Re-naissance

Posted on by

Texte français ci-dessous👇🙏

Van de Notre Dame de Victoire verder richting de kapel van de Heilige Rita. Zelf ken ik niet veel verhalen van Heiligen en waarom ze heilig werden verklaard. Behalve fra Francicus die ik van dichtbij leerde kennen tijdens mijn tocht in 2018. Thérèse de Lisieux die de laatste 2 jaar in mijn leven is gekomen in de zoektocht naar mijn plaats op deze wereld. Yeshua, al gans mijn leven présent. Maria Magdalena sedert 2014 op mijn eerste tocht naar Compostelle en Marie liet zich voelen in 2017 in Rocamadour. Vandaag zijn ze heel present in mijn leven en kom ik nog dieper in aanraking met hen op ‘ La Voie de la Madeleine’ opgericht door Anaïs Theyskens. Het komt mijn voorbije 10 jaar pelgrimeren bekrachtigen en bevestigen. Alle elementen die mij hebben gevoed en aanwezig waren de voorbije jaren zijn present. Alchemie, het gnostische, het mystieke en vooral de weg van puurheid, authenciteit op weg naar SamenZijnInAllEenheid.

Volgens de overlevering ontving Heilige Rita van Cascia (Margarito Lottius
1381-1457) op haar 52ste tijdens een intens gebed voor een Jezusbeeld een stigma: een doorn van Jezus’ de kroon plantte zich in haar voorhoofd. De wonde zou tot haar dood openblijven en alleen tijdens een bedevaart naar Rome tijdelijk genezen.
Er naast is er ook de legende van de Roos.
Vlak voor haar dood in 1457 ontstond de beroemde legende van de roos. Het verhaal gaat dat in het putje van de winter, er een roos bloeide in de tuin van haar vroegere huis. Dit wonder wordt vaak afgebeeld in afbeeldingen van de Heilige Rita, die vaak met een roos in haar hand wordt getoond. Deze legende leidde tot haar associatie met rozen, die vaak aan haar worden geschonken.

Daarna stapten we verder richting de Notre Dame met de hoop en in vertrouwen dat we binnen konden tussen de vele volgeboekte reserveringsplaatsen. Ondertussen hebben we wat bijgepraat over het leven, de maatschappij, de gebeurtenissen met mijn vader, het woord trauma die ik lang niet in mijn mond durfde te nemen. In het delen hiervan kwam een duidelijke boodschap ‘Je trauma zal geheeld worden in het nabij zijn met je pa’.

Aangekomen aan de Notre Dame kregen we de boodschap dat we pas 4 uur later zouden binnen kunnen met een wachtfile van 2 uur in de rij. We waren het mee eens dat 4 uur wachten in de kou wat lang was.
‘Kom ik nodig je uit voor een koffie. De Notre Dame zal zijn deuren wel openen wanneer de tijd er rijp voor is’, zei ik tegen Rachida. Terwijl we een koffie dronken kreeg Rachida een boodschap op haar gsm : ‘la couronne d’ épine revient cette après midi à Notre Dame’. We keken elkander aan. Zonder woorden konden we elkander begrijpen. We bleven nog wat in de warmte zitten en stapten nadien terug naar de Notre Dame. “Kom” zei ik tegen Rachida “we gaan die richting uit”. De pelgrim stapte met wat steviger stappen, alsof ik geduwd werd. Ik ging in de rij staan. 4 mensen stonden naast me. Rachida kwam naast me staan. “Allé, on est parti, parti pour 2 heures d’attente”, zei ik met een glimlach tegen Rachida. Terwijl ik me wat beter induffelde om de koude te trotseren voelde ik een beweging ontstaan. “Kom Rachida volg me” plots ging er iets open en mochten we binnen zonder enige reservatie. Ik trok mijn schouders en wenkbrauwen op van verwondering. Sommige dingen moet men gewoon niet proberen te begrijpen. Gewoon ontvangen met open armen en ervan genieten.
Samen met nog een andere vrouw stapten we de Notre Dame binnen. Na plaats te hebben genomen stelden we ons aan elkander voor. Een vrouw van Islamitische afkomst, dit bracht me nog meer vreugde om dit ook met haar te moge vieren.
Na gans de processie kregen we de kans om de ‘couronne d’ épine ‘ te bekijken geplaatst in haar imposante reliekhouder, een krachtig symbool die mij niet onverschillig liet. De kracht die het uitstraalde was even imposant.

