Moederdag

Posted on by

Veertien dagen geleden mocht ik in de familie een nieuwe geboorte vieren.
Een nieuwe geboorte.
Het was fijn om terug gekende gezichten te zien en in familie verband te zijn. Ik zag er ook en dit na bijna 6 jaar mijn moeder terug in life voor me.
De laatste keer dat ik haar zag was in het ouderlijke huis, het eerste huis in Belgie waar ik aanklopte tijdens mijn lange pelgrimstocht van de Heilige lijn van Aertsengel Michaël na bijna 8 maand stappen. Het ene huis waar ik aan de deur werd gezet, waar ik tot vandaag nog altijd niet welkom ben. Gans het gebeuren het waarom, hoe is op mijn netvlies gekleefd en de echo’s komen af en toe terug. De gewaarwordingen van toen zijn gelukkig zachter geworden. Het liefst zou ik deze situatie vergeten, het kan voor mij enkel in tijd afstompen en zachter worden en misschien verdwijnen.
Op mijn onderweg zijn vind ik het belangrijk om welke situatie ook, aangenaam of niet ze te blijven ervaren en evenwicht blijven houden en hierin niet te vergeten hoe belangrijk het is te vergeven. Kunnen vergeven is verder blijven groeien in liefde naar een harmonieus leven.
Het zorgt ervoor dat er geen nieuwe beschermlagen zich kunnen opbouwen en dat bestaande kunnen verdwijnen.

Maar hoe gaat men om met zo een situatie? Daar is geen klaar en duidelijk antwoord voor.
Voor mij is het belangrijk om dicht bij mezelf te blijven, trouw te blijven aan mezelf, aan mijn waarden die ik al van kleinsaf in mij draag, te voelen, doorvoelen. Het balans gewaar te worden tussen wat buiten mij afspeelt en in mij, het balans tussen het kind en de volwassen vrouw in mij. Zorgen dat ik niet oversla in het gedrag om mij ‘mannelijk’ te gedragen om te voldoen aan de wereld waar ik ben opgegroeid waar het patriarch sterk aanwezig was. Waar de vrouw geen plaats had en vernederd werd.
En ik als kind het gevoel had als meisje niet welkom te zijn en ik hierdoor liever een jongen was geweest omdat ik toen dacht dat mijn leven beter zou zijn want alle aandacht was gericht op mannen.

Toen mijn mama plots voor mij stond op het feest, nadat ik iemand anders had verwelkomt met een zoen, voelde ik dat ik deze beweging niet kon verder zetten. We keken elkander aan. “Dag mama”, zei ik. Mijn moeder wou me een zoen geven. Ik bleef staan in mijn vertikaliteit. “Mama, dit klopt niet voor me. Ik hoop dat je het begrijpt.”
Ik voelde een trilling door mijn lijf en voelde tranen opkomen. Mijn nicht nam me mee naar buiten waar ik even in haar armen kon uithuilen. Het voelde best pittig en terzelfde tijd voelde ik dat ik iets doorbroken had, maar kon het toen nog geen plaats geven.
Het deet me deugd om even lucht te scheppen en mijn emotie te laten zijn. Bij het vertrekken stapte ik naar haar toe om een goededag te zeggen.
’s Avonds bij het terug keren naar huis kwam schuldgevoel de kop opsteken. Mijn hoofd wist me van alles te zeggen. “Je bent toch wat je niet wou herhalen in de familie lijn… koppigheid, rancuneus zijn”. Ik voelde dat mijn mind me zo naar beneden aan het trekken was. Ik probeerde hier met zachtheid en mildheid naar te kijken en kon gelukkig dicht bij mijn hart blijven “neen, Jasmine. Je bent dit niet. Je hebt in liefde zorg gedragen voor jezelf. Er is niets mis mee aan je te laten respecteren.”

Ik voelde heel duidelijk dat mijn beweging niet meer kwam vanuit het oud patroon om mij te beschermen, wel vanuit zelfzorg.
De moeder in mij droeg zorg voor het kind in haar. En zachtjes terug opbouwen is niet misplaatst. Geen zoen geven wil niet zeggen dat ik haar niet meer graag zie of mag, wel dat er grenzen zijn.

