Dienstbaarheid

Posted on by

img_20181213_1853575567102310799678446.jpg

Op tafel een heerlijk geurende tas koffie. Een kopij van een kaart de ik deze week trok ‘de otter’, die staat voor vrouwelijke kracht. Een andere van de opgestegen Meesters ‘Groene Man’, trek je eens terug in de natuur. Een blokfluit, chants de Taizé. Een bloem.
De zon komt schijnen op een 16°eeuwse vijzel. Terwijl ik er naar kijk komen beelden voor mijn ogen en geuren onder mijn neus. Groene planten, een eenvoudige natuurlijke keuken gemaakt in hout en hardsteen. Geen hedendaagse voorwerpen. Ik zie mezelf in een totaal andere tenue, ruim, natuurlijke degelijke stoffen, sober. Een zachtheid, sereniteit, kracht en warmte hangt over me heen…

De laatste maand was niet zo fijn. Het was bijna iedere dag trekken aan mijn kar om buiten te komen in een jungle van prikkels. Ik begon mijn kracht te verliezen, de verbondenheid met mezelf, de verbondenheid met het universele en het goddelijke. Momenten van een diep verdriet die plots over me heen kwam en niet weten van waaruit, ik liet toe. De muren van mijn kamer die begonnen te bewegen, momenten van angst waar ik dacht, ik bel iemand op om te vragen dat ze mij ”s anderendaags contacteren om te weten of ik er nog ben. Herkenbaar van toen ik kind was, wel fier dat ik er vandaag mee om kan. En hoe verder ik kwam en naar mijn lichaam keek hoe zwakker mijn buik werd. Mijn organen werden pijnlijk. Een stuit die zijn stevigheid was verloren en pijn gaf bij het wandelen. Wat darmproblemen.
Een manuele therapeut stond me bij en we zochten samen naar de oorzaak.
Onderzoeken op lever en bloed zijn achter de rug en gelukkig met een schitterend resultaat. Een darmonderzoek staat nog voor de deur. Drie dagen tijd om volledig te kunnen ‘lossen’.
Ik ben me bewust dat dit er niet zomaar was en is. De reden waarom ik dit neerschrijf is niet om medelijden of in een slachtofferschap terecht te komen, wel om te delen dat lichaam, geest en ziel één Zijn. Dat een ziek zijn of voelen niet afzonderlijk te bekijken is als iets extern die zich plots inplant en los staat van het individu. Wel dat ziek zijn veel breder te bekijken is.

Gelukkig heb ik de moed en het vertrouwen om in deze onaangename fase te staan. Prettig is wat anders en ik geef toe mijn geduld werd en wordt op de proef gesteld.
Terzelfde tijd werd deze periode gevuld met dienstbaar te mogen zijn. Een dienstbaarheid die anders aanvoelde, ze was volwassen geworden. Waarom noem ik het ‘volwassen’ . Omdat de dienstbaarheid er niet meer was vanuit een afhankelijkheid, een eigen nood, een opvulling van een tekort.
Wel een dienstbaarheid die terug in zijn puurheid mocht bestaan, dezelfde dienstbaarheid die ik al had als kleine ukkupuk.
In zachtheid en Liefde mogen nabij zijn met respect voor de persoon en wat was, in verbondenheid .
En dit kunnen en mogen kan enkel gebeuren wanneer beide partijen bereid zijn om stappen naar elkander te zetten.
Zich durven openen in kwetsbaarheid, het durven vertrouwen in de ander doorheen de eigen kwetsuren. En dit is zowel vanuit de gever als ontvanger. Een waardevolle verbondenheid die de mens doet groeien naar elkaar, waar voor mij geen verschil en ook geen versmelting voelbaar is tussen twee mensen. Wel een hartelijke verbondenheid waar elk individu op zichzelf mag bestaan verbonden in eenheid.
Een wisselwerking die ik mag meedragen in mijn hart en waar ik jullie, ja jij, zo dankbaar om ben. Dankbaar, om te hebben mogen delen in je kwetsbaarheid, om het vertrouwen die je in mij schonk, om je te openen. Het bracht ons dichter bij elkaar als mens, een bijzondere plaats hebben jullie in mijn hart. Dankjewel.

