Op tafel een heerlijk geurende tas koffie. Een kopij van een kaart de ik deze week trok ‘de otter’, die staat voor vrouwelijke kracht. Een andere van de opgestegen Meesters ‘Groene Man’, trek je eens terug in de natuur. Een blokfluit, chants de Taizé. Een bloem.
De zon komt schijnen op een 16°eeuwse vijzel. Terwijl ik er naar kijk komen beelden voor mijn ogen en geuren onder mijn neus. Groene planten, een eenvoudige natuurlijke keuken gemaakt in hout en hardsteen. Geen hedendaagse voorwerpen. Ik zie mezelf in een totaal andere tenue, ruim, natuurlijke degelijke stoffen, sober. Een zachtheid, sereniteit, kracht en warmte hangt over me heen…

De laatste maand was niet zo fijn. Het was bijna iedere dag trekken aan mijn kar om buiten te komen in een jungle van prikkels. Ik begon mijn kracht te verliezen, de verbondenheid met mezelf, de verbondenheid met het universele en het goddelijke. Momenten van een diep verdriet die plots over me heen kwam en niet weten van waaruit, ik liet toe. De muren van mijn kamer die begonnen te bewegen, momenten van angst waar ik dacht, ik bel iemand op om te vragen dat ze mij ”s anderendaags contacteren om te weten of ik er nog ben. Herkenbaar van toen ik kind was, wel fier dat ik er vandaag mee om kan. En hoe verder ik kwam en naar mijn lichaam keek hoe zwakker mijn buik werd. Mijn organen werden pijnlijk. Een stuit die zijn stevigheid was verloren en pijn gaf bij het wandelen. Wat darmproblemen.
Een manuele therapeut stond me bij en we zochten samen naar de oorzaak.
Onderzoeken op lever en bloed zijn achter de rug en gelukkig met een schitterend resultaat. Een darmonderzoek staat nog voor de deur. Drie dagen tijd om volledig te kunnen ‘lossen’.
Ik ben me bewust dat dit er niet zomaar was en is. De reden waarom ik dit neerschrijf is niet om medelijden of in een slachtofferschap terecht te komen, wel om te delen dat lichaam, geest en ziel één Zijn. Dat een ziek zijn of voelen niet afzonderlijk te bekijken is als iets extern die zich plots inplant en los staat van het individu. Wel dat ziek zijn veel breder te bekijken is.

Gelukkig heb ik de moed en het vertrouwen om in deze onaangename fase te staan. Prettig is wat anders en ik geef toe mijn geduld werd en wordt op de proef gesteld.
Terzelfde tijd werd deze periode gevuld met dienstbaar te mogen zijn. Een dienstbaarheid die anders aanvoelde, ze was volwassen geworden. Waarom noem ik het ‘volwassen’ . Omdat de dienstbaarheid er niet meer was vanuit een afhankelijkheid, een eigen nood, een opvulling van een tekort.
Wel een dienstbaarheid die terug in zijn puurheid mocht bestaan, dezelfde dienstbaarheid die ik al had als kleine ukkupuk.
In zachtheid en Liefde mogen nabij zijn met respect voor de persoon en wat was, in verbondenheid .
En dit kunnen en mogen kan enkel gebeuren wanneer beide partijen bereid zijn om stappen naar elkander te zetten.
Zich durven openen in kwetsbaarheid, het durven vertrouwen in de ander doorheen de eigen kwetsuren. En dit is zowel vanuit de gever als ontvanger. Een waardevolle verbondenheid die de mens doet groeien naar elkaar, waar voor mij geen verschil en ook geen versmelting voelbaar is tussen twee mensen. Wel een hartelijke verbondenheid waar elk individu op zichzelf mag bestaan verbonden in eenheid.
Een wisselwerking die ik mag meedragen in mijn hart en waar ik jullie, ja jij, zo dankbaar om ben. Dankbaar, om te hebben mogen delen in je kwetsbaarheid, om het vertrouwen die je in mij schonk, om je te openen. Het bracht ons dichter bij elkaar als mens, een bijzondere plaats hebben jullie in mijn hart. Dankjewel.

Door deze voorbije periode, waar ik aan de ene kant heb leren grenzen en begrenzen. De dienstbaarheid. Het proberen te leven in de drukte van stad. In liefde blijven staan in de nabijheid van agressie. Het durven zelf hulp vragen om dingen waar ik mijn energie in verlies. Het kunnen ontvangen van hulp bij het op punt zetten van de pelgrimstocht ‘De buizerd’. Mijn lichaams signalen. Het verlies van energie. Twijfel. Het leren omgaan met de negatieve reacties, jaloezie, afwijzing ontstaan na een voordracht over de pelgrimstocht. Een ongezond lichaam. Te wonen in een huis waar macht aanwezig is en terzelfde tijd niets of niemand bestaat. Het evenwicht zoeken tussen trouw te blijven aan mezelf en de ander nabij zijn. Het is een waardevolle periode.
Elk moment, altijd. Ook al is het niet altijd bewust aanwezig.

Dit alles heeft me geholpen bij het stellen van een keuze. Een knoop wens ik door te hakken. De knoop van ‘waar ga ik leven en op welke manier’ . Het is me nog allemaal niet tastbaar en toch heb ik het idee en gevoel dat het ergens al vast ligt en de weg open is. Eén iets is wel tastbaar en dat is leven in en met de natuur en in dienstbaarheid daar waar ik in balans kan Zijn.
Ik ben me bewust dat deze moet gebeuren want hier, in stad, verlies Ik mezelf, lukt het me niet om te aarden. En mij opsluiten in een ruimte om tot rust te komen en te aarden. Neen, dit is voor mij niet weggelegd en voelt zo contradictorisch aan, aan wat moeder natuur me schenkt.
Een grote angst en verdriet is hierbij voelbaar aanwezig. Ik vertrouw en wens ervoor te gaan. In vertrouwen op wat komt.