Pèleriner – En pratique

Posted on by

Pèleriner – En pratique

Quel chemin ?

Tout dépend du chemin que tu souhaites emprunter.

Si tu choisis une route de pèlerinage bien connue, comme le Camino vers Compostelle, tu trouveras en général suffisamment d’infrastructures. Attention : ce chemin connaît de nombreuses variantes. Sur le Camino Francés, tu ne manqueras de rien. Mais sur d’autres chemins du Camino, où je frappe parfois aux portes pour un hébergement, il peut y avoir plusieurs jours sans ravitaillement.

La Via Francigena, le Chemin d’Assise et le Chemin de Marie-Madeleine…. sont généralement bien pourvus. Cela signifie : il est possible de réserver des hébergements à l’avance, avec ou sans repas. Les prix varient entre 25 et 50 euros. Personnellement, je réserve rarement à l’avance, mais cela peut être discuté ensemble.

Chemins moins connus ou non balisés

Si tu choisis un chemin moins connu, sans itinéraire de pèlerinage établi, nous frapperons aux portes pour demander un hébergement. La distance journalière dépendra alors de la distance entre les villages. Autrement dit : ici, tu marches pleinement dans le moment présent. Qui ne veut pas dire que on ne l’ai pas dans les autres. Les distances varient généralement entre 15 et 25 km par jour.

Rythme de la journée

Réveil : entre 07h00 et 07h30
Départ : entre 08h30 et 09h00
Arrivée : entre 18h00 et 19h00

Ces horaires dépendent de la distance entre les villages et du chemin emprunté. Avant de se reposer, nous cherchons d’abord un lieu pour la nuit.

Marcher ensemble

Nous marchons à proximité les uns des autres. Cela signifie que nous ne nous perdons pas de vue- du moins pendant les cinq premiers jours, jusqu’à ce que j’aie une bonne idée de tes capacités.

Lorsque je vois que tu es capable de marcher de manière autonome- en tenant compte de tes capacités physiques, de ta santé, de ton usage de la technologie, de ta présence dans l’instant et de ton sentiment de sécurité — je t’enseigne comment utiliser une application. Si tu le souhaites, nous pouvons convenir de nous séparer temporairement et de nous retrouver à un endroit précis. Je ne suis pas loin, tu ne me vois simplement pas. Nous restons joignables par téléphone.

Responsabilité

Chacun est responsable de lui-même. Je ne peux être tenue responsable de comportements imprudents.

Cela ne veut pas dire que je ne serai pas présente en cas de besoin. Nous marchons ensemble : une communication ouverte est essentielle sur le chemin.

Vivre ensemble en chemin

Nous passons une grande partie de la journée ensemble. Cela signifie qu’une tension peut surgir à un moment donné — surtout lorsque nous sommes mis au défi physiquement, que des peurs apparaissent ou que la fatigue se fait sentir. C’est humain. Nous apprenons ensemble à y faire face.

La communication est essentielle. Le soin de soi est fondamental. Dans ce soin de soi, nous gardons à l’esprit notre propre sécurité, celle du groupe et l’harmonie collective.

En cas de difficulté, nous cherchons des solutions.
Nous ne sommes pas les thérapeutes les uns des autres, même en chemin. Nous n’analysons pas l’autre sans y être invités. Si tu ressens le besoin de partager quelque chose de profond, demande d’abord la permission. Essaie de rester centré sur toi-même — ce qui est déjà tout un apprentissage.

Nous évitons les étiquettes. Elles figent, surtout lorsqu’on s’y cache ou qu’on les utilise à tout moment.

Nous nous ouvrons les uns aux autres.
Nous écoutons.
Les miroirs sont constants.
Poser ses limites et les respecter est essentiel.
Le respect mutuel et la tolérance sont indispensables.

Un petit livre que je conseil de lire avant. Les 4 accords Toltèques de Don Miguel Ruiz.

Préparation et conditions physiques

Tu connais tes propres limites corporelles.
Tu es en bonne condition physique avant le départ.
Tu peux marcher à une vitesse minimale de 4,5 km/h.
Ton sac à dos pèse maximum 9 kg.
Tu testes cela au moins une fois sur une distance de 20 km, de préférence sur un GR.
Tu es capable de marcher au moins 5 km d’affilée.

Tu choisis des chaussures confortables : pieds nus, sandales, chaussures de randonnée, talons ou chaussures de ville — tant que cela ne gêne pas le groupe.

