Pèleriner – En pratique

Pèleriner – En pratique

Quel chemin ?

Tout dépend du chemin que tu souhaites emprunter.

Si tu choisis une route de pèlerinage bien connue, comme le Camino vers Compostelle, tu trouveras en général suffisamment d’infrastructures. Attention : ce chemin connaît de nombreuses variantes. Sur le Camino Francés, tu ne manqueras de rien. Mais sur d’autres chemins du Camino, où je frappe parfois aux portes pour un hébergement, il peut y avoir plusieurs jours sans ravitaillement.

La Via Francigena, le Chemin d’Assise et le Chemin de Marie-Madeleine…. sont généralement bien pourvus. Cela signifie : il est possible de réserver des hébergements à l’avance, avec ou sans repas. Les prix varient entre 25 et 50 euros. Personnellement, je réserve rarement à l’avance, mais cela peut être discuté ensemble.

Chemins moins connus ou non balisés

Si tu choisis un chemin moins connu, sans itinéraire de pèlerinage établi, nous frapperons aux portes pour demander un hébergement. La distance journalière dépendra alors de la distance entre les villages. Autrement dit : ici, tu marches pleinement dans le moment présent. Qui ne veut pas dire que on ne l’ai pas dans les autres. Les distances varient généralement entre 15 et 25 km par jour.

Rythme de la journée

Réveil : entre 07h00 et 07h30
Départ : entre 08h30 et 09h00
Arrivée : entre 18h00 et 19h00

Ces horaires dépendent de la distance entre les villages et du chemin emprunté. Avant de se reposer, nous cherchons d’abord un lieu pour la nuit.

Marcher ensemble

Nous marchons à proximité les uns des autres. Cela signifie que nous ne nous perdons pas de vue- du moins pendant les cinq premiers jours, jusqu’à ce que j’aie une bonne idée de tes capacités.

Lorsque je vois que tu es capable de marcher de manière autonome- en tenant compte de tes capacités physiques, de ta santé, de ton usage de la technologie, de ta présence dans l’instant et de ton sentiment de sécurité — je t’enseigne comment utiliser une application. Si tu le souhaites, nous pouvons convenir de nous séparer temporairement et de nous retrouver à un endroit précis. Je ne suis pas loin, tu ne me vois simplement pas. Nous restons joignables par téléphone.

Responsabilité

Chacun est responsable de lui-même. Je ne peux être tenue responsable de comportements imprudents.

Cela ne veut pas dire que je ne serai pas présente en cas de besoin. Nous marchons ensemble : une communication ouverte est essentielle sur le chemin.

Vivre ensemble en chemin

Nous passons une grande partie de la journée ensemble. Cela signifie qu’une tension peut surgir à un moment donné — surtout lorsque nous sommes mis au défi physiquement, que des peurs apparaissent ou que la fatigue se fait sentir. C’est humain. Nous apprenons ensemble à y faire face.

La communication est essentielle. Le soin de soi est fondamental. Dans ce soin de soi, nous gardons à l’esprit notre propre sécurité, celle du groupe et l’harmonie collective.

En cas de difficulté, nous cherchons des solutions.
Nous ne sommes pas les thérapeutes les uns des autres, même en chemin. Nous n’analysons pas l’autre sans y être invités. Si tu ressens le besoin de partager quelque chose de profond, demande d’abord la permission. Essaie de rester centré sur toi-même — ce qui est déjà tout un apprentissage.

Nous évitons les étiquettes. Elles figent, surtout lorsqu’on s’y cache ou qu’on les utilise à tout moment.

Nous nous ouvrons les uns aux autres.
Nous écoutons.
Les miroirs sont constants.
Poser ses limites et les respecter est essentiel.
Le respect mutuel et la tolérance sont indispensables.

Un petit livre que je conseil de lire avant. Les 4 accords Toltèques de Don Miguel Ruiz.

Préparation et conditions physiques

Tu connais tes propres limites corporelles.
Tu es en bonne condition physique avant le départ.
Tu peux marcher à une vitesse minimale de 4,5 km/h.
Ton sac à dos pèse maximum 9 kg.
Tu testes cela au moins une fois sur une distance de 20 km, de préférence sur un GR.
Tu es capable de marcher au moins 5 km d’affilée.

Tu choisis des chaussures confortables : pieds nus, sandales, chaussures de randonnée, talons ou chaussures de ville — tant que cela ne gêne pas le groupe.

Pèleriner, c’est vivre dehors. Tu es confronté·e à différentes conditions météorologiques, de la forte chaleur à l’orage.

Type de terrain

Le terrain est varié : de l’asphalte (aussi peu que possible) aux pierres et chemins de terre. En résumé : des sentiers accidentés.

Lieux d’accueil

Nous utilisons notre propre matériel de couchage : sac à viande (en soie ou coton léger, pas une housse de couette) et/ou sac de couchage.

Nous n’utilisons pas les draps fournis par les hôtes — que ce soit dans un accueil privé ou une auberge de pèlerins.
(Si tu préfères cela, tu es libre de réserver des hébergements commerciaux.)

Nous laissons les lieux propres :

Les chaussures restent en bas de l’escalier ou à la porte. Jamais sur le lit.

Le sac à dos ne va pas sur le lit.

Nous n’exigeons rien et n’attendons rien.

Alimentation

Prévois toujours une ration de secours : un morceau de pain, une pomme, une boîte de maquereaux ou de sardines.

Ce qu’un pèlerinage n’est pas…

Ce n’est pas des vacances.

Ce n’est pas une virée shopping.
Malgré l’image romantique, pèleriner — surtout hors des sentiers battus — est intense, exigeant, mais profondément enrichissant.

Mes expériences

40 ans d’expérience sur le chemin de la conscience de soi

11 ans de marche physique sur des routes de pèlerinage (entre 3 mois et 8 mois par ans, à peut près 22000 km)

5 ans hospitalière

Maître Reiki

Prêtresse de la Madeleine, Prêtresse de la Rose.

Chaque jour, je continue de grandir et de me remettre en question

Et d’autres chose….

Ce que le chemin m’a apporté

-Confiance en moi

  • Disparition de nombreuses peurs en marchant
  • Confiance en la vie
  • Retrouver la matière que je suis : mon corps
  • Retour à la source
  • Mon intuition est devenue plus forte
  • Accepter que tout ne peut être compris par la raison

Mon intention dans l’accompagnement

Mon intention est de t’aider à pouvoir prendre la route de façon autonome et en solitaire.
Je partage des conseils pratiques : comment porter ton sac à dos, que faire en cas d’inflammation, la posture corporelle, les réactions du mental, l’appui que nous offre la nature…

Le but est d’aller vers la détente, de s’ancrer, de revenir dans ton corps pour t’ouvrir à tout ce qui est en nous et autour de nous, du visible à l’invisible.