Door deze voorbije periode, waar ik aan de ene kant heb leren grenzen en begrenzen. De dienstbaarheid. Het proberen te leven in de drukte van stad. In liefde blijven staan in de nabijheid van agressie. Het durven zelf hulp vragen om dingen waar ik mijn energie in verlies. Het kunnen ontvangen van hulp bij het op punt zetten van de pelgrimstocht ‘De buizerd’. Mijn lichaams signalen. Het verlies van energie. Twijfel. Het leren omgaan met de negatieve reacties, jaloezie, afwijzing ontstaan na een voordracht over de pelgrimstocht. Een ongezond lichaam. Te wonen in een huis waar macht aanwezig is en terzelfde tijd niets of niemand bestaat. Het evenwicht zoeken tussen trouw te blijven aan mezelf en de ander nabij zijn. Het is een waardevolle periode.
Elk moment, altijd. Ook al is het niet altijd bewust aanwezig.

Dit alles heeft me geholpen bij het stellen van een keuze. Een knoop wens ik door te hakken. De knoop van ‘waar ga ik leven en op welke manier’ . Het is me nog allemaal niet tastbaar en toch heb ik het idee en gevoel dat het ergens al vast ligt en de weg open is. Eén iets is wel tastbaar en dat is leven in en met de natuur en in dienstbaarheid daar waar ik in balans kan Zijn.
Ik ben me bewust dat deze moet gebeuren want hier, in stad, verlies Ik mezelf, lukt het me niet om te aarden. En mij opsluiten in een ruimte om tot rust te komen en te aarden. Neen, dit is voor mij niet weggelegd en voelt zo contradictorisch aan, aan wat moeder natuur me schenkt.
Een grote angst en verdriet is hierbij voelbaar aanwezig. Ik vertrouw en wens ervoor te gaan. In vertrouwen op wat komt.

 

De grens

Posted on by

Quievrain

Ik daal de trap af. Père Bruno komt net terug van de bakker. Verse ontbijtkoeken. Het ontbijt. ‘Un tête à tête’ . Voor mijn vertrek doe ik nog de afwas. De voordeur. Draai me om en ik kijk even om me heen als teken van afscheid en dankbaarheid.

België verdwijnt achter mij. De grenslijn. Links… Reklame borden, neon lampen, sigaretten, drank, casino’s…België. Rechts… Frankrijk lege façades.
Via de GR gelegen op de grens ontsnap ik aan de niet aantrekkelijke grensstad.

Een dier huppelt in de verte. Een wit kontje gaat op en neer. Twee lange oren zijn zichtbaar aan de horizon. Een haas. ‘Ga maar kleine, ga maar’, vertel ik hem in gedachten.

Sint-Rochus

Bosanemonen

Mijn tas trilt… Allé mijn telefoon in mijn tas. ‘Welkom in Frankrijk… Overal waar je bent gebruik je hetzelfde tarief’, de operateur. De gsm onontbeerlijk denk ik wanneer je alleen op stap gaat… De moderne pelgrim. Hoe deed de pelgrim dit lang geleden, stel ik me de vraag. Waarschijnlijk waren wel veel meer mensen te zien op landelijke wegen wandelend tussen verschillende dorpen. Vooral in de periode waar geen fiets of ander gemotoriseerd voertuig aanwezig was. In tijden waar tijd niet echt een rol speelde en tijd het leven nog niet overmeesterde.

Jonge merels laten hun gezang horen en proberen hun evenwicht te houden op de elektriciteitsdraad.
Op een paal, een Sint-Jacob schelp, teken van een plaatselijke wandelroute en een GR teken. Verleidelijk om de schelp te nemen. Eerst de andere kant op.

Jacobswegen zijn korter dan GR routes wordt soms wel eens gezegd. Jacobswegen hebben dan ook veel meer asfalt, wat dan néfast is voor de benen en vermoeiender. Je kan dan soms ook wel eens een cirkel wandelen rond een dorp om de kerk niet te vergeten. De GR paden nemen je meestal niet mee in dorpen of langs gemotoriseerde wegen. Zorgen meestal voor zachte ondergrond. En een ommetje rond om het voorgaande te vermijden is dan ook niet uitgesloten. Dan heb je de plaatselijke wandelroutes waar de inwoners hun ontspanning nemen en er prachtige soms verscholen pareltjes mag tegenkomen. Het voelt heel aangenaam en vooral vrij wanneer je je gewoon niet gaat vastpinnen op vaste wegen, op ontdekking gaat want aan een weg hangt geen enkel verplichting. Zoals nu heb ik me laten leiden door de weg. Een verrassing, een plaatselijke geitenboerderij met zijn verse geitenkaas en plattekaas.