Pèleriner, c’est vivre dehors. Tu es confronté·e à différentes conditions météorologiques, de la forte chaleur à l’orage.

Type de terrain

Le terrain est varié : de l’asphalte (aussi peu que possible) aux pierres et chemins de terre. En résumé : des sentiers accidentés.

Lieux d’accueil

Nous utilisons notre propre matériel de couchage : sac à viande (en soie ou coton léger, pas une housse de couette) et/ou sac de couchage.

Nous n’utilisons pas les draps fournis par les hôtes — que ce soit dans un accueil privé ou une auberge de pèlerins.
(Si tu préfères cela, tu es libre de réserver des hébergements commerciaux.)

Nous laissons les lieux propres :

Les chaussures restent en bas de l’escalier ou à la porte. Jamais sur le lit.

Le sac à dos ne va pas sur le lit.

Nous n’exigeons rien et n’attendons rien.

Alimentation

Prévois toujours une ration de secours : un morceau de pain, une pomme, une boîte de maquereaux ou de sardines.

Ce qu’un pèlerinage n’est pas…

Ce n’est pas des vacances.

Ce n’est pas une virée shopping.
Malgré l’image romantique, pèleriner — surtout hors des sentiers battus — est intense, exigeant, mais profondément enrichissant.

Mes expériences

40 ans d’expérience sur le chemin de la conscience de soi

11 ans de marche physique sur des routes de pèlerinage (entre 3 mois et 8 mois par ans, à peut près 22000 km)

5 ans hospitalière

Maître Reiki

Prêtresse de la Madeleine, Prêtresse de la Rose.

Chaque jour, je continue de grandir et de me remettre en question

Et d’autres chose….

Ce que le chemin m’a apporté

-Confiance en moi

  • Disparition de nombreuses peurs en marchant
  • Confiance en la vie
  • Retrouver la matière que je suis : mon corps
  • Retour à la source
  • Mon intuition est devenue plus forte
  • Accepter que tout ne peut être compris par la raison
    …

Mon intention dans l’accompagnement

Mon intention est de t’aider à pouvoir prendre la route de façon autonome et en solitaire.
Je partage des conseils pratiques : comment porter ton sac à dos, que faire en cas d’inflammation, la posture corporelle, les réactions du mental, l’appui que nous offre la nature…

Le but est d’aller vers la détente, de s’ancrer, de revenir dans ton corps pour t’ouvrir à tout ce qui est en nous et autour de nous, du visible à l’invisible.

Te ramener plus près de la nature, dont nous faisons partie.
Là où nous recevons et offrons à la nature.
Ressentir, percevoir.
Simplement être.
Les peurs s’évanouiront dans le temps et l’espace.

Introspection sur le chemin vers une conscience de soi plus profonde.

Je t’accueille avec une vision holistique.

Peut-être te retrouves-tu déjà dans tout cela, et souhaites-tu simplement marcher parce que tu n’aimes pas être seul·e.
C’est tout aussi bienvenu.

Ce que je ne tolère pas

La consommation excessive d’alcool
L’usage de drogues hallucinogènes
L’agressivité- verbale ou non verbale

Entretien préalable

Avant le départ, un entretien d’accueil aura lieu pour discuter de tes attentes et voir ensemble ce qui est possible.
Cela permet une bonne mise en accord.

Selon le chemin choisi, je partagerai un aperçu global du déroulement.

C’est aussi le moment idéal pour poser toutes tes questions — plus il y en a, mieux c’est.

Dans l’espoir de te rencontrer sur le chemin :
sois le/la bienvenu/e.

Jasmine

Pelgrimeren praktisch

Posted on by

Pelgrimeren – Praktisch

Welke weg?

Alles hangt af van welke weg je mee wenst te stappen.

Kies je voor een gekende pelgrimsroute, zoals de Camino naar Compostela, dan is er doorgaans voldoende infrastructuur aanwezig. Let wel: ook deze route kent vele varianten. Op de Camino Francés zal het je aan niets ontbreken. Maar op andere Camino-routes, waar ik soms aanklop voor onderdak, kunnen er dagen zijn zonder bevoorrading.

De Via Francigena, de Weg van Assisi, en de Weg van Maria Magdalena zijn meestal goed voorzien. Dat wil zeggen: je kan op voorhand overnachtingen boeken, al dan niet met maaltijden. De prijzen variëren doorgaans tussen de 25 en 50 euro. Zelf boek ik zelden of nooit op voorhand, maar dit kan in overleg bekeken worden.