Toen ik de leeftijd had om kinderen te baren heb ik bewust gekozen om geen kinderen op de wereld te zetten. Ik had schrik om niet op de hoogte te zijn wat opvoeden betreft. Angst te geven wat ik liever niet had ontvangen en niet te kunnen geven wat ik wel had gewenst als kind. Ik had trouwens al een kind waar ik eerst zorg wou voor dragen, mijn innerlijk kind.

Ik heb ook altijd gezegd ‘de kinderen van de wereld zijn mijn kinderen’ en ik voel vandaag dat dit zo kloppend is.
‘Moeder’ is de laatste maanden heel present en voelbaar aanwezig. Moeder aarde, het dagelijks in de natuur leven. Moeder Maria die op een bijzondere manier zich liet voelen. De moeder in mij die ik zo goed kan voelen met de kinderen op school. Iedere dag verlang ik om de fiets op te stappen en naar school te rijden. Om in contact te zijn met hen. Om ze bewustzijn bij te brengen. Om op een consequente, rechtvaardige en liefdevolle manier samen met hen naar het einde van het schooljaar toe te stappen. Ik zie ze zo graag. En toen de directie de planning aan het maken was voor volgend schooljaar met de vraag of ik terug kwam, kwam zonder twijfel een volle ja.

Vandaag wordt moederdag gevierd. Ik heb gekozen om naar de zee te gaan en dicht bij het water te zijn. Bij het opstaan open ik mijn gordijnen. Ik word gegroet door een prachtige rood oranje roos die zich net opende. De roos die op het Magdalena wiel geplaatst is bij Anna en Joachim. De voorouders. Ik open de deur en ga er mijn neus insteken. Ik sluit mijn ogen haar verrukkelijke geur verrast me vrolijk.
Ik maak mijn rugzak en spontaan neem ik mijn gebedskrans mee. Bij het afstappen van de tram wandel ik even door de straten. Ik bel mijn moeder. Ze neemt niet op en spreek een boodschap in. Aan de overkant is een kerk. Ik ga even naar binnen. Een goed aanvoelende kerk. Ik maak het stil. Het eerste beeld die ik er zie is deze van Thérèse van Lisieux. Vooraan zie ik een beeld van Fátima. Bij het naar buiten gaan zie ik dat er een crypte is. Ik daal de trappen af. Een verrassing. Ik zag een oude crypte voor ogen, het was een grote plaats die voor mij eerder leek aan een bedevaartplaats. Ik neem plaats op een stoel. Vooraan staat een sereen beeld van een Onze Lieve Vrouw met een Rozenkrans. En rondom rond het verhaal van de kinderen van Onze Lieve Vrouw van Fátima. Ik begin het Angelus op te zeggen.
Het deed deugd.
Bij het verlaten van de crypte. Probeer ik nog eens mijn moeder op te bellen. Het blijft rinkelen. Ze neemt niet op.

Tijd om met mijn voeten in het water te gaan. Eb en vloed mijn voeten laten strelen en te genieten van wat mij voed.

Ik wens iedere vrouw op aarde een fijne moederdag.

De tout coeur

De Roos

Posted on by

Ik heb verschillende opleidingen gevolgd in mijn leven. Bijna allemaal waren ze praktijk gericht. Theorie bracht me al snel in faalangst en opgeven, en wat de theorie betreft zag ik er vaak het nut niet van in. Zeker wanneer ik ze niet kon koppelen aan wat ik met mijn handen kon doen.

Wanneer ik terug kijk naar wat ik heb geleerd op studievlak, geen enkel heeft me diep geraakt. Geen enkel bracht me diepe vreugde of wakkerde mijn vuur aan. Zelfs de fotografie niet. Geen enkel heeft ervoor gezorgd dat ik zo een ‘volle ja’ kon uitspreken als deze die ik vandaag zei en het zo diep kon gewaarworden ‘ja, ik wil’ omdat het mijn totaal zijn benaderd in het tastbare en veel verder.

