De houtkachel

Posted on by

21 december. De houtkachel,
De houtkachel is de kern van mijn huis en het enige verwarmingselement binnenshuis.
In de morgen wanneer ik opsta heb ik een vast ritueel ; water koken, koffie zetten, kachel vullen en aansteken.
De dag sluit ik af met water op de houtkachel te zetten in een gietijzeren kom en eenmaal die warm is, is dit de plaats waar ik me dagelijks dicht bij het vuur was en zorg draag voor mijn lichaam. De ruimste badkamer die ik ooit heb gebruikt.
Voor het slapen gaan geniet ik van het zien van de vlammen die dansend het hout strelen en een weg naar buiten zoeken via de schouw. En wanneer ik in bed lig en de dag zich dichtplooit zie ik het licht van het vuur nog schijnen doorheen de plankenvloer om boven mij het onderdak om te toveren tot een levend element.

Sedert twee dagen is mijn houtkachel echter stuk en doe ik het zonder verwarming thuis. En oh, wat mis ik de warmte, de kracht en al het moois die het vuur met zich meebrengt.

Het huisje waar ik leef, wat ik mijn ei-landje noem, vraagt enige creativiteit om er te kunnen leven. Een iets is zeker, in beweging blijven is hier geen probleem. En roesten zal ik niet doen, maar goed ook, want sedert dat de zon weg is, de vochtigheid er is kan ik gewaar worden dat mijn vingers en hals dit ’s morgens niet leuk vinden. Jah, hoewel ik me heel jeugdig van binnen voel is mijn voertuig soms wel locomotief. Maar’ s avonds is mijn lijfje me zo dankbaar.
Ik heb het zo vaak gedeeld op mijn onderweg zijn, het ene die blijvend is, is beweging.

Emmertjes water halen, werken in de tuin, een herstelling hier, eentje daar…
Ik kan het me vandaag niet meer voorstellen om in een huis te komen, waar ik enkel, de weinig inboedel die ik nog heb gewoon zou moeten neerzetten en klaar is kees. Brrr, de gedachte alleen al grijpt me bij de keel.

Maar hoe warm ik me dan op. Wel ik heb gelukkig in de tuin een sauna staan die zich warmt op hout.
Op de vooravond van de winterzonnewende (22dec.rond 04u30 en de kortste dag van het jaar), de periode dat het licht weer opnieuw geboren wordt: waar de dagen beetje bij beetje terug langer worden en de zon terug keert,
deed ik een ritueel en stond gans de dag in het teken van midwinter of Yule.
De winter staat voor de deur, och dat mag ik toch hopen. Ik droom van een dikke pak sneeuw. Voor de landbouwers komt er een rustigere periode aan. De oogst ligt opgeslagen en het is tijd om uit te rusten. En ook bij Moeder aarde is dit zichtbaar. De natuur is in rust. De sapstroom staat op zijn laagste pitje. Alhoewel ik vraag me af of dit nog wel volledig kloppend is als ik mijn rozen altijd verder zie bloeien.

Deze nacht noemt men ook in de Scandinavische landen de nacht van de Moeder want dan komen we bij het donkerste punt van het jaarcyclus om dan na dit punt wedergeboren te worden. Een gelegenheid om de Moedergodin, de Godin van de Aarde te eren en te vieren.

Mijn dag vulde ik met wat opruimen in de tuin. Een wandeling naar het dorp. Aquarel schilderen en wat deed het deugd om terug te kunnen werken met kleur. Opruimen thuis. Een krans maken met wat takken, hulst en klimop, om het nieuwe leven te symboliseren. Om deze nadien te hangen aan mijn doorleefde voordeur. Hout verzamelen. Essentiële oliën kiezen voor in de sauna. (hierin kies ik meestal wat mijn buik me ingeeft in het moment en dit zit altijd juist). De sauna klaarzetten met een kom water, handdoeken, scrubwashand, washandje, teunisbloemolie, kaarsjes en een tekst en een tekening van tijdens mijn initiaties op het pad van Maria Magdalena die ik aan het vuur zal schenken.

