Trechter

img_20190127_1328487798668381434450054.jpg

In de ‘materie’ plaatsen… De materie een woord die heel breed kan ingevuld worden. En ik heb vooral het idee dat men daar vaak een geldige reden voor zoekt en invulling aangeeft op een moment dat het ons ten goede komt en dan heb ik hier over de menselijk gecreëerde materie.

Iemand deelde me overlaatst een korte