De ‘ja’ kwam ergens rond mijn verjaardag toen ik in Egypte was, Ik Caroline ontmoette die me sprak over Anaïs Theyskens. Ik zocht haar even op en kwam bij een filmpje terecht op you tube waar ze over haar levensweg sprak. Ik was geraakt van de spiegel die ik ontving en voelde een diepe verbondenheid. Jaren had ik gehoopt om iemand te ontmoeten die mij in mijn diepste totale wezen kon begrijpen. Toen besliste ik om een initiatie te beginnen ‘Voie de la Madeleine ‘ waarvan Anaïs de oprichtster is.

Al jaren pelgrimeer ik op deze aardbol, beleef ik mystieke ervaringen. Deel ik ze, schrijf ik ervoor. Ben ik diep geraakt geweest door de gnosis, de gnostiek. Ik geloof in de gnostische geschriften. In 2014 liet la Colline Éternelle van Vézelay me 3 keer iets gewaarworden tot ik het doorhad dat ze me riep. In 2017 heb ik 3 dagen gehuild in Rocamadour. In 2018 kwam voor de eerste keer de Roos op mijn pad, niet weten wat ze werkelijk betekende in de diepte. In 2019 kwam ze me werkelijk aantonen dat ik trouw mocht blijven aan mij weg dit deed ze door levend in een vaas iets aan te tonen. 2020 bracht me dichter bij Maria Magdalena nadat 3 vrouwen in Vézelay me iets wilden delen over Sainte Baume In 2021 beleef ik terug een mystieke ervaring en voel ik duidelijk mijn hart bonzen als vuur tijdens een Paaswake in Vézelay. Gans mijn zijn werd in de uiterste kleine hoekjes geraakt door het ‘Licht’, het jaar waar ik deelde ‘ik trouw met Jezus’. Ik deelde dit met een paar mensen die heel dicht bij me stonden. Ik herinner me zo de aanwezige vreugde die er was en voelde dat het verder wandelen op dit pad met veel zorg en in diepe trouw aan mezelf diende te gebeuren.
Sedert dit moment ben ik opzoek geweest hoe ik verder in vertrouwen, vreugde en in geloof mijn weg kan bewandelen hier op moederaarde. Maar vooral voelde ik de nood en dat het tijd werd om dit samen met anderen te dragen en gedragen te worden. Ik kwam dichter bij de fraternitéit van Jérusalem. Een fraternitéit die me nauw aan het hart licht. Zusters en broeders die ik graag zie. Ik ben er opzoek geweest om in te treden. Alleen wat ik zag en hoorde maakte bracht me geen vreugde. Intreden zou me afgesnoerd hebben van mijn levensvreugde. En vooral ik ben niet iemand die in de pas loopt zeker niet wanneer blindelings regels moeten gevolgd worden die geen steek hebben en waar nog zo sterk het vertikaal, piramidaal systeem aan de orde is. Had ik hierin toekomst, neen. Een medezuster liet me dit inzien door een brief die ze me schreef. Zij was er zich niet bewust van. In de brief stond iets over de Kleine Prins in de woestijn (een paar maanden nadien was ik in de woestijn in Egypte) , over Thérèse van Lisieux (het enig beeld die aanwezig was in het huisje in Watou),
haar delen kwam uit een boek van een Belgische schrijver (zij wist niet dat ik van België was). De roos kwam dichter met Thérèse de Lisieux.
Een paar maanden nadien start ik la ‘Voie de la Magdelene’ in Egypte. Dat ik net daar een stevige ‘ja’ voelde is niet vreemd. Het land waar de katholieke kerk waar ik in was opgegroeid verdween als sneeuw voor de zon. Waar de mantel verdween om de essentie aan het Licht te laten. Het land waar de gevleugelde heel nabij is en waar ik de kracht als een pilaar mocht voelen als een zwaard die me krachtig neerzette. Waar ik mijn zieletweeling terug mocht ontmoeten en waar hij zonder het wist mij liet de wortels verspreiden diep in de aarde om verder in mijn stevigheid te staan. Waar de roos mij zachtjes begon te vergezellen en me niet meer verlaten heeft en zich langzaam verspreidde als een zachte bries door gans mijn Zijn. En zo bracht het me waar ik nu ben in Glastonbury daar waar alles op een punt samenkomt. Waar de Roos en Michael zo krachtig en LiefdeVol aanwezig is. Waar ik door het portaal ben gewandeld van verleden naar heden. Bij het buitenstappen een hand naar me toekwam van één van mijn zusters met een zakje. ‘wil je er eentje’, vroeg ze me. Ik steek mijn hand in het zakje en haal eruit een amandel, la ‘Mandorla’.
Tranen van vreugde hebben gevloeid doorheen de 3 dagen. En hoe mooi was het om met 4 deze cirkel te mogen dragen en gedragen te worden.