Een nieuwbouw. Een blauwdak. Ik voel mijn wenkbrauwen naar boven gaan. Mijn kin naar binnen. ‘Wat een smaak!?’, gaat door meheen met een oordelende intonatie en denken. Oeps… volgt al heel snel. ‘Foei Jasmine, het dak is de smaak van de eigenaars, daarom het uwe niet. Wat voor hen mooi is, is daarom niet voor een ander’. Mijn oordelend gevoel verdwijnt al snel en een aangenaam gevoel vult mijn lichaam. Zonder te beseffen zitten we al heel snel in een oordelende reactie, zonder er een negatieve intentie aan vast hangt.

De klank van de eenden, het is net alsof ze lachen. Ik zie zo de muzieknoten voor me verschijnen. De eendeparen worden gemaakt. Een vrouwtje, twee mannetjes die erachter vliegen. Haaaa Haha Haha Haha

Crozant

Posted on by

La Creuse

Ruïne de Crozant

Het venster ziet er wazig uit. Dauwdruppels. Ik steek even mijn neus buiten. Brrr…op de planten een laagje vorst. Ik warm de rest van mijn eten op van gisterenavond. Ondertussen ruim ik de gite op en maak ik mijn rugzak. Na het ontbijt richting het gemeentehuis om de sleutel af te geven en te betalen. Een koffie in de bar en klaar voor een nieuw vertrek.

Kunst langs de GR 654 – Crozant

In de plaats van de Compostella route kies ik voor de GR 654. De weg daalt af naar de rivier, is het nu la creuse of l’indre, want de grenslijn ligt in het midden. Een iets is zeker ik verlaat vandaag het departement la Creuse pour l’Indre via de brug van Crozant. Ik geraak er soms niet aan uit met alle departementen.
Een prachtig stuk GR route, een aanrader. Van Crozant tot in Cuzion wandel ik in de bossen en langs het water via le lac d’éguzon en zijn stuwdam.

Zicht op de ruïnes van Crozant

Wat doet het deugd van andere wegen te nemen dan de uitgestippelde Compostella routes, niet alleen voor de voeten – veel harde wegen – ik ontvang veel meer energie van de natuur dat het veel minder vermoeiend is of laat ik het zeggen een gezondere vorm van vermoeidheid.

Le lac d’éguzon

Een pelgrimstocht. Het is niet het aantal kilometers, snelheid, hoeveelheid die belangrijk is. Niet de weg, het doel of einddoel. Het is voor mij de intentie, het voornemen die ik neem bij iedere stap, iedere ontmoeting onderweg met mezelf en de ander.  Het is rust vinden in wat was om evenwicht te hebben in het nu, zodat zorgen voor morgen er niet hoeven te zijn.

Je wandelt de weg op je eigen manier, rekening houden met jou noden en met respect en zorg voor jezelf. Je wandelt de weg in de eerste plaats voor jezelf, dan pas voor de ander.
Telkens dezelfde paden nemen, zorgt ervoor dat je in dezelfde handeling komt als vóór de eerste keer een camino te hebben gewandeld. Alsof je je in een cocon steekt waar het veilig is. De  cocon durven doorbreken en een andere horizon tegemoet gaan voelt ontzettend goed. Het is niet alleen vernieuwend, het is boeiend en verrijkend.
Angsten verdwijnen zodat je opnieuw kan gaan vliegen. En natuurlijk was die eerste camino noodzakelijk om vandaag te begrijpen wat is. Durf jezelf bloot te stellen op een manier waar je jezelf respecteert binnen je grenzen en je graag zien. Zet stappen naar anderen zonder voorgevormde gedachten.

Net voor Cuzion stijg ik een lange weg door het bos. De laatste loodjes voor vandaag.
Voor mij mijn eigen schaduw die me het noorden wijst. Boven mij de vlucht van wel honderden kraanvogels (Les Grus).
Aan de horizon een felle witte maan die krachtig staat omcirkelt door het diepe blauw van het blauwe uurtje.

