Zes uur in de morgen… Mijn lichaam wordt wakker… Een zacht liefdevolle Zijn is voelbaar over en in gans mijn lijf. Als een waterstroom die me wiegt… Een zacht ontwaken… lichaam strelend…Onvoorwaardelijk

Ik open de deur van de woonkamer. Een tafel staat keurig gedekt, een verrassing, een verwennerij. Samen met Micheline neem ik het ontbijt. Pas in de late voormiddag nemen we afscheid.

Zalig wanneer ik iedere dag mag ontwaken en de dag mag plukken in rust… Carpe Diem. Wanneer mijn lichaam de tijd aangeeft en ik deze volg. Zonder dat het denken me in stress steekt. Zonder moeten, en toch een zekere structuur inzit, de structuur die de natuur meevolgt.
Geen moeten om nergens aan te komen, want ik hoef niets te bereiken.
Waar mijn doel niet ver voor mij ligt, wel gewoon daar waar ik ben, daar in het nu. Soms zegt men me ‘je hebt toch een doel’. Ja, je zou kunnen zeggen mijn doel is aankomen in Mont St Michèle, alleen hou ik me daar niet vast, kan ik het loslaten want diep van binnen weet ik dat ik daar zal aankomen. Vertrouwen in mijn kunnen. Mezelf bevrijden van alle systemen waar een mens zich kan aan vastklampen uit angst. Mezelf bevrijden van ‘we moeten iets doen, of ge moet toch ern doel hebben’… ja, natuurlijk ‘leven en gewoon Zijn, dan ben je altijd daar waar je mag zijn.
Waarom zou ik me bezig houden met het doel ver voor mij en hierdoor zoveel waardevols in het nu aan me laten voorbij gaan. Waarom zou ik me bezig houden met morgen en daardoor de schoonheid van vandaag naast mij niet zien.

Een buizerd, le Milan Royal, een arend… verbonden.
Het landschap veranderd stilletjes aan en ik verwijder me meer en meer van de Alpen, richting het binnenland. Van deze ene vallei in de andere… een slalom tussen de bergen.
Langs een spoorweglijn omgeven door natuur. Via dorpen en kastelen. De voorsteden van Chambéry. Van de ene ontmoeting in de ander. De wijnvelden in. De temperaturen stijgen terug, de eerste sneeuw verdwijnt. Behalve de Mont-Blanc die in mijn rug gelegen is… ligt al een dikke witte laag.

De wijnboeren zijn volop in de ‘vendanges’ . De wereld leikt er verenigd te zijn. Manden vol druiven verdwijnen in een grotekuip.
Ik hoor een motor… Een vliegtuigje… Neen… Een klein rood stipje… Een bosmaaier om onkruid te verwijderen tussen de ontelbare wijnranken.

Van Bernadette en Jean-Luc waar ik ’s morgens op mijn tas een kleine liefdevolle attentie vind met een waardevolle zin die ik met me meedraag ‘ et ne nous laisse pas entrer en tentation’.
Naar Stéphanie, Stephane en Ludevine die zonder twijfel de deuren opent… mij zoals de vele anderen een warm bed en nest aanbieden. En ’s morgens met me meewandelt…

Sedert ik terug in Frankrijk ben worden klaprozen terug zichtbaar… Langs de weg, een reuze stikker op de weg, een inscriptie, schilderijen…

Ik draai me om…en kijk vanwaar ik kom… de avondzon links van me en terwijl ze me warmte brengt… Een diepe zucht… Ben ik dankbaar om de hoeveel diepe lagen al verdwenen zijn en ik dicht bij mijn kern terechtkom. Met een vanzelfsprekendheid en verheugd stap ik verder het leven tegemoet…

Nu zit ik op een terras in het zonnetje…in Chambéry… te genieten van de gesprekken rond mij, mensen die rustig floreren door de straten… Straks komt een vriendin… en… fotografe naar mijn hart op bezoek. Ik ga er dus eventjes tussenuit voor twee dagen… In verbondenheid Jasmine.