Ik kort mijn weekend Parijs in met één dag en keer terug naar mijn vader. Dagelijks ga ik twee uren naar het ziekenhuis om bij hem aanwezig te zijn. De tijd samen wordt ingevuld met het in orde brengen van paperassen. Hem zachtjes en met een realistische kijk op de situatie benaderen, bespreken, voorbereiden naar het idee van een verhuis naar een rust en verzorgings huis. Af en toe is verdriet aanwezig, en moedig ik hem aan om zijn tranen de vrije loop te laten. We hebben diepe gesprekken. Hij laat ze toe en gaat niet meer lopen, hmmm, wat hij figuurlijk niet meer kan. Ik kan mijn gevoelens delen en kan zelf het woord trauma bij hem ter sprake brengen. Het nabij zijn van nu brengt vage herinneringen op een diepere laag, die ergens verborgen lag in veiligheid, van momenten hoe fijn we het soms konden hebben samen. Bizar, alsof een deel vanuit mijn jeugd weggeveegd was.
Hoe verder de dagen, hoe meer hij in acceptatie gaat. Een nieuwe fase in zijn leven is komen aankloppen. Tussen zijn wast, papieren, zijn zorgen ben ik begonnen met zijn huis te ledigen.
Hij laat me binnenkijken in zijn leven op vele vlakken. Als ik hem zie zitten in de zetel zie ik een man die zijn kwetsbaarheid laat zien, die zich vele vragen aan het stellen is over zijn leven, die verlangens heeft maar niet durft uit te spreken daar waar het moet uit schrik om afgewezen te worden….
Wanneer ik aankom in zijn kamer is een glimlach van tevredenheid zichtbaar “Quelle nouvelle” zegt hij dan. Naast de kiné heb ik een olie klaar gemaakt om iedere avond zijn bovendij te masseren. Calophyl met een paar druppels Helicrysum, kamfer rozemarijn, hennep en gaultheria. Samen met hem observeer ik zijn been hoe het zich gedraagt en zoeken we samen uit wat we kunnen doen. En wanneer
Een paar dagen geleden zei hij me “c’est le plus beau Noël que j’ai u.”.

Emotioneel kan het soms wel zwaar door wegen maar het is maar gelukkig voor eventjes. Mijn leven is momenteel herleid naar een bubbel, de zorg voor mijn pa en zelfzorg. De nood is sterk aanwezig om bij thuiskomst in mijn holletje te kruipen. Het eerste wat ik dan doe is de kaarsjes en feeërieke lichtjes aansteken. Mijn neus in mijn rozen te steken, ogen sluiten en de helende geur laten binnenkomen.
Mijmeren en het stil maken en alles wat daar buiten is bestaat dan niet meer. Zalig.

Een iets is zeker ik prijs me gelukkig ook al is de situatie niet evident. Ze is helend. En ik ben dankbaar om wat er aan het gebeuren is.

Ik herinner mij de vele boodschappen in Parijs en ook deze die ik mocht ontvangen in Glastonbury toen ik naast de Chalice Well zat en de boodschap kreeg ‘est confiance à l’ombre, je mets mes mains entre tes mains’ en ‘Revient humus’ wel daar zit ik midden in. Ik word duidelijk gewaar dat er zich iets aan het voorbereiden is.
Ik voel me werkelijk op mijn plaats op deze Kerstdag. Waar het Licht wordt gevierd, une re-naissance. Nog nooit heb ik Kerst op zo een manier mogen aanvoelen en subtiel gewaarworden… réel. levend.

Ik dank mijn zussen en broers op de weg van de roos voor hun aanwezigheid. Ik dank het leven voor wat het me brengt in de uitdagingen die ik ontvang. Ik dank mezelf en de liefde die ik ben, De aanwezigheid van mijn gidsen.

Om af te sluiten deel ik graag deze tekst die een hartsvriendin, Ann recent postte op haar fb pagina.
Een tekst van Willem Glaudemans : wees een lichtbaken

Wees een baken van rust
te midden van toenemende angst,
en laat je licht helder schijnen
te midden van alle beroering.
✨️✨️✨️
Wees een baken van rust
en kijk achter de veelal heftige
materiële veranderingen
naar de noodzakelijke geestelijke evolutie.
✨️✨️✨️
Wees een baken van rust
en neem je authentieke plek in
binnen het weefwerk van de Al-Ene
en leef je levensmissie.
. ✨️✨️✨️
Wees een baken van rust
en verbind je met de vele helpers
en lichtgenoten om je heen.
Verbind je met je ware Zelf, je levenslicht.
✨️✨️✨️
Weet dat je niet alleen bent,
en laat de branding van verandering
over je voeten golven
en blijf stevig staan als een baken van licht 🌟❣️

Ik voel me een gezegende vrouw. In dankbaarheid.

