De twee voorbije dagen rust waren heel deugddoend. Gisteren heb ik nog samen met Jean-Paul een halve dag in Rome doorgebracht, opzoek gegaan naar een isotherme zak voor mijn drinkfles, die ondertussen deze van Jean-Paul is geworden. Helaas niet gevonden. De vorige zijn we kwijt gespeeld op de tramsporen.
Het zoeken bracht ons bij een sportwinkel… nieuwe wandelschoenen. Mijn trekkingschoenen hebben hun tijd gehad. De ‘vijfvingers’ zijn ondertussen naar België. Heel fijn om mee te wandelen, echter door het synthetisch materiaal rechtstreeks op de huid, veel warmer dan bergschoenen en niet aangeraden met een zware rugzak. Dus… het werden een paar lichtere trailschoenen.
Daarna nog samen gaan eten en richting treinstation…Jean-Paul zijn tocht is ten einde. Een vliegreis wacht hem op richting huiswaarts.
De trein komt eraan… een blik… een voelen… Hij stapt op… De deur gaat dicht… Onze handen… Ertussen… een venster… Een traan…hij verdwijnt…

Vandaag verlaat ik Rome en neem ik de Via Francigena del Sud.
Forum Romanum, Piazza Venezia, Mercato di Traiano, Colosse, Palatino… Ik weet niet waar te kijken… Zoveel geschiedenis…
Ik voel me soms een vreemde eend in de bijt tussen alle mensen die Rome en zijn oudheid komen bezoeken. Mja… Dat ben ik ook en altijd een beetje geweest.

Via de poort San Sebastiàn stap ik de oude lange Romeinse weg in, nu genaamd Via Appia Antica. Ik volg deze weg een vijftiental kilometer.
Op het moment dat ik de poort doorstap voelt het voor mij aan als een nieuwe fase. Ik draai me nog eens om en kijk achter me… Op de muur… Aertsengel Michael… Verwonderd.

Cypressen, verschillende soorten naaldbomen… Catacombes… Het Parco Appia Antica… De moeite waard.
Het Park is voor mij al even indrukwekkend als de binnenstad.
Als ik de lange weg voor mij zie kan ik me goed voorstellen wat een kracht en macht het Romeinsrijk wel heeft gehad. In mijn verbeelding hoor ik de stappen van de sandalen al in de verte, kort gerokt, gespierde benen, kuiten omwikkeld met lederen riemen en metaal op het hoofd en op de borst als bescherming…
De massaal aanwezige krekels zijn soms oververweldigend als ik er mijn aandacht aangeef.
Keizerlijke villa’s groter dan voetbalvelden. Restante van oudheden, geschreven teksten, stenen busten…

Op het einde van de etappe wordt de weg wat smaller, minder bewoond en minder verzorgt.
Een man staat op een rotsblok voorzich uit te kijken, alsof hij iets zoekt, in het oog houdt. Hmm, voelt vreemd… Mijn ‘speurneus’ wordt alert. In tegenrichting twee mannen wandelend op een afstand van elkaar…geen hond te bespeuren… Geen sportkleding… De ene heeft een naaktbovenlichaam, de andere kijkt naar de grond wanneer hij me voorbij wandelt alsof hij zich voor iets schaamt.
Mijn gevoel was juist… Er klopt hier iets niet.
Ik sta stil en draai me zodanig dat ik links en rechts de weg zie… De man van op de rotsblok is achter me. Hij steekt me voorbij, maakt rechtsomkeert… Ik wacht tot ze alle drie verder wandelen en afstand van me nemen…Ik ga verder. Op mijn rechterkant staat plots een fiets midden lange gedroogde grassen… Ernaast op de grond, een man met gedekt bovenlijf, benen wijds open… zijn edeledelen… Jah… Die hebben blijkbaar wat… veel lucht nodig…
Ik wandel snel en stil voorbij… Hij zag me zelfs niet.
Mijn vermoeden was juist… Het niet verzorgde deel van de Via Antica is een plaats geworden waren mannen hun vertier hier komen halen.
Een Adon zonder Aphrodite…