Tonoo

Posted on by

Slapen in een yurt, dit is ontwaken in balans. Mijn eerste nacht sedert lang dat ik aan één stuk sliep. Boven mijn hoofd een tweehonderdjarige eik die zichtbaar is door het dakraam of Tonoo. Geen muren in steen, enkel een natuurlijke zachtewand in wol en katoen.

Ik neem afscheid van Jérome, Jean-Michel en Gandalf de hond.

In Treignac, haal ik mijn voorraad voeding, Chocolade voor bij een dipmoment. Kwestie van deze snoepgewoonte niet te verliezen. 🙂
Een kerkhof. Geen muur, een zeldzaamheid. Hier kan dood en leven gewoon naast elkaar staan. Fijn om te zien. Grafzerken worden ontdaan van mos. Bloemen worden neergezet. Het doet me herinneren dat we bijna 1 november zijn. De dorpen en steden zien er vaak verlaten uit. Leegstaande huizen. Huizen met een ziel. Huizen die aantoonde dat het hier ooit een drukke stad is geweest, waar leven voelbaar was.

Treignac

De geur van den die zich mengt met de geur van de bramen. Een heerlijk natuurlijk parfum. De hoge denne bossen vind ik fijn om in te wandelen. Ze voelen naar energie totaal anders aan dan loofbomen. Mijn voorkeur gaat naar een dennenbos. Het voelt energieker en het idee dat verbinding hier veel gemakkelijker kan. Een fijne stroom is vaak voelbaar in mijn lijf, een stroom die subtiel aanwezig mag zijn zonder er een plaats is waar het heviger is dan een ander. Dit is nieuw voor mij en aangenaam om gewaar te worden.

Op een paar dagen heb ik drie departementen doorgewandeld. Correze, Haute-Vienne en nu la Creuse verder richting Bénevent l’Abbaye.

Een kraan die kraait. De zon zorgt ervoor dat er terug vierentwintig graden is. De geur van koeienmest. Stromend water. Poezen hier en daar. De geur van hooi. Een venster opent zich, een man ‘par la’ terwijl hij me de weg wijst. De spinnenwebben zijn talrijk aanwezig. Afwrijven is geen oplossing ik kan ze enkel vewijderen als ik ze vastneem. Taai zeg.

Yurt

Posted on by

Geen direct zonlicht te zien. Mist. In een bar neem ik mijn ontbijt. Een koffie. Zalig om tijd en ruimte te nemen ’s morgens om in alle rust een nieuwe dag in zetten. Klaar om dan energiek te kunnen stappen.

In de verte een buizerd en een kraai. Ik observeer. De kraai valt de buizerd aan. Op en neer, heen en terug. Knap om te zien hoe de buizerd niet in aanval gaat, hoe hij in de lucht telkens weet op het nippertje te ontsnappen. Hoe hij in soepelheid weet te ontwijken en bij zichzelf weet te blijven. Dieren kunnen ons toch zoveel bijbrengen.
De natuur blijft me verwonderen.

Chaumeuil. Voor mij een lange tafel, de openhaard. Een vader tussen een meisje van 2 en eentje van 8 jaar. Het kleinste, haar gezichtje is één schilderspalet van choco en griesmeel. In haar handen maakt ze bolletjes om ze dan overal rond te wrijven. De vader, in zijn linkerhand zijn vork, rechts zijn draagbare smartphone. Een film.

Een romaanse kerk die de naam draagt Jacobus. Klein en met prachtige beelden.

Chaumeuil

Beelden uit de Sint-Jacobskerk

Een rood-warm zacht tapijt onder mijn voeten.  Rechts loofbomen bijna volledig kaal. Hun stam bekleed,met mos. Ik sta even stil. Water… beneden. Links hoge naaldbomen. Ik voel de frisheid van de herfst op mijn wangen. Tastbaar koud, binnen warm. Een licht windbriesje.

In Veix blijf ik overnachten. De bediende van het gemeentehuis helpt me zoeken naar een slaapplaats. Terwijl ik wacht schrijf ik mijn dagboek in het bureau van de burgemeester, met zicht op de maan.
Na een gezellige avond met twee charmante mannen eindig ik mijn avond in een yurt onder een tweehonderd jarige eikenboom van ferme des Borderies

Ferme des Borderies, Veix

Vriendschap

Posted on by

Martel

Martel, ochtendmarkt

Pfff, amai, wat een lange nacht. Ik kon bijna alle uren tellen. Ik ga naar beneden. De kookpot. Broccoli. Lang geleden dat ik ’s morgens op mijn eentje heb kunnen koken. Groenten ipv witbrood, oef. Na een stevige maaltijd verlaat ik de gite d’étape in Martel.