Deze namiddag ronde ik mijn initiatie af ‘Voie de la Madeleine ‘ in Glastonbury na drie dagen krachtige, bijzondere en diepe ervaringen in de aanwezigheid van mijn zusters. Waar alles zo duidelijk werd.
Tijdens de ceremonie waar ik neer lag gesteund en gedragen door mijn zusters kwam er een gemis. Ik hoorde een paar keer diep van binnen ‘ik mis je zo, ik mis je zo’. Ik voelde een gemis van een man. Een innerlijke conversatie nam plaats tussen wat was en was is. Flinterdun. ‘Ik heb geen man in dit aards leven, hoe kon ik die dan missen.’ Terug kwam die andere duidelijke stem ‘Ik mis je zo’.
Verdriet kwam, een traan rolde. Mijn proberen te begrijpen verdween, het werd me duidelijk.

En toen op het einde van de ceremonie werd me een vraag gesteld. Ik hoorde de echo van mijn antwoord in mijn oren, een duidelijke ‘JA, ik wil.’ Als een huwelijk die ik afsloot met mezelf ‘Ja, ik wil’ en toen ontvangde ik door mijn medezusters een regen van Rozen.

JA, ik wil en kies om in puurheid van het hart te blijven staan, die zorgt voor balans tussen hemel en aarde. Er trouw aan te blijven om zo kanaal te moge zijn van het Licht. Mij te voeden door de natuurelementen, de zichtbare en onzichtbare levende wezens om het brandend vuur in mij wakker te houden, De bron van leven te blijven die door meheen wenst te stromen en te laten schijnen . Dit doe ik door mijn zwaard diep in de grond neer zetten, te gaan staan in mijn waarden, mij te laten Zien wie ik ben, mijn voorouderlijke lijn te eren en de vreugde van onvoorwaardelijke Liefde te zaaien daar waar ik ben.

Ik ontwaak vandaag met een prachtig roze zonsopgang over de aarde van Avalon met zicht op de Tor. Voel ik en is het mij duidelijk geworden waarom ik tijdens een oefening een dubbele cirkel zag.

Met dit prachtig beeld wens ik Anaïs Theyskens te danken voor haar kracht en zachtheid. Haar trouw blijven aan haar levensweg. Haar onvoorwaardelijke liefde te delen en te verspreiden in wat ze verwezenlijkt op aarde.
In dankbaarheid.
Ik Zie je,
Ik eer je.

De tout cœur
Jasmine

‘Niets is toeval, alles heeft zijn redenen’

De Roos

Posted on by

Ik heb verschillende opleidingen gevolgd in mijn leven. Bijna allemaal waren ze praktijk gericht. Theorie bracht me al snel in faalangst en opgeven, en wat de theorie betreft zag ik er vaak het nut niet van in. Zeker wanneer ik ze niet kon koppelen aan wat ik met mijn handen kon doen.

Wanneer ik terug kijk naar wat ik heb geleerd op studievlak, geen enkel heeft me diep geraakt. Geen enkel bracht me diepe vreugde of wakkerde mijn vuur aan. Zelfs de fotografie niet. Geen enkel heeft ervoor gezorgd dat ik zo een ‘volle ja’ kon uitspreken als deze die ik vandaag zei en het zo diep kon gewaarworden ‘ja, ik wil’ omdat het mijn totaal zijn benaderd in het tastbare en veel verder.

