Kathedraal Le Puy-en-Velay

Église Saint-Martin à Polignac

Retournac

La Haute Loire

Met mijn voeten languit onder tafel, geniet ik van een heerlijke maaltijd gemaakt met pure ingredienten uit de Auvergne streek. Dit veranderd van de maaltijd die ik gisteren at, een bord gevuld met klaargemaakte supermarkt gerechten zonder enige smaak, behalve het conserveermiddel die de bovenhand nam.. brrr

Net zoals daarnet vier rétro wagens – hoe graag ik ze ook zie- voorbij reden en een dikke zwarte wolk achterlieten, dan weet je wat kwaliteitslucht is.

Na de Cévennes, Lozère, de PO (Pyrénées Orientale), nu de Auvergne/le Puy dôme met zijn vulkanisch landschap. De verschillende heuvels die om de haverklap van uitzicht veranderen. Met een wat fantasie kan je bijna zelf in de landschappen menselijke vormen zien.

De wandelweg ‘La Regordane’ van Nîmes naar Le Puy-en-Velay heb ik achter de rug. De eerste vier wandeldagen van deze route waren niet de mooiste, integendeel.
In le Puy-en-Velay overnachte ik in een klooster waar mijn lichaam 2 nachten kon genieten van rust.
De voorbije dagen mocht ik zorg dragen voor verschillende mensen. Ik klopte aan bij mevr. Rivière -die ik ontmoette bij het doorgaan- het was een fijn terug zien. Ik werd uitgenodigd om mee aan tafel te schuiven en las hen het stukje voor uit mijn dagboek waar ze in vernoemd zijn. Na de maaltijd kreeg de vrouw een Reiki behandeling. Een uur nadien “Gertie, je vais continuer mon chemin. Je vois que tu a besoin de repos. Tu t’endors.” Stilletjes verlaat ik het huis, terwijl de vrouw gaat slapen.
Twee hoogbejaarde vrouwen hebben wat overdaad gedaan in het klimmen naar de Kathedraal in Le Puy. Elk kregen ze een been massage met mijn zelfgemaakte olie – Calophyle met daarin druppels van Gaultheria en Helicrysum. En zo kon ik verder nog wat mensen op mijn weg helpen… en telkens toverde ik op zo een manier een grote glimlach op hun gezicht. Zalig.

De eerste zomerse onweersbuien hebben hun sluizen geopend. De aarde is er ontzettend dankbaar om….en ook ik ben er tevreden mee. De zacht heerlijke geur die vrij komt in de natuur door de regen, doet me beseffen hoe zeer ik het heb gemist.
Hoe dankbaar ik ben om terug het groene zachte gras onder mijn voeten te voelen, de vele jonge kruiden in de berm te zien groeien – Brandnetel, Sint janskruid, kleefkruid, smalle weegbree… De maiskolven hebben nog tijd nodig om te groeien. De Malva, wilde thijm, en de citroenverbena…
De afgemaaide graanvelden.
De vogels die hun schoonste lied zingen en mij een ochtendconcert brengen. De naaktslakken die op hun ritme de straat oversteken. En niet te missen de buizerd die af en toe een goede dag zegt.

Deze morgen ontmoette ik een grote loslopende jachthond op mijn weg. Het was even schrikken. Zijn baasje riep in de verte “vient mon Bidouyou, vient…”. Zalig om beiden te zien. De hond op zijn twee achterpoten was groter dan het baasje.

De geur van het afgemaaid gras. Die mijn neusvleugels komen strelen en als een bijna onzichtbare nevel mijn lichaam intiem binnendringt en de geneugten van het leven schenkt. Mijn lichaam in een verankerde fluditeit brengt. Hoe paradox het ook klinkt.

Le Puy-en-Velay to Vorey

Vorey to Retournac

Retournac to Valprivas