De bel… Françoise doet open… “Avec ce temps je pensez que vous allez rester plus longtemps (Het regende deze morgen). Vous buvez un café ?” “Oh, bhein je ne peut refuser !”

Een half uur later vertrok ik al fluitend met de handen in de broekzak. Donkere grijze wolken, de zon die warmte geeft op mijn wangen, de warme kleuren in de bomen. Op de radio deze morgen kwam de melding ‘les col sont fermer… les premier neige en tomber’.

Terwijl ik het haastig leven naast me laat. Ga ik van het ene dorp naar het andere. Af en toe kan ik een glimp opvangen van de besneeuwde bergtoppen.

Een dorpje…rook…een bos …rust. Stilte… bomen….op een bord staat geschreven ‘un hameau sacrifié’ . Een nieuwe TGV lijn wordt aangelegd. Voor wat… omdat we sneller willen…ten koste van… en omdat stilstaan, vertragen confronterend zou zijn…

Een Arend vliegt een rots uit en vliegt rakelings over de bomen. De wolken spelen tussen de bergtoppen en toveren af en toe een piek te voorschijn.
Kort na de middag verandert het weer, lichte regenbui. Het koelt af. In een autobus hokje neem ik de picknick. Muts op om niet af te koelen.

Aangekomen in Aiguebelle… Ik vraag een vrouw om een slaapplaats. Ik wordt doorverwezen naar ‘L’oiseau bleu’. Compleet. Naar het rusthuis, een telefoontje. Naar het gemeentehuis… ik ontmoet terug de vrouw… we zoeken samen, een koffie wordt aangeboden. Naar het parochie huis… Dames zijn muziekteksten aan het inoefenen. Naar de priester… terug naar de dames… een telefoontje… Gevonden bij ‘Chantal en Remi’ , waar straks iemand meheen zal brengen. Ik zet me bij aan de ronde tafel en zing mee met de dames.
En zo gaat mijn weg sedert ik in Frankrijk ben. Open… behulpzaam… vriendelijk… verbonden… L’hospitalité