Het wordt donker buiten. Ik steek alle kaarsjes aan die ik maar vinden kan om licht en warmte in huis te geven. In badjas en met mijn laarzen aan de voeten vertrek ik naar de reeds opgewarmde sauna. Hoewel we nog een week verwijderd zijn van de volle maan heeft ze al voldoende licht om zonder hoofdlamp door de tuin te wandelen. Hier en daar zijn sterren zichtbaar. De wind laat zich af en toe voelen.

Hmm, het is telkens bijzonder wanneer ik hier in de sauna ben. Ik heb niet het gevoel in een houten constructie aanwezig te zijn. De ruimte vloeit samen met de natuur rond me. Alsof Moeder Aarde haar armen rond me heen slaat en me draagt. Ik hoor de wind door de takken van de klimop blazen, afwisselend met het geritsel van de bamboe. Achter mij hoor ik dieren die ergens tegen het hout aanlopen. De aanwezige bewoners buiten is groter geworden twee konijnen, een poes delen samen met de egels, de muizen, talrijke vogels en mezelf het ei-landje. Het hout knettert. Met een houten lepel neem ik water en voeg druppelgewijs wat etherische olie van rozenhout om nadien het water aan de stenen te geven. Met een handdoek draai ik door de ruimte. Ik laat de warmte, de geur, het geluid tot me binnendringen en open de avond met het medicijnen wiel van de Magdalene’s. De vol-heid in de stilte is aanwezig. Een zachtekracht in me is voelbaar en ik begin heel spontaan te zingen. Ik laat gebeuren. Het komt en gaat, afwisselend met opgieten. Soms komen er emoties vrij. Ik laat ze gaan. Tranen rollen over mijn wangen, ik kan ze niet onderscheiden of het nu tranen zijn van verdriet of vreugde. Ook al voel ik me vreugdevol. Ze zijn welkom.
De laatste tijd hoor ik in de verte, ver ver weg, stemmen. het klinkt een beetje als geroep van een massa in de verte. Het voelt aan als ‘bevrijd ons’. Het beeld die ik hierbij vaag zie en soms komt het duidelijker naar voor zijn gedaantes met rode lange haren in een rood jute kleed. De gezichten zijn niet zichtbaar. Ik vermoed vrouwen. Alleen weet ik niet of het allemaal verschillende vrouwen zijn of om het gaat om één en dezelfde vrouw. Ik laat het gebeuren. Ik hoef er niets mee.

Ik schenk de tekst aan het vuur en een tekening van een baarmoeder die ik terug vond in het vorigvuur. Het was niet opgebrand en op de rechtereierstok van de tekening was een zwarte plek zichtbaar waar de warmte van het vuur een vuurkus had gegeven.

In dankbaarheid denk ik terug aan het voorbije jaar. Het was een jaar waar ik me nog nooit zo dicht bij mezelf heb gevoeld. Waar mijn intuïtie haarscherp was. Een jaar waar ik duidelijk mijn plaats mocht gaan innemen. Ik voelde dat ik trouwens geen andere keuze had en dat ik er werkelijk in geduwd werd. En dat deed Egypte me goed aanvoelen. Ik leerde me niet meer weg te geven aan de ander en trouw te blijven aan mezelf. Ik leerde wat het balans was tussen het hoofd, het hart en het bekken en wat dit met mijn lijf deed en gans mijn zijn. Ik leerde neen te zeggen tegen onrespectvolle benadering door te durven staan en te zeggen, ‘morgen zal je het zonder mij moeten doen’ en ja te zeggen aan mezelf. En om het nog eens goed gewaar te worden of ik alles wel goed had geïntegreerd en af te werken kreeg ik dat laatste zetje waarbij ik gewaar werd dat iets doorgeknipt werd en niet meer zal terug keren. Mijn vader gooide me buiten. En ook al is de pijn soms voelbaar aanwezig. Zonder dit was ik niet in Watou terecht gekomen, waar tal van signalen van de voorbije jaren aanwezig zijn op 1 plaats. Dus ik kan enkel in dankbaarheid in het leven staan.

