Louisette

Posted on by
Espalion

Ik hoor het huis ontwaken. Een deur gaat open beneden. Ik hoor de koffiemachine pruttelen. Ik trek mijn kleren aan en ga naar de woonruimte. De geur van brandend hout gemengd met deze van koffie. Een heerlijk thuisgevoel. Nadège bracht vers brood mee voor de jongens, ikzelf neem voldoening met een potje heerlijke warme koffie die Willy deze morgen heeft gezet. Het huisje is gezellig ingericht persoonlijke spullen van Nadège zijn zichtbaar. Zo fijn het gevoel te hebben dat een gastvrouw je vertrouwt om je te laten logeren in haar eigen nestje. Ik hou van haar ingesteldheid, geen reklame, het vertrouwen in de werking van donativo, het vertrouwen in ‘la providence’. Alles wat mijn eigen hartje vult. Na een gezellige babbel met Nadège neem ik de moed samen met Willy om een nieuwe dag in te wandelen. Arsène, beëindigde vandaag zijn weg. Met zijn tweetjes stappen we verder.
Het gaat vlotjes, met twee wandelen voelt totaal anders aan. Het oneindige universum krijgt een bubbel waarbij je afgestemd geraakt op elkaar en me het gevoel heeft op een kleinere wereld te leven.

Ik nader de stad Saint Côme-d’Olt. Op een openplein staat een huis met een bijzonder dak die mijn aandacht trekt. Op een metalen hangbord staat ‘La bisquine de Jean’. Een man is er zijn klimplant aan het snoeien. De eigenaar van het huis.
“Wat een bijzonder mooi huis heb je. Zijn architectuur is heel bijzonder en je onderhoud het met zoveel zorg”, deel ik de man. Hij weet me te vertellen dat het dak ontworpen is door de architect Philibert De l’Orme. Een architect uit de 18°eeuw.
Daar waar ik dacht dat het een dak ontwerp was voor rijker mensen, is het net het omgekeerde, ontworpen voor de mens met mindere mogelijkheden.

Op de middag neem ik een pauze in het zonnetje op terras. Willy beslist om verder te stappen. Ik strek mijn benen lang uit, sluit mijn ogen en laat me inspireren voor mijn dagboek.

Ik volg de Lot tot in Espalion om tijdig aan te komen in de gîte d’étape waar ik terug Willy zal ontmoeten.

Voor mij een dame. Haar bruine lange jas hangt wat langer vooraan. Heel traag en wat houterig stapt de vrouw langs de weg leunend op een wandelkar. In het draagrekje vooraan ligt een zuurstof machine. Haar grijze krullende haren liggen golvend op haar voorhoofd. Op haar neus een leesbril die helpt haar zuurstofmasker op haar plaats te houden. Ik wandel haar heel zachtjes voorbij zodat ze niet schrikt. “Dag mevrouw, deugddoend he om nu een wandeling te maken met dit heerlijk zachte weer”. De dame kijkt me aan en delen een paar woorden. Ik vergezel haar eventjes. Bij het verder stappen vraag ik haar naam ‘Louisette’ . “Naar waar ga je”, vraagt de Louisette. ” Richting Tarbes en misschien wat verder naar Lourdes”. “Wil je een gebed voor me doen”, vraagt Louisette. ” Zal ik doen en neem je ook mee in mijn onderweg.”
Ik stap verder. Het valt me op wat een verschil in bevolking er komt hoe dichter ik de stad nader. Het voelt wat vreemd aan.
’s Avonds doe ik boodschappen samen met Willy en kies ik om heerlijk voor hem te koken.