Aan allen een fijne ontmoeting in Liefde en met het Licht.
Zalige Kerst

Jeanne d’Arc

Depuis Notre Dame de Victoire on continue vers la chapelle de Sainte Rita. Personnellement, je ne connais pas beaucoup d’histoires de saints et pourquoi ils ont été canonisés. Sauf frère François , que j’ai connu de près lors de mon pelerinage en 2018. Thérèse de Lisieux, qui est entrée dans ma vie ces 2 dernières années ou j’étais à la recherche de ma place dans ce monde. Yeshoua, présent toute ma vie. Marie-Madeleine depuis 2014 lors de mon premier pèlerinage à Compostelle et Marie s’est fait entendre en 2017 à Rocamadour. Aujourd’hui, ils sont très présents dans ma vie et je les côtoie encore plus profondément depuis que j’ai commencé ‘La Voie de la Madeleine’ fondée par Anaïs Theyskens. Cela renforce et confirme mes 10 dernières années de pèlerinage. Tous les éléments qui m’ont nourri et qui étaient présents ces dernières années sont présents. L’Alchimie, le gnostique, le mystique et surtout le chemin de la pureté, de l’authenticité sur le chemin d’Être EnsembleDansToutUnité.

Selon la tradition, sainte Rita de Cascia (Margarito Lottius
1381-1457) a subi un stigmate à l’âge de 52 ans lors d’une intense prière devant une statue de Jésus : une épine de la couronne de Jésus s’est plantée dans son front. La blessure restera ouverte jusqu’à sa mort et ne guérira que temporairement lors d’un pèlerinage à Rome.
A cela s’ajoute la légende de la Rose.
Juste avant sa mort en 1457, surgit la célèbre légende de la rose. L’histoire raconte qu’en plein hiver, une rose a fleuri dans le jardin de son ancienne maison. Ce miracle est souvent représenté dans les images de sainte Rita, souvent représentée tenant une rose à la main. Cette légende l’a amenée à l’associer aux roses, qui lui sont souvent offertes.

Nous avons ensuite continué vers Notre Dame avec l’espoir et la confiance de pouvoir figurer parmi les nombreuses places réservées. En attendant, nous avons parlé un peu de la vie, de la société, des événements avec mon père, du mot traumatisme que je n’ai pas osé utiliser pendant longtemps. En partageant cela, un message clair est venu : « Votre traumatisme sera guéri en étant près de votre père ».

Quand nous sommes arrivés à Notre Dame, on nous a dit que nous ne pourrions entrer que 4 heures plus tard avec une file d’attente de 2 heures. Nous étions d’accord sur le fait qu’attendre 4 heures dans le froid était un peu long. “Viens, je t’invite à prendre un café. Notre-Dame ouvrira ses portes le moment venu”, ai-je dit à Rachida. Alors que nous prenions un café, Rachida a reçu un message sur son téléphone portable : “la couronne d’épine revient cette après midi à Notre Dame”. Nous nous sommes regardés. On c’est compris sans mots. Nous sommes restés dans la chaleur pendant un moment puis sommes retournés à Notre-Dame. ” Allez, dis-je à Rachida, on va dans cette direction” . Le pèlerin faisait un pas un peu plus ferme, comme si j’étais poussé. J’ai fait la queue. 4 personnes se tenaient à côté de moi. Rachida est venue se placer sur ma droite. “Allé, on est parti, parti pour 2 heures d’attente” , dis-je à Rachida en souriant. Alors que je me m’etais un peu mieux pour affronter le froid, j’ai senti un mouvement surgir. “Viens Rachida, suis-moi” soudain, quelque chose s’est ouvert et nous avons été autorisés à entrer sans aucune réservations. J’ai haussé les épaules et les sourcils de surprise. Il ne faut tout simplement pas essayer de comprendre certaines choses. Accueillez-le à bras ouverts et profitez-en.
Avec une autre femme, nous sommes entrés dans Notre-Dame. Après avoir pris nos places, nous nous sommes présentés. La femme etait d’origine islamique, cela m’a apporté encore plus de joie de pouvoir célébrer cela avec elle. Après toute la procession nous avons eu l’occasion d’admirer la couronne d’épine placée dans son imposant reliquaire, un symbole puissant qui ne m’a pas laissé indifférent. La puissance qu’elle dégageait était tout aussi impressionnante.