De ‘ja’ kwam ergens rond mijn verjaardag toen ik in Egypte was, Ik Caroline ontmoette die me sprak over Anaïs Theyskens. Ik zocht haar even op en kwam bij een filmpje terecht op you tube waar ze over haar levensweg sprak. Ik was geraakt van de spiegel die ik ontvangde en voelde een diepe verbondenheid. Jaren had ik gehoopt om iemand te ontmoeten die mij in mijn diepste totale wezen kon begrijpen. Toen besliste ik om een initiatie te beginnen ‘Voie de la Madeleine ‘ waarvan Anaïs de oprichtster is.

Al jaren pelgrimeer ik op deze aardbol, beleef ik mystieke ervaringen. Deel ik ze, schrijf ik ervoor. Ben ik diep geraakt geweest door de gnosis, de gnostiek. Ik geloof in de gnostische geschriften. In 2014 liet la Colline Éternelle van Vézelay me 3 keer iets gewaarworden tot ik het doorhad dat ze me riep. In 2017 heb ik 3 dagen gehuild in Rocamadour. In 2018 kwam voor de eerste keer de Roos op mijn pad, niet weten wat ze werkelijk betekende in de diepte. In 2019 kwam ze me werkelijk aantonen dat ik trouw mocht blijven aan mij weg dit deed ze door levend in een vaas iets aan te tonen. 2020 bracht me dichter bij Maria Magdalena nadat 3 vrouwen in Vézelay me iets wilden delen over Sainte Baume In 2021 beleef ik terug een mystieke ervaring en voel ik duidelijk mijn hart bonzen als vuur tijdens een Paaswake in Vézelay. Gans mijn zijn werd in de uiterste kleine hoekjes geraakt door het ‘Licht’, het jaar waar ik deelde ‘ik trouw met Jezus’. Ik deelde dit met een paar mensen die heel dicht bij me stonden. Ik herinner me zo de aanwezige vreugde die er was en voelde dat het verder wandelen op dit pad met veel zorg en in diepe trouw aan mezelf diende te gebeuren.
Sedert dit moment ben ik opzoek geweest hoe ik verder in vertrouwen, vreugde en in geloof mijn weg kan bewandelen hier op moederaarde. Maar vooral voelde ik de nood en dat het tijd werd om dit samen met anderen te dragen en gedragen te worden. Ik kwam dichter bij de fraternitéit van Jérusalem. Een fraternitéit die me nauw aan het hart licht. Zusters en broeders die ik graag zie. Ik ben er opzoek geweest om in te treden. Alleen wat ik zag en hoorde maakte bracht me geen vreugde. Intreden zou me afgesnoerd hebben van mijn levensvreugde. En vooral ik ben niet iemand die in de pas loopt zeker niet wanneer blindelings regels moeten gevolgd worden die geen steek hebben en waar nog zo sterk het vertikaal, piramidaal systeem aan de orde is. Had ik hierin toekomst, neen. Een medezuster liet me dit inzien door een brief die ze me schreef. Zij was er zich niet bewust van. In de brief stond iets over de Kleine Prins in de woestijn (een paar maanden nadien was ik in de woestijn in Egypte) , over Thérèse van Lisieux (het enig beeld die aanwezig was in het huisje in Watou),
haar delen kwam uit een boek van een Belgische schrijver (zij wist niet dat ik van België was). De roos kwam dichter met Thérèse de Lisieux.
Een paar maanden nadien start ik la ‘Voie de la Magdelene’ in Egypte. Dat ik net daar een stevige ‘ja’ voelde is niet vreemd. Het land waar de katholieke kerk waar ik in was opgegroeid verdween als sneeuw voor de zon. Waar de mantel verdween om de essentie aan het Licht te laten. Het land waar de gevleugelde heel nabij is en waar ik de kracht als een pilaar mocht voelen als een zwaard die me krachtig neerzette. Waar ik mijn zieletweeling terug mocht ontmoeten en waar hij zonder het wist mij liet de wortels verspreiden diep in de aarde om verder in mijn stevigheid te staan. Waar de roos mij zachtjes begon te vergezellen en me niet meer verlaten heeft en zich langzaam verspreidde als een zachte bries door gans mijn Zijn. En zo bracht het me waar ik nu ben in Glastonbury daar waar alles op een punt samenkomt. Waar de Roos en Michael zo krachtig en LiefdeVol aanwezig is. Waar ik door het portaal ben gewandeld van verleden naar heden. Bij het buitenstappen een hand naar me toekwam van één van mijn zusters met een zakje. ‘wil je er eentje’, vroeg ze me. Ik steek mijn hand in het zakje en haal eruit een amandel, la ‘Mandorla’.
Tranen van vreugde hebben gevloeid doorheen de 3 dagen. En hoe mooi was het om met 4 deze cirkel te mogen dragen en gedragen te worden.

