In ieder van ons is het zaad aanwezig van Licht en Liefde. En heel vaak komen we ermee in aanraking wanneer we iets buiten onszelf waarnemen en het iets diep in ons raakt. Wanneer men dit blijft buiten onsZelf zoeken blijft het zaad liggen, alleen zal het niet de mogelijkheid ontvangen om zich verder te ontvouwen omdat het afhankelijk is van wat buiten onszelf is. Pas wanneer men, met wat ons raakt, wat binnenin dus voelbaar is aan de slag gaat kan het zaadje zich ontvouwen. Krijgt het wortel binnenin jezelf gaat het zich verspreiden als een opzich levend iets. Het zaadje groeit, vult al je cellen en wat je ooit waargenomen hebt buiten jezelf is in je aanwezig en geef je het jezelf de kans om je te bevrijden. Wanneer je de weg van bewustZijn blijft volgen zal je gewaarworden dat alles wat ooit buiten je was waar men naar hunkerde je lijf vult zelf buiten de grenzen heen van het tastbare. Terwijl in de andere richting er altijd een grens is waar je tegenaan loopt. Het is als je lichaam, je voertuig die je even gekregen hebt om hier op deze aarde te vertoeven met de begrenzing van de huid, je het binnenste buitendraait waar de grens verdwijnt en wat vanbinnen oneindig zich in het Universum mag verspreiden.
Weg is dan de bedenking of het idee van de beperking die we onsZelf opleggen door te denken ‘dit heb ik te doen.. dit heb ik te zijn,, dit wil ik, dit heb ik te verwezelijken,dit moet ik, dit wil ik zijn…
En maak je geen illusie hierin komt men ook de stukken tegen in zichzelf die men liever niet ziet of gaat beleven of voelen. Op dit punt heb jijzelf de keuze of ik laat ze hier sluimeren, ze kunnen wel gaan rotten met de gevolgen vandien of ik laat ze samen met het zaad van Licht en Liefde’ naar boven komen. Want ook die delen van onsZelf hebben recht om het Licht te zien.
Dan veranderd je leven van superficieel naar Levendig. Want leven wilt nog niet zeggen dat het Levendig is.
Deze week zag ik een afbeelding op facebook verschijnen. Op het beeld stond Albert Einstein en de volgende tekst – Nous passons 15 ans à l’école et pas une fois on nous apprend la confiance en soi, la passion et l’amour qui sont les fondements de la vie.
Het riep iets bij me op. Ik dacht onmiddellijk aan de mensen die er onderricht geven, aan wie ze in wezen zijn. Deze mensen kunnen zien los van het instituut. Ik voelde een sterke drang om hierop te reageren, om dieper te kijken dan de tekst.
Het eerste die bij me opkwam was, “Inderdaad het is niet aan de school, het instituut… want dit zou de verantwoordelijkheid buiten onszelf plaatsen. Alles begint veel vroeger, nog zelf voor men op de wereld komt. En het is voor mij al opgroeiend in de school van het Leven en met alles wat ons omringd, met elk levend wezen dat men het kan leren… Zien… En gelukkig dat deze essentiële woorden voor mij geen onderdeel is geworden van de lessen, want hoogstwaarschijnlijk zou men het in het mentale hebben willen steken. Daar is al genoeg van op deze wereld.
Nadien kon ik dieper gaan doorheen de muren van het instituut, doorheen wat de mens creëerde. … De mens… De mens op school, de leerkrachten, de helpende handen, de werkmeesters, de ombudsdienst… Het hart van het instituut. Aan de mens die met hart en ziel zijn taak op zich neemt.
Het zijn hen die me hebben geleerd al doende om deze 3 woorden terug wakker te maken in mezelf. Niet in de vorm van ze me te leren vanuit het hoofd, wel door ze te delen, te schenken in de vorm van een voorbeeld. Zo herinner ik me de volgende situaties.
Een leerkracht die me steunde op het moment dat ik verdriet had… Is dit geen liefde?! Een leerkracht die me aanmoedigde in de lessen tekenen, wat ik met hart en ziel deed… Is dit geen passie aanmoedigen?! Wanneer ik op een dag de wereld niet meer aankon en het allemaal zwart was voor mijn ogen. De leerkracht die naast me stond en haar hand op mijn schouder legde zodat ik terug moed kreeg…Is dit niet terug het zelfvertrouwen aanmoedigen?!
In dezelfde school zag ik een leerkracht in zak en as zitten op de trap. Ik ben naast haar gaan zitten. Ik luisterde naar haar verhaal en moedigde haar aan om terug in de les te gaan, daar waar ze met hart en ziel haar eigen passie aan veel studenten kon doorgeven. Daar waar die leerkracht ons een duwtje in de rug gaf om ons te durven tonen op een podium al dansend, in défilé met onze zelfgemaakt kledij tijdens een modeshow. “Het zal je wel lukken, komaan de leerlingen wachten en rekenen op je. Laat niet alles verloren gaan voor één iemand. Je doet het zo goed en we kijken er allemaal naar uit naar die ene dag”, de woorden voelen nog zo fris, alsof het gisteren was. Een paar maanden later stond de ganse school op het podium.
Op mijn beurt gaf ik de drie fundamenten terug, wat ik van hen had ontvangen.
We hebben allen iets van elkaar te leren. In de eenvoudige gebaren van elke dag, die het leven rijkelijk kan vullen.
