Santa Cruz… gisterenavond vroeg ik me af ‘wat doe ik hier?’. Een niet uitgeruste nachtrust haalde me uit bed.
De kilometers die voor mij liggen vandaag kunnen niet opgesplitst worden… geen dorpen ‘between’, geen wagens die er voorbij komen. De andere optie is een drukke snelweg om wat minder kilometers te nemen. Uiteindelijk kies ik ervoor om maximaal tijd te benutten in Córdoba en nam de hedendaagse ‘ezel’, de bus.
Vóór mijn aankomst in Córdoba vliegen wel honderden roofvogels in de lucht. Bijna ongeloofwaardig.

Twee dagen rust staan me te wachten. Het is zon-dag en dit zal ik nu eens ten volle in acht nemen.

Oranje bloesems beginnen hun eerste parfum te verspreiden in de straten van de stad. Amai, wat zal dit zijn eenmaal de witte bloemknopjes volledig zullen open springen.

De stad ontwaakt. Terwijl ik op mijn sandalen loop, zijn velen nog in wintertenue en de blikken naar mij voeten spreken soms boekdelen, ook al begrijp ik de taal niet. En mijn voeten… wat zijn ze blij de vrijheid te voelen.
Witte duiven in de parken vliegen massaal naar de voeding die voor hen wordt uitgestrooid.
Een pluizig dier, mij onbekend maakt een dutje in de ruïne van de enorme waterrad langs de Rio Guadalquivir.
De vijgen boom laat zijn nieuw kleed zien… De vruchten zullen voor de pelgrims zijn in het najaar.

Gisteren kwam een indringerige persoon via een privé bericht onder de noemer van ‘Licht en Liefde’, mij vertellen dat ik verkeerd ben, gedoctrineerd, niet bewust in het leven sta, niet in het NU leef, het Licht niet ken… en zo verder.. .. omdat ik ergens zou gereageerd hebben op een beeld van de Aertsengel Michaël.
De vrouw ging ervan uit dat ik voor de oorlog ben omdat het beeld die zijzelf toonde/ziet van de aertsengel een mes in zijn handen heeft en de duivel onder zijn voeten.
De dame sprak de ‘waarheid’, plaatste zich als bijna ‘de juiste’, noemde me ‘lieve schat’ en terzelfde tijd probeerde de dame in kwestie me voortdurend van iets te overhalen…

De situatie doet me wat denken aan – en een gelijkaardige gewaarwording als toen in Italië, toen iemand zei dat ik de duivel was.
Het voelde als iemand die me kwam uitdagen… in Liefde blijf ik staan, in Liefde zal ik blijven staan.
Best wel uitdagende tijden als je het me vraagt.

Langs één van de muren waar de Puerto de Almodovar is, staat een beeld van ‘Abu Al Walid Muhammad ibn ruchd. Averroes- filosoof, medico’ . Geboren in Córdoba 1126 overleden in Marrakech 1198. De beide steden waar ik me thuis voel.
Ik bezoek de ‘Casa Sefarad’ en zijn synagoge. Of Sepharade – Joods-Spaans.
Amai, de tijden van de Middeleeuwse Inquisitie, die officieel ontstaan is om een eenheid te creëeren. Welke eenheid?! Toch niet deze van het hart.
Catharen, de tempeliers en nog zoveel anderen werden vervolgd.
En dan was er de Moderne inquisitie genaamd, deze van Spanje. Waar het model van samenleven tussen Christenen, Musulman en joden werd weggevaagd.
Terwijl, wie je ook bent, met welke religie ook, welke strekking ook of hoe je in het leven staat gelovig, atheïst…. Het Hart is de essentie van alles en iedereen.

Ik kom aan in mijn volgende kamer ‘3’. Net naast de Mezquita. Een fijne hostal met een patio en Moorse zeliges.

Het blauwe uurtje komt eraan, tijd voor een avondwandeling.
Voor één van de poorten van de Mezquita sta ik tegen een muur geleund. Ik blijf er een eindje staan… mensen komen en gaan.
Plots hoor ik een gezang waarin het woord ‘Libertad’ komt. Niet in een Spaans deuntje maar als een Muezin die het gebed uitroept. Het voelt wat bizar aan en iets van niet in het NU.
Ik geraak niet weg van de tempel… Euh, de Mezquita. Zo voelt het. En heel bizar… Het is alsof ik in Jeruzalem zou kunnen staan…
Wat ik hier gewaar word is gelijkaardig als toen, in de Basiliek van de Aertsengel Michaël in Pavia. Een zacht ‘klimaat’, als een thuiskomen. Benieuwd wat er rond of achter deze deur-muur schuilt van deze Oostgevel.