Minder bekende of ongebaande paden

Kies je voor een minder bekende weg, zonder bestaande pelgrimsroute, dan kloppen we aan voor een overnachting. De dagafstand hangt dan af van de afstand tussen de dorpen. Met andere woorden: hier stap je volledig in het Nu-moment. De afstanden liggen meestal tussen de 15 en 25 kilometer per dag.

Dagindeling

Ontwaken: tussen 07:00 en 07:30

Vertrek: tussen 08:30 en 09:00

Aankomst: tussen 18:00 en 19:00

De timing hangt af van de afstand tussen de dorpen en de pelgrimsweg. Voor we rust nemen, zoeken we eerst een overnachtingsplek.

Samen wandelen

We wandelen in elkaars buurt. Dat wil zeggen: we verliezen elkaar niet uit het oog — zeker in de eerste vijf dagen, tot ik een goed beeld heb van jouw mogelijkheden.

Wanneer ik zie dat je zelfstandig de weg aankan — rekening houdend met lichamelijke capaciteiten, gezondheid, het gebruik van technologie, je aanwezigheid in het Nu, en je gevoel voor veiligheid — leer ik je werken met een app. Als jij dat wenst, kunnen we afspreken om elkaar tijdelijk los te laten en op een afgesproken plek terug te vinden. Ik ben niet weg, je ziet me alleen niet. We zijn bereikbaar via telefoon.

Verantwoordelijkheid

Iedereen is verantwoordelijk voor zichzelf. Ik kan niet aansprakelijk worden gesteld voor roekeloos gedrag.

Dat betekent niet dat ik je onderweg niet zal bijstaan wanneer er iets gebeurt.
We stappen samen: open communicatie is onderweg belangrijk.

Samenleven onderweg

We brengen een groot deel van de dag samen door. Dat betekent dat er vroeg of laat spanning kan ontstaan — zeker wanneer we fysiek worden uitgedaagd, angst opkomt, of vermoeidheid toeslaat. Dit is menselijk. We leren hier samen mee omgaan.

Daarom is communicatie belangrijk. Zelfzorg is essentieel. Binnen die zelfzorg verliezen we niet het oog voor eigen veiligheid, de veiligheid van de groep en het groepsgebeuren.

Als er een probleem ontstaat, kijken we oplossingsgericht.
We zijn elkaars therapeut niet, ook niet onderweg. We analyseren elkaar niet ongevraagd. Als je voelt dat iets sterker is dan jezelf, vraag je toestemming om iets te delen of te benoemen. Probeer bij jezelf te blijven — wat op zich al een hele oefening kan zijn.

We vermijden etikettering. Die zet jezelf en de ander vaak vast, zeker als men zich erachter verschuilt of het te pas en te onpas gebruikt.

We openen ons voor elkaar.
We luisteren.
Spiegels zijn een constante.
Grenzen stellen en bewaken is noodzakelijk.
Wederzijds respect en tolerantie zijn hierin essentieel.

Ik raad je het boek van Don Miguel Ruiz – Wijsheid van de Tolteken, de 4 inzichten.

Voorbereiding en fysieke vereisten

Je kent je eigen lichamelijke grenzen.

Je bent fysiek in orde voor je vertrek.

Je kan minimum 4,5 km/u stappen.

Je rugzak weegt maximaal 9 kg.
Dit test je minstens één keer uit over een afstand van 20 km, bij voorkeur op een GR-pad.

Je kan minstens 5 km aan één stuk wandelen.

Je kiest schoeisel dat comfortabel is, of dat nu blootsvoets is, sandalen, wandelschoenen, hoge hakken of stadsschoenen — zolang het het groepsgebeuren niet belemmert.

Pelgrimeren is buiten leven. Je komt in aanraking met verschillende weersomstandigheden, van intense hitte tot onweer.

Ondergrond

De ondergrond is gevarieerd: van asfalt (zo weinig mogelijk) tot keien en aardewegen. Kortom: geaccidenteerde paden.

Waar we ontvangen worden

We maken gebruik van eigen slaapgerief: een droomzak (in zijde of lichte katoen, géén donsdekenovertrek) en/of slaapzak.

