Het ontwaken in een Hostal met een klas jong adolescenten, hmmm, niet zo evident om er rust te bewaren.

Ik maak me klaar om de Mezquita te gaan bezoeken. Vroeg in de morgen en voor de misdienst is er geen entrée te betalen. Best wel goed meegenomen en lief van de man aan de receptie om me hiervan op de hoogte te brengen.

De deuren gaan open. Ik herinner me dat ik hier 25 jaar geleden voor de eerste keer kwam. Mijn ogen konden het niet allemaal waarnemen, ik werd toen overdonderend. Een moskee in een kerk, een kathedraal in een moskee… zo werd het in het verleden opgebouwd. Hoe het gebeurde of hoe men eraan kwam laat ik graag ‘buiten’.
Een fascinerend gebouw. Het samenspel tussen de twee is prachtig. De architectuur, de kunst. De zovelen handenarbeid, het waren grote kunstenaars.
Ik floreer tussen de zuilen tot ik aan de kapel van het Heilig sacrament kom. Een dame is aan het poetsen. Een deur naar buiten staat open. ‘Och!’ , terug denkend aan de gebeurtenis van gisterenavond. De muur aan de Oostzijde. Ik wandel verder de muur af, na de kapel van het Sacrament. Een volgende kapel. Op het hekken staat geschreven ‘Santa Maria Magdalena y Asunción’.
Ik voel een innerlijke glimlach. In dankbaarheid.

Gisteren avond kwam ik onverwachts in een doorlopend straatje terecht ‘Banos Arabes de Cordoba’. Daar mag ik nu gaan van genieten!
Een man verwelkomt me, met een badhanddoek, badpak en teen slippers.
Op de binnenpatio een eerste bad, het zoutbad.
Ik wandel onder de eerste arcadeboog , langs een fluweel overgordijn.
Een karmozijnrode ruimte met aan beide florale Moorse stuc. Het water een koloniaal/turquoise blauw. Drie arcade bogen. Een waterspuwer. Mijn ogen dienen zich wat te wennen aan de donkere omgeving.
Ik stap het warm waterbad in en laat zachtjes mijn lichaam onderdompelen in deze voor mij niet onbekend voelende ruimte. Veruimende emoties komen los. Plots ben ik omringd met vele andere vrouwen, op mijn huid een lang tuniek in natuurkleurige stof kleeft wat op mijn huid en laat mijn lichaamssilhouet zien. Lange haren liggen wat nonchalant op mijn schouder. Ik sluit even mijn ogen, open ze opnieuw. Het beeld vervaagd.
Ik haal diep adem… Zucht.

Na een hotbad en koudbad, een zoutbad waar ik me in volle overgave in neerleg. Kijkend naar de witte wolkjes die voorbij komen, laat ik mijn lichaam langzaam drijven.
Hoewel ik niet zou willen sterven in water, uit schrik te verdrinken, maar heen gaan in een zoutwarmwater bad naakt liggend in overgave op deze manier… zou wel een wens kunnen zijn. Zou wel kunnen… neen, Een wens.