Klik HIER voor meer beelden

Klik HIER voor bewegend beeld

Le Puy-en-Velay

Posted on by
Le Puy en Velay

Le Puy-en-Velay. Gisteren avond kwam ik na zonsondergang aan in le Puy. Na wat zoeken voor een overnachting kwam ik aan bij de zusters Franciscanessen. Het reizen had mij vermoeid en ik kwam al snel horizontaal te liggen in mijn slaapzak. Toen ik er inlag voelde er iets vreemd. Ik herkende hem niet meer, er was iets veranderd aan de materie. De dikke kraag die rond de hals was om mij warm te houden was plat. De luchtigheid van mijn ganzenveren was niet meer. En op mijn buik voelde ik enkel de stof. Hmm, ik begreep het niet en maakte me zorgen want de kamer was behoorlijk fris en voelde de koude door mijn slaapzak heen en wetend dat ik soms buiten zal slapen wist ik dat er een probleem zou komen. De geur van mijn slaapzak was anders. Ik kijk naar de witte letters op de stof , wat ooit wit was. Er kwam meer duidelijkheid. Ik check even bij E., een hartsvriendin waar ik laatst logeerde. Inderdaad de ganzendons kreeg een metalen trommel te zien. De wasmachine. Mijn grootste zorg was comfortabel de nacht doorbrengen.
Wanneer een slaapzak met ganzenveren wordt gewassen dan verliest deze zijn veerkracht en gaat het vet van de veren verloren waardoor men zich niet meer kan warmen. Daarbij komt, wanneer dit in een te kleine trommel wordt gewassen en gedroogd dan breken ook de veren.

Ik kreeg onmiddellijk het voorstel om een nieuwe aan te schaffen. Daar voelde en voel ik me niet goed bij. Mijn slaapzak is nl. mijn bed, en wanneer ik tussen mijn tochten een warm nestje zoek dan mag ik altijd op haar rekenen en staat er een bed op mij staat te wachten bij haar thuis. Dan klopt haar voorstel niet voor me.
En wat voor me nog meer doorslaggevend is in mijn keuze, is dat mijn slaapzak gewassen geweest is met een hartelijke intentie en om mij te plezieren. Dan vind ik niet dat ik dit kan waarmaken.
Ik zie wel wat de komende dagen mij zullen brengen en met de hoop dat het nog herstelbaar is.

Na een misviering in de verwarmde aangenaam aanvoelende kapel, ontvang ik
samen met een andere pelgrim, in een serene intieme sfeer, de pelgrimszegen. Ik verlaat le Puy op de Podiensis, één van de bekendste en meest drukke wegen in Frankrijk richting Compostella.

Ook al voelde het ijzig koud deze morgen bij het starten, mag ik na vijf minuten stappen mijn wintervest uittrekken zodat mijn lijf vrij kan gaan ademen. Ik volg de GR65 en al heel snel zit ik midden de natuur. Hier en daar is nog wat sneeuw zichtbaar. Ik kom langs kleine dorpen waar zo een dertig mensen leven. Af en toe staan borden met wat uitleg over het leven in de regio.

In het eerste dorp hou ik een halte in een café. Zes mannen staan aan het contoir. De geur van Ricard vult de plaatselijke bar, gemengd met de geur van mazout. Het is even wennen na de pure lucht van buiten. Voor mij zijn er twee kleine honden aan het ravotten. Met hun muil nemen ze elkander vast. Een vrouw komt binnen, Chantal. Met haar handen in haar zakken, een pet op haar hoofd, neemt ze plaats aan het contoir. Ze kijkt me aan. “Het zijn twee broertjes” deelt ze me. Er volgt een gesprek rond rozen en grootmoeders tussen de mannen. Een muziek wordt opgezet ‘C’est aujourd’hui dimanche….’ ik flist even terug in het verleden. ‘Les roses blanche’ van Berthe Sylva.
Het volgend onderwerp is politiek en wat de mensen onder hun neus hangt. Prijsverhogingen.
‘Tous ensemble, tous ensemble nous irons’, zingt een man. Een manifestatie is op komst. Op de achtergrond hoor ik het deuntje van het 13u nieuws, de vrouw des huizes zit achteraan in een keuken.

Ik stap nog verder tot in Saint Privat-d’Allier. De avondzon kleurt de natuur warm oranje. Bij mijn aankomst kan ik nog net het silhouet waarnemen van het dorp. Mijn eerste avond eindigt in een gîte waar Michel me uitnodigd aan zijn tafel. Het onderwerp vrouwen, pelgrims en de commercanten. Rond 22uur rond ik de avond af na een goed gevulde eerste wandeldag.

HIER een kort filmpje

HIER extra beelden

Groen

Posted on by

Kathedraal Le Puy-en-Velay

Église Saint-Martin à Polignac

Retournac

La Haute Loire

Met mijn voeten languit onder tafel, geniet ik van een heerlijke maaltijd gemaakt met pure ingredienten uit de Auvergne streek. Dit veranderd van de maaltijd die ik gisteren at, een bord gevuld met klaargemaakte supermarkt gerechten zonder enige smaak, behalve het conserveermiddel die de bovenhand nam.. brrr

Net zoals daarnet vier rétro wagens – hoe graag ik ze ook zie- voorbij reden en een dikke zwarte wolk achterlieten, dan weet je wat kwaliteitslucht is.

