école buissonnière

Posted on by

Ik open de deur. De zon schijnt op de kerktoren. Bij de bakker ruikt het lekker naar koffie. Met een boek en een pot koffie aan mijn rechterkant, en wat brood, begin ik mijn dag.

Na het borstelen, de afwas en opruimen, verlaat ik met veel zorg de gite. Op tafel laat ik een pot kweeperen stroop met een briefje voor de hospitalière.
De kleine gite in Cluis is een fijne rustplek. Net als bij veel pelgrimsherbergen is het belangrijk om met zorg om te gaan met de ruimtes en spullen en er dankbaar voor te zijn.

De weg vandaag gaat over veel harde wegen. Het is warm, bijna 20° voor begin november. Wat een geluk, nog maar vijf dagen regen sinds 16 augustus. Een groot deel van de ochtend zing ik langs de weg.

In Neuvy Saint Sepulcre trakteer ik mezelf op een etentje en bezoek ik de basiliek met het altaar in een rond gebouw.
De namiddag breng ik door op velden en graswegen, af en toe praat ik met de koeien, zelfs de stier komt erbij. Het is mooi om te zien hoe een moeder koe voor haar kalf zorgt.
Vlinders fladderen om me heen en de natuur is nog groen. Herten kijken me aan terwijl de avondzon ondergaat. Vroeg in de avond kom ik aan in la Châtre.
Ik breng de avond door in de cinema in een mooie zaal om de film ‘l’école buissonnière’ te bekijken, over natuur, liefde, verbinding en delen.

Basiliek Neuvy Saint Selpulcre

Herdenking

Posted on by

Hup, richting Gargilesse verder langs het water en via de GR 654.

Fietsers komen mijn kant op. Wow, ze rijden snel en dat met een afgrond naast hen. Ik zou dat niet durven.
Op een grote rots boven het water, dat wel zeventig meter diep is, geniet ik van het mooie uitzicht. Mijn telefoon gaat. Mijn mama, we hebben een fijn gesprek.

Ik geniet van de rust en stilte van het water. De warme kleuren van de bomen weerspiegelen in het water. Die reflecties trekken steeds mijn aandacht.

Terwijl ik een helling afwandel, fietsen twee jongens omhoog. Ze zien er moe uit, ik maak ruimte voor hen. ‘Dank je!’, zegt één van de jongens. ‘Zorg goed voor jezelf’, antwoord ik.
Een eindje verder haalt een oude vrouw haar hout binnen. Achter haar staat een man in een geruit hemd met klompen. Hij kapt het hout.

Gargilesse

Romaanse kerk en zijn prachtige fresco’s in de Crypte
Fresco – crypte

Aangekomen in Gargilesse hoop ik op een warm plekje met koffie en iets lekkers, helaas lukt het niet want het is een feestdag. Oeps, verder maar op een lege maag.

Met de zon achter me, de vele kraanvogels in de lucht,de kraaien en merels die weg vliegen, terwijl de roodborstjes en pimpelmeesjes vrolijk zingen, denk ik even aan mijn dierbaren die zijn overleden.
Aan mijn meme (moederszijde) die op haar sterfbed lag, die één oog opende toen ik binnenkwam in haar kamer en monpelde : ‘ik ben nog niet dood ze’, in het West Vlaams. Achter haar strenge uiterlijk en hardheid was ze zo fragiel.
Pepe die soms zo jaloers kon zijn en had veel praten, maar had zo een klein hartje. Pepe l’eau (had een huisje aan het water) waar ik niet durfde te bewegen omdat hij altijd op me lette, maar hij was ook zacht van binnen. En mémé l’eau, die weigerde haar dochters te zien, ze was zo rancuneus maar diep van binnen had ze pijn. Ik ben blij dat ik verder kon kijken dan wat buiten zichtbaar was. Ik hield van hen, met hun imperfecties.
Met een open hart komen er mooie herinneringen naar boven die me vreugde geven op mijn pad. Hartverwarmend.

Aan mijn doopmeter die me met weinig woorden kon begrijpen en mijn steun was.

Dampierre

Voor de tweede keer zag ik vandaag een uil wegvliegen. Ik wist niet dat ze zo groot waren. Ze zijn zo stil, zwevend over de velden. Een wezel komt mijn kant op.
Het is bijna avond en ik nader mijn voorlaatste dorp voor Cluis. De geur van soep komt naar me toe. Hmm, ik sluit even mijn ogen. Een witte rookpluim stijgt boven een kookpot uit…
De avond valt. Terwijl de zon aan mijn rechterkant ondergaat in een warme gloed, staat de maan links helder aan de hemel. Het is bijna volle maan.

Tip: op de weg naar Compostela neem vanaf Gargilesse de GR654 tot in Crozant ipv de pelgrimsweg

Crozant

Posted on by
Ruïne de Crozant

Het venster is wazig. Er zitten dauwdruppels op. Ik ga even naar buiten. Brrr… er ligt vorst op de planten. Ik warm mijn eten van gisteren op. Ondertussen ruim ik de gite op en maak mijn rugzak klaar. Na het ontbijt ga ik naar het gemeentehuis om de sleutel terug te geven en te betalen. Een koffie in de bar en dan ben ik klaar voor vertrek.

In plaats van de Compostella route kies ik voor de GR 654. De weg daalt naar de rivier, of het nu la Creuse of l’Indre is, ik weet het niet want is er wel een grenslijn in het water. Vandaag verlaat ik het departement la Creuse voor l’Indre via de brug van Crozant. Soms begrijp ik de departementen niet goed. Een prachtig stuk GR route, van Crozant naar Cuzion wandel ik door de bossen en langs het water bij le lac d’Éguzon en zijn stuwdam.

Het is fijn om andere paden te kiezen dan de bekende Compostella-routes. Dit is beter voor je voeten, zo trotseren ze minder asfaltwegen, en de natuur geeft me meer energie. Het is minder vermoeiend, of beter gezegd, een gezondere vermoeidheid.

Een pelgrimstocht. Het gaat niet om het aantal kilometers, de snelheid of het einddoel. Voor mij draait het om de intentie bij elke stap en ontmoeting met mezelf en anderen. Het is rust vinden in het verleden om balans te hebben in het heden, zodat ik me geen zorgen hoef te maken over morgen.

Je wandelt de weg op je eigen manier, rekening houdend met je noden en met respect voor jezelf. Je doet het vooral voor jezelf, en daarna pas voor anderen. Altijd dezelfde paden wandelen zorgt ervoor dat je steeds dezelfde ervaringen hebt. Het doorbreken van deze routine en nieuwe horizonnen verkennen voelt goed. Het is vernieuwend en verrijkend. Angsten verdwijnen, zodat je weer kunt groeien. Die eerste camino was nodig om vandaag te begrijpen wat belangrijk is. Stel jezelf open op een manier die je respecteert binnen je grenzen. Zet stappen naar anderen met de ogen van een kind open en nieuwsgierig.

Net voor Cuzion loop ik een lange weg door het bos. De laatste stappen voor vandaag.
Voor mij mijn schaduw die me de weg wijst. Boven mij honderden kraanvogels (Les Grus).
Aan de horizon staat een heldere volle maan omringd door het diepe blauw van het blauwe uurtje.