Het bijzondere aan het verhaal van dit huis. Hier niet ver vandaan, op wandelafstand werd lang geleden een vondeling gevonden in een kabinet of wc van een boerderij. Een jongen. Men noemde hem Charles Kabinet. Om zijn naam wat te verfraaien kreeg hij de naam Karel Privaat. Die Meneer bouwde ooit dit huis. Het huis van Karel Privaat, een weeskind. En vreemd toen mijn huisbaas mij dit verhaal deelde voelde ik me beetje zo.

Een cyclus van 9 jaren pelgrimeren werd afgerond met een fietstocht naar la Sainte Baume. Het voelde werkelijk als feest vieren. En het kon niet mooier zijn… 2014 tot 2023, twee jaartallen die een 7 dragen.

Ik startte mijn eerste initiatie ‘La Voie de la Madeleine’ in Egypte die heb ik ondertussen achter de rug. De tweede start ik tijdens de 12 Heilige nachten.

En met wat geduld, alles op zijn tijd en zonder voorlopen ook al voel ik enorm de zin om eraan te beginnen. Zal ik in de loop van volgend jaar starten met vrouwen cirkels bij mijn thuis.
Maar eerst genieten van deze periode. Het feest van de wedergeboorte te vieren in sereniteit in verbondenheid met alle levende wezens.

Ik wens jullie allen een fijne verbonden Kerst en zoals fra Francesco het zo mooi deelt in zijn gebed ‘laten we een instrument van Vrede zijn’ in 2024.

Alle goeds,
Jasmine Marie Josée

Bien-Aimé

Posted on by

….
terwijl Joseph de eerste woorden uitspreekt tijdens de homilie, na het evangelie volgens Marcus, “. ..après le sabbat au lever du soleil…”, komt net op dit moment de ochtendzon de basiliek binnenschijnen. Tranen van vreugde rollen over mijn wangen. Mijn hart begint intenser te bonzen, voelt plots heel warm aan… . Mijn ademhaling en longen volgen de intensiteit en zorgen voor meer ruimte in de borststreek.
Plots veranderd het licht van kleur, geen warm zonlicht… een fel wit licht vult de ganse ruimte
Een diepe stilte in mij … overgave…ja, zo voelt het in volle overgave sta ik voor me te kijken. Ik voel me krachtig-vol één worden met wat is, en terzelfde tijd gedragen. ik voel dat ik niet anders kan dan te volgen waardoor ik de viering even zijn loop laat gaan…
Plots hoor ik terug de stem van Joseph, “… du tremblement de terre de leurs cœur, l’expérience qui brise tous leurs façon de pensée et d’agir, qui renversé complètement les sens des evenement passé ainsi que la perspective de l’avenir… .”., en zo voelt het… een aardbeving van mijn hart… geraakt, een diep weten, als een fundament die wakker gemaakt werd. Mijn schouders en borststreek krijgen schokken, tranen blijven vloeien en een diepe vreugde is voelbaar.

De viering gaat verder. Na de communie zingen we… ‘… Réjouis-toi et danse de joie, ton Bien-Aimé s’avance vers toi. En son amour il a donné sa vie pour toi. Tu as cherché ton Bien-Aimé, il te revêt de sa beauté. Et ton visage est rayonnant de son pardon. Dans la lumière du matin, il vient vers toi dans le jardin: Et dans sa joie ton cœur frémit d’un chant d’amour…. ‘

Met deze vreugde, deze dansende vreugde zoals het lied het zo prachtig warm verwoord staat een bijzondere nieuwe dag voor de deur.
Samen met Philippe dalen we de trappen af naar de crypte, waar hij een pelgrimszegen zal ontvangen. Ontroerd komen we terug naar boven… en wanneer Aude-Marie me aanspreekt… Vloeien vreugdevolle tranen en krijg ik er bijna geen woord uit…
Ik wist dat het goed was.

