Gisterenavond moest ik eventjes mijn frustratie kwijt. Het was me even teveel omtrent de onvriendelijkheid, het zuchten, het niet antwoorden, negeren enzovoort enzovoort in Italië. Ik heb al veel landen doorkruist. Zelf ben ik een open persoon en ga met iedereen aan de praat. Maar dit!!! Dit is wel het eerste land waar dit zo extreem is. Ik had er even genoeg van en plaatste ik op FB ‘ik denk dat ik geen pruimen niet meer zal eten in Italië… Ze zijn te zuur’. En ik vind het eigenlijk nog zacht en best kunnen. (Italiaanse vrienden… Gelukkig heb ik waardevolle uitzonderlijke mensen ontmoet en dat zijn jullie).

Opzich is daar niets mis mee en is er niets verkeerd aan het uiten van frustratie. Of even pissig te doen.
En dan was er iemand die schreef ‘ga voor de vijgen’.
En ja die zijn inderdaad zoeter en zachter, en zo werd mijn frustratie getransformeerd in vreugde. Het was voorbij. Meer dan dit had ik niet nodig. Thx Marc.

In het uiten van de frustratie vind ik het belangrijk om dan te gaan kijken bij mezelf van het waarom. Wat maakt het dat ik me eraan ergerde aan het gedrag van andere. Waarom wordt ik pissig.

Had ik verwachtingen, verlangens?
Ja… die had ik… op ten minste elementaire beleefdheid. Is dat nu zo moeilijk en veel gevraagd, het maakt alvast de wereld aangenamer ipv bot en onbeleefd te zijn. Maar ja… een Italiaanse vriend antwoordde daarop “c’est gents la ne parle pas l’Italien”. Voilà, duidelijk.

Even terug bij mezelf 😉. Ik vind het belangrijk naar mijn eigen kern te gaan ipv het bij de ander te leggen ook al is de behoefte het ook bij de ander te mogen zien en het verlangen naar een vredige wereld. De vredige wereld begint echter in onszelf.
Telkens weer en weer en weer…. Telkens naar het evenwicht tussen donker en licht. Telkens terug naar mezelf. Telkens zich bevrijden van oude patronen of ballast. Uiteindelijk besefte ik dat door mijn frustratie te uiten ik zelf een zure pruim was.
Hoe meer ik naar mezelf reflecteer hoe gemakkelijker het wordt en hoe korter en minder de frustraties worden.

De weg is afwisselend klimmen, plat, bomen, zee.
In zoglia blijf ik even staan op de Via della Costa de weg naar Santiago. Onder mij blauwe ligzetels. Mensen die liggen te dobberen op het water van de rustige baai… Mensen die zitten te lezen en waarvan de hoeken van de krant af en toe bewegen en hun lektuur laat onderbreken. Een frisse wind is voelbaar. Ik dwaal af naar de horizon… Een filter hangt over het landschap. Een cruise schip ligt aangemeerd. De kleine bootjes beginnen wat meer te balanceren. Mijn gehoor verdwaalt in de lichte golven die telkens komen zich komen neerleggen en terug wegtrekken… Als een hand die heen en weer over de huid streelt.

Een korte onweersbui zorgt ervoor dat de luchtvochtigheid sterk gestegen is. Aangekomen in Recco ga ik binnen in de eerste kerk die ik tegen kom. Ik vraag de hulp aan een priester. In alle rust, vriendelijkheid en hulpvaardig krijg ik een adres van een monasterium in de buurt.
Daar waar ik nu zit… voor mij een raam… Met uitkijk op de zee… de maan… de golven… Nacht

Vroeg uit de veren. De Frans sprekende priester afkomstig uit Cameroun neemt me plechtig mee naar de keuken van de crèche. Terwijl hij deze morgen in pyjama de slaapruimte voorbij stak op weg naar de badkamer. Hoe is de uitdrukking weer ‘De kleren maken de man’ . Op een bord, een banaan, een broodje in plastiek… ‘Que buvez vous le matin’, vraagt de priester. ‘Un Café’. ‘On a pas, que du thé’. Hij neemt de pan van het vuur. Giet een tas vol voor de thee. Zin of niet… het zal thee zijn. Nadien volgt er nog, “dans dix minutes je suis de retour”. Ik laat het ontbijt onaangeroerd aan. Maak mijn rugzak verder klaar, de speelmatrassen en kinderstoelen terug op zijn plaats. De voordeur gaat open. “Vous êtes prêt !”Ik dank de priester en vraag hem of ik een offerte mag aanbieden.” Oh, mes c’est tout normale que je vous est ouvert la porte. C’était avec plaisir de vous avoir u à la maison”, de plechtigheid gaat door en hij neemt de offerte aan. Gisteren zocht de priester met tegenzin een slaapruimte. Ik schud hem de hand en dank hem.

Richting de zee. Ik zal een paar dagen de kustlijn volgen. Benieuwd naar mijn gevoel.
Bepaalde stukken langs de kust blijven doorheen tunnels gaan. De eerste volgende tunnel… rood licht… Ik vraag een man of we totaal niet door kunnen. Hij antwoord van neen. Later hoor ik hen zeggen tegen een landgenoot dat ze de tunnel hebben gesloten omwille van angst na het ongeval met de brug in Genua. OK, ik laat de angst (hier wel soms terecht) bij de ander en overweeg toch de tunnel te nemen. Een lange tunnel in het pekkedonker… Een diepe zucht… daar ga ik dan… in volle overgave niet wetend waar ik zal uitkomen. Geen angst aanwezig. Ontspannen wandel ik er doorheen. Af en toe hoor ik getik van water druppels… Pas na drie kilometer zie ik terug licht.

Deze tunnel doet me wat denken aan de ups en downs in mijn leven. In begin waren de downs lang en zag ik het einde niet, toen onvoorstelbaar dat ik het licht zou zien. Hoe verder in de levensloop hoe korter de downs werden, wel heviger. Het licht kon ik al zien en sedertdien is het licht nooit meer van mijn zijde gegaan. De laatste down is nu reeds al drie jaar geleden het was als één donder en bliksem samen.
Wat ik wel had, ook al zag ik het licht vroeger niet, is dat diep vanbinnen er altijd een kracht was en is, vuur… mijn licht…. die mij telkens eruit hielp. Ik bleef erin geloven, ook al kon ik toen niet bij het woord. De pieken werden golven, werden stille zee. Evenwicht tussen donker en licht… beiden zullen altijd bestaan en kunnen niet zonder elkaar. Het evenwicht zorgt ervoor dat ik uit de duale stap.

Het is duidelijk dat het vakantieseizoen voorbij is… De meeste toeristen zijn mensen die het werkveld vaarwel hebben gezegd. Af en toe zijn nog kleine kinderen te zien die staan te kijken en te draaien aan een kauwgombak. Zo eentje uit de ouwe tijd.
Uitgedoste dames zitten naast elkaar op de banken hun leven te vertellen. De wandelstok als steun voor de armen.
Op een andere bank een man. Een donkerbruin gekleurd lichaam getekend door de tijd, aan de hals een goudkleurige ketting, een groot onevenwichtig kruis hangt aan de ketting te blinken.
De strandparasol kleuren van groen, blauw, geel naar rood met een witte lijn.

Chiavari

In vergelijking met gisteren is de kuststreek terug wat verloren van zijn ongerepte natuur.
Ik kom stilletjes aan dichter tegen Genua. De voorsteden zijn voelbaar en doet me wat denken aan het stuk rond Terracina.
Nog een 15 à 20 dagen en ik mag de Franse grens oversteken en daar zal ik niet ontevreden over zijn…