Te ramener plus près de la nature, dont nous faisons partie.
Là où nous recevons et offrons à la nature.
Ressentir, percevoir.
Simplement être.
Les peurs s’évanouiront dans le temps et l’espace.

Introspection sur le chemin vers une conscience de soi plus profonde.

Je t’accueille avec une vision holistique.

Peut-être te retrouves-tu déjà dans tout cela, et souhaites-tu simplement marcher parce que tu n’aimes pas être seul·e.
C’est tout aussi bienvenu.

Ce que je ne tolère pas

La consommation excessive d’alcool
L’usage de drogues hallucinogènes
L’agressivité- verbale ou non verbale

Entretien préalable

Avant le départ, un entretien d’accueil aura lieu pour discuter de tes attentes et voir ensemble ce qui est possible.
Cela permet une bonne mise en accord.

Selon le chemin choisi, je partagerai un aperçu global du déroulement.

C’est aussi le moment idéal pour poser toutes tes questions — plus il y en a, mieux c’est.

Dans l’espoir de te rencontrer sur le chemin :
sois le/la bienvenu/e.

Jasmine

Équilibre

Récemment, j’étais assise à table avec un diacre.
Ce qui avait commencé comme un petit-déjeuner paisible autour de sujets tels que l’euthanasie, le covid et les inondations, s’est soudainement transformé en tension.
“ Ceci est du complotisme, je ne peux pas croire cela, c’est contre ma foi ”, dit-il, visiblement tendu.
Je laissai un silence s’installer. Il n’y avait plus d’espace pour l’ouverture ou la connexion.

Je voyais à quel point il était enfermé dans des systèmes de pensée issus de structures qui souvent maintiennent les gens dans la peur, pour ensuite abuser de leur confiance.
Et nous connaissons tous, quelque part autour de nous, des exemples similaires.
Et non, il ne s’agit pas seulement de structures religieuses. Cela touche aussi la politique, la science, le monde médical.
Et parfois, pas besoin de chercher si loin : on en trouve des exemples tout près de nous, dans ces sphères détachées de ces structures, là où l’argent et le pouvoir prennent inconsciemment plus d’importance que l’amour et l’humain.

Avoir une opinion, une vision propre, était “mal vu” , car pour lui, cela revenait à renier sa foi.
Et avoir une opinion signifiait, à ses yeux, être malheureux – ce que j’étais donc.
Parler fait de vous un fauteur de troubles, quelqu’un de malheureux, voué à être rejeté.
Et celui qui se tait avait appris à enfouir sa tête dans le sable, pour que l’autre puisse continuer dans l’injustice.
Ainsi, la possibilité est que une personne va finir par se retenir, par se réduire, par vivre dans la peur.

Le résultat, c’est la séparation plutôt que la connexion.
Ce qui est justement le contraire de la base de toute foi : l’amour.
Même chez ceux qui se disent athées ou agnostiques.

Heureusement, tous ne sont pas ainsi. Je rencontre aussi des personnes ancrées, dans leur foi ou dans ce en quoi elles croient.
Une chose est certaine : nous avons tous le même besoin fondamental – harmonie, amour, paix.

Le monde n’est pas fait que de nuages roses et de “bisounours”.
Il s’agit de descendre, de sentir ses pieds sur la terre, de s’ancrer.
De ne pas être coupé de ses émotions et perceptions.
Il s’agit d’oser ressentir, de tout regarder en face, et d’y trouver son équilibre, en soi.
Il existe des réalités qu’il est important de voir et de reconnaître – que tout le monde n’agit pas avec de bonnes intentions pour le bien collectif.
Voir cela ne signifie pas juger quelqu’un comme mauvais, mais essayer de voir la personne dans sa globalité, y compris son passé, et d’accueillir cela.
Ce qui ne veut pas dire qu’on accepte ou justifie ses actes.

Je ne crois pas en une croissance ou un changement réels lorsque la séparation prend le dessus sur la connexion.

Et cette séparation, je la ressens, je la vois, je l’entends de plus en plus dans le monde spirituel.
Ou est-ce parce que je pèse moins mes mots et que je m’exprime plus librement sur ce qui m’anime ?

Deux pôles qui s’opposent.
D’un côté, l’ancien système religieux – je prends ici l’exemple du catholicisme, car j’y ai grandi et c’est avec cela que j’ai le plus de contact.
Ainsi, un pèlerin qui m’a accompagnée pendant un mois l’an dernier a refusé de participer au JT’M, simplement parce que j’avais prononcé un jour le mot “Déesse”.
Un seul mot avait suffi à émettre un jugement.
Ou encore dans une abbaye, lorsque j’ai partagé que j’étais passée par Honfleur, la Chapelle de la Grâce, pour me rendre à Glastonbury.
J’ai vu le front d’une novice se plisser : “Mais n’est-ce pas Excalibur, Arthur… c’est païen ! ”.
Ce que j’entends et vois surtout, c’est la peur de l’inconnu, de ce qui a été autrefois repousser, détruit.

Et d’un autre côté, des personnes qui ne veulent plus rien avoir à faire avec la religion, qui vivent une certaine spiritualité, mais dès que l’on nomme certains noms ou que l’on montre trop d’images de saints, je reçois un message privé : “Tu es catholique ?”
Et même si je ne réponds pas, on le suppose, et ces personnes disparaissent.

Comme s’il ne pouvait rien exister entre ces deux extrêmes.

J’entends l’écho : “Si nous avons tous les mêmes besoins fondamentaux, alors la religion est superflue !”
Ne vous faites pas d’illusions, je rencontre des personnes religieuses qui sont des trésors et qui ne feraient de mal à personne.
Tout comme je rencontre des non-croyants qui préféreraient ne jamais revoir leur voisin. Et l’inverse aussi.

Mais ce qui est vrai : ces personnes ont un rôle exemplaire.
Ce qu’elles prêchent devrait être aussi pur et authentique que possible – enraciné dans la vérité, et non dans la facilité ou l’intérêt personnel.
Les textes sacrés ne sont pas des outils à utiliser selon notre convenance, mais des miroirs qui nous invitent à l’honnêteté intérieure et à l’intégrité.

