Oeps. Geen toiletpapier in het damestoilet. Hup, dan maar richting de heren. Vóór ik de deur sluit staat een man me aan te kijken… ‘daar is het voor jou’, terwijl hij wijst met de vinger. “Sin, papel”, deel ik mee. Hij maakt teken met zijn handen dat ik papier moet nemen en ernaast moet en wijst naar het cryptogram op de deur. Hmmm… “Si, no appel… Hmm, en de rest komt eruit in een mengeling engels/Frans.
OK, ik werd gewaar dat mijn uitleg ‘dat ik nu eenmaal niet weet hoeveel papier ik zal nodig hebben’ en een vermoeden zijn haast te zien, stap ik uit het toilet en laat hem voor gaan. Wanneer hij uit het toilet komt, ga ik binnen, herhaald hij nogmaals wat ik al begreep, terwijl ik nu toch dringend moest… Dringende ochtendgebeuren in een albergue.

Richting Aljucén. Nieuwe woningen staan er als kazernes bij. Ouders vergezellen hun kinderen naar school terwijl de politie het verkeer regelt… waar geen wagens doorkomen.
Ik draai me even om, in de verte Mérida.

De agave staat in grote omvang in omheinde tuinen.
Het frisse lentegroen wordt zichtbaar in de bomen. De brem begint uitbundig te bloeien. Ornithogalum laat zich discreet zien tussen het lange gras. Scabiosa die zijn weg heeft gevonden tussen een spleet van een aangelegd trottoir.

Aan een stuwmuur, Embalse de Proserpina, neem ik de tijd om te kijken naar de overblijsels van de Romaanse bouwconstructie. Boeiend.
Ik kan me zo inbeelden hoe het leven hier straks zal zijn… Spelende kinderen, rollende kleurrijke speelballen, spetterende water, Picknick, mensen die hun siësta nemen…

Terug…
nu ligt het er wat verlaten bij. Wat strandhuizen die slachtoffer geweest zijn van vandalisme, een versleten zwemmeester stoel… De aalschover, en de eenden hebben het paradijs vandaag voor zich.

Een pelgrim komt me tegemoet. Och, de man van de ‘papel’… Een goededag en… ‘weet je nog deze morgen. Ik wil me graag verontschuldigen voor dit moment.’. Och, wat fijn, een man… die zich verontschuldigt. Ik had wel zin om hem vier kussen te geven. Ik heb geen herinnering… maar op één man na – ooit een opleider- is dit hij één van de weinige mannen die ik ontmoet heb, die zich verontschuldigd en dit is deugddoend.

Een zwart silhouet. Deze keer geen houtenplank in de vorm van een stier, wel een echte.
Achter mij hoor ik stemmen. Ik draai me om vier pelgrims wandelend naast elkaar. Pelgrims die de weg gestart zijn in Sevilla, de start van de Via de la Plata.
Aan de horizon zijn restanten te zien – of zijn ze nog in gebruik – van Romaanse irrigatie systemen, die doorheen het landschap gaan richting het stuwmeer.

En dan heb je dit ene kleine stukje natuur die mijn hart verwarmt. Mijn innerlijk kind blij maakt en waar ik als een fladderende vlinder mij door de natuur laat bewegen op een slingerend pad.
Waar het zand onder mijn voeten mijn tenen streelt. Waar de koe me rustig aankijkt.
Dit moment die kleur gaf aan mijn dag.
Net zoals, zo een kort moment, waar twee personen elkander kruisen en een zachte glimlach delen met elkander.