Een koude avond. Een vrouw komt in mijn richting gewandeld en verdwijnt op mijn rechterkant. Het wordt donker. Verder in de straat bel ik aan niemand thuis…en nog een deur…en nog één…niemand….naar de pastorij….niemand…
Ik draai me om, wandel naar een voordeur, een paar trappen op. Een vrouw doet open. De vrouw die in mijn richting wandelde. Nog voor ik de vraag stel voor een overnachting, nodigt ze me uit. Ik stel geen vragen en neem aan. Vier kamers…ik mag er een uitkiezen. ’s Avonds zit ik met de vrouw en haar man -die ziek is en nog weinig levenskrachten heeft – in het salon te praten. Twee mensen van bijna 90 jaar. Een grote gevulde boekenwand. Op het salontafel de krant. In de buurt een dikke bijbel. We praten samen over mannen/priesters, de kerk…
Terwijl ik later met de man praat, zie ik in mijn linker ooghoek dat de vrouw me aankijkt. Een stralend open gezicht. Er is verbinding, we kijken elkaar aan, zonder woorden, gelijken.

De volgende ochtend zit ik alleen met de vrouw aan de ontbijttafel. Haar man ligt nog in bed wachtend op de kine voor tapotage.
Vragen worden me gesteld over mijn pelgrimeren. Even gaat er door me heen ‘wat kan en mag ik delen’. Ik voel wat het met me doet en wordt gewaar wat door mijn lijf stroomt. ‘Jasmine deel wat je wil delen, zonder schaamte of oordelend naar mezelf en de ander’, gaat nogmaals het stemmetje. Vrijuit deel ik mijn ervaringen, mijn gevoelens. De vrouw kijkt me zonder veel vragen stellen aan. We wisselen onze gedachten.
Plots deelt de vrouw me iets over haar leven en haar belevenis rond een meermaals bijna dood ervaring.
Ik ben wat verwonderd over wat wordt gedeeld en stel hier rond een paar vragen in de aard van : heb je dit ooit gedeeld met iemand uit de kerkgemeenschap?  Wat was het antwoord…

Voor mij was dit niet als een vanzelfsprekendheid voor iemand van bijna 90 jaar,  katholiek opgevoed en nog altijd praktiserend.
Ik dacht aan de vele reacties die ik te horen en te zien kreeg rondom mij in het verleden. Reacties die ik ergens diep had opgeslagen in een klein hoekje. Reacties die ervoor zorgden dat ik een vooroordelende kijk had op de situatie.
Het was vooral niet vanzelfsprekend voor mezelf om zelf met dit onderwerp naar buiten te komen.

Dankzij mijn openheid en durven mijn ervaringen delen van op de weg kwam de vrouw met haar deel. Was er verbinding mogelijk en voelden we ons beiden veilig om verder te delen. Was haar delen er niet geweest dan had ik me niet herinnert dat ik meer dan 20 jaar geleden na een zelfmoordpoging een bijna dood ervaring had meegemaakt. Weliswaar niet zo een fijne ervaring zoals wat de vrouw beschreef. Tijd en ruimte was rijp om het terug aan het licht te brengen. Nu kan ik er iets mee en kan ik er verder mee aan de slag.
We blijven verder ervaringen en belevenissen delen. Wat voelde het goed.

Waarom deel ik dit verhaal.
Vorige week las ik een kort stukje over een ontmoeting tussen twee mensen. Twee vrouwen die volgens de beschrijving uit een totaal andere leefwereld waren. Keurig versus rommelig, de kerk versus tantra…Ik voelde ergens pijn binnenin. Pijn om de muren die we rond ons bouwen…pijn om de vooroordelen…pijn dat we mensen in groepen steken…maar vooral onszelf. Voor mij mag het sectaire verdwijnen.

Ik ben dankbaar dat ik de moed blijf hebben om open te blijven, de durf om in verbinding te blijven  gaan, de angst opzij te plaatsen – ook al heb ik hiervoor in het verleden fysiek geweld gekend.
Het heeft me de kans om verder te mogen blijven groeien, verder groeien in zelfvertrouwen, naar meer bewustzijn, vertrouwen naar anderen.
Mensen, geef jezelf de kans, geef de ander de kans, want soms schuilt achter de hoek een schat aan waardevolle belevenissen of info die je nog dieper tot jezelf brengen.  En het opent grenzen. In verbinding met jezelf en de ander. Dit wens ik jullie toe.