fantAStival

Posted on by

 

Jasmine Debels (8 van 8)

“Ambulance, ambulance”, hoor ik plots in de stilte van de nacht. Ik slaap terug in. Uren later sta ik op. Ik laat de lucht uit mijn slaapmatje ontsnappen. De rugzak wordt gevuld. Na een koffie ga ik op zoek naar eten. De eerste keer binnen het project. Angst doet me twijfelen. Ik maak een klik in mijn hoofd. Ik stap een plaatselijke gekende supermarkt binnen en ga op zoek naar iemand die me kan helpen. De eerste persoon is meteen de juiste. De eigenaar. Twintig minuten later kom ik naar buiten met een halve kilo klaargemaakte aardappelen, broodjes, hespenworst en twee gezonde drankjes. Aan het politiekantoor, een bankje. Tijd voor een ontbijt. Ik kies voor de aardappelen, omdat ik ze niet koel kan bewaren. Een drankje. 

In Munsterbilzen, het plantendorp. Ik ontmoet er Mariette, zittend op een laag plastic bakje met een kussen erover gespannen. De opgeschoten Lobelia’s worden gekortwiekt. Een verjongingskuur in de hoop op nieuw leven. Ik hou haar wat gezelschap en zij mij. Het Munsterbos inwandelend zie ik een eekhoorn. Wat zijn die diertjes speels, snel en alert! Telkens brengen ze me vreugde.

Ik lees eventjes een boodschap op mijn blog. Tranen in mijn ogen. Wat doet het deugd te weten dat ik via mijn verhalen andere mensen kan ontroeren. Ik laat even mijn tranen vloeien. Al een paar dagen heb ik een latente hoofdpijn. Vocht, drukpunten, ontsteking… !? Ik drijf mijn vochtinname op en steek mijn camera in mijn tas, zodat die niet langer aan mijn nek hangt. Ik wandel een lang stuk langs een ‘monostort voor vliegassen’ en onder hoogspanning. Ahggrr…hopelijk mag dit snel veranderen. Aan de Lourdesgrot van Wiemesmeer eet ik de rest van de aardappelen en wat hespenworst. Dit doet me terugdenken aan mijn kindertijd en de picknick van op schoolreis. Het is hier stil, en weg van de drukte van de horecazaak aan de andere kant van de straat. Aan de kerk van Wiemesmeer trakteer ik mezelf op een koffie. Al heel snel zit ik met twee dames te praten. Een gezellige babbel met fijne mensen. Later besef ik dat ik zelfs hun namen niet weet (Facebook hielp mij hierbij, Marleen en Gerda). Een lange asfaltweg in een bos neemt me mee tot bijna in het centrum van As. Het asfalt doet mijn voeten geen deugd. Uit het bos trotseer ik de warmte, de autogeluiden en de drukte op de weg. In het Sint-Aldegondiskerkje zoek ik verfrissing. De kerk wordt vandaag gebruikt voor het ‘FantAStival’, een ecologisch familiaal festival voor jong en oud. Als een lopend vuurtje gaat het de ronde dat er een pelgrim aanwezig is. Ik word voorgesteld aan de één en de ander. Er wordt gezocht naar een oplossing voor een overnachting. Paula en nog mensen van de organisatie stellen me de pastorie voor. Een woonst waar ik altijd al van gedroomd heb. Ik geniet van de nieuwe ontmoetingen, het jeugdig spektakel van clown Pierke, de spontane glimlach van een klein meisje en de prachtige muziekband ‘Marble Sounds’.

GPX Bestand Munsterbilzen naar/à Rekem

FantAStival

“Ambulance, ambulance”, entendais-je en plein milieu du silence de la nuit. Je me rendors. Des heures après je me lève. Je laisse s’échapper l’air de mon matelas. Je rempli le sac à dos. Après un café je vais à la recherche de nourriture. La première fois durant ce projet. La peur me fait hésiter. Je fais un déclic dans ma tête. J’entre dans un supermarché connu de la région et vais à la recherche de quelqu’un pouvant m’aider. La première personne est la bonne. Le propriétaire. Vingt minutes plus tard je sors avec un demi kilo de pommes de terre préparées, des petits pains, du saucisson au jambon et deux boisons saines. À hauteur du commissariat de police, un banc. Temps de prendre le petit déjeuner. Je choisis les pommes de terre, puisque je ne sais pas les garder au frais. Une boisson.

À Munsterbilzen, village fleurie, je rencontre Mariette. Elle est assisse sur un bac en plastique bas avec un coussin tendu dessus. Les lobelias longilignes sont réduites. Une cure de rajeunissement et l’espoir d’une nouvelle vie. On se tient mutuellement compagnie. En entrant dans la forêt de ‘Munster’ je vois un écureuil. Que ces petits animaux sont joueurs, rapides et alertes! À chaque fois ils m’apportent de la joie.