Een deel van GR 46 en de pelgrimsroute van Rocamadour in omgekeerde richting, Haut-Quercy tot in de Limousin. Een weg die mijn kuiten goed op de proef zetten. Een openhemel met zicht op de Auvergne en le Puy. Het is warm, af en toe komt de wind even blazen. De dikke laag afgevallen bladeren vormen een dik tapijt. Populieren staan er bijna kaal bij. Eikenbladeren dwarrelen bij iedere windstoot heen en weer voor me neer, alsof een natuurgeest me voorloopt. De Milan Royal en de buizerds laten zich zien. De Indian Summer is hier nog niet ten volle zichtbaar. Notelaars staan hier massaal naast elkaar, een specialteit is van de streek. Van notentaarten, notenwijn tot notenlikeur.

Sarrazac

Ontmoetingen met een paar honden. De ene komt liefdevol en spelend aangelopen. Springt en laat me niet meer los. ‘Ah bhein, quand mon chien voit une personne sourire, ils s’arrete plus’, vertelt de man terwijl hij me met grote blauwe ogen aankijkt. Ik ben even (positief) van mijn lood geslagen. Ik draai dan ook even de verkeerde weg op.
De andere honden, de ene al wat liever dan de andere. De uitdrukking de honden gelijken op hun baasje, daar zit toch wel veel waarheid achter.
Het valt me op dat ik minder en minder angst heb voor honden. Het is af en toe nog wel eens schrikken van hun luidruchtigheid, maar niet echt meer van het dier. Wel ben ik altijd voorzichtig ,vooral bij de kleinste. Maar door zelf zelfzeker te zijn en hen in zachtheid aan te spreken voel ik dat er weinig kan gebeuren. Ik besef dat er veel angsten zijn verdwenen dankzij het wandelen.

Collogne la rouge

Collogne la rouge

Collogne la rouge. Een privé gite. Zut. Onbetaalbaar voor een pelgrim. Dan maar opzoek naar een inwoner die openstaat om een pelgrim onderdak te geven. Zo kom ik terecht bij Michelle. Een vrouw van 72 jaar met een open, zachte blik.Het klikt al heel snel tussen ons. We gaan samen op boodschappen en komen terug via het mariabeeld. Een claxon. Daar is ze de poes. In het licht van de koplampen toont Astro de plaats waar ze haar voeding wenst te hebben. Veilig achter de tralies onder het Mariabeeld. Haar territorium. 

We hebben veel plezier samen. Delen een avondmaal. En hebben heel lange gesprekken. De items: geloof, in puurheid staan of zijn, de geschriften, levenservaringen, genezer, gaven, familie…wat fijn om iemand te vinden die op dezelfde golflengte zit. Waar geen plaats is voor gemaaktheid of zich onwennig voelen bij bepaalde onderwerpen. Waar vrijuit spreken zonder schroom mag zijn. Die me doet stilstaan bij het gevoel wat vriendschap is en betekent voor me.

Michelle et Astro

Appel

Posted on by

Faux

ro – Lanquais, rb – Verdon

In een dikke mist wandel ik doorheen de vallei, richting het eerste dorp Verdon. Geen bakker, geen bar. Ik begin wat honger te krijgen en mijn lichaam verliest aan kracht. Zonder ontbijt vertrekken is niet echt een aanrader. Een appelboom staat naar me te lonken op de hoek van een straat. Spijtig van de vele verloren appels op de grond. Ik pluk drie van de schoonheden. Twee voor straks en één voor nu. De eerste beet, sappig, krokant. Heerlijk. Faux, één bakker, bar gesloten. Mijn darmen beginnen te protesteren. Een appel op nuchtere maag heeft duidelijk een goede dépuratieve werking.

Langs de weg een bord ‘attention risque avalanche d’arbre’ . Hi ik zou erbij plaatsen ‘risque bombardement de chataigne’
We zijn begin oktober en ik kan nog altijd genieten van het rondwandelen in t-shirt. Rond 14uur kan ik eindelijk iets stevigs eten. Preisoep en tot mijn grootste verwondering smaakt de soep overheerlijk.
Ik blijf verder genieten van de rust in de bossen.
De omgeving heeft een fijne en zachte energie,  de Dordogne heeft iets magisch.
In een epicerie laat ik me verleiden door een Carambar, snoepgoed. Een caramel die me doet denken aan mijn kindertijd, nostalgie.
En met het deuntje  ‘Caramel a un franc…’van Renaud wandel ik verder.