We gebruiken niet de lakens van onze gastheer — noch in privé-ontvangsten, noch in pelgrimsherbergen.
(Wil je dit wel, dan ben je vrij om commerciële overnachtingsplaatsen te boeken.)

We zorgen voor netheid op de plekken waar we ontvangen worden:

Schoenen blijven beneden aan de trap of bij de voordeur. Zeker niet op bed.

De rugzak komt niet op het bed.

We eisen of verwachten niets.

Voeding

Zorg altijd voor een noodrantsoen: een stuk brood, een appel, een doosje makreel of sardines.

Wat een pelgrimstocht níet is…

Een vakantie.
Een shoppingtrip.
Ondanks het romantische beeld is pelgrimeren — zeker buiten de gebaande paden — intens en uitdagend en zeker de moeite waard

Mijn ervaring

40 jaar ervaring op het pad van zelfbewustzijn

11 jaar ervaring in het fysiek onderweg zijn op pelgrimswegen

5 jaar hospitalière

Reiki Master

Priesteres van de Magdalena, Priesteres van de Roos

Dagelijks blijf ik groeien en mezelf in vraag stellen

Wat heeft de weg mij gebracht

Zelfvertrouwen.
Vele angsten verdwenen tijdens het onderweg zijn.
Vertrouwen in het leven.
Het terugvinden van mijn eigen materie: mijn lichaam.
Terug naar de bron.
Mijn intuïtie werd krachtiger.
Het accepteren dat niet alles met het verstand te begrijpen valt.

…

Mijn doel in het begeleiden

Mijn intentie is om jou te helpen de weg zelfstandig en alleen te kunnen nemen.
Ik deel praktische tips:
bijvoorbeeld hoe je een rugzak draagt, wat je kunt doen bij ontstekingen, hoe je lichaamshouding invloed heeft, hoe ons hoofd reageert in bepaalde situaties, en hoe de natuur ons ondersteunt.

Het doel is om richting ontspanning te gaan, te aarden, in je lichaam te komen en je te openen voor alles wat er onderweg is — zowel het zichtbare als het onzichtbare.
Om te gaan voelen, gewaar te worden.
Gewoon te Zijn. Je terug dichter bij de natuur brengen daar waar we deel vanuit maken.

Waar we ontvangen en schenken aan de natuur.
Angsten zullen in tijd en ruimte vervagen.

Introspectie op weg naar een dieper zelfbewustzijn.

Ik zie en benader je vanuit een holistische visie.

Misschien herken je veel van wat hierboven staat al in jezelf, en wil je gewoon graag mee op pad omdat je liever niet alleen stapt.

Wat ik niet tolereer

Overmatig alcoholgebruik
Hallucinogen
Agressie — zowel verbaal als non-verbaal

Intakegesprek

Vooraf vindt een intakegesprek plaats waarin we jouw verwachtingen bespreken en samen kijken wat de mogelijkheden zijn.
Zo kunnen we goed op elkaar afstemmen.

Afhankelijk van de gekozen route deel ik hoe het traject in grote lijnen zal verlopen.

Dit is ook het moment om al je vragen te stellen — hoe meer, hoe beter.

In de hoop je onderweg te mogen ontmoeten:
voel je welkom.

Jasmine

Appia Antica

Posted on by

De twee voorbije dagen rust waren heel deugddoend. Gisteren heb ik nog samen met Jean-Paul een halve dag in Rome doorgebracht, opzoek gegaan naar een isotherme zak voor mijn drinkfles, die ondertussen deze van Jean-Paul is geworden. Helaas niet gevonden. De vorige zijn we kwijt gespeeld op de tramsporen.
Het zoeken bracht ons bij een sportwinkel… nieuwe wandelschoenen. Mijn trekkingschoenen hebben hun tijd gehad. De ‘vijfvingers’ zijn ondertussen naar België. Heel fijn om mee te wandelen, echter door het synthetisch materiaal rechtstreeks op de huid, veel warmer dan bergschoenen en niet aangeraden met een zware rugzak. Dus… het werden een paar lichtere trailschoenen.
Daarna nog samen gaan eten en richting treinstation…Jean-Paul zijn tocht is ten einde. Een vliegreis wacht hem op richting huiswaarts.
De trein komt eraan… een blik… een voelen… Hij stapt op… De deur gaat dicht… Onze handen… Ertussen… een venster… Een traan…hij verdwijnt…

Vandaag verlaat ik Rome en neem ik de Via Francigena del Sud.
Forum Romanum, Piazza Venezia, Mercato di Traiano, Colosse, Palatino… Ik weet niet waar te kijken… Zoveel geschiedenis…
Ik voel me soms een vreemde eend in de bijt tussen alle mensen die Rome en zijn oudheid komen bezoeken. Mja… Dat ben ik ook en altijd een beetje geweest.