Met deze vreugdevolle herinnering, ondertussen reeds drie weken geleden, en goed geankerd in mijn hele Zijn ben ik nieuwe stappen aan het ondernemen in mijn leven, verder blijvend bouwen op de stevige fundamenten.
Een weg van Liefde buiten de grenzen van het zichtbare en in het vertrouwen van een diep weten.

… alors que Joseph prononce les premiers mots lors de l’homélie, après l’Évangile de Marc, “. ..après le sabbat au lever du soleil…” , juste à ce moment le soleil du matin éclaire la basilique. Des larmes de joie coulent sur mes joues. Mon cœur commence à battre plus intensément, me sentant soudain très chaud… Ma respiration, mes poumons suivent l’intensité et créent plus d’espace au niveau de la poitrine.

Soudain, la lumière change de couleur, pas un soleil chaud… une lumière blanche et brillante remplit toute la pièce. Un profond silence en moi… l’abandon… oui, c’est ce que je ressens, en plein abondon je regarde devant moi. . Je me sens puissamment ne faire qu’un avec ce qui est, et en même temps je me sens être porté. Je sens que je n’ai pas d’autre choix que de suivre, je laisse la célébration suivre son cours pendant un moment… Soudain, j’entends à nouveau la voix de Joseph,

“… du tremblement de terre de leurs cœur, l’expérience qui brise tous leurs façon de pensée et d’agir, qui renversé complètement les sens des evenement passé ainsi que la perspective de l’avenir… .”., et c’est ce que je ressens… un tremblement de terre de mon cœur… touché, une connaissance profonde, comme une fondation qui s’est réveillée. Mes épaules et ma poitrine sont secouées, mes larmes continuent de couler et une joie profonde est palpable.

La célébration continue. Après la communion on chante… ‘… Réjouis-toi et danse de joie, ton Bien-Aimé s’avance vers toi. En son amour il a donné sa vie pour toi. Tu as cherché ton Bien-Aimé, il te revêt de sa beauté. Et ton visage est rayonnant de son pardon. Dans la lumière du matin, il vient vers toi dans le jardin: Et dans sa joie ton cœur frémit d’un chant d’amour…. ‘ ‘

Avec cette joie, cette joie dansante, comme l’exprime si joliment et chaleureusement la chanson, un nouveau jour spécial approche à grands pas. Avec Philippe, nous descendons les escaliers jusqu’à la crypte, où il recevra une bénédiction de pèlerin. Nous remontons émus… et quand Aude-Marie me parle… Des larmes de joie coulent et j’ai du mal à sortir un mot… Je savais que c’était ‘vrai’ .

Avec ce souvenir joyeux, il y a déjà trois semaines, et bien ancré dans tout mon Être, je franchis de nouvelles étapes dans ma vie, continuant de bâtir sur des bases solides. Un chemin d’Amour au-delà des frontières du visible et dans la confiance d’une connaissance profonde.

Levendig

Posted on by

In ieder van ons is het zaad aanwezig van Licht en Liefde.
En heel vaak komen we ermee in aanraking wanneer we iets buiten onszelf waarnemen en het iets diep in ons raakt. Wanneer men dit blijft buiten onsZelf zoeken blijft het zaad liggen, alleen zal het niet de mogelijkheid ontvangen om zich verder te ontvouwen omdat het afhankelijk is van wat buiten onszelf is.
Pas wanneer men, met wat ons raakt, wat binnenin dus voelbaar is aan de slag gaat kan het zaadje zich ontvouwen. Krijgt het wortel binnenin jezelf gaat het zich verspreiden als een opzich levend iets. Het zaadje groeit, vult al je cellen en wat je ooit waargenomen hebt buiten jezelf is in je aanwezig en geef je het jezelf de kans om je te bevrijden.
Wanneer je de weg van bewustZijn blijft volgen zal je gewaarworden dat alles wat ooit buiten je was waar men naar hunkerde je lijf vult zelf buiten de grenzen heen van het tastbare. Terwijl in de andere richting er altijd een grens is waar je tegenaan loopt.
Het is als je lichaam, je voertuig die je even gekregen hebt om hier op deze aarde te vertoeven met de begrenzing van de huid, je het binnenste buitendraait waar de grens verdwijnt en wat vanbinnen oneindig zich in het Universum mag verspreiden.