Lalinde. Een plaats waar aarde en water samenkomen ‘La Dordogne’ . Een plaats waar ik mijn dag eindig in een zaaltje van de gemeente. Eerst zorg dragen voor mijn schoenen en dan opzoek naar wat ik zou kunnen eten. Voor het slapengaan komt een herinnering voor me flitsen ‘een ontmoeting. Een krachtige energie’

Lalinde

Lalinde, la Dordogne

Automne

Posted on by

‘De pelgrim’ – Louis Rochelet

​Ik verlaat Bergerac na twee dagen bij vrienden te zijn geweest. Een tekening van een Louis vergezeld me verder op de weg ‘de pelgrim’. De weg gaat langzaam omhoog richting Monbazillac van hieruit heb ik een schitterend zicht op Bergerac en le Perigord. Het is zonnig. De natuur is stil. Weinig tot bijna geen gemotoriseerde voertuigen. Tussen de velden van  wijnranken door brengt de GR6 me van dorp tot dorp.

Bergerac

De natuur begint hier te veranderen van kleur.
Boeiend om te zien hoe de bomen, struiken via  kleuren aantoont hoe de energie aanwezig is in de herfst. Van groen naar geel, oranje en dan rood om dan de bladeren aftegeven aan de aarde. De energie gaat in beweging om richting de wortels krachtig en stevig te worden en om zich dan te kunnen ontvouwen naar de lente toe met een brede krachtige bodem. Wat een prachtige voorbeeld van transformatie. Dalen om nadien terug te kunnen stijgen in continuiteit en evenwicht. Naar binnenkeren en integreren om pas nadien met een stevig basis naar buiten te komen. Geven en ontvangen.
Over de velden hangt een fel wit licht die de kleuren nog meer laat tot hun recht komen. Een bijzonder lumineus licht die vreugde brengt en die ik niet in beeld kan brengen. Ik laat het tot mij komen.

Aangekomen in een dorp volgt een hond me op de weg. Wat een lieverd.
Ik bel aan. Een vrouw doet open en helpt me voor een overnachting. Ik kom terecht in een koeiestel omgetoverd tot luxueze slaapkamer en badkamer. Een zakje met avondmaal wordt voor me klaargemaakt. Een rustige avond alleen met een boekje. Deugddoend.

‘Automne il pleut des feuilles jaune,
Il pleut des feuilles rouge,
L’éte va s’endormir,
L’hiver va venir,
Sur la pointe de ses soulier gelee

Marie chatbouton

Lusignan

Posted on by

Oh waw, wat was het lang geleden dat mijn lichaam zo ontspannen voelt na een nacht slapen. Ik daal de trap af en open de keukendeur. ‘Bonjour Isabelle.’ ‘Bonjour Jasmine, bien dormi?’.

Terwijl we aan de ontbijt tafel zitten maakt Paul zich klaar voor zijn eerste schooldag. Een beetje later komt hij gepakt en gezakt naar beneden.
‘Vous pouvez rester ici et attendre jusque je revient ou partir. Tu fait comme tu veut.’ Wat vervelend en niet weten wat ik ermee doe vraag ik, ‘vous aimerez bien que je suis la au retour?’ ‘Bhein oui.’ ‘Ok, alors je reste.’ Waarom niet. Wat goed voelt waarom zou ik er dan niet op ingaan. Terwijl Isabelle haar zoon naar school brengt, vul ik mijn dagboek wat aan en ruim ik de tafel af. Een uur later heb ik fijne gesprekken met Isabelle over keuzes, het leven, de ogen van anderen, passie beleven, het lichaam, evenwicht….’aller question d’equilibre, je continue mon chemin.’ We wisselen gegevens uit, geven elkander een zoen.