Je lis un moment un message sur mon blog. Des larmes dans aux yeux. Que cela fait du bien de savoir qu’à travers mes récits je peux émouvoir d’autres personnes. Je laisse couler mes larmes durant quelques instants. Voilà déjà quelques jours qu’un mal de tête s’annonce. Humidité, points de pression, inflammation… !? J’augmente ma consommation de liquide et mets mon appareil photo dans son sac, au lieu de le pendre autour du cou. Je parcours un long bout de chemin le long de ‘La Décharge de Cendres Volantes’ et sous des câbles de haute tension. Ahggrr…j’espère qu’il y aura vite du changement. À la grotte de Lourdes de Wiemesmeer, je mange le reste de mes pommes de terre ainsi qu’un peu de saucisson au jambon. Ceci me fait penser à mon enfance et au pique-nique des voyages scolaires. Ici le silence règne, je suis à l’écart de la salle de restauration située de l’autre côté de la route. À hauteur de l’église de Wiemesmeer, je me paie un café. Très vite j’entre en conversation avec deux dames. Une conversation agréable avec de braves gens. Plus tard je me rends compte que je n’ai même pas leurs noms. (FB m’aide ici, Marleen et Gerda). Un long chemin en asphalte traversant un bois me mène presque jusqu’au centre de As. L’asphalte ne fait pas de bien à mes pieds. Sortie du bois je défie la chaleur, le bruit des voitures et le trafic sur la route. Dans la petite l’église de Saint-Aldegonde je cherche la fraicheur. L’église est aujourd’hui utilisée pour le FantAstival. Un festival écologique familial pour petits et grands. La nouvelle qu’un pèlerin est présent se répand comme une trainée de poudre. Je suis présentée à l’un et à l’autre. On cherche à me loger pour la nuit. Paula, est d’autres membres de l’organisation me proposent le presbytère. Une habitation dont j’ai toujours rêvée. Je profite des nouvelles rencontres, du spectacle pour jeunes du clown Pierke, du rire spontané d’une petite fille et de la belle fanfare de ‘Marble Sounds’ .

 

De Postbode

Posted on by

 

Jasmine Debels (2 van 10)

Goed geslapen en uitgeslapen ben ik voor mijn wekker op. De ochtendgebeden. Ontbijt en dan samen met de zusters naar de Onze-Lieve-Vrouwebasiliek van Tongeren voor de eucharistieviering. Het evangelie volgens Matteüs is heel toepasselijk. “Jezus zei tot de apostelen, “Als jij in een stad of in een dorp komt, onderzoek dan wie waard is je te ontvangen en verblijf daar tot jij terug vertrekt. Wanneer je dat huis binnentreedt, breng het je vredegroet; en wanneer het die waard is mag je vrede over dat huis komen, maar wanneer het die niet waard is, dan keert je vrede tot je terug. Als men je ergens niet ontvangt en niet naar je woorden luistert, verlaat dan dat huis of die stad en schudt het stof van je voeten…“ (voor interpretatie vatbaar). Een zuster en ik kijken elkaar aan. We glimlachen naar elkaar. Na de dienst zegt ze: “Jij hebt het stof van je schoenen niet moeten afschudden.”

Na de eucharistieviering keer ik samen met de zusters terug naar het klooster. Boterhammen smeren, koffie drinken. Zuster Rita komt me een geschenk brengen. Een boek over het 150-jarig bestaan van de Grauwzusters. “Zuster, dankjewel. Ik neem het met plezier aan. Voor het gewicht zal ik het hier laten liggen en in het najaar kom ik bij jullie op bezoek. Ik zou het dan ook fijn vinden dat jullie allen jullie naam erin schrijven.” “We kunnen het ook opsturen.” “Neeneen zuster, ik kom er met plezier om.”  Ik word uitgenodigd voor de zevenjaarlijkse Kroningsfeesten in 2016. Een Mariaverering. “Ik kom met plezier, zusters, en vier dit graag samen met jullie allen.” Ik verlaat laat in de morgen het klooster. Ik geef aan allen een kus. “Dankjewel voor je vriendschap”, roept zuster Lucia nog, terwijl ik in de deuropening sta.

Naar de basiliek om een pelgrimsstempel. Lang geleden dat ik nog zoveel mensen op een ochtend in de week in de kerk samen heb gezien. Terug op de weg. Ik hoor iemand fluiten. De postbode. “Dat is een vrolijke postbode”, roep ik terwijl hij verder fietst. “Moet wel hé!”, roept hij al lachend terug. “Dat is plezant hé!”, roep ik terug. Ilyas, de postbode. “Een naam afkomstig uit Pakistan,” weet hij me met fierheid te vertellen. ”Mijn ouders waren ooit in Pakistan. Hadden er geldproblemen. Een Pakistani hielp hen. Hij heette Ilyas.” Ilyas trapt al fluitend verder op de ronde van zijn vader.

