Mantra

Posted on by

De regen van gisterenavond bracht de heerlijke natuurlijke geuren aan de oppervlakte. Een eerste aarde pad sedert de start van de Mozarabe, zelfs gras is er te zien. Dankjewel moeder aarde om deze zachtheid onder mijn voeten.

Een grote witte hond zit midden het pad. Wanneer Chris, die op een paar meter voor mij wandelt, erbij is, strekt hij zijn voorste poten vooruit en gaat zijn kont naar boven. Zalig om zien. Zo dadelijk is het mijn beurt. En ja hoor, wat een liefdevolle hond.

De uitgebloeide, opgedroogde Granaatappels hangen in de bomen. Kleefkruid is te zien in de berm. Af en toe kraakt een noot onder mijn voeten. Moestuinen worden voorbereid. Ik word wat melancholisch van de zoekende natuur elementen. De Spaanse achtergrond muziek halt me snel terug in het Nu.

Het wandelen op hoge altitude blijft. In de verte… een Hemels wit licht… De zon, de wolken, sneeuw… De Sierra Nevada.

Ik geniet van dit prachtig natuurpark tussen Quentar en Granada.

Een lied trekt mijn aandacht op FB.
Mijn gedachten gaan naar Ukraine en zijn bewoners, maar ook naar de zovele andere landen waar men vandaag nog altijd in oorlog leeft. En ook naar de zovele mensen die oorlog in kleine kring leven, familie, vrienden, buren, we hoeven niet altijd ver te gaan kijken.
Als een mantra zing ik het volgend lied:

“Peace is the world smiling
peace is a gentle dove
peace is sharing
peace is caring
peace is filling the world with love”

(https://www.youtube.com/watch?v=oEBfIBGfIcQ)

Dat de woorden, gedragen mogen worden door de wind en zich verder verspreiden over het landschap zodat iedereen deze horen mag.

’s Avonds slenteren Chris, Hannelore en ikzelf wat door de straten van Granada. Het voelt wat vreemd om plots al het volk te zien en zoveel indrukken te ervaren.
In een bar maken we kennis met een familie die speciaal vanuit Ierland is gekomen om hier zoon en dochter te laten trouwen. Hups, eventjes op en neer, en voilà. Mijn ogen staan wijd open van verbazing.

Quentar

Posted on by
La Peza

Oehoe, een lange tocht staat me vandaag op te wachten.
Het is nog stil in La Peza, behalve in de bar van ‘Oscar’ waar vaak de mannen vóór de start van hun werkdag een koffie komen drinken. Samen met Hannelore neem ik er een ontbijt.
Aan de muur een tv, de beelden spreken weinig hartelijkheid uit. Het raakt me. Oorlog.

Geleidelijk gaat de weg opwaarts tot zo een 1500m altitude. Bramen, heide, lavendel, rozemarijn, eglantier rozen… Een prachtige en indrukwekkende rotsformatie.
Een immense stilte… met hier en daar een klein windbriesje die achter mijn oren een klein ‘zuchtje’ komt geven.

In de verte de Sierra Nevada met deze keer veel meer sneeuw dan de voorbije dagen. De Camino omcirkeld bijna het ganse gebergte om zo naar Granada te stappen.
Een eerste buizerd is hoorbaar. Een innerlijke glimlach.

Op het hoogste punt wandel ik door een oude verlaten mijn. De grond is in-wit en zacht. Dit voelt wat bizar aan.

Vanaf daar begin ik aan fikse afdaling. Mijn knieën vinden dit niet zo leuk, gelukkig helpen mijn twee wandelstokken me wat af te remmen. Een Nederlandstalige fietser trekt zijn fiets naar boven. We staan wat te praten en delen wat over de weg.
Van zodra ik stil sta voel ik het zweet langs mijn scheenbeen, mijn sandaal inlopend.
Niet zo handig wanneer mijn voeten wat blaren hebben, en vanwaar ik al die blaren heb, is mijn een raadsel.

Aangekomen in Quentar heb ik nog de moed om tot in het dorp te wandelen naar een plaatselijk supermarktje. Op het menu.. Eieren, tomaat, paddestoelen, courgette, look, ui.. En dan straks… Van al dit lekkers een maaltijd toveren.