Weg is dan de bedenking of het idee van de beperking die we onsZelf opleggen door te denken ‘dit heb ik te doen.. dit heb ik te zijn,, dit wil ik, dit heb ik te verwezelijken,dit moet ik, dit wil ik zijn…

En maak je geen illusie hierin komt men ook de stukken tegen in zichzelf die men liever niet ziet of gaat beleven of voelen. Op dit punt heb jijzelf de keuze of ik laat ze hier sluimeren, ze kunnen wel gaan rotten met de gevolgen vandien of ik laat ze samen met het zaad van Licht en Liefde’ naar boven komen. Want ook die delen van onsZelf hebben recht om het Licht te zien.

Dan veranderd je leven van superficieel naar Levendig. Want leven wilt nog niet zeggen dat het Levendig is.

Gedragen

Posted on by

Ik herinner me nog toen ik een klein kind was dat de eerste man waar ik op verliefd werd… neen… het was niet mijn papa, hij zorgde wel voor de verbinding…wel Jezus, ik voelde me nauw verbonden met wie hij was.
Mijn ouders heb ik zelden tot nooit naar de kerk zien gaan. Zelf ben ik er naartoe geweest tot rond mijn 13de op de momenten dat mijn doopmeter aanwezig was. Ik wou zoveel mogelijk momenten met haar doorbrengen wanneer ze er was. Toen zij overleed ben ik niet meer geweest of nog een paar keer. Het was niet meer hetzelfde. Ik miste iets.
Ik keek maar rond, hoorde en zag dingen die ik niet passend vond met wat vooraan werd verkondigd. Het was vaak zo tegenstrijdig. Het was alsof ik al die tijd ervoor in een bubbel zat. Een bubbel van Liefde.
Ik zat nadien meer rond te kijken naar de structuur van de kerk. Was geïnteresseerd in de rietenstoelen, het flinterdunpapier van een rood boekje en liet de geur van wierook mijn ziel vullen en wegdromen.

Op een dag in oktober zag ik een prachtige wijwatervat liggen in de etalage. Niet te groot, wit natuursteen met het lichaam van Jezus. Ik sprak met mijn vader af om dit samen te kopen voor mijn moeder haar verjaardag. Toen leefde mijn vader nog thuis. Zo gezegd zo gedaan. Het vat kwam op een smalle muur te hangen… tussen de slaapkamer deur van mijn ouders en mijn eigen slaapkamer.
Iedere morgen stak ik mijn vinger erin en maakte mijn kruisteken voor ik de deur uitging naar school. Dit duurde een paar maanden. Nadien werd het vat af en toe nog gevuld, onaangeroerd of zelf droog te staan…

Op de middelbare school voelde ik me niet echt op mijn plaats. Ik voelde me vaak heel alleen en verloren. Verveelde me en voelde me vaak anders. De gesprekken kon ik niet echt volgen. Gesprekken rond uitgaan, discotheken, de bloemetjes buiten zetten… van maandag tot woensdag was het praten over de liefjes van het voorbije weekend en vanaf woensdag was het voorbereiding naar het weekend. Door het zien en horen bleef mijn gevoel van integriteit groeien, mijn waarden en normen werden hierdoor steviger.
Mijn weekends waren werken in de horeca om mijn Tampax te kunnen betalen omdat ik maandverband niet aangenaam vond. Ik was 14. En uitgaan als meisje was sowieso uitgesloten.
Toen ik de toelating kreeg was ik twintig, de goesting was over en voelde me telkens niet goed wanneer ik toch een stapje buiten zette. Ik vond daar maar niets aan. Mja… De fases van het leven en/of eerder het beeld dat de maatschappij voorschotelt van hoe leeftijdfases verlopen. Hmm, telkens liep ik erin mee, ik wist van niet beter en telkens voelde ik dat het niet juist was. Niet klopt met mijn Zijn.