Hier, j’ai entendu l’histoire d’une femme polonaise.
Un prêtre avait déclaré à l’église qu’il n’était pas convenable de manger de la viande le vendredi de la Semaine Sainte.
Mais ce même vendredi, il est arrivé chez sa mère à midi.
Il y avait de la volaille sur la table.
La mère, gênée, voulait s’excuser. Mais à sa surprise, le prêtre a simplement mangé.
Son attitude m’a fait sourire.
Tout à coup, la règle n’avait plus d’importance. “Ce n’est pas grave”, a-t-il dit en bénissant la viande – et ainsi, elle fut soudain autorisée.

C’est un exemple frappant de la manière dont les règles peuvent être contournées ou adaptées selon le moment.
Et en même temps, cela soulève une question plus profonde :

Ne connaissons-nous pas tous des moments où nous tordons une règle ou une vérité pour qu’elle s’adapte à ce que nous voulons ou croyons avoir besoin ?
Et jusqu’où allons-nous dans cela… où plaçons-nous la limite ?
Jusqu’à quel point notre propre souplesse va-t-elle ?
Où se situe la frontière entre indulgence humaine et facilité, entre liberté intérieure et esquive de responsabilité ?

À la question : suis-je catholique ?
Eh bien, j’ai été baptisée – à un âge où je ne pouvais dire ni oui ni non, ce qui signifie que pour l’Église, je le suis.
Mais est-ce que je me définis comme catholique ? Non.
Je ne me suis jamais sentie vraiment à l’aise dans une messe catholique.
Il y a quelque chose qui ne résonne pas pour moi. Je reste sur ma faim.
Et bien que je cherche depuis des années à comprendre pourquoi, je n’arrive pas à mettre le doigt dessus.
Est-ce que j’aime entrer dans les églises ? Oui.
Est-ce que je m’y sens toujours bien ? Non.

Des deux côtés, je vois des gens qui s’opposent.
La colère et la peur ferment les portes.
Qu’est-ce qui nous effraie réellement ? Qu’est-ce qui nous met vraiment en colère ?
Même si je comprends leur origine, cela continue de me toucher.

À l’adolescence, alors que j’étais à la messe un dimanche, j’ai entendu quelqu’un chuchoter :
“Psst, t’as vu ? Il est avec une autre femme… ”
J’étais choquée par ce que j’entendais, et je ne comprenais pas comment cela était possible.
C’était l’opposé de ce que l’on enseignait à l’église.
C’est ainsi que mes yeux se sont ouverts peu à peu et que j’ai pris mes distances avec l’institution.
J’ai choisi de parler. Ce qui ne m’a pas été pardonné.

Ce que je ne savais pas alors, c’est que ce comportement, bien que compréhensible, m’a aussi fait jeter le bébé avec l’eau du bain.
J’étais rebelle, et je commençais à sentir qu’il manquait quelque chose d’essentiel : l’Amour.
Ce mouvement m’a poussée à suivre mon propre chemin, à la recherche de…

Et c’est en route, pendant le pèlerinage, que j’ai reçu quelque chose, ressenti quelque chose, qui m’a reconnectée à ma foi.
Pas à travers les livres, mais en restant fidèle à moi-même.
En faisant le chemin de la tête vers le ventre et en y trouvant l’équilibre.
Non pas à travers un enseignement institutionnel, mais en marchant, les pieds sur cette terre.
Dans la nature, avec les gens, en lien avec tout ce qui est, du visible à l’invisible – ce qui parfois me troublait.

Et ce trouble n’était pas une erreur.
Grâce à ma curiosité, ma vigilance et mon ouverture aux autres sur le chemin, tout a lentement trouvé sa place.
Des signes m’ont guidée.
Le chemin m’a menée à plusieurs reprises à Vézelay, puis à Rocamadour, ensuite à Glastonbury.

Les êtres ailés ont pris de plus en plus de sens.
Je ne les voyais plus comme extérieurs à moi, mais comme faisant partie de ce que je suis.

Un jour, j’ai reçu une question d’un prêtre – un homme, je crois – qui a ensuite disparu comme s’il n’avait jamais existé.
Et c’est alors que j’ai commencé à voir, et surtout à ressentir, que tout est lié. L’archange Michaël.

J’étais d’abord prudente quant à ce que je partageais, et avec qui.
Mais cette prudence a fini par freiner ma croissance.

Alors j’ai commencé à m’exprimer plus librement.
Et dans ce mouvement, j’ai senti ma confiance grandir – tandis que ma peur du rejet s’estompe peu à peu.

Une foi vécue, incarnée.
Une foi libérée de tout dogme imposé.
Là où, chez beaucoup, elle reste en surface, dans le mental.

J’ai ressenti de la tristesse pour cette situation, et j’espère qu’un jour une lumière s’allumera pour cet homme.
Même si j’ai porté cela toute la journée sur mon chemin, et que j’en ai été affectée, j’ai aussi pu voir d’où cela venait chez lui.
Heureusement, nous avons pu nous quitter en paix.

Je comprends que certaines réalités puissent être confuses pour beaucoup, et réveiller des peurs qui s’inscrivent dans différentes parties de l’être humain, influençant les choix et les actions.

La foi ne demande pas d’être aveugle, ni de fuir ou de rejeter les autres.
Elle demande d’être conscient, de se regarder dans le miroir.
Non pas d’étiqueter superficiellement avec des mots ou des images, ni de tout croire aveuglément.
Il s’agit que cela vive en soi, que cela jaillisse de sa source la plus profonde.
Comme une source qui jaillit de la terre et offre l’abondance à l’être humain.

S’ouvrir. Ressentir. Percevoir. Traverser.

Pour ma part, j’essaie chaque jour de rester fidèle à mon propre chemin, même si les remarques et les reproches sont parfois douloureux, et que je dois prendre de la distance pour me préserver.
Et je ne suis pas parfaite : il m’arrive d’être emportée après avoir ignoré mon intuition.
Et même si parfois le non-verbal en dit long, je le ressens encore dans certaines parties de mon corps, là où j’ai été harcelée enfant…
“Ha ha, tu vas devenir une sœur”
Cela ne me dérangeait pas en soi, mais le résultat, c’est que j’ai été exclue.
Et cela a un impact bien différent.
Même à l’école primaire, ces deux extrêmes étaient déjà présents.

Plus je m’approchais de Domrémy-la-Pucelle, plus je comprenais pourquoi je suis sur le chemin de Jeanne d’Arc.
Rester fidèle à mon propre chemin.
M’y tenir.
Un savoir profond, une perception de l’importance de cela.

Lorsque je suis arrivée à la basilique de Domrémy, trois symboles me sont immédiatement apparus :
la couronne, l’épée et une branche de palme.

Et lorsque j’ai entendu le récit de sa vie, basé sur les propres écrits de Jeanne d’Arc-raconté par une femme puissante et admirable, Bernadette-et comment Jeanne est restée fidèle à elle-même jusqu’au bûcher, les larmes de reconnaissance ont coulé sur mes joues.