Via de poort San Sebastiàn stap ik de oude lange Romeinse weg in, nu genaamd Via Appia Antica. Ik volg deze weg een vijftiental kilometer.
Op het moment dat ik de poort doorstap voelt het voor mij aan als een nieuwe fase. Ik draai me nog eens om en kijk achter me… Op de muur… Aertsengel Michael… Verwonderd.

Cypressen, verschillende soorten naaldbomen… Catacombes… Het Parco Appia Antica… De moeite waard.
Het Park is voor mij al even indrukwekkend als de binnenstad.
Als ik de lange weg voor mij zie kan ik me goed voorstellen wat een kracht en macht het Romeinsrijk wel heeft gehad. In mijn verbeelding hoor ik de stappen van de sandalen al in de verte, kort gerokt, gespierde benen, kuiten omwikkeld met lederen riemen en metaal op het hoofd en op de borst als bescherming…
De massaal aanwezige krekels zijn soms oververweldigend als ik er mijn aandacht aangeef.
Keizerlijke villa’s groter dan voetbalvelden. Restante van oudheden, geschreven teksten, stenen busten…

Op het einde van de etappe wordt de weg wat smaller, minder bewoond en minder verzorgt.
Een man staat op een rotsblok voorzich uit te kijken, alsof hij iets zoekt, in het oog houdt. Hmm, voelt vreemd… Mijn ‘speurneus’ wordt alert. In tegenrichting twee mannen wandelend op een afstand van elkaar…geen hond te bespeuren… Geen sportkleding… De ene heeft een naaktbovenlichaam, de andere kijkt naar de grond wanneer hij me voorbij wandelt alsof hij zich voor iets schaamt.
Mijn gevoel was juist… Er klopt hier iets niet.
Ik sta stil en draai me zodanig dat ik links en rechts de weg zie… De man van op de rotsblok is achter me. Hij steekt me voorbij, maakt rechtsomkeert… Ik wacht tot ze alle drie verder wandelen en afstand van me nemen…Ik ga verder. Op mijn rechterkant staat plots een fiets midden lange gedroogde grassen… Ernaast op de grond, een man met gedekt bovenlijf, benen wijds open… zijn edeledelen… Jah… Die hebben blijkbaar wat… veel lucht nodig…
Ik wandel snel en stil voorbij… Hij zag me zelfs niet.
Mijn vermoeden was juist… Het niet verzorgde deel van de Via Antica is een plaats geworden waren mannen hun vertier hier komen halen.
Een Adon zonder Aphrodite…

Lago Albano

Rijk

Posted on by

Uit ‘De herberg van het hart’ Franciscus en Rumi als gidsen voor onze tijd. Door Hein Stufkens en Marcel Derkse.

Een boek die ik spontaan ter hand nam uit nieuwsgierigheid wie Franciscus was. Ik open willekeurig het boek.

Niets is zomaar.  Terwijl ik tenvolle met het thema ‘loslaten’ in alle opzichten bezig ben lees ik onderstaand.

img_20180227_162102562221296.jpg

1 april – Pasen

Posted on by

Toen ik vorig jaar besloot om op 1 april 2018 een nieuwe pelgrimstocht te beginnen – de Francigena, richting Assisi, Rome en uiteindelijk Compostela – kreeg ik de reactie: “Allé, wat een rare datum.” Toch voelde ik dat het klopte. Even later opende iemand de agenda en zag dat het die dag Pasen was. Dat bevestigde mijn gevoel nog meer, en ik was blij dat ik mijn intuïtie had gevolgd.

Ik zal vertrekken vanuit de Sint-Baafskathedraal, waar ik de pelgrimszegen zal ontvangen van Monseigneur Van Looy.

Het zou voor mij heel bijzonder zijn om deze paasviering met jullie te mogen delen, in jullie nabijheid.

Bij deze nodig ik jullie dan ook van harte uit voor de paasviering op 1 april 2018 om 11.00 uur in de Sint-Baafskathedraal te Gent.

Tot dan,

Liefs,

Jasmine

“Er is maar één weg, de weg van het hart.”