Ik verlaat de aangename Ostello van Ponte d’Arbia. De ochtendzon schijnt door het bladerdek. De graanvelden kleuren goudgeel.
In de verte stijgt een luchtballon met zijn opvallende regenboogkleuren.

Buenconvento… Een middeleeuwse stad-je ontwaakt terwijl ik al een uur genoten heb van het ochtendgloren. “Buongiorno,un caffè e una brioche crema per favore.” Mijn ontbijt halte. Verschillende mensen komen voorbij gewandeld de krant onder de arm.
Een man met rugzak, loopschoenen komt binnen gewandeld. “Buongiorno”, zeg ik hem terwijl ik hem aankijk. Geen reaktie.
Na een half uur vertrekt hij terug. “Buen camino !”, wens ik hem. Hij blijft verder de bar uitstappen vooruitkijkend… Gehaast.

Buenconvento

De laatste kilometers van gisteren is het landschap en zijn omgeving wat veranderd. Opvallend is de weinig hoorbare motorvoertuigen. Ik begin eindelijk Toscanië te appreciëren. Energetisch voelt het hier ook veel zachter, mag de natuur hier wat meer zijn eigen ding doen. De Italianen die ik ontmoet zijn terug wat opener, de vrolijkheid en openheid ontbrak wat de voorbije dagen.
En hoewel velen melden dat het deel Lucca tem Sienna het mooiste stuk zou zijn, ga ik hier tegendraads op in… als pelgrim heb ik niets aan souvenir winkels, massa restaurant, luxe, beton… Het neemt niet weg dat ik ”s morgens om zes uur wel kan genieten van het midden van een oude stad. Dan pas is ook zichtbaar wat zichtbaar mag zijn.

Op een helling haalt een pelgrim me in. Dezelfde man die ik gisteren in een kort moment op een terras heb gezien. En waar ik toen een gevoel had hij niet zomaar een passant was.
“Bonjour!” Hij kijkt me aan “Bonjour”. Aan zijn uitspraak hoor ik dat hij een Fransman is.
We blijven contact nemen en al heel snel wandelen we in hetzelfde kadans verder richting
San Quirico d’orcia. En zonder we het weten en de tijd voorbij hebben zien gaan komen we rond de middag aan San Quirico.
De kamer wordt gevuld niet meer met drie pelgrims, wel met vier.

Een bezoek aan de stad, een geslenter door de straten… een terras… Terwijl de drie andere pelgrims op een terras zitten met hedendaagse muziek boven het hoofd. Kies ik voor een rustig terrasje buiten de muur van de stad en… een minder groot gat in mijn budget. Na een kwartier vergezel ik hen terug.

In de collegiate dei Santi Quirico e Giullata staat een prachtig vermoedelijk wassenbeeld van Moeder Theresa. Ik kan mijn kijk niet vrij maken van het beeld. Hoe langer ik ze aankijk hoe beter ik kan zien dat een traan uit haar linker oog komt. Bijna echt.

San Qiurico d’orcia