Vroeg uit de veren. De Frans sprekende priester afkomstig uit Cameroun neemt me plechtig mee naar de keuken van de crèche. Terwijl hij deze morgen in pyjama de slaapruimte voorbij stak op weg naar de badkamer. Hoe is de uitdrukking weer ‘De kleren maken de man’ . Op een bord, een banaan, een broodje in plastiek… ‘Que buvez vous le matin’, vraagt de priester. ‘Un Café’. ‘On a pas, que du thé’. Hij neemt de pan van het vuur. Giet een tas vol voor de thee. Zin of niet… het zal thee zijn. Nadien volgt er nog, “dans dix minutes je suis de retour”. Ik laat het ontbijt onaangeroerd aan. Maak mijn rugzak verder klaar, de speelmatrassen en kinderstoelen terug op zijn plaats. De voordeur gaat open. “Vous êtes prêt !”Ik dank de priester en vraag hem of ik een offerte mag aanbieden.” Oh, mes c’est tout normale que je vous est ouvert la porte. C’était avec plaisir de vous avoir u à la maison”, de plechtigheid gaat door en hij neemt de offerte aan. Gisteren zocht de priester met tegenzin een slaapruimte. Ik schud hem de hand en dank hem.

Richting de zee. Ik zal een paar dagen de kustlijn volgen. Benieuwd naar mijn gevoel.
Bepaalde stukken langs de kust blijven doorheen tunnels gaan. De eerste volgende tunnel… rood licht… Ik vraag een man of we totaal niet door kunnen. Hij antwoord van neen. Later hoor ik hen zeggen tegen een landgenoot dat ze de tunnel hebben gesloten omwille van angst na het ongeval met de brug in Genua. OK, ik laat de angst (hier wel soms terecht) bij de ander en overweeg toch de tunnel te nemen. Een lange tunnel in het pekkedonker… Een diepe zucht… daar ga ik dan… in volle overgave niet wetend waar ik zal uitkomen. Geen angst aanwezig. Ontspannen wandel ik er doorheen. Af en toe hoor ik getik van water druppels… Pas na drie kilometer zie ik terug licht.

Deze tunnel doet me wat denken aan de ups en downs in mijn leven. In begin waren de downs lang en zag ik het einde niet, toen onvoorstelbaar dat ik het licht zou zien. Hoe verder in de levensloop hoe korter de downs werden, wel heviger. Het licht kon ik al zien en sedertdien is het licht nooit meer van mijn zijde gegaan. De laatste down is nu reeds al drie jaar geleden het was als één donder en bliksem samen.
Wat ik wel had, ook al zag ik het licht vroeger niet, is dat diep vanbinnen er altijd een kracht was en is, vuur… mijn licht…. die mij telkens eruit hielp. Ik bleef erin geloven, ook al kon ik toen niet bij het woord. De pieken werden golven, werden stille zee. Evenwicht tussen donker en licht… beiden zullen altijd bestaan en kunnen niet zonder elkaar. Het evenwicht zorgt ervoor dat ik uit de duale stap.

Het is duidelijk dat het vakantieseizoen voorbij is… De meeste toeristen zijn mensen die het werkveld vaarwel hebben gezegd. Af en toe zijn nog kleine kinderen te zien die staan te kijken en te draaien aan een kauwgombak. Zo eentje uit de ouwe tijd.
Uitgedoste dames zitten naast elkaar op de banken hun leven te vertellen. De wandelstok als steun voor de armen.
Op een andere bank een man. Een donkerbruin gekleurd lichaam getekend door de tijd, aan de hals een goudkleurige ketting, een groot onevenwichtig kruis hangt aan de ketting te blinken.
De strandparasol kleuren van groen, blauw, geel naar rood met een witte lijn.

Chiavari

In vergelijking met gisteren is de kuststreek terug wat verloren van zijn ongerepte natuur.
Ik kom stilletjes aan dichter tegen Genua. De voorsteden zijn voelbaar en doet me wat denken aan het stuk rond Terracina.
Nog een 15 à 20 dagen en ik mag de Franse grens oversteken en daar zal ik niet ontevreden over zijn…