Ieder die tot Mij komt, naar mijn woorden luistert en ernaar handelt, Ik zal u duidelijk maken op wie hij gelijkt. Hij gelijkt op de man die bij het bouwen van zijn huis diep had gegraven en het fundament had gelegd op de rotsgrond. Toen de stortvloed kwam, beukte de storm op dat huis, maar had niet de kracht om het te doen wankelen, omdat het zo goed gebouwd was. Wie luistert maar niet doet, gelijkt op de man die zijn huis op de grond bouwde zonder fundering, de storm beukte erop en ogenblikkelijk stortte het is en de verwoesting van dat huis was volkomen.’Evangelie Lucas (6, 47-49)
Quiconque vient à moi, écoute mes paroles et les met en pratique, je vais vous montrer à qui il ressemble.Il ressemble à celui qui construit une maison. Il a creusé très profond et il a posé les fondations sur le roc. Quand est venue l’inondation, le torrent s’est précipité sur cette maison, mais il n’a pas pu l’ébranler parce qu’elle était bien construite. Mais celui qui a écouté et n’a pas mis en pratique ressemble à celui qui a construit sa maison à même le sol, sans fondations. Le torrent s’est précipité sur elle, et aussitôt elle s’est effondrée ; la destruction de cette maison a été complète. » Evangile Luc (6,47-49)
Dag één van het nieuwe jaar, de eerste dag van een nieuw begin. Een nieuw begin binnenin onszelf. Ik bouw graag verder op wat 2020 mij bracht…
2020 was voor mij het jaar waar ik kon zeggen… “Amai, tis precies de eerste keer dat ik me thuis voel op deze aarde, oef ik hoor er eindelijk bij”, dankzij de rust, de stilte, de frisse, zuivere geuren. De wereld rond me zien vertragen en stil vallen.
Waar ik de keuze heb gemaakt om in en met de natuur te wonen in plaats van in stad, daar waar ik me eenzaam kon voelen. Voor de eerste keer sloot ik me in de winter niet op, integendeel.
Waar ik vaak tranen heb gehad van ontroering om overvloed in mezelf te mogen ervaren. De overvloed van zoveel gewaar te worden, zoveel te mogen delen, te mogen ontvangen van het Universum. De overvloed van genieten van de kleine dingen des levens. Een jaar waarin ik aan een flitssnelheid vele spiegels voorgeschoteld kreeg en bewust werd dat vele oude patronen in mezelf verdwenen waren. Waar ik heb mogen liefhebben zonder te vrezen, omdat mijn liefde geen verwachtingen en verlangens meer kende, gewoon in Liefde Zijn.
Waar ik soms met een harde klap werd wakker geschud uit het donker en naar het Licht werd gebracht.
Waar ik kon gewaarworden dat ik geen deelnemer meer was van situaties waar ik lang in vast heb gezeten, wel gegroeid naar toeschouwer.
Waar ik verder mocht ervaren en leren om ten volle trouw te blijven aan mezelf midden de chaos, zonder de ander hierin op afstand te moeten houden. En te ervaren met al mijn zintuigen hoe het anders kan. Dankjewel aan de bubbel. Mezelf heb kunnen zien in de spiegel, als Jasmine Marie José, een vrouw, een wezen die op zichzelf bestaat en vooral dat ik onlangs mezelf aankeek in de spiegel en bewust werd dat ik verliefd was geworden op de persoon die ik zag. Tegen mezelf kan zeggen en doorvoelen – ook met wat tekenen van de ‘tijd’… wat ben je mooi, ik zie je graag… ik zag leven, licht en liefde in mezelf.
Dankbaar om nog altijd door het leven te bewegen met enkel een rugzak en meer en meer afstand te kunnen doen van materie. In vertrouwen door het leven en dat alles naar je toekomt op het moment dat je het nodig hebt. In de eenvoud de rijkdom ervaren. Het leven in communauteit rijkelijk ervaren en gewaarworden en de meerwaarde zien Dienstbaar mogen zijn voor de anderen.
Dankbaar te kunnen zijn om de vele verboden zaken dit jaar, want ze hebben me net dichter bij de essentie gebracht en daardoor de overvloed in de essentie die overal zichtbaar en voelbaar werd van dichtbij kunnen beleven. Waar ik laatsleden zelf kon gewaarworden hoe woorden doorheen mijn hele Zijn konden binnentreden en een weg banen, alsof de letters dansten zonder dat de nood er was ze te begrijpen, want ze werden als een vanzelfsprekendheid. Zonder dat er spanning was, geen afweer naar het instituut, doorheen de muren van regels en wetten waarin ik me beweeglijk – beweeglijk als een buizerd in de lucht die aangevallen wordt door andere vogels en zijn eigen baan volgt, trouw aan zichzelf -kan in voortbewegen en mezelf blijven. De muren… voor me, naast me, rond me…. als een kaartenhuisje in elkaar zien zakken. Maar ook de muren in me, tussen mezelf en de essentie.
Dagelijks het overvloed van het leven, voelen, doorvoelen, gewaarworden verder dan de grens van wat het lichaam is. De Liefde ten volle kunnen beleven in mezelf en met anderen. Er Zijn voor mezelf en de anderen.
Met deze vaart ga ik verder in 2021 en dit wens ik jullie allen van harte toe.
Leven, Licht, Liefde… in overvloed mogen gewaarworden, doorvoelen en beleven in jezelf en het zo verder verspreiden als een lopend vuurtje… naar Samen Zijn in All-eenheid.
De weg naar... 