Je raccourcis d’un jour mon week-end parisien et je retourne voir mon père.
Je vais à l’hôpital deux heures par jour pour être avec lui. Le temps ensemble est consacré à la préparation des documents. Je l’aborde avec une certaine douceur et avec une vision réaliste sur la situation, en partagent, en le préparé à l’idée d’un déménagement en maison de repos et de soins.
Parfois, la tristesse est présente et je l’encourage à laisser couler ses larmes. Nous avons des conversations profondes. Il les autorise et ne s’enfuis plus, hmmm, ce qu’il ne peut plus faire au sens figuré.
Je peux partager mes sentiments et évoquer moi-même le mot traumatisme avec lui.
Être proche ramène désormais de vagues souvenirs sur une couche plus profonde, cachée quelque part en sécurité, des moments où nous avons parfois passer du bon temps ensemble. Bizarre, comme si une partie de ma jeunesse avait été effacée.
Plus les jours avancent, plus il entre dans l’acceptation. Une nouvelle phase de sa vie arrive.
Entre sa lessive, ses papiers et ses soucis, j’ai commencé à vider sa maison. Il me laisse voir et approché sa vie dans de nombreux domaines.
Quand je le vois assis dans le fauteuil, je vois un homme qui montre sa vulnérabilité, qui se pose beaucoup de questions sur sa vie, qui a des désirs mais n’ose pas les exprimer là où il le faut de peur d’être rejeté… .
Quand j’arrive dans sa chambre, un sourire de satisfaction est visible. “Quelle nouvelle” dit-il. En plus de la physiothérapie, je lui ai préparé une huile pour lui masser le haut de la cuisse tous les soirs. Calophylle avec quelques gouttes d’Helicrysum, de romarin camphré, de chanvre et de la gaultheria. Avec lui, j’observe le comportement de sa jambe et nous réfléchissons ensemble à ce que nous pouvons faire.
Il y a quelques jours de cela, il m’a dit “c’est le plus beau Noël que j’ai u.”.
Cela peut parfois être difficile émotionnellement, mais heureusement, ce n’est que pour une courte période. Ma vie est actuellement réduite à une bulle, à prendre soin de mon père et à prendre soin de moi.
Il y a un fort besoin d’être dans mon petit niz quand je rentre à la maison. La première chose que je fais est d’allumer les bougies et les guirlandes lumineuses. Pour mettre mon nez dans mes roses, fermer les yeux et laisser entrer le parfum cicatrisant.
Réfléchir et rendre les choses silencieuses et tout ce qui est en dehors de cela n’existe plus. Je me sens béni.

Une chose est sûre, je m’estime chanceux même si la situation n’est pas évidente. Elle guérit. Et je suis reconnaissant pour ce qui se passe.

Je me souviens des nombreux messages à Paris et aussi de celui que j’ai reçu à Glastonbury lorsque j’étais assis à côté du Chalice Well et que je recevais le message ‘est confiance à l’ombre, je mets mes mains entre tes mains’ et ‘Revient humus’. je suis au milieu de ça.
Je sens clairement que quelque chose se prépare. Je me sens vraiment chez moi en ce jour de Noël, là où la Lumière est célébrée, une re-naissance.
Jamais auparavant je n’avais pu ressentir et vivre subtilement Noël d’une manière aussi… réelle. vivant.
Je remercie mes sœurs et frères du chemin de la rose pour leur présence. Je remercie la vie pour ce qu’elle m’apporte dans les défis que je reçois. Je me remercie et de l’amour que je suis,
Je remercie la présence de mes guides.

Pour conclure, j’aimerais partager ce texte qu’une amie chère, Ann, a récemment publié sur sa page Facebook. Un texte de Willem Glaudemans : soyez un phare de lumière

Soyez un phare de paix
au milieu d’une peur croissante,
et laisse ta lumière briller brillamment
au milieu de toute cette agitation.
✨️✨️✨️
Soyez un phare de paix
et regarde derrière le souvent intense
changements matériel importants
vers la nécessaire évolution spirituelle.
✨️✨️✨️
Soyez un phare de paix
et prends ta place authentique
dans le tissage du Tout-Un
et vivez votre mission de vie.
. ✨️✨️✨️
Soyez un phare de paix
et connectez-vous avec les nombreux aidant et des compagnons autour de vous.
Connectez-vous à votre vrai Soi, votre lumière de vie.
✨️✨️✨️
Sachez que vous n’êtes pas seul,
et laissez la marque du changement
des vagues sur tes pieds
et restez ferme comme un phare de lumière 🌟❣️

Je me sens comme une femme bénie. En gratitude. .

Une belle rencontre dans l’Amour et avec la Lumière à tous.
Joyeux noël

her-boren

Posted on by
Auteur onbekend

Kerst… wat is voor mij Kerst. Dit is iedere dag her-boren worden, iedere dag van het jaar. In Liefde zijn, hoop en vertrouwen staan en handelen naar wat je hart en buikgevoel je vertellen.

Zaterdag stond ik in de winkel aan de kassa. Achter mij komt een mama en dochter aangewandeld. Aan de kassa lag er een vilten schattig diertje. “Oh, wat mooi’ zegt de dochter.” De mama antwoord ” zes euro”. Ik zie een snel gebaar waarbij de dochter het terug gooit in de mand. En hoewel dit alles wat kort, kortdaad gebeurde wekte dit bij mij het tegenovergestelde op. Mijn hoofd deed mij even twijfel, even was er een seconde van ‘het zal afgewezen worden’. Mijn buik en hart duwde. Ik draai me om en vraag aan de mama “dag mevrouw, mag ik het plezier om het viltendiertje te schenken aan het meisje?” De vrouw antwoord, “het is ok, ik zal het haar betalen” met een wat ongemak. “Het is met veel plezier dat ik het wens te schenken ” “Allee, waarom niet. Ze hebben mij ooit gezegd ‘wanneer je iets wordt gegeven leer het aanvaarden je kan de ander die geeft hier ook mee plezieren.” “Dat is zo, dit is deugddoend”. En zo verliet het meisje met een kerstcadeau van een vreemde, die geen vreemde meer zal zijn.