Ik weet nog dat ik als jong volwassenen soms zei, “oh, ja als het me niet lukt in het leven dan wordt ik non.” Als ik nu ga voelen waarom ik dit toen zei, was omdat ik ergens de reactie van andere hierop wou zien. Soms werd ik ook uitgelachen, pestgedrag… “haha, gi goat een nunne komen.”
Omdat ik trouw wou blijven aan mijn waarden…
Het voelde onveilig en was telkens geraakt. Het deed pijn.
… en toch wat zij niet wisten… ik had ook een ander pad van liefde ernaast lopen. Waar ik trouw aanbleef en veel betekenis had in mijn jeugd en mij geholpen heeft doorheen mijn zoektocht naar wie ik was.

En dan de verschillende gebeurtenissen signalen van de laatste jaren. Laatste maanden… Vézelay, Maria Magdalena, Madeleine, de ontmoeting met… een Roos, een tekening die kwam bevestigen wat gaande was/is in mijn leven. Teksten, talrijke symbolen, mensen die mij ook iets komen vertellen, de ontmoetingen…. Het Heilig Huwelijk binnenin mezelf, mijn naam.
Mijn naam… iemand zij me nog laatsleden “ik kan echt die naam niet koppelen aan je, dat lukt me niet…”. Net op het moment dat ik bewust de keuze maak om mijn volledige tweede naam voluit te schrijven ‘Jasmine Marie Josee’. Ik heb altijd ergens gevoeld dat ikzelf mijn naam niet volledig kon dragen, er iets ontbrak. En nu voelt het juist aan Jasmine Marie Josee. (Marie werd niet genoteerd op mijn geboorte akte. Zonde niet! En als ik het volledig nog zou maken, dan komt nog een David erbij)
Ja, dit is de naam die ik verder volledig wens te dragen, daarin wens ik te staan. Ik mag ze beiden dragen… Zo wordt ik graag in de toekomst aangesproken. In verbondenheid met mijn doopmeter, grootmoeder, Marie, Yeshua, Maria van Magdala…

In het delen met mijn hartsvriendinnen de laatste tijd kon ik de woorden niet meer inhouden, werd ik geduwd om te uiten wat ik te zeggen heb. Nl. of ik al of niet geroepen wordt om in te treden. Telkens word ik diep ontroerd en geraakt in wat ik deel. En telkens voel ik hierbij dat het alsmaar krachtiger wordt. En ik niet meer wens te ontkennen. Tranen van vreugde waar mijn hart zich telkens meer weet te vullen in Licht en Liefde en mag gewaarworden dat ik telkens dieper en dieper thuis mag komen.
Waarin ik geen twijfel niet meer voel, geen oordeel niet meer opzit en geen afstand niet meer wens te nemen van wat zich aanbied. Integendeel.
Het moeilijkste was/is het bewust worden dat ik niet in de maatschappij sta zoals vele andere vrouwen. Wat wel is, het weegt niet op tegen mijn vreugde.

Hoe het zich verder zal uiten. De weg zal mij verder wijzen. Wat ik wel weet dat ik mijn opleiding Herboriste wens af te werken samen met de prachtige mensen in mijn klas. Ook hierin heb ik me nog nooit zo thuis gevoeld als in deze opleiding. Altijd uitkijkend naar de volgende les. Geboeid door de lesgevers. En het enthousiasme in mijn lijf is soms niet te temperen en verder iets doen met kruiden in de toekomst… Jazeker.

