Een doosje tonijn, twee appels en verse pompoenjam…een pakketje van Paulette. Oef, de zon is van de partij. Met een extra wollen trui op het lijf, handschoenen en goed ingeduffelt vertrek ik voor een nieuwe dag.

Even terug in de tijd.
Twee dagen geleden na van Bourganeuf tot in Chatelus te hebben gewandeld – waar ik vroeg aankwam – had Ik geen zin om in dit dorp te verblijven. Geen ontmoetingsplaats. Ik herinnerde me nog dat in Bénévent l’abbaye wel van dit alles was. Toch twijfelde ik, doen of niet. En uit ervaring weet ik dat twijfelen mij niet echt iets positiefs bracht, dus luisterde ik maar naar mijn gevoel. Ik koos voor het eerste. Ik had zin in nabijheid, ontmoeting, mensen. De weg was echter nog te lang en ik was te moe om nog te stappen. Bij de eerste duim kreeg ik al een lift. Een fijne babbel in de wagen…de mensen brachten me 20 km verder naar Bénévent, de laatste etappe van ‘la voie de Rocamadour’. 

In de vooravond een fijn en vloeiend gesprek met een vrouw over symboliek en ervaringen op de weg…Gelijken.
Een overnachting bij Dominique de Gent, met zijn bijzondere achternaam, om samen met zijn dochter en kleinkinderen ’s avonds naar Josephine Ange Gardien te kijken. Blij dat ik mijn intuïtie had gevolgd.

Saint-Agnant-de-Versilat

Het vertrek in Bénevent was regenachtig en koud. Niet plezant. Gisteren kwam ik vermoeid aan in La Souteraine na 10 km stappen en 10 km in autostop.

Vandaag.
Vandaag werd ik me bewust waarom ik zo moe was gisteren. Ik stapte in een valkuil, de valkuil van niet in het nu te zijn. De valkuil van mentaal bezig te zijn… het waarom van mijn volgende pelgrimstocht…het al of niet liften om tijdsdruk te vermijden…het verlangen van ervoor mijn metekind te zijn en mijn verantwoordelijkheid op te nemen voor haar…
Terzelfde tijd speelde ook de weersomstandigheden parten op mijn fysiek lichaam.
Beiden brachten onbewust spanning op mijn lijf… waardoor ik op mijn onderrug trok en er hierdoor geen stroming mogelijk was. Ik verloor kracht in mijn onderbenen…uitputtend.

Iedere stap zette ik vandaag bewust neer. Voel ik spanning… dan blijf ik even staan, neem ik de tijd om bewust in mijn lichaam te gaan zetelen, om dan pas terug te vertrekken.
Al zingend stap ik doorheen de velden. Improviserend met de a, e, i, o, u, oe klanken. Mijn mond gaat alle kanten uit. Zelf door de dorpen…om dan van een oe klank naar ‘bonjour’ te gaan als ik iemand tegenkom.  Bevrijdend, en ik voel zo mijn lijf in ontspanning komen. Mijn humeur, vrolijk.
Het neemt niet weg dat een dagje zoals gisteren er mocht zijn. Want ook een baaldag heeft zijn betekenis, ook al is het niet plezant. Het wegduwen heeft dan ook geen zin, toch niet voor mij. En zich sterker voordoen dan wat ik werkelijk ben, dat speelt enkel in mijn eigen nadeel. Vroeger is dit een deel geweest van mijn overleving, vandaag is het voltooid verleden tijd.
Het onder ogen gaan zien is veel waardevoller en zeker wanneer ik bewust wordt van wat er gebeurt, want dan kan transformatie plaats vinden. Het is een continuïteit, waar laag per laag aan het licht komt…in een vloeiendheid zonder een vastzetten of moeten. Daarvoor ben ik de weg, mijn weg, mijn inzichten, mijn kracht zo dankbaar. Dankbaar dat ik vandaag trouw kan blijven aan mezelf. Dankbaar voor wat is en hoe het mag gebeuren.

Aangekomen in Crozant krijg ik hulp bij het zoeken naar de sleutel van de gite. Ondertussen krijg ik ook een gratis entree voor het interactief centra waar je kan kennismaken met  kunstenaars en impressionisme. De zin om terug te tekenen kriebelt. En de kleine prins die kijkt mee.

Rond mij vier bedden neergezet in een dortoir. Terwijl ik schrijf voel ik de warmte van een elektrisch vuurtje in mijn rug. Lange neonlampen laten deze ruimte er onaangenaam uitzien. Buiten blaast de wind af en toe in de deuren. Het portaal van de kerk is verlicht, zichtbaar vanuit mijn bed. Mijn ogen hebben zin om te rusten.

Pelgrimsgite-Crozant

Ruïne de Crozant

Crozant