Ik geniet van de stilte. Een stilte in mezelf, rondom mij… Het is alsof een zekere rust over de velden hangt. Zelfs een ree ligt te rusten op twee meter van me tot ze me hoort. Ik wandel kilometers lang, langs meter hoge muren waar  eglantier rozen – waarvan de rozebottels klaar zijn om te plukken- meidoorn, bramen en hedera in elkaar verweven zijn. Af en toe een rustplaats in een tuin met twee of drie grafzerken. De plaats waar vroeger en soms nu nog hier mensen worden begraven. In de tuin. Wat me opvalt is dat wanneer een dier wegrent, weg vliegt er geen geluiden bij komen, wat in de lente wel is. Zou de kreet dan te maken hebben met het feit dat in het voorjaar de kroost wordt beschermd? In een bos hou ik halte. Ik sluit mijn ogen en laat de verschillende geuren op me afkomen. Niet alleen de geuren worden intens bij het sluiten van de ogen ook de geluiden. Bladeren die naar beneden dwarrelen, een dof geluid op de grond, gekraak, de wind…

De platte dakpannen hebben reeds al een paar dagen plaats gemaakt voor halfronde. Geen zachte steen niet meer, wel harde. Ook de grond is veranderd van kleur, van wit naar een wat roze/rode tint.

Deze avond werd me duidelijk waarom ik twijfelde voor de refuge in het vorig dorp en waarom het niet lukte om er te verblijven. De twee pelgrims die ik ontmoet had voor Poitiers waren er. Zou mijn intuitie dan zo sterk kunnen zijn, of was dit toeval en maak ik mezelf dingen wijs. Dit zou wel straf zijn. Alhoewel. Ik ben er alvast niet mistevreden mee. Het was een aangename avond in fijn gezelschap.

De ziel

Posted on by

Een nachtje slapen op een tafel is niet echt een aanrader. Dit is jezelf beperken in ruimte en vrijheid. Niet voor herhaling vatbaar. Aan de voet van het kasteel van Chateaudun neem ik de bijna 200 trappen, langzaam en met veel aandacht voor mijn lijf. De pitoresque straatjes, het kasteel met een toren in flamboyante Gothiek, de typische huizen, la maison de la Vierge, l’église Madeleine met haar rakende eenvoud weten me te bekoren. Pas na twee uur verlaat ik deze stad.

Maison de la Vierge

Eglise Madeleine in al zijn eenvoud

Een auto stopt, een venster daalt. Een bejaarde man waarvan zijn buik bijna zijn stuur raakt spreekt me aan. ‘Vous aller ou? Compostelle? Vous aller pas la bonne direction!‘ ‘Bonjour monsieur, je suis le chemin baliser’. ‘Oh, Saint-Jacques est de l’autre côtez. Vous aller faire trois kilometres de plus part la’, met een wat opdringerige toon. ‘Oh, cela ne vient pas sur un kilometre quand en fait plus que deux milles’. ‘Je prends toujours la route la plus courte. J’ai arreter a 50000km ‘, vertelt hij met fierheid. ‘Monsieur, mon chemin est toujours tous droit et j’éspère que ils cera très long’. Lang heb ik gedacht dat ik zijsporen nam, niet op de juiste weg. De weg heeft me mijn gedacht hierrond doen herzien. Uiteindelijk heb ik het gevoel en idee altijd rechtdoor te gaan, want als het een reden en is alles verbonden.

GR-pad

Onze vierde dag samen. Het is genieten

La Luna

Ik voel dat ik stilletjes aan in het ritme kom, alsof ik uit een lange winterslaap kom. En besef dat boek ‘Als de buizerd me de weg wijst’ me heel veel energie heeft gekost en concentratie, waardoor gans mijn lijf in spanning is komen te staan. Ik ben me dan ook bewust dat ik het verder verloop niet meer alleen kan dragen en ik hulp zal nodig hebben om het einddoel te bereiken.

De natuur bij valavond brengt warme kleuren en verschillende geuren met zich mee. Boven mijn hoofd hoor ik gekraak en als ik stil sta wordt ik gebombardeerd door eikeltjes. De speelse eekhoorns. Ze doen me denken aan het katekwaad van ‘Tic en Tac’. De fauna laat zich terug zien. Twee reeën staan me aan te kijken in een moerassig gebied. Op deze momenten een beeld willen nemen is ervoor zorgen dat ze op de vlucht gaan. Stilstaan en genieten van dit conract is de boodschap. Wat zijn ze prachtii.o.g en wat fijn om met hen in contact te gaan. Niet gegrift op een externe harde schijf, wel in iets diep veel tastbaarder en niet te wissen. De ziel.