Je continue d’espérer – peut-être est-ce naïf – que les extrêmes finiront par se rejoindre, tandis que le milieu reste fidèle à lui-même, préserve l’équilibre, et reste solidement enraciné dans sa propre force et l’Amour.

Natuur

Français 👇

Deze week werd ik uitgenodigd om via Zoom te getuigen over pelgrimeren. Het uur vloog voorbij, en voelde veel te kort aan. Toch ben ik dankbaar, want elke getuigenis, hoe kort ook, is het verspreiden van het zaad van de vruchten die ik onderweg heb geplukt.

Er kwam een vraag op me af: “Welke plaats heeft je het meest geraakt?”
Als ik terugkijk, zijn er meerdere plekken geweest. De eerste die in me opkomen zijn de Michaëlkapel in Aiguilhe, Vézelay, Rocamadour, de Sint-Pietersbasiliek in Rome, de crypte, de Lady Chapel in Glastonbury… Dit is slechts een opsomming van plaatsen waar iets gebouwd werd.

Elke plek raakte me op een dieper niveau, vaak buiten het bereik van mijn verstand. De intensiteit en snelheid ervan waren nauwelijks in woorden te vatten, hoezeer ik dat ook probeerde. Wat voor mij belangrijker is dan begrijpen, is voelen – doorvoelen – het gewaarworden in elke cel van mijn wezen.

Wat er op deze plekken gebeurt, is voor iedereen anders. De ene voelt iets, de andere niets. Zo had ik bijvoorbeeld geen enkele voeling met Rennes-le-Château. Het intrigeert me wel, maar daar blijft het voorlopig bij.

De gebouwen die ik opsomde, zijn niet zomaar neergezet. Ze werden zorgvuldig uitgemeten met de middelen die men toen ter beschikking had – denk bijvoorbeeld aan het gebruik van het sterrenstelsel en energielijnen.

Niet iedereen heeft toegang tot zulke plaatsen – door tijd, afstand of levensomstandigheden – en dat is niet erg. Ook ons eigen verhaal en verleden spelen mee, net als wat zich op dat moment rondom en in die gebouwen afspeelt.

Naast die heilige plekken, hebben ook andere plaatsen me diep geraakt en me geholpen onderweg te zijn. Ik denk dan aan de natuur, tussen punt A en punt B. Ik herinner me het bos vol cistusrozen, de kustlijn van Mira met zijn zeemeeuwen, het lage bos in diezelfde streek… Allemaal plekken die een innerlijke verschuiving in mij teweegbrachten.

Het zijn plaatsen die ons dagelijks omringen – de natuur – in al haar eenvoud.
Hoewel, eenvoud… Neem de tijd om een krekel te zien ontpoppen uit zijn cocon, of een bloem die zich opent. Toen ik een tuin vol bloemen had, was het eerste wat ik ’s ochtends deed: de zon begroeten – de zon die overal met je meereist – en de tuin observeren: de planten en al haar bewoners.

Terwijl ik hier in Egypte ben, geniet ik van het leven langs de Nijl. Van de vogels, de buffels die verkoeling zoeken in het water. Van de bloeiende hibiscus en bougainvillea. Van de zon. Ik geniet van het water geven aan het gras van de patio in mijn huurwoning, en zie hoe het na een week weer groen wordt.

Gisteravond genoot ik van het beeld van een man onder zijn boom, die afwisselend naar zijn boom en naar de oostkant van de Nijl in Luxor keek – de andere oever, waar alles inmiddels in beton gehuld is. Zijn hand rustte op de boomstronk, bij het vallen van de avond. Ik vroeg me af waar zijn gedachten heen dwaalden.
Het doet pijn te zien hoe de natuur, de groentetuinen en de velden aan die kant – Westkant – worden vernietigd voor toerisme en vervangen worden door massa’s beton daar waar de plaatselijke bewoner zijn voedsel uit de grond haalde, zich afkoelde bij warme, hmm hete, temperaturen. Waar de huizen fris aanvoelden.

Maar weet: als morgen die heilige gebouwen zouden verdwijnen, blijft de essentie – datgene wat op die plek leeft – bestaan. Dat verdwijnt nooit.

Cette semaine, j’ai été invitée à témoigner via Zoom sur le pèlerinage. L’heure s’est envolée, bien trop vite. Et pourtant, je ressens de la gratitude, car chaque témoignage, aussi bref soit-il, est comme une semence des fruits que j’ai cueillis en chemin.

Une question m’a été posée : « Quel lieu t’a le plus touchée ? »
En regardant en arrière, plusieurs lieux me viennent à l’esprit. Les premiers sont la chapelle Saint-Michel à Aiguilhe, Vézelay, Rocamadour, la basilique Saint-Pierre à Rome, la crypte, la Lady Chapel à Glastonbury… Ce n’est qu’une énumération de lieux où un bâtiment à était construit.

Chacun de ces lieux m’a touchée en profondeur, bien au-delà de ce que mon esprit peut saisir. L’intensité et la rapidité de ces expériences étaient difficiles à traduire en mots, même si j’ai tenté de le faire. Mais ce qui compte le plus pour moi, c’est ressentir – profondément – percevoir dans chaque cellule de mon être.

Ce qui se passe dans ces lieux est propre à chacun. Certains y ressentent quelque chose, d’autres pas. Par exemple, je n’ai ressenti aucun lien avec Rennes-le-Château. Cela m’intrigue, certes, mais ça s’arrête là pour le moment.

Les bâtiments que j’ai mentionnés n’ont pas été construits au hasard. Ils ont été soigneusement alignés avec les moyens disponibles à l’époque – en tenant compte, par exemple, des constellations ou des lignes d’énergie.

Ces lieux ne sont pas accessibles à tous – ni en termes de temps, ni de distance – et ce n’est pas grave. Notre propre histoire, notre passé, et ce qui nous entoure à un moment donné jouent également un rôle.

À côté de ces lieux sacrés, il y a aussi d’autres endroits qui m’ont touchée et aidée sur le chemin. Je pense à la nature, entre le point A et le point B. Je me souviens d’une forêt de Cistes, de la côte de Mira peuplée de mouettes, d’un sous-bois à Mira… Des lieux qui ont provoqué un changement intérieur en moi.

Ce sont des endroits qui nous entourent au quotidien – la nature – dans toute sa simplicité.
Quoique… cette simplicité demande à être observée : prendre le temps de voir une cigale sortir de sa coque, ou une fleur s’ouvrir. Lorsque j’avais un jardin fleuri, la première chose que je faisais au réveil était de saluer le soleil – ce soleil qui voyage partout avec nous – et d’observer le jardin : les plantes et tous leurs habitants.