Deze namiddag ronde ik mijn initiatie af ‘Voie de la Madeleine ‘ in Glastonbury na drie dagen krachtige, bijzondere en diepe ervaringen in de aanwezigheid van mijn zusters. Waar alles zo duidelijk werd.
Tijdens de ceremonie waar ik neer lag gesteund en gedragen door mijn zusters kwam er een gemis. Ik hoorde een paar keer diep van binnen ‘ik mis je zo, ik mis je zo’. Ik voelde een gemis van een man. Een innerlijke conversatie nam plaats tussen wat was en was is. Flinterdun. ‘Ik heb geen man in dit aards leven, hoe kon ik die dan missen.’ Terug kwam die andere duidelijke stem ‘Ik mis je zo’.
Verdriet kwam, een traan rolde. Mijn proberen te begrijpen verdween, het werd me duidelijk.

En toen op het einde van de ceremonie werd me een vraag gesteld. Ik hoorde de echo van mijn antwoord in mijn oren, een duidelijke ‘JA, ik wil.’ Als een huwelijk die ik afsloot met mezelf ‘Ja, ik wil’ en toen ontvangde ik door mijn medezusters een regen van Rozen.

JA, ik wil en kies om in puurheid van het hart te blijven staan, die zorgt voor balans tussen hemel en aarde. Er trouw aan te blijven om zo kanaal te moge zijn van het Licht. Mij te voeden door de natuurelementen, de zichtbare en onzichtbare levende wezens om het brandend vuur in mij wakker te houden, De bron van leven te blijven die door meheen wenst te stromen en te laten schijnen . Dit doe ik door mijn zwaard diep in de grond neer zetten, te gaan staan in mijn waarden, mij te laten Zien wie ik ben, mijn voorouderlijke lijn te eren en de vreugde van onvoorwaardelijke Liefde te zaaien daar waar ik ben.

Ik ontwaak vandaag met een prachtig roze zonsopgang over de aarde van Avalon met zicht op de Tor. Voel ik en is het mij duidelijk geworden waarom ik tijdens een oefening een dubbele cirkel zag.

Met dit prachtig beeld wens ik Anaïs Theyskens te danken voor haar kracht en zachtheid. Haar trouw blijven aan haar levensweg. Haar onvoorwaardelijke liefde te delen en te verspreiden in wat ze verwezenlijkt op aarde.
In dankbaarheid.
Ik Zie je,
Ik eer je.

De tout cœur
Jasmine

‘Niets is toeval, alles heeft zijn redenen’

Wensen 2020

Posted on by

Tweede Kerstdag… Richting Vézelay… Het is stil op de trein…

Velen onder ons hebben Kerst gevierd. Elk op zijn/haar eigen manier.
Zelf mocht ik het feest van de geboorte van Jezus – ik noem het ook graag de geboorte van het goddelijk licht in onszelf. Onszelf de kans geven om het Licht in ons diepe Zijn te laten ontkiemen – vieren met 3 anderen vrouwen.