Gisteren ga ik naar een bancontact. Bij het binnenkomen had ik nooit gezien dat er iemand op de grond in een slaapzak in de sas lag. Daar waar het warmst is om te slapen wanneer je geen dak boven het hoofd heb. Wanneer ik mij omdraai om terug naar buiten te gaan zag ik haar. Pas wanneer ik buiten ben na de bewegingen die ik had genomen vanuit een zekere gewoonte en automatisme komt die situatie bij me binnen. Ik stop, open mijn geldbeugel en stap terug naar binnen en geef de vrouw wat centen in haar handen. “oh, dankjewel mevrouw, dankjewel.” Ik hoorde aan de fluctuatie van haar stem dat ze geraakt was. “Ik wens je een zachte Kerst, mevrouw.”

Ik stap terug naar buiten en check even mijn rekening. En plots zie ik dat er een onverwachte betaling is gebeurd. Een innerlijke glimlach is aanwezig. En zo… zo werkt de voorzienigheid.

Dit werkt echter alleen wanneer je werkelijk de beweging doet vanuit het hart, zonder iets terug te verwachten. Dit gebeurt enkel wanneer je vanuit zuiverheid kan geven. Dit is niet iets die vanzelf gebeurt. Wanneer men de beweging laat starten vanuit de gedachte ‘ik zal geven dan zal ik krijgen’ en erop zit te wachten als bij kansspelen vanuit de zetel achter een tv scherm. Helaas, ik zal je moeten ontgoochelen , zo werkt het niet. Ook gaat het niet altijd om materiële, een aanblik, een woord kan soms evenveel betekenen.

Laten we allen elke keer her-boren worden, ieder moment van het jaar. Laten we samen de richting nemen van het bewust worden en bewustzijn. Laten we allen de tijd nemen en luisteren naar die innerlijke stem om een web van Liefde te bouwen. Laat het zaadje van Liefde in jezelf ontplooien en wordt gewaar hoe je verliefd kan worden op het leven en alles wat leeft. 🤍

De houtkachel

Posted on by

21 december. De houtkachel,
De houtkachel is de kern van mijn huis en het enige verwarmingselement binnenshuis.
In de morgen wanneer ik opsta heb ik een vast ritueel ; water koken, koffie zetten, kachel vullen en aansteken.
De dag sluit ik af met water op de houtkachel te zetten in een gietijzeren kom en eenmaal die warm is, is dit de plaats waar ik me dagelijks dicht bij het vuur was en zorg draag voor mijn lichaam. De ruimste badkamer die ik ooit heb gebruikt.
Voor het slapen gaan geniet ik van het zien van de vlammen die dansend het hout strelen en een weg naar buiten zoeken via de schouw. En wanneer ik in bed lig en de dag zich dichtplooit zie ik het licht van het vuur nog schijnen doorheen de plankenvloer om boven mij het onderdak om te toveren tot een levend element.

Sedert twee dagen is mijn houtkachel echter stuk en doe ik het zonder verwarming thuis. En oh, wat mis ik de warmte, de kracht en al het moois die het vuur met zich meebrengt.

Het huisje waar ik leef, wat ik mijn ei-landje noem, vraagt enige creativiteit om er te kunnen leven. Een iets is zeker, in beweging blijven is hier geen probleem. En roesten zal ik niet doen, maar goed ook, want sedert dat de zon weg is, de vochtigheid er is kan ik gewaar worden dat mijn vingers en hals dit ’s morgens niet leuk vinden. Jah, hoewel ik me heel jeugdig van binnen voel is mijn voertuig soms wel locomotief. Maar’ s avonds is mijn lijfje me zo dankbaar.
Ik heb het zo vaak gedeeld op mijn onderweg zijn, het ene die blijvend is, is beweging.

Emmertjes water halen, werken in de tuin, een herstelling hier, eentje daar…
Ik kan het me vandaag niet meer voorstellen om in een huis te komen, waar ik enkel, de weinig inboedel die ik nog heb gewoon zou moeten neerzetten en klaar is kees. Brrr, de gedachte alleen al grijpt me bij de keel.

Maar hoe warm ik me dan op. Wel ik heb gelukkig in de tuin een sauna staan die zich warmt op hout.
Op de vooravond van de winterzonnewende (22dec.rond 04u30 en de kortste dag van het jaar), de periode dat het licht weer opnieuw geboren wordt: waar de dagen beetje bij beetje terug langer worden en de zon terug keert,
deed ik een ritueel en stond gans de dag in het teken van midwinter of Yule.
De winter staat voor de deur, och dat mag ik toch hopen. Ik droom van een dikke pak sneeuw. Voor de landbouwers komt er een rustigere periode aan. De oogst ligt opgeslagen en het is tijd om uit te rusten. En ook bij Moeder aarde is dit zichtbaar. De natuur is in rust. De sapstroom staat op zijn laagste pitje. Alhoewel ik vraag me af of dit nog wel volledig kloppend is als ik mijn rozen altijd verder zie bloeien.

