De bus. Een schuifdeur. Vier wielen die me vijf kilometer verder zouden brengen dan de grootstad Nevers.
Mensen stappen in. Een vrouw met kind, ik laat haar voor mij instappen. Mijn voeten, alsof ze genageld zijn aan de grond. Een weerhouden. Stap ik in of niet.Twijfel. Ik kijk voor me… naar links…voor me…naar links… ‘Jasmine niet neuten’, verteld een klein stemmetje me. Mijn denken. Mijn verleden. Ik kijk voor me…ik zie de mensen op de bus…iets weerhoud me…
Ik voel een kracht. Mijn voeten gaan van de grond. Met een overtuigende stap vertrek ik naar links…voorwaarts richting het treinstation…in mijn rug…het stemmetje…je bus gaat zo vertrekken…je faalt…doorzetter. De saboteur…
Doorzetter, voor wie… voor de te vroeg geworden volwassenen in mij.
Mijn innerlijk kind heeft verlangens en deze zal ik vandaag gaan koesteren en zorg voor dragen. Het terug tot leven brengen wat ik zolang heb verlangen en diep had begraven uit zelfbescherming om geen pijn te moeten voelen. Vandaag ben ik me bewust dat deze verlangens kunnen ingevuld worden… dat er ruimte voor is …niet vanuit het kleine kind…wel vanuit de volwassene met het haar innerlijk kind. Een getransformeerde doorzetter met een vreugdevol hart. Een doorzetter die letterlijk en figuurlijk naar huis gaat. Thuis komen. Tijd om de luiken te openen 😉 🙂
De weg naar... 
Lieve Jasmine, respect… bedankt om je te delen in jou tocht.Wat er nu in je omgaat zal alleen maar positieviteit naar boven brengen en ik denk dat het voor jou een hele openbaring is naar jezelf toe maar evengoed naar de strakke buitenwereld. Ik wil je dan ook feliciteren vrouw wat ben je mooi.. veel liefs van me en hoop je weldra warm te mogen omhelzen… xxx
Dankjewel voor de warme omhelzing van gisteren en tot een volgende 😉 xxx
Beste Jasmine,
Mijn dank voor alle je mooie belevingen en gedachtes onderweg! Ik mag hopen dat je hier een bundel van maakt, misschien tesamen met alle verhalen van je aanstaande Roomse reis.
vriendelijke groet,
Dag Frans, dankjewel en graag gedaan. en tot… Jasmine