Na de Cévennes, Lozère, de PO (Pyrénées Orientale), nu de Auvergne/le Puy dôme met zijn vulkanisch landschap. De verschillende heuvels die om de haverklap van uitzicht veranderen. Met een wat fantasie kan je bijna zelf in de landschappen menselijke vormen zien.

De wandelweg ‘La Regordane’ van Nîmes naar Le Puy-en-Velay heb ik achter de rug. De eerste vier wandeldagen van deze route waren niet de mooiste, integendeel.
In le Puy-en-Velay overnachte ik in een klooster waar mijn lichaam 2 nachten kon genieten van rust.
De voorbije dagen mocht ik zorg dragen voor verschillende mensen. Ik klopte aan bij mevr. Rivière -die ik ontmoette bij het doorgaan- het was een fijn terug zien. Ik werd uitgenodigd om mee aan tafel te schuiven en las hen het stukje voor uit mijn dagboek waar ze in vernoemd zijn. Na de maaltijd kreeg de vrouw een Reiki behandeling. Een uur nadien “Gertie, je vais continuer mon chemin. Je vois que tu a besoin de repos. Tu t’endors.” Stilletjes verlaat ik het huis, terwijl de vrouw gaat slapen.
Twee hoogbejaarde vrouwen hebben wat overdaad gedaan in het klimmen naar de Kathedraal in Le Puy. Elk kregen ze een been massage met mijn zelfgemaakte olie – Calophyle met daarin druppels van Gaultheria en Helicrysum. En zo kon ik verder nog wat mensen op mijn weg helpen… en telkens toverde ik op zo een manier een grote glimlach op hun gezicht. Zalig.

De eerste zomerse onweersbuien hebben hun sluizen geopend. De aarde is er ontzettend dankbaar om….en ook ik ben er tevreden mee. De zacht heerlijke geur die vrij komt in de natuur door de regen, doet me beseffen hoe zeer ik het heb gemist.
Hoe dankbaar ik ben om terug het groene zachte gras onder mijn voeten te voelen, de vele jonge kruiden in de berm te zien groeien – Brandnetel, Sint janskruid, kleefkruid, smalle weegbree… De maiskolven hebben nog tijd nodig om te groeien. De Malva, wilde thijm, en de citroenverbena…
De afgemaaide graanvelden.
De vogels die hun schoonste lied zingen en mij een ochtendconcert brengen. De naaktslakken die op hun ritme de straat oversteken. En niet te missen de buizerd die af en toe een goede dag zegt.

Deze morgen ontmoette ik een grote loslopende jachthond op mijn weg. Het was even schrikken. Zijn baasje riep in de verte “vient mon Bidouyou, vient…”. Zalig om beiden te zien. De hond op zijn twee achterpoten was groter dan het baasje.

De geur van het afgemaaid gras. Die mijn neusvleugels komen strelen en als een bijna onzichtbare nevel mijn lichaam intiem binnendringt en de geneugten van het leven schenkt. Mijn lichaam in een verankerde fluditeit brengt. Hoe paradox het ook klinkt.

Le Puy-en-Velay to Vorey

Vorey to Retournac

Retournac to Valprivas

Nachtuil

Posted on by

Vals-près-le-Puy

Naar de kathedraal… In een uithoekje van de kerk neem ik plaats en sluit ik mijn ogen. Iedere morgen wordt hier een misviering gegeven voor de pelgrims. Op het einde krijgen de pelgrims dan een zegen. “Vous faites le chemin. Vous allez à Compostelle? Allez y, mettez vous devant”, vraagt en zegt een vrouw in bijna porceleinen pakje. “Merci beaucoup madame. J’ai reçue ma bénédiction à Vézelay à la Basilique Marie Madeleine.” De vrouw stapt verder en komt even terug op haar passen. “Je vous prends avec dans mes prières”, voegt de vrouw eraan toe. Wat later komt een zuster naar me toe… “Allez y, allez y…”. “Merci ma sœur…” en ik herhaal wat ik tegen de vrouw zei. “Mes allez y c’est l’évêque…”. “Non, merci ma sœur”.
Ik hoor de man vertellen wat een pelgrim nodig heeft onderweg…. een bijbel, een paternoster ,…en op het einde “.. et il est indispensable, les pèlerins doivent s’aleger sur le chemin. Donc n’oublier pas de laiser la petite monnaye, cela vous évite du poids”….
Een metalen luik komt uit de grond, 2 grote metalen poorten openen zich. Een trap richting de stad wordt zichtbaar…. “Suivez la coquille”, hoor ik nog zeggen terwijl ik afdaal.
Beneden, aan een splitsing volgen twee mensen me. “Vous allez à Compostelle ?” “Oui, en suit le GR”. “” Ce n’est pas le bon GR. ” Ik keer even terug op mijn passen en toon hen de blauw-gele schelp.