En in welke vorm het zich zal gieten… Pfff, dat zien we wel. Zeker niet volgens het katholieke structuur. Niet mijn keuze.
Non, zuster, sister… wat het ook moge zijn
Jasmine Marie Josee

~SamenZijnInAllEenheid~

Vrijheid ervaren

Posted on by

img_20190226_2032047802088523616410404.jpg

Het ervaren van vrijheid ligt niet in enkel in het positieve te willen zien en beleven. Het ligt niet, in het vluchten wat minder aangenaam is. Ook een keuze kan een vluchten zijn.
Vrijheid ervaar je pas wanneer je durft te kijken en de duistere kant te herkennen in jezelf. Duistere kant is niet negatief. Het herkennen en ermee aan de slag gaan brengt je naar het licht. Zo ontstaat balans tussen duister en licht. Zo ervaar je vrijheid binnenin jezelf en ziet men duister en licht niet meer als negatief en positief.
Zonder licht geen duister, zonder duister is geen licht.

 

 

Ver verleden

Posted on by

Kleurrijke fijn geschilderde fleurige borden op een lange eiken houten tafel. De gastvrouw – een bijzondere vrouw en vriendin – vult mijn bord met heerlijk ruikende quiche vergezeld door een fris groen slaatje. Naast me, op de stoel een poes ‘Loesje’. Af en toe komt ze met haar kopje een duwtje geven. Strelen. 

Hmmm, het ziet er verrukkelijk uit. Ondertussen zit de vriendin rechtover mij aan tafel. Het is een fijn weerzien.
Ik deel het moment, de avond voor mijn aankomst in Rocamadour. Vanuit mijn belevenis begin ik te vertellen. Plots voel ik een verandering in mijn lijf. Ik kan er niet bij. Ik hoor mezelf praten, niet zozeer vanuit gehoor in het nu, eerder vanuit toeschouwer luisteren naar een verhaal. Er gebeurd iets vreemd. Ik kan het niet plaatsen. Mijn hoofd, mijn woorden, mijn voelen, mijn….is alles wel verbonden gaat er door me heen, alsof iets me gaat leiden. Iets krachtigs neemt me mee en ik voel dat het geen enkel zin heeft om er weerstand aan te bieden. Ik laat gebeuren en terzelfde tijd maak ik me wat zorgen voor …het onbekende. 

Met een vervelend gevoel kijk ik mijn vriendin aan. Ik meld haar dat sedert mijn laatste tocht er veel in mijn aan het gebeuren is. Ik geraak ontroerd, tranen vloeien. Helend. 

Hoewel mijn oude patronen van angst en eigen oordeel even aan de oppervlakte komen. Laat ik het verder zijn gang gaan. Ik besef dat dit krachtig iets mag ‘zijn’. Een energie vloeit op en neer. Ik plaats mijn voeten plat op de grond.

Ik voel me rustig.
Ik word me bewust dat er een verschil is tussen mijn beleving, het beeld van wat twee maanden geleden was en het beeld dat ik nu zie. Beelden uit een ver verleden.
Eén zelfde poort, een dier, een smalle doorgang, een trechter om nadien naar het wijds licht te mogen gaan. De klederdracht is anders. Geen hond, wel een wolf. Geen sjort en t-shirt, wel een lang bruin kleed met een puntige kap. Geen beton, wel plaveien. Het valt niet te begrijpen. Er is niets te begrijpen. Het is, het was, het is.
‘Ik voel dat ik je iets mag meedelen, het wordt me gevraagd’, vertel ik aan mijn vriendin terwijl ik haar aankijk. ‘Dank je, dank je voor wie je bent. Want zonder jou was dit niet gebeurd. Je hebt het in je. Het is niet weg, het is er’.
We kijken elkander aan, een diepe verbondenheid. Dankbaar om de ervaring, belevenis, de bewustwording, de groei, de ontmoeting.
Het ver verleden te mogen zien en te kunnen begrijpen met hart en ziel, zonder te willen het in de rede te willen vastnemen. Dankbaar om het geschenk dat we hebben mogen ontvangen en aan elkaar schenken.
Met een stevige verbonden  knuffel, danken we elkaar.