Een uitgebreide babbel aan tafel na een heel goede nachtrust. Een nachtrust waar je je goed en ontspannen voelt doet toch heel veel om een dag goed in te zetten. We delen terug levenservaring en wisselen gedachten uit. Uit het niets komt een verhaal die ik zoveel jaar geleden heb mogen beleven en ervaren. Een delen over een toen verboden en verborgen liefde van heel lang geleden. Het brengt me plots veel inzichten en een nieuwe wending bied zich aan. Michelle maakt me een paar korte opmerking. Net genoeg om te begrijpen en zelf te ontdekken en gewaar te worden. Wat ben ik haar dankbaar dat ik haar heb ontmoet en mezelf dankbaar dat ik aan haar deur heb aangeklopt. Niets is toeval. De tijd was en is er rijp voor om deze liefde onder ogen te kunnen zien, ook al heb ik jaren aan een stuk signalen ontvangen en genegeerd. Zelf erover aangesproken geweest, maar weggeduwd en geweigerd erover te praten omdat het voor mij juist was en uit angst met de vinger gewezen te worden. Net dit was het probleem, het gesloten houden. Ik ben er toen niet voor uitgekomen, er voor gaan staan. Gaan staan in eigen kracht met mijn liefde voor wat ik voelde. Ik heb me ook zelf hier niets in te verwijten, er was geen ruimte en gehoor. Het was.

NUu. Het toe laten zonder dat er nog een verbod op staat die opgelegd geweest is door derden, maar vooral te mogen laten leven zonder zelf de barrière in stand te houden. Want enkel door de barrière op te heffen kan ik meer en meer in mijn puurheid gaan staan, een intentie waar ik naar streef op mijn weg en belangrijk is in mijn leven en in contact met anderen. 

Opgroeien in een maatschappij waar verbodstekens werden gecreëerd uit angst voor… Waar het geloof er deels heeft voor gezorgd dat sommige zaken tot schande werden uitgeroepen… Waar hiërarchie en macht een prominente plaats hebben ingenomen en waar menigte zich heeft laten ompraten en laten gevangen nemen onder woorden, heeft ervoor gezorgd dat er velen niet vrijuit hebben kunnen opgroeien in een nest van warmte en liefde.
Deze barrièremantel wil en kan ik vandaag uit doen. Wat voelt het goed, bevrijdend. Wat voelt het goed om dieper en dieper in je eigen krachten te mogen gaan staan.

Na de onweersbuien van deze nacht is het landschap omgetoverd in een feeëriek schouwspel. Ik wandel naar boven richting een heuvel. Een majestueus landschap is zichtbaar wanneer ik me omdraai. Natuurelementen  omcirkelen me.  Een plaats waar de energie van liefde zo krachtig aanwezig is. Waar de hemel en aarde elkaar raken. Tranen vloeien. Bevrijdend. Tranen blijven maar komen. Ze mogen er zijn. Ze brengen vreugde, diepe intense vreugde. Ze schenken me leven. Leven die voelbaar mag vloeien door gans mijn lijf. Het is. Leven.

Het voelt goed en wordt me bewust dat ik nog wat zaken af te werken heb. Ik mag naar huis, ik ga naar huis. En het klopt ook, ik ga terug noordelijke richting uit, mijn schaduw voor mij. Ik volg mezelf. Niet de ander… mezelf. Trouw aan mezelf.

Sedert gisteren ben ik de Corrèze ingewandeld. De dakpannen in dikke steen hebben plaats gemaakt voor daken die eruit zien is de huid van een vis. Hellende landschappen, met open grasvelden waar koeien grazen en een vormen met de kleur van de bomen. Waar naast loofbomen meer naaldbomen zichtbaar worden.
De regen en zon heeft er ook voor gezorgd dat de kleuren exploderen in het landschap. Een ezel in de wei, waar ik aan de woorden denk ‘stoot je geen tweede maal aan de zelfde steen’. Een schaap die me staat aan te kijken en waarbij ik twijfel om het schaap te strelen. ‘Waarom niet’ zeg ik tot mezelf. Ik ontsmet mijn handen. Koeien die naar me staren met hun lange wimpers en zachte blik, ‘bonjour Bella’ roep ik haar toe wanneer ik haar kruis. Een boer die me trakteerde op een koffie. Rust heerst over de heuvels. Fushia, dahlia’s, anthemis verwelkomen me in de dorpen. La douce France, elle est belle.