Hup, richting Gargilesse verder langs het water en via de GR 654.
Fietsers komen mijn kant op. Wow, ze rijden snel en dat met een afgrond naast hen. Ik zou dat niet durven.
Op een grote rots boven het water, dat wel zeventig meter diep is, geniet ik van het mooie uitzicht. Mijn telefoon gaat. Mijn mama, we hebben een fijn gesprek.
Ik geniet van de rust en stilte van het water. De warme kleuren van de bomen weerspiegelen in het water. Die reflecties trekken steeds mijn aandacht.
Terwijl ik een helling afwandel, fietsen twee jongens omhoog. Ze zien er moe uit, ik maak ruimte voor hen. ‘Dank je!’, zegt één van de jongens. ‘Zorg goed voor jezelf’, antwoord ik.
Een eindje verder haalt een oude vrouw haar hout binnen. Achter haar staat een man in een geruit hemd met klompen. Hij kapt het hout.
Aangekomen in Gargilesse hoop ik op een warm plekje met koffie en iets lekkers, helaas lukt het niet want het is een feestdag. Oeps, verder maar op een lege maag.
Met de zon achter me, de vele kraanvogels in de lucht,de kraaien en merels die weg vliegen, terwijl de roodborstjes en pimpelmeesjes vrolijk zingen, denk ik even aan mijn dierbaren die zijn overleden.
Aan mijn meme (moederszijde) die op haar sterfbed lag, die één oog opende toen ik binnenkwam in haar kamer en monpelde : ‘ik ben nog niet dood ze’, in het West Vlaams. Achter haar strenge uiterlijk en hardheid was ze zo fragiel.
Pepe die soms zo jaloers kon zijn en had veel praten, maar had zo een klein hartje. Pepe l’eau (had een huisje aan het water) waar ik niet durfde te bewegen omdat hij altijd op me lette, maar hij was ook zacht van binnen. En mémé l’eau, die weigerde haar dochters te zien, ze was zo rancuneus maar diep van binnen had ze pijn. Ik ben blij dat ik verder kon kijken dan wat buiten zichtbaar was. Ik hield van hen, met hun imperfecties.
Met een open hart komen er mooie herinneringen naar boven die me vreugde geven op mijn pad. Hartverwarmend.
Aan mijn doopmeter die me met weinig woorden kon begrijpen en mijn steun was.
Voor de tweede keer zag ik vandaag een uil wegvliegen. Ik wist niet dat ze zo groot waren. Ze zijn zo stil, zwevend over de velden. Een wezel komt mijn kant op.
Het is bijna avond en ik nader mijn voorlaatste dorp voor Cluis. De geur van soep komt naar me toe. Hmm, ik sluit even mijn ogen. Een witte rookpluim stijgt boven een kookpot uit…
De avond valt. Terwijl de zon aan mijn rechterkant ondergaat in een warme gloed, staat de maan links helder aan de hemel. Het is bijna volle maan.
Tip: op de weg naar Compostela neem vanaf Gargilesse de GR654 tot in Crozant ipv de pelgrimsweg
De weg naar... 