De bus. Een schuifdeur. Vier wielen die me vijf kilometer verder zouden brengen dan de grootstad Nevers. 

Mensen stappen in. Een vrouw met kind, ik laat haar voor mij instappen. Mijn voeten, alsof ze genageld zijn aan de grond. Een weerhouden. Stap ik in of niet.Twijfel. Ik kijk voor me… naar links…voor me…naar links… ‘Jasmine niet neuten’, verteld een klein stemmetje me. Mijn denken. Mijn verleden. Ik kijk voor me…ik zie de mensen op de bus…iets weerhoud me…
Ik voel een kracht. Mijn voeten gaan van de grond. Met een overtuigende stap vertrek ik naar links…voorwaarts richting het treinstation…in mijn rug…het stemmetje…je bus gaat zo vertrekken…je faalt…doorzetter. De saboteur…

Doorzetter, voor wie… voor de te vroeg geworden volwassenen in mij.

Mijn innerlijk kind heeft verlangens en deze zal ik vandaag gaan koesteren en zorg voor dragen. Het terug tot leven brengen wat ik zolang heb verlangen en diep had begraven uit zelfbescherming om geen pijn te moeten voelen.  Vandaag ben ik me bewust dat deze verlangens kunnen ingevuld worden… dat er ruimte voor is …niet vanuit het kleine kind…wel vanuit de volwassene met het haar innerlijk kind. Een getransformeerde doorzetter met een vreugdevol hart. Een doorzetter die letterlijk en figuurlijk naar huis gaat. Thuis komen. Tijd om de luiken te openen 😉 🙂