

In dankbaarheid