Deze nacht noemt men ook in de Scandinavische landen de nacht van de Moeder want dan komen we bij het donkerste punt van het jaarcyclus om dan na dit punt wedergeboren te worden. Een gelegenheid om de Moedergodin, de Godin van de Aarde te eren en te vieren.

Mijn dag vulde ik met wat opruimen in de tuin. Een wandeling naar het dorp. Aquarel schilderen en wat deed het deugd om terug te kunnen werken met kleur. Opruimen thuis. Een krans maken met wat takken, hulst en klimop, om het nieuwe leven te symboliseren. Om deze nadien te hangen aan mijn doorleefde voordeur. Hout verzamelen. Essentiële oliën kiezen voor in de sauna. (hierin kies ik meestal wat mijn buik me ingeeft in het moment en dit zit altijd juist). De sauna klaarzetten met een kom water, handdoeken, scrubwashand, washandje, teunisbloemolie, kaarsjes en een tekst en een tekening van tijdens mijn initiaties op het pad van Maria Magdalena die ik aan het vuur zal schenken.

Het wordt donker buiten. Ik steek alle kaarsjes aan die ik maar vinden kan om licht en warmte in huis te geven. In badjas en met mijn laarzen aan de voeten vertrek ik naar de reeds opgewarmde sauna. Hoewel we nog een week verwijderd zijn van de volle maan heeft ze al voldoende licht om zonder hoofdlamp door de tuin te wandelen. Hier en daar zijn sterren zichtbaar. De wind laat zich af en toe voelen.

Hmm, het is telkens bijzonder wanneer ik hier in de sauna ben. Ik heb niet het gevoel in een houten constructie aanwezig te zijn. De ruimte vloeit samen met de natuur rond me. Alsof Moeder Aarde haar armen rond me heen slaat en me draagt. Ik hoor de wind door de takken van de klimop blazen, afwisselend met het geritsel van de bamboe. Achter mij hoor ik dieren die ergens tegen het hout aanlopen. De aanwezige bewoners buiten is groter geworden twee konijnen, een poes delen samen met de egels, de muizen, talrijke vogels en mezelf het ei-landje. Het hout knettert. Met een houten lepel neem ik water en voeg druppelgewijs wat etherische olie van rozenhout om nadien het water aan de stenen te geven. Met een handdoek draai ik door de ruimte. Ik laat de warmte, de geur, het geluid tot me binnendringen en open de avond met het medicijnen wiel van de Magdalene’s. De vol-heid in de stilte is aanwezig. Een zachtekracht in me is voelbaar en ik begin heel spontaan te zingen. Ik laat gebeuren. Het komt en gaat, afwisselend met opgieten. Soms komen er emoties vrij. Ik laat ze gaan. Tranen rollen over mijn wangen, ik kan ze niet onderscheiden of het nu tranen zijn van verdriet of vreugde. Ook al voel ik me vreugdevol. Ze zijn welkom.
De laatste tijd hoor ik in de verte, ver ver weg, stemmen. het klinkt een beetje als geroep van een massa in de verte. Het voelt aan als ‘bevrijd ons’. Het beeld die ik hierbij vaag zie en soms komt het duidelijker naar voor zijn gedaantes met rode lange haren in een rood jute kleed. De gezichten zijn niet zichtbaar. Ik vermoed vrouwen. Alleen weet ik niet of het allemaal verschillende vrouwen zijn of om het gaat om één en dezelfde vrouw. Ik laat het gebeuren. Ik hoef er niets mee.

Ik schenk de tekst aan het vuur en een tekening van een baarmoeder die ik terug vond in het vorigvuur. Het was niet opgebrand en op de rechtereierstok van de tekening was een zwarte plek zichtbaar waar de warmte van het vuur een vuurkus had gegeven.