Aujourd’hui, alors que je vis en Égypte, je profite de la vie au bord du Nil. J’observe les oiseaux, les buffles cherchant la fraîcheur de l’eau. Les hibiscus, les bougainvilliers en fleurs. Le soleil. J’aime arroser l’herbe dans le patio ou j’habite pour l’instant et la voir reverdir après une semaine.

Hier soir, j’ai savouré l’image d’un homme assis sous son arbre, regardant tour à tour son arbre et la rive est du Nil à Louxor – l’autre rive, aujourd’hui entièrement enveloppée de béton. Sa main reposait sur le tronc de l’arbre, au moment où tombait le soir. Je me suis demandé où ses pensées s’envolaient.

Cela fait mal de voir comment, sur cette rive – la rive ouest – la nature, les potagers et les champs viennent d’etre détruits au profit du tourisme, remplacés par des masses de béton. Là où les habitants puisaient autrefois leur nourriture directement de la terre, où ils se rafraîchissaient lors des journées chaudes… très chaudes. Où les maisons respiraient la fraîcheur…

Mais je sais que si demain, ces bâtiments que j’ai évoqués au début venaient à disparaître, l’essence de ces lieux, elle, ne disparaîtrait jamais.

Mandorla

La ‘Sportelle’ van Rocamadour. Kenteken van de pelgrim.

Wanneer ik gewaar werd dat Ik in deze regio en liefst in Watou wens te aarden, schreef ik op volle Maan een korte tekst voor de aankondiging van een eerste vrouwencirkel.
‘Komaan Jasmine durven en doen, op jouw manier, en zo eenvoudig mogelijk’, sprak ik mezelf in. Het denken liet ik er graag buiten, zeker als deze niet verbonden is. Dan is er onrust, ben ik niet geaard en vertrekken de woorden louter als lucht. En woorden die louter lucht zijn, worden niet gehoord en verlies ik het contact met de voorzienigheid en vertikaliteit en is alles wat in de horizontaliteit is als mijlen ver.
Wanneer mijn woorden ontstaan vanuit de bron dan kan ik ze gewoon voelen vibreren en vertrekken ze vanuit een totaal andere plaats in mijn lichaam die een opwaartse beweging maakt om dan via het spraakkanaal tot leven te komen.

Toen ik de tekst begon neer te pennen het eerste wat ik schreef was, wat en dan kwam heel spontaan ‘Mandorla’. Met deze benaming roep ik de vrouwencirkel de wereld in.
Het deed me plots terug denken aan mijn aankomst in Rocamadour op mijn pelgrimstocht in 2017. Een paar kilometer ervoor stond ik in de nacht onder de sterren hemel voor een kruis met aan de voet de St. Jacob’s schelp en ernaast de Mandorle met Maria en Jezus erin afgebeeld. Als ik het beeld van de Mandorle nu voor de geest zie doet het me denken aan een beeld die ik zag in het museum van Luxor van Isis en Horus.
Toen ik voor eerste keer, de vorm van de Mandorla bewust zag bracht het mij in contact met de vrouwelijke polariteit. De dagen nadien stond alles in het teken van de vrouw. Werd ik op verschillende manieren geraakt niet wetend vanwaar alles kwam. Een krachtplaats die ik nooit zal vergeten. Ik probeerde, in overtuiging, de tekst rond deze gebeurtenis terug te vinden. Helaas en bijzonder dat ik er toen niet heb overschreef. blijkbaar voelde ik me er toen te onzeker voor.

Om één of andere reden heeft deze vorm me altijd geïntrigeerd, waarom weet ik niet. Ik zie het ook vaak in visuele meditatie en werkt het als een pulserende magneet.

Een Mandorle is een geometrische figuur in de vorm van een amandel. In de traditionele iconografie, geschilderd en gebeeldhouwd, is het ovaal waarin Christus, de Maagd Maria, heilige figuren zijn gegraveerd in een onsterfelijke glorie.
Door zijn geometrische vorm is het verbonden met de symboliek van de ruit maar dan met afgeronde zijhoeken.

De betekenis ervan is de vereniging van hemel en aarde, van de lagere en hogere werelden. Vandaar het gebruik die perfect past bij heiligen. Het symboliseert het overwinnen van het dualisme van materie-geest, water-vuur, hemel en aarde, in een harmonieus gerealiseerde eenheid.

De amandel, wat wij eten, zit in een harde omhulsel en zijn onlosmakelijk verbonden met elkaar. Symbool van het wezenlijke dat verborgen is in het accessoire, van spiritualiteit versluierd door uiterlijke doctrines en praktijken, van de werkelijkheid gemaskeerd door de schijn, de waarheid, de schat, de Bron die verborgen is.

Mahmûd Shabestari, een Mysticus en Perzische Sufi dichter zei ooit: “Wanneer de migrateur, de zwervende, de rondtrekkende persoonlijke zekerheid heeft bereikt, is de amandel rijp en is de schil gebarsten.”
Of Abd al-Karim die zei :” Laat de schors en neem de vrucht. Wees niet één van degenen die het gezicht niet kennen, maar ontdoe je van de sluier. “

….

In het timpaan van de Basiliek St. Madeleine te Vezelay is een mandorla te zien met de verrezen Christus

777

Église Notre Dame à Saint Père

Sedert meer dan een week ben ik nu vertrokken uit België met mijn fiets richting het Zuiden. Soms komen er enkele woorden door meheen, gebeuren er fijne situaties om er iets over te schrijven. Ik voel dat ik er de ruimte niet voor heb en de behoefte. Ik geniet ten volle van elke dag. Aan creativiteit ontbreekt er niet, echter in plaats van ze naar buiten te brengen via schrijven en fotograferen laat ik haar inwendig bruisen. Mijn weg voelt als een feest. Ja, ik voel werkelijk dat ik het leven vier, iedere dag. Iedere dag ontmoet ik iets die me doet terug denken aan mijn voorbije acht pelgrimsjaren. Het brengt me vreugde en laat me zien welke weg ik heb afgelegd en waar het me heeft gebracht. In dankbaarheid kan ik terug kijken en zien dat alles zijn redenen heeft gehad en dat uit iedere tegenslag in het leven wanneer men het van dichtbij durft te kijken, trouw te blijven aan jezelf dat er telkens iets bloeiends tegenover staat. Gegroeid vanuit naar buiten kijken naar mijn blik naar binnen te richten om dan vanuit naar binnen op een andere manier te gaan Zien. Het naar binnen kijken is telkens een stukje dichter groeien naar een volwaardig mens, die reeds in jezelf aanwezig is en alleen zijn volheid kan bestaan door de deze weg te nemen. Het doet me denken aan de beweging van een spiraal.