De avond werd gestart met een ritueel waar aandacht werd geschonken aan verschillende elementen zoals water, vuur, lucht, aarde. Verschillende elementen en hun symbolische betekenissen kwam zich verweven in het ritueel zoals de Roos (of de Lotus – Universele Liefde) , 3 (geest), 4 (aarde) 4 windrichtingen, zon, een denneappel, onze wortels.

Samen zorgden we voor een maaltijd. Een maaltijd rijk aan pure ingrediënten waar moeder aarde voor zorgde en dankzij de handen van een mens op onze tafel kon aanwezig zijn. Rode bieten, noten, pompoen, appels, spinazie… werden omgetoverd tot een feestelijke maaltijd waarbij de zintuigen de magie van liefde mochten ervaren.

Na het ritueel kwam plaats voor Sacraledans die niet enkel zorgde voor beweging, ook voor een bijzondere en warme verbinding met Onszelf, de ander en het groter Geheel.
De avond werd afgerond voor elk van ons met een ‘rijke’ kaartlegging van 7 kaarten uit de Opgestegen Meesters.

Ik genoot van het zien, gewaarworden hoe alles zonder enig moeten en moeite elk in haar/zijn uniek Zijn aanwezig waren. Woorden waren vaak overbodig om bewust te zijn wat was…

Ondertussen is een gloedwarme zonsopgang te voorschijn gekomen in mijn linker ooghoek. Vuur aan de horizon.

Het bracht me in gedachten terug aan een roos die ik in de herfstperiode mocht ontvangen.
Waarom deze roos… omdat ze mij de weg wees naar de Roos in mezelf.

Soms vragen mensen me… hoe doe je dat, hoe weet je, hoe vormt je weg zich…
Door te vertragen zodat ik de ruimte en tijd heb om stevig en bewust aanwezig te zijn. Mij open te stellen, weten dat alles veranderlijk is, vertrouwen, erin geloven dat op de ‘right time, right place’ je zal getoond worden wat je nodig hebt op dat enig moment in het ‘Nu’.
Mijn drijfkracht… mijn nieuwsgierigheid

Even terug naar de roos.
Ik kreeg 2 rozen die samen in een vaas kwamen te staan, beiden hadden een rechte steel.
Na een dag zag ik plots hoe één roos met haar steel een bocht naar rechts had genomen om dan terug recht naar boven, evenwijdig, vrijstaand met de andere roos in de vaas kwam te staan.

Onmiddelijk voelde ik me aangesproken tot deze bijzondere roos en haar beweging.

‘Om in Liefde te Zijn met jezelf en de andere is het belangrijk om op je eigen te bestaan, zorg te dragen voor eigen ruimte zodat je op je eigen unieke manier de weg gaat volgen en te gaan schitteren in jezelf en met de ander, zonder jezelf te verliezen of verstrengeld te geraken.’

Mijn lichaam vulde zich met vreugde. Het voelde bijna alsof de roos in mij terecht was gekomen. Mijn hart voelde als een roos die in haar volle potentie kwam.

Ik liet verder de roos staan en opdrogen… tot ik vorige week ze uit de vaas haalde om plaats te maken voor 3 witte rozen.
Toen ik ze uithaalde zag ik hoe die ene roos tot een volle, open bloei was gekomen en in volle kracht zich had ontplooit, terwijl de andere roos moeite heeft gehad om tot een volle bloei te komen en voor de helft nog gesloten is.

Ik werd opslag verliefd op die ene roos.
Of hoe een roos op mijn weg kwam, het vuur aanwakkerde en mij de weg wees.

Een goddelijke geboorte.

Ondertussen zit ik hier te wachten in Paris Bercy op een mogelijkse trein richting Sermizelles… Staking….Om dan van daaruit een duim uit te steken en de andere hand op mijn rug te houden en vingers te kruisen in de hoop ik deze nacht nog mag aankomen in Vézelay, om er de 12 Heilige nachten door te brengen.

Ik wens jullie allen een Roos in 2020!

… en tot na 6 januari.

In ‘Licht en Liefde’
Jasmine Marie José