In dankbaarheid denk ik terug aan het voorbije jaar. Het was een jaar waar ik me nog nooit zo dicht bij mezelf heb gevoeld. Waar mijn intuïtie haarscherp was. Een jaar waar ik duidelijk mijn plaats mocht gaan innemen. Ik voelde dat ik trouwens geen andere keuze had en dat ik er werkelijk in geduwd werd. En dat deed Egypte me goed aanvoelen. Ik leerde me niet meer weg te geven aan de ander en trouw te blijven aan mezelf. Ik leerde wat het balans was tussen het hoofd, het hart en het bekken en wat dit met mijn lijf deed en gans mijn zijn. Ik leerde neen te zeggen tegen onrespectvolle benadering door te durven staan en te zeggen, ‘morgen zal je het zonder mij moeten doen’ en ja te zeggen aan mezelf. En om het nog eens goed gewaar te worden of ik alles wel goed had geïntegreerd en af te werken kreeg ik dat laatste zetje waarbij ik gewaar werd dat iets doorgeknipt werd en niet meer zal terug keren. Mijn vader gooide me buiten. En ook al is de pijn soms voelbaar aanwezig. Zonder dit was ik niet in Watou terecht gekomen, waar tal van signalen van de voorbije jaren aanwezig zijn op 1 plaats. Dus ik kan enkel in dankbaarheid in het leven staan.

Het bijzondere aan het verhaal van dit huis. Hier niet ver vandaan, op wandelafstand werd lang geleden een vondeling gevonden in een kabinet of wc van een boerderij. Een jongen. Men noemde hem Charles Kabinet. Om zijn naam wat te verfraaien kreeg hij de naam Karel Privaat. Die Meneer bouwde ooit dit huis. Het huis van Karel Privaat, een weeskind. En vreemd toen mijn huisbaas mij dit verhaal deelde voelde ik me beetje zo.

Een cyclus van 9 jaren pelgrimeren werd afgerond met een fietstocht naar la Sainte Baume. Het voelde werkelijk als feest vieren. En het kon niet mooier zijn… 2014 tot 2023, twee jaartallen die een 7 dragen.

Ik startte mijn eerste initiatie ‘La Voie de la Madeleine’ in Egypte die heb ik ondertussen achter de rug. De tweede start ik tijdens de 12 Heilige nachten.

En met wat geduld, alles op zijn tijd en zonder voorlopen ook al voel ik enorm de zin om eraan te beginnen. Zal ik in de loop van volgend jaar starten met vrouwen cirkels bij mijn thuis.
Maar eerst genieten van deze periode. Het feest van de wedergeboorte te vieren in sereniteit in verbondenheid met alle levende wezens.

Ik wens jullie allen een fijne verbonden Kerst en zoals fra Francesco het zo mooi deelt in zijn gebed ‘laten we een instrument van Vrede zijn’ in 2024.

Alle goeds,
Jasmine Marie Josée

Wensen 2020

Posted on by

Tweede Kerstdag… Richting Vézelay… Het is stil op de trein…

Velen onder ons hebben Kerst gevierd. Elk op zijn/haar eigen manier.
Zelf mocht ik het feest van de geboorte van Jezus – ik noem het ook graag de geboorte van het goddelijk licht in onszelf. Onszelf de kans geven om het Licht in ons diepe Zijn te laten ontkiemen – vieren met 3 anderen vrouwen.

De avond werd gestart met een ritueel waar aandacht werd geschonken aan verschillende elementen zoals water, vuur, lucht, aarde. Verschillende elementen en hun symbolische betekenissen kwam zich verweven in het ritueel zoals de Roos (of de Lotus – Universele Liefde) , 3 (geest), 4 (aarde) 4 windrichtingen, zon, een denneappel, onze wortels.

Samen zorgden we voor een maaltijd. Een maaltijd rijk aan pure ingrediënten waar moeder aarde voor zorgde en dankzij de handen van een mens op onze tafel kon aanwezig zijn. Rode bieten, noten, pompoen, appels, spinazie… werden omgetoverd tot een feestelijke maaltijd waarbij de zintuigen de magie van liefde mochten ervaren.

Na het ritueel kwam plaats voor Sacraledans die niet enkel zorgde voor beweging, ook voor een bijzondere en warme verbinding met Onszelf, de ander en het groter Geheel.
De avond werd afgerond voor elk van ons met een ‘rijke’ kaartlegging van 7 kaarten uit de Opgestegen Meesters.

Ik genoot van het zien, gewaarworden hoe alles zonder enig moeten en moeite elk in haar/zijn uniek Zijn aanwezig waren. Woorden waren vaak overbodig om bewust te zijn wat was…

Ondertussen is een gloedwarme zonsopgang te voorschijn gekomen in mijn linker ooghoek. Vuur aan de horizon.

Het bracht me in gedachten terug aan een roos die ik in de herfstperiode mocht ontvangen.
Waarom deze roos… omdat ze mij de weg wees naar de Roos in mezelf.

Soms vragen mensen me… hoe doe je dat, hoe weet je, hoe vormt je weg zich…
Door te vertragen zodat ik de ruimte en tijd heb om stevig en bewust aanwezig te zijn. Mij open te stellen, weten dat alles veranderlijk is, vertrouwen, erin geloven dat op de ‘right time, right place’ je zal getoond worden wat je nodig hebt op dat enig moment in het ‘Nu’.
Mijn drijfkracht… mijn nieuwsgierigheid

Even terug naar de roos.
Ik kreeg 2 rozen die samen in een vaas kwamen te staan, beiden hadden een rechte steel.
Na een dag zag ik plots hoe één roos met haar steel een bocht naar rechts had genomen om dan terug recht naar boven, evenwijdig, vrijstaand met de andere roos in de vaas kwam te staan.