Ik vind het bijzonder hoe ik vandaag het fietsen ervaar in vergelijking met mijn pelgrimstocht in 2015 van Gent naar Vézelay.
Ik weet nog goed hoe zwaar ik het had ervaren en vooral de eenzaamheid had gekend terwijl ik dat nooit had ervaren tijdens mijn pelgrimstochten te voet. Het gemis met het contact met de aarde was groot. Als ik het nu bekijk en gewaar wordt voel ik werkelijk de vruchten van de weg naar binnen. Het contact met de aarde met mijn eigen wortels kan ik nu werkelijk voelen op de fiets. De verbondenheid is niet weg.
Wanneer ik de filmpjes bekijk, die binnenkort online komen, ziet het leven er snel uit. En toch, ik groet de slak die op haar eigen tempo de weg oversteekt. De sprinkhaan die net naast mijn wielen neerkomt op de weg. De engelenharen die zweven in het rond.
En dan de buizerds…. zolang zag ik ze altijd ergens in de lucht, sedert een paar dagen groeten ze me ergens zittend op een paal of ergens in het veld. Ze zijn geland en zien er stevig gegrond uit wanneer ze naar me kijken. Ik kan ze van heel dicht bewonderen zonder ze wegvluchten. Wat een spiegel ik van hen mag ontvangen. Geland.

Een paar dagen geleden keek ik naar de weg op mijn app. Ik stelde 3 punten in die voor mij belangrijk zijn geweest en mij hebben geholpen in het kiezen van een richting in mijn leven. Magdala, Vézelay en Rocamadour. Een 7 ontstond op de kaart en wanneer ik op een andere moment even op mijn boordcomputer aan het kijken was naar wat er allemaal te zien was zag ik het aantal kilometers op mijn teller 777. Een innerlijke glimlach.

En gisteren verliet ik Vézelay om verder richting Nevers te rijden. In 8 jaar tijd heb ik nooit de deuren van de kerk Notre Dame in Saint Père open zien staan en zelden brandde er het vuur. Wat een opluchting toen ik er aankwam ook al gaf mijn app met de weg dat ik de andere kant op moest. Blij dat ik mijn intuïtie volgde. Het voelde als vrij ademen met de armen wijd open om te ontvangen en het vuur… is mijn drijfveer.

Magdala

Église Saint Jacques-Bergerac

Een paar dagen vóór mijn aankomst in Fátima nam ik contact met een dame die ik vorig jaar ontmoette in de kerk van La Souterraine op weg naar Limoges, op de Lemovicensis ( één van de oudste wegen naar Compostela).
We zouden elkander normaal vorig jaar terug ontmoetten bij het verder zetten van mijn weg na Limoges, maar de wegen van het Universum zijn soms ondoorgrondelijk, want de weg riep me terug naar België in het overstromingsgebied.

Iets in mij zei ‘doe het nu’. Zo geschied. Terwijl ik op de bus zat was er wat spanning en een herkenbaar oud patroon/gewaarwording in mij aanwezig. Gelukkig was ik me ervan bewust en kon ik met volle bewustzijn aanwezig zijn bij de gewaarwordingen, gevoelens. Mijn buik voelde aan alsof deze in een knoop kwam te liggen, onvrij. Mijn stuit duwde en mijn keel begon te kuchen. Het voelde als een haakse beweging van wat mijn unieke weg is.
Ik bleef in acceptatie staan en gaf voldoende ruimte aan wat gebeurde, zonder te voeden. Het werd me duidelijk dat het patroon gecreëerd door het mentale, vertrekkend vanuit oude pijn voor afwijzing, buitengesloten worden, pestgedrag en angst om anders gezien te worden, te maken had met een verlangen voortvloeiend vanuit die angst, vertrekkend vanuit een keuze, die niet mij weg is, ontstaan vanuit deze gevoelens en gevoed door een voorgekauwd beeld in de maatschappij.

Wat bijzonder voelbaar is, en me vreugde brengt, is bewust te zijn hoe snel oude patronen voelbaar verdwijnen, omdat ze voor mij geen enkel meerwaarde of kwaliteit in met zich meedragen. Integendeel, ik kan ze vandaag zien of vergelijken met een grote plas water waar geen stroom aanwezig is, die stilletjes leegloopt en waar alles dor wordt, tot zelfs gaat sterven daar waar het water verdwijnt en waar op het einde een verrotte plas nog aanwezig is.

Ik kwam aan in Zuid-Frankrijk na 17 uren reizen. Een warme ontvangst stond me op te wachten. Een fijn gesprek. Een koffie en een heerlijke verse Franse croissant. Om dan twee uurtjes te gaan slapen, het duurde niet lang of ik was al in een diepe slaap.

In de namiddag terwijl Fabienne een afspraak had wandelde ik naar het centrum van Bergerac en kwam recht op de kerk St. Jacques. Na tweemaal hier te zijn langs gekomen op mijn pelgrimstochten en telkens aan een gesloten deur te staan, kon ik eindelijk haar eens binnenin zien.

De dag nadien laat Fabienne me de omgeving La Dordogne zien. Een tal van plaatsen waren herkenbaar. Ik wandelde hier op een pelgrimtocht in 2017 waar ik de krachtplaats Rocamadour leerde kennen.