Boven op een heuvel komen twee mannen mijn richting uit.
“Bonjour, vous faites le chemin de Saint-Jacques ? ” en terwijl ik de vraag stel zie ik in zijn handen de topogids van ‘le regardon’. “Non, la on terminé. Nous avons fait une boucle sur le Stevenson et le regardon. Saint-Jacques je les fait l’année passer. C’est la que on sait connue.”… des amis du Chemin.

De geur van koolzaad. Vlinders fladderen rond me heen.
‘un aire de repos pour les gents du voyage’. Allemaal witte caravans en witte wagens. Wat fijn om deze verandering te zien en dat men doorheen de jaren deze mensen een plaats heeft gegeven in de maatschappij en niet meer uitstoten worden zoals voordien.

De weg gaat vlot via open landschappen en vergezichten.
Een aangename energie komend vanuit mijn voeten stroomt zachtjes door meheen en blijft zalig hangen ter hoogte van mijn bekken… Deze energie herken ik en mag ik vaak gewaarworden op mijn weg. Fijn deze terug te ontvangen. Vrij, puur, zacht… Ik geef er aandacht aan, zonder een moeten of verplichting, zonder ze proberen vast te grijpen… zodat ze vrij kan blijven ronddraaien… Een van de fijnste en aangenaamste energieën die ik ken en die mijn lichaam voed. Ik zou het kunnen noemen, liefde bedrijven met het leven.

Op een brug hoor ik twee mannenstemmen. Jean Paul et Gérard. Jean-Paul draagt een leuk Sikkepitje met 3 pareltjes. Ik wandel wat mee met hen en we wisselen wat verhalen vanop de wandelwegen. Wat fijn om plots tussen twee mannen te wandelen, een gevoel van gedragen te worden. Ik geniet ervan.

Een broodnodige halte in een dorpje. Mijn voeten vragen rust. Ik ga aankloppen voor water…. “Vous avez pas de chapeau?” “Bhein si je l’ai enlever pour vous dire bonjour.” “Oh vous êtes mignonne.”
Ik haal een boekje uit, ‘prier 15 jours avec Etty Hullesum’… Een boekje die ik 1 jaar geleden van frère Bruno kreeg in l’abbaye de Leffe. Met de gedachten en een poging deze uit te lezen tegen ik aankwam in Dinant. Helaas.
Ik zet me op de boord van de bron en plons mijn voeten in het verfrissend water. De zon kaatst op het water reflecteert een dansend lichtspel onder mijn zonnehoed…

Een hond achter omheining kondigt aan. Zijn geblaf weergalmt in het dorp. De geur van de L’inde verwelkomt. Een man staat in zijn tuin. “Vous avez pas peur comme cela une femme toute seule sur le chemin ?” “Oh, non. C’est justement le chemin qui m’a enlever mes peur.” “Et vous allez où comme cela ?” “Bhein je cherche un endroit pour passer la nuit.” “Vous avez un matelas ?” “Non, j’ai envoyer à la maison. Je ne supporter plus le poids, qui pourtant étais léger.”

En zo beland ik in de moestuin van Pierre om onder de sterrenhemel in openlucht te slapen. Gérard en Jean-Paul hebben me vergezeld.
Ik zoek een plaatsje op het gras. Al snel vallen de twee heren in slaap en bewonder ik de wel vijf nachtuilen die kort over meheen vliegen. Wel een beetje schrikken, het is ook geen alledaags tafereel. Prachtig om te zien hoe de uil zijn kopje draait wanneer hij telkens over meheen vliegt en me aankijkt. Een hemels geschenk.

https://m.youtube.com/watch?v=boJTa3qBV7I&feature=youtu.be