Onmiddelijk voelde ik me aangesproken tot deze bijzondere roos en haar beweging.

‘Om in Liefde te Zijn met jezelf en de andere is het belangrijk om op je eigen te bestaan, zorg te dragen voor eigen ruimte zodat je op je eigen unieke manier de weg gaat volgen en te gaan schitteren in jezelf en met de ander, zonder jezelf te verliezen of verstrengeld te geraken.’

Mijn lichaam vulde zich met vreugde. Het voelde bijna alsof de roos in mij terecht was gekomen. Mijn hart voelde als een roos die in haar volle potentie kwam.

Ik liet verder de roos staan en opdrogen… tot ik vorige week ze uit de vaas haalde om plaats te maken voor 3 witte rozen.
Toen ik ze uithaalde zag ik hoe die ene roos tot een volle, open bloei was gekomen en in volle kracht zich had ontplooit, terwijl de andere roos moeite heeft gehad om tot een volle bloei te komen en voor de helft nog gesloten is.

Ik werd opslag verliefd op die ene roos.
Of hoe een roos op mijn weg kwam, het vuur aanwakkerde en mij de weg wees.

Een goddelijke geboorte.

Ondertussen zit ik hier te wachten in Paris Bercy op een mogelijkse trein richting Sermizelles… Staking….Om dan van daaruit een duim uit te steken en de andere hand op mijn rug te houden en vingers te kruisen in de hoop ik deze nacht nog mag aankomen in Vézelay, om er de 12 Heilige nachten door te brengen.

Ik wens jullie allen een Roos in 2020!

… en tot na 6 januari.

In ‘Licht en Liefde’
Jasmine Marie José

Kerst

Posted on by

24 december 2015 – Gent – 17:00 de straten in het centrum hebben terug hun rust gevonden. De winkels sluiten hun deuren. De mensen die nog op straat zijn hebben weinig haast. Ik zoek nog een plaats waar ik een koffie kan drinken. Gesloten. Eén voor één sluiten de café hun deuren. Een eenzaam gevoel komt op me af. Ik stap naar huis.

Ik draai de sleutel een kwart draai naar links. De stekker van mijn kerst verlichting gaat in het stopcontact. Mijn handschoenen verdwijnen in mijn lederen reistas. Ik haal de kaarsjes uit de kast. 1,2,3, 4,5,6,7….  36 kaarsjes die me warmte en licht zullen geven deze avond.  De radio gaat aan. Wat achtergrond muziek vult de ruimte, ‘White Christmas…’. De keuken. Water staat op het vuur. Een granaatappel wordt doormidden gesneden, mijn gedachten reizen terug in de tijd. Deze morgen!

‘Terwijl ik aan de kassa sta aan te schuiven hoor ik de stem van twee kleine meisjes. Beiden staan de ijsjes aan te staren die in de diepvries kast liggen. ‘Kijk papa, ijsjes! Mogen we er eentje voor deze avond?’, terwijl ze met hun vinger wijzen. De papa gaat wat dieper door zijn  benen. ‘We hebben er nog  twee in de koelkast liggen’. ‘Oh, mogen we er dan eentje voor deze avond met kerst?’, kijkend naar hun papa met grote verwonderde ogen. De papa komt terug recht. Ik zie de blijheid eventjes verdwijnen op zijn gezicht. Hij kijkt me aan en steekt zijn schouders lichtjes op. We blijven elkander aankijken. Woorden waren overbodig. De man herken ik van de voedselbanken. Af en toe deel ik er voedsel uit. Ik draai me terug in de richting van de kassa. Ik voel mijn hart diep, stevig kloppen. De spieren van mijn borstkas trekken zich samen, alsof ik van binnen snik, alsof ik diep van binnen huil. De glimlach van de meisjes komt even terug voor mijn ogen. Ik stap terug de winkel in. In het naar buiten gaan zie ik de papa met zijn twee kinderen. Ik babbel even met hem en laat een doos ijsjes glijden in zijn tas. Een blik, een glimlach. Ik draai me om en zwaai nog even. Meer  was niet nodig.

Mijn keuken. Het water kookt. De stem van de meisjes verdwijnt in de achtergrond. Mijn maaltijd is klaar. Aubergine, granaatappel en walnoot met wat Griekse yoghurt.

Mijn dessert: Het beeld van twee lachende meisjes die een kerstdessert delen met hun papa. ‘Happyfeet’ op tv. die me aan het lachen en dansen brengt. Een warm hart. Dankbaarheid.

De klokken luiden middernacht!

Ik wens jullie allen een hartverwarmende, liefdevolle Kerst!