De regen van gisterenavond bracht de heerlijke natuurlijke geuren aan de oppervlakte. Een eerste aarde pad sedert de start van de Mozarabe, zelfs gras is er te zien. Dankjewel moeder aarde om deze zachtheid onder mijn voeten.

Een grote witte hond zit midden het pad. Wanneer Chris, die op een paar meter voor mij wandelt, erbij is, strekt hij zijn voorste poten vooruit en gaat zijn kont naar boven. Zalig om zien. Zo dadelijk is het mijn beurt. En ja hoor, wat een liefdevolle hond.

De uitgebloeide, opgedroogde Granaatappels hangen in de bomen. Kleefkruid is te zien in de berm. Af en toe kraakt een noot onder mijn voeten. Moestuinen worden voorbereid. Ik word wat melancholisch van de zoekende natuur elementen. De Spaanse achtergrond muziek halt me snel terug in het Nu.

Het wandelen op hoge altitude blijft. In de verte… een Hemels wit licht… De zon, de wolken, sneeuw… De Sierra Nevada.

Ik geniet van dit prachtig natuurpark tussen Quentar en Granada.

Een lied trekt mijn aandacht op FB.
Mijn gedachten gaan naar Ukraine en zijn bewoners, maar ook naar de zovele andere landen waar men vandaag nog altijd in oorlog leeft. En ook naar de zovele mensen die oorlog in kleine kring leven, familie, vrienden, buren, we hoeven niet altijd ver te gaan kijken.
Als een mantra zing ik het volgend lied:

“Peace is the world smiling
peace is a gentle dove
peace is sharing
peace is caring
peace is filling the world with love”

(https://www.youtube.com/watch?v=oEBfIBGfIcQ)

Dat de woorden, gedragen mogen worden door de wind en zich verder verspreiden over het landschap zodat iedereen deze horen mag.

’s Avonds slenteren Chris, Hannelore en ikzelf wat door de straten van Granada. Het voelt wat vreemd om plots al het volk te zien en zoveel indrukken te ervaren.
In een bar maken we kennis met een familie die speciaal vanuit Ierland is gekomen om hier zoon en dochter te laten trouwen. Hups, eventjes op en neer, en voilà. Mijn ogen staan wijd open van verbazing.