De ochtendzon komt de kast in de kamer vuurrood kleuren. Ik draai me nog even. Zondagmorgen. Een uur later verlaat ik het hartelijk en familiaal huis van Olivier en Sophie nadat Benoît mijn credential wist te vullen met wat zijn klein stemmetje kwam vertellen.

Ik wandel langs grote wijndomeinen. Een hevige wind blaast in de wijnranken en zorgt ervoor dat de elektrische draden een zingend geluid maken. Ikzelf wordt geduwd door de wind.
Al sedert twee dagen voel ik dat er iets aan het veranderen is rondom mij in de natuur. Alsof een weg zich vrij aan het maken is.
Al een paar keer op deze pelgrimsweg voel ik in mijn rug duidelijke entiteiten die me volgen. Ze zijn met velen en een kleur van wit-blauw. Eerst vond ik dit vervelend en overdonderend. Nu is het ok dat ze er zijn, ik laat deze zachtaardige wezens toe. Ik heet ze welkom.
Hoe verder ik naar het noorden stap, hoe naakter en steviger ik me voel.
De gewaarwordingen, het voelen komt ook meer naar voor en wordt belangrijker dan woorden. Wat op zich me meer moeite begint te vragen. Ik laat gebeuren. Ik kan zelfs mijn gewaarwordingen niet in woorden omzetten, omdat het niet in woorden kan geplaatst worden en overbodig is. Het voelt wat onwennig aan.

De velden in de beaujolais kleuren oker zoals de kleur van de muren. Een bord langs de weg komt dit bevestigen, ‘Au pays des pierres dorées’ .
Een dak die me doet denken aan l’hospice de Beaune. Plots is de herfst duidelijk aanwezig.

Vele wijnranken dragen nog vruchten. De vendanges zijn gedaan. Wanneer er een te grote hoeveelheid aan druiven is, blijft de overschot gewoon hangen omwille dat er een limiet is op de productie. Zo spijtig om zoveel voeding verloren te zien gaan. Ik vul af en toe mijn pot en geniet van die heerlijke vruchten.

Een tal van vragen en zinnen stromen plots door meheen… Ik noteer ze onmiddellijke in de notebook van mijn telefoon. Wel handig wanneer ik aan het wandelen ben, zo verlies ik niets en kan ik mijn hoofd onmiddellijk terug vrij maken… Allemaal zinnen met betrekking tot de opbouw en wat me te doen staat in 2019. Spannend en zo juist voelend. Wat fijn om iets te mogen verwezenlijken die zo vloeiend allemaal naar me toe komt.

Na meer dan twintig kilometer hou ik halte voor vandaag in St Cyr le Chatoux. Ik klop aan aan de eerste deur. Een vrouw met openblik komt de deur openen. Een man met een vrolijk gezicht komt erbij. Hij maakt een woordspeling in het Frans en het klikt onmiddellijk.
Ik leg uit dat de mensen niet teveel moeten voorbereiden en ik in mijn sac à pelo of sac à viande zal slapen. De vrouw Gigou (Gilberte) voegt er een ander woord aan toe ‘Sac à rêves’. Wel dit voelt nu eens goed ze… Ik voel me soms werkelijk in een conté de fée, alles gaat zo spontaan en vloeiend.
Het huis voelt ook aan als een tovernaarshuis en hoewel Bruno een kortere baard heeft zou hij passen in de rol van een lieve tovenaar. Caesar, de zoon steekt de openhaard aan. Bruno vraagt raad ivm een camera. Ondertussen staat de maaltijd op het vuur. Witloof in de oven.
Een poes hier, eentje daar… Félix, Boule de Poil, Caramel, Flocon, Tigrou en de hond… Pilou.