We houden een halte in Limeuil waar we op een terras een heerlijke maaltijd nemen.
Fabienne stelt me een vraag of ik in vreugde ben. Een vraag die niet altijd eenvoudig is om te beantwoorden, zoals de vraag ben je gelukkig. In het Nu moment toen de vraag kwam, was het antwoord “als ik hier rond mij kijk op het terras heb ik het gevoel dat ik niet van deze wereld ben, bij deze wereld hoor. Ook al sta ik op deze wereld. Een gevoel die af en toe aan de oppervlakte komt. Zoals nu. Dus in het Nu, neen ik voel die vreugde niet. Wat niet wil zeggen dat ik niet van het leven hou” Vreugde en gelukkig zijn trouwens voor mij gevoelens die nooit vast kunnen zijn. Dat ben ik nooit in een constante, dit zou een illusie zijn. (terwijl ik in het hier en nu schrijf zie ik het verband tussen mijn antwoord aan tafel en mijn gewaarwording op de bus).
We spreken en delen verder over communauteiten. Ik deel over La Fraternité Monastique de Jeruzalem die ik ken in Vézelay. Fabienne kent la Fraternité in Parijs. Ik deel haar dat er meerdere zijn en er zelf nog eentje is dichtbij Parijs en ik deel erbij, “het ligt bij een groot meer”.
Fabienne dringt aan, waarbij ik op Google zoek. Een kaart wordt zichtbaar met de namen van de Fraterniteit waar ze gelegen zijn. Met mijn twee vingers vergroot ik het scherm en lees ik Magdala, Fraternités de Jéruzalem. Ik schrik van wat ik lees ‘Magdala’… Ik blijf er perplex zitten. (Magdala is de naam die de groep draagt van 4 vrouwen die naar Jeruzalem zullen stappen.)
Mijn haar komt recht te staan op mijn armen, ik wordt op mijn adem genomen en tranen komen vrij. Een vreugdevol gevoel is voelbaar in gans mijn lijf. Verwonderd zeg ik “achhh, en aan een meer. Water.” Het vreugdevol gevoel is zo diep aanwezig dat ze de kleinste hoekjes van mijn lijf vullen. Fabienne, deelt, “als dat niet duidelijk is”. “Fabienne ik ken nu reeds 8 jaar deze fraterniteit. Ik wist dat ook daar de fraterniteit aanwezig was, maar nooit had ik gezien dat deze plaats deze naam draagt.”
Telkens wanneer ik alles een beetje meer laat bezinken, komen de tranen van vreugde terug. En dit in Lim-euil (oeuil) Mira=oceaan/water, Zien.
Les clin D’œil, les Clin D’ieux zijn soms wonderbaarlijk.

Benieuwd naar het verder verloop. Ik heb er alvast een goed gevoel bij.

Kerst

Art ~ Charles Andrade

De 12 Heilige nachten starten in Vézelay. Het kan niet beter en dan nog met koorts, symbolisch zo schoon. Koorts ik verwelkom je. Ik omarm mijn lichaam, mijn voertuig, de enige materie die voor mij zo waardevol is en mij brengt daar waar ik Zijn mag. Vuur in mij ik koester je, je hebt mij de voorbije 5 maanden geholpen om mij doorheen een gebied te laten bewegen, mij kracht gegeven om te verwezenlijken wat ik er diende te verwezenlijken, daar waar een ‘waterdraak’ zoveel zaken aan het ‘licht’ bracht.
Michaël je stond me bij om evenwicht te brengen, daar waar nodig door mensen naar het bewustzijn mee te nemen.

Mijn taak zit erop. ‘Tijd’ om eindelijk naar binnen te kunnen en om balans te brengen in mijn eigen ‘ materie’ tranen vloeien over mijn warme wangen, op mijn onderbuik een warmwaterkruik. Naast mij water.

Gisteren mocht ik een bijzonder iemand ontmoeten. In haar delen naar mij toe kwam aardbevingen, taw en lamed (Hebreeuws), Essenen, La Colombe. Hmm, la Colombe, deze is meerdere malen recent naar me toegekomen. In volle vertrouwen neem ik aan. Benieuwd wat er komt.

Amour je suis
Amour est tu

Dat  het Licht jullie allen dragen mag.

Jafar

Baugy. Ik trek de deur van de herberg achter me dicht. Met de sleutel in de hand wandel ik richting ‘la Mairie’, het gemeentehuis. Een halte in het kerkje ‘St. Martin’, één van de weinige kerkjes waar een volledig glasraam in het koor gewijd is aan Maria Magdalena.

Op het terras van de bar zit een man – terug getrokken in zichzelf – een limonade te drinken. Ik haal de chocolade reep uit mijn rugzak die ik gisteren kocht in een plaatselijk chocolade fabriekje. Ik stap naar de man… “Bonjour monsieur, je peut vous faire plaisir avec un morceau de chocolat ?” De man kijkt op. “Oh, bhein c’est gentil. Ah, merci beaucoup.” Ik zie de man zijn gezicht opklaren. “Oh, c’est une exception aujourd’hui de voir un geste comme vous avez fait.” Ik luister verder naar zijn delen. “Vous vous appelée comment ?” “Jafar.” “Enchanté Jafar, ravie de faire votre connaissance.” De man begint plots veel te vertellen en begint zijn ongenoegen op een zachte manier te delen over andere…. “Tu c’est defois il y a vraiment des con, et la je suis raciste envers eux.”… Ik laat hem uitspreken. “Jafar, je peut te partagé quelque chose sur se que tu vient de me partagé ?” “Oui, biensûr.” “Ce que je vais te partagé n’a rien d’une jugement sur ton partage mes vois le comme une ouverture vers…Tu sait ce que on voit chez l’autre en le voit par nos propre yeux, ce que il y a on nous. Si non on ne peut pas le reconnaître. Et quand on dit a l’autre raciste cela veut déjà dire que c’est quelque chose qui t’appartient.” ” Ah, je l’ai j’amais vu comme cela. Les conversations avec toi son bien intéressante.” Het gesprek blijft vloeiend.” Ce que on seme on le récolte”, voegt Jafar er aan toe. “Hmm, dit is afhankelijk van hoe die zin uitgesproken wordt. Met welke intentie. Wanneer het met de gedachte is zoals men vaak aan karma denkt, dat je ervan overtuigd bent en soms wenst dat de ander iets slecht zal overkomen omwille van zijn of haar gedrag dat niet in ons eigen leefwereld past. Dan is men zelf al een zaadje aan het zaaien in de negativiteit en zou het wel een boomerang effect kunnen hebben”, deel ik hem verder in de Franse taal.
“oui, c’est vrai. Écoute je suis n’avrais mes je doit te laisser. Le garagiste m’attend. Merci à toi, j’ai étais bien ravie de faire ta connaissance Jasmine.” “Merci Jafar et c’est réciproque. Et n’oublie pas Jafar sème ce qui vient d’être semer.”

Een lange weg op een drukke niet veilige asfalt baan brengt me tot in Saint Solange.

In Villabon hou ik een halte aan de kerk om te kijken naar de zoneclips. Langs de weg op veel plaatsen hangen truitjes in plastiek te wapperen in de wind. De rode bolletjes trui doet me vermoeden dat de ‘Tour de France’ hier voorbij zal komen. En ja, begin juli zal het stille dorp in een massa evenement omgetoverd worden. De temperaturen zijn fors gestegen en dit in combinatie met het asfalt, werkt dit heel vermoeiend en nefast voor de benen en voeten. Voldaan en vermoeid kom ik aan in Saint Solange.

Roland

Terwijl David nog slaapt maak ik mijn rugzak klaar. Ruim het portaal op en wandel onder de paraplu tot aan de plaatselijke ‘epicerie’. Twee bananen, vier ontbijt koeken, rijst, look, een sjalot, prei en een gourgette.

