Ik haal het rolluik naar boven. Ik kijk naar de lucht… geel, mistig.
Ik sluit de deur achter me en draag de sleutels naar de bar en vertrek richting Mérida.
De Ooievaars hebben hun habitat in een hedendaagse kerktoren. En wanneer op vele plaatsen de klokken beginnen luiden begeleiden ze deze met hun geklapper. Een vogel die in Extramadura, in de steden goed geïntegreerd is.

Ik volg zo een 10 kilometer een baan, afwisselend asfalt of steentjes, naast de autosnelweg Mérida – Madrid. In San Pedro de Merida heb ik genoeg van deze onaantrekkelijke weg en maak de keuze om de bus te nemen voor het laatste deel van de dagwandeling. Dit zorgt voor me meer tijd om de stad Mérida te ontdekken.

Ik had me dit nooit kunnen voorstellen dat ik zo gemakkelijk een stuk van een weg niet zou wandelen, dit was ‘not done’ 7 jaren geleden. De vol-harding van toen. Het stappen van À naar punt B werkte als een magneet. Ik wou en ik zou.
Wat kan ik voelen hoe deugd dit me doet om het anders te kunnen vandaag. Om te luisteren naar mijn behoeftes, wat ik in het Nu nodig heb. En… Amai, het leven wordt… nog gemakkelijker, rustig, zachter, intuïtief fijn-gevoeliger… Zalig!

In Mérida ontmoet ik terug Hannelore en Chris… een fijn weerzien.
Hier eindigt de camino Mozarabe, morgen stap ik verder op de Via de la Plata.

Voor het uit eten, ga ik op verkenning doorheen de stad. Hier en daar zijn oude Romaanse ruïnes zichtbaar. Een stad die me niet echt aanspreekt.

Wandelend door de winkelstraat, stop ik aan een papeterie. Starend naar de prachtige tekening van Rebecca Dautremer, van het boek ‘Jacominus’ – Klinkt zo mooi in mijn oren – zink ik weg in het beeld en droom eventjes weg midden de drukte van de stad.