Na een bocht, een rozenhaag. Een verrassende geur. In Alden Biesen vraag ik info in het toeristisch bureau. Fonny doet verschillende telefoons om een overnachting te vinden. Tevergeefs. Ik krijg zijn telefoonnummer voor het geval ik geen overnachting zou vinden. Ik besef plots dat de dag aan mij voorbij is gegaan, alsof die er niet is geweest. Een groot deel van wat ik gezien heb ontsnapt me. Niet getreurd. De gevoelens ben ik niet verloren. Een glimlach en een goed gevoel komen naar boven. Dit zegt vandaag voor mij veel meer dan woorden. Deze avond luister ik naar de 30.000ste ‘Last Post’. Niet in Ieper deze keer, wel in Bilzen aan de brandweerkazerne, waar ik in een vergaderruimte zal overnachten.

GPX Bestanden Tongeren naar Munsterbilzen/ Tongres à Munsterbilzen

le facteur

Ayant bien dormi et étant bien éveillée, je suis debout avant que mon réveil ne sonne. Les prières du matin. Petit déjeuner, puis me rendre en compagnie des sœurs à la Basilique Notre-Dame de Tongres, pour la messe. L’évangile selon Mattheus est de mise. “Jésus dit aux apôtres, ‘si vous logez dans une ville ou un village, recherchez qui est digne de vous recevoir et restez alors là jusqu’à votre départ. Quand vous entrez dans une demeure apportez lui votre salutation de paix, et si elle en est digne alors votre paix peu y être rependue, si elle n’en est point digne votre paix vous sera rendue. Si quelque part on ne vous reçoit pas et que l’on n’écoute pas votre parole, quittez alors cette demeure, cette ville et enlevez la poussière de vos pieds…’ “(ouvert à l’interprétation).

Mon regard croise celui d’une sœur. On se souri. Après le service elle me dit, “Tu n’as pas du ôter la poussière de tes pieds’.

Après la messe je rentre au couvent avec les sœurs. Préparer des tartines, boire du café. Sœur Rita m’apporte un cadeau. Un livre sur la fête d’anniversaire des ‘Grauwzusters’. “Merci beaucoup ma sœur, je l’accepte volontiers. À cause du poids je vais le laisser ici et viendrais le chercher et vous rendre visite cet automne. Cela me ferais plaisir que vous y inscriviez toutes vôtre nom.” “Nous pouvons aussi l’envoyer.” “Non, non ma sœur je viens le chercher avec plaisir.” Je suis invitée à la fête du couronnement ayant lieu tous les sept ans. Une célébration de Marie. “Je viens avec plaisir ma sœur pour fêter cela avec vous toutes.” Je quitte le couvent tard dans la matinée. J’embrasse chacune d’entre elles. “Merci pour ton amitié”, me dit encore sœur Lucia lorsque je me trouve déjà dans le portail.

Vers la basilique pour mon poinçon de pèlerin. Voilà déjà bien longtemps que je n’ai vue tant de monde dans l’église un matin de semaine.

De retour en chemin. J’entends quelqu’un siffler. Le facteur. “Ça est un facteur de bonne humeur”, lui dis-je alors qu’il continue de pédaler. “Ça doit bien hé!”, me répond-il en souriant. “C’est amusant, hein”, lui dis-je à mon tour. Ilyas, le facteur. “Un nom venant du Pakistan”, me dit-il avec fierté. “Mes parents étaient autrefois au Pakistan. Ils avaient des problèmes financiers. Un Pakistanais les a aidés. Il s’appelait Ilyas.”  Ilyas continue de pédaler en sifflant pour continuer la tournée de son père.

Derrière un tournant, une haie de roses. Une odeur surprenante. À Alden-Biesen, je demande des renseignements au bureau du tourisme. Fonny passe plusieurs coups de téléphone à la recherche d’un hébergement pour la nuit. En vain. Il me donne son numéro de téléphone au cas où je ne trouverais pas ou loger. Je me rends soudainement compte que la journée c’est passée sens que je m’en aperçoive. Une bonne partie de ce que j’ai vue m’échappe. Pas de soucis. Les impressions ne sont pas perdues. Un sourire et un bien-être m’envahissent. Cela signifie pour moi aujourd’hui beaucoup plus que des mots. Ce soir j’écoute le 30000-ième ‘Last Post’ pas à Ypres (Ieper); cette fois, à Bilzen à hauteur de la caserne des pompiers où je vais passer la nuit dans une salle de réunion.