Terug bij de kerk hoor ik beweging in de tent, “Goedemorgen David !”. Ik leg een banaan bij zijn gerief en ga ondertussen de twee lege emmers terug brengen.

In de verte zie ik Guy al wiebelend afkomen. Hij heeft al een portie kilometers in de benen. “” Bonjour Guy, tu a déjà fait un beau chemin aujourd’hui. Nous en vient à peine de ce réveiller. ” we spreken af bij een koffie in de bar. Guy klaagt wat over de weg, de vrachtwagens, de regen… ‘Hmm, waar zijn die vrachtwagens’ denk ik dan in mezelf.
Samen met David vertrek ik richting Arbouse.

‘Zeg nooit nooit’, zeggen ze dan…wel ik zal nooit meer kunnen zeggen dat ik de natte wegen niet heb gekend. Voor de eerste keer mag ik in de modder ploeteren. Ik voel de modder tussen mijn tenen glibberen en wanneer ik naar mijn voeten kijk zie ik het verschil niet meer tussen mijn voeten en de wegen. Ik geniet ervan en beleef er plezier aan, zeker wanneer David mij filmt in ik plots dieper zak.

In Arbouse wandel ik verder naar Chateaudun waar een pelgrims gîte open is. David wandelt nog wat verder en zal stoppen daar waar hij moe is. Dit is één van de voordelen wanneer men in een tent slaapt of onder de sterrenhemel.
In Chateaudun ontmoet ik terug Guy….in een nette spartiaanse herberg. En Guy… hij klaagt.

De dagen gaan voorbij. Iedere dag geniet ik van al het moois die mijn weg kruist, van de ontmoetingen, de gesprekken en op mijn beurt eens te mogen koken voor een pelgrim. Zo kook ik op een rustdag, in Lao Refuge (La Charité sur Loire) voor Guy en nodig ik ook Nadia uit, de eigenares van de refuge.

Een gesprek met Guy. “J’adore ce gîte, il est super. La simplicité.” “Oui… Mais”… en Guy klaagt. “Guy, il y a une chose qui m’échappe. Vos yeux raconte tellement le contraire de ce que tu partage. Je vois de la joie dans tes yeux et chaque fois dans tes partage il y a beaucoup de ‘oui, mais….’. Het komt zacht binnen bij Guy, hij kijkt me teder aan. Verbondenheid.
In de namiddag komt een jong koppel aan zij komen van richting Nantes en Assisi. Ik heb de laatste tijd al zoveel jongeren mogen ontmoeten. Allen tussen 20 en 28 jaar… en wat dragen ze een wijsheid in zich, het is zalig om horen. Met hen gaan we een nieuwe toekomst tegemoet.

Vroeg in de morgen, na de bakker, richting de bar voor een koffie. Eén tafeltje, 2 stoelen. “Bonjour monsieur, est ce que cela vous gêne si je me join à vous ?” “À non, pas du tous, au contraire en pourras parler de chemin !”. Telkens wanneer ik over de Weg praat zie ik ontroering in zijn ogen. “Oh, peut être un jour je ferais le chemin. ..”, er volgt een stilte. Een tachtig jarige die absoluut zijn leeftijd niet draagt. Wanneer ik opsta om mijn koffie te betalen deelt de man, “non non, c’est pour moi. Vraiment c’est avec un grand plaisir. Le partage ma touché”, oogvocht vult zijn ogen, zijn Iris veranderd van vorm als een zachte golf in de zee met opgaande zon. “Allez va va”, met een trilling in zijn stem. Ik groet hem. Roland.

Klik HIER voor een kortfilmpje

Charité sur-Loire

David

David

Na een nacht slapen onder een heldere fonkelende sterrenhemel, geniet ik van het ochtendgloren. In de tent naast mij is nog geen beweging. Terwijl ik rustig ontwaak en me klaar maak voor een volgende dag, komt een man in een witte camionet aangereden. De plantsoendienst.
Ik zit recht in bed… Hihi, een kamer zonder muren.

Een half uurtje later is David wakker. We pakken alles in en stappen samen verder richting Varzy. Het looiend landschap is prachtig.
Na een bocht midden de velden, zie ik midden een bos, iets hooguit iets zwarts uitsteken. Ik kan het niet onmiddellijk thuis wijzen. Neem mijn camera, zoom in. Een groot zwart vrouwelijk beeld.

In Varzy genieten we van een pot koffie en ontbijt op terras. Een boeiende, diepzinnig gesprek installeerd zich. Wat fijn om met een gelijkgestemde te kunnen uitwisselen… Voeding… . David is een bijzondere wijze jonge man van 26 jaar.
Daar gaat het weer… mijn delen komt van ergens, die niet geplaatst kan worden zoals we het geleerd geweest zijn, tenminste het krijgt geen start vanuit mijn denken, wat we gekoppeld hebben aan ons hersenen, hoofd. Het is veel breder, veel dieper. Iets levend, het vult gans het lijf en zelfs veel verder… oneindig.
Ons SamenZijn voelt zo goed dat we de ‘tijd’ niet voorbij zien gaan.

Op de middag stappen we verder… David naar links, ik naar rechts. Ergens in een hoek, onder een afdak van de L’avoir ontmoet ik Guy, een pelgrim. Hij stopt in Varzy na een zware eerste dag. We maken een praatje, het brengt wat ontspanning wanneer de moraal er niet in zit. Ik zie zijn gezicht opklaren. Zalig om zien.

Mijn benen doen het nog goed en beslis nog verder stappen. Stad uit, bos in… langs de kapel van ‘St. Lazare’ die een belangrijke functie had tijdens de Middeleeuwen en getuigd van het vele bestaan van leprozen tijdens die periode.

Ondertussen heeft David me terug ingehaald. We eindigen de dag samen in Champleny, waar we samen opzoek gaan naar een overnachtingsplaats. We eindigen onder het portaal van de kerk. Terwijl David zijn tent opzet. Ga ik opzoek naar twee emmers bij iemand in de buurt. Om deze dan later te laten vullen bij iemand anders. Met twee gele, volle emmers over straat begin ik binnensmonds te zingen ‘twee emmertjes water halen, twee emmertjes pompen…’
Na een h-eerlijk avondmaal die David voor me klaar maakte. Sta ik in mijn blootje mij buiten te wassen, om wat later fris mijn bed in te duiken. Nagenietend en dankbaar van wat voorbij is.

Via deze LINK laat ik jullie het talent en passie ontdekken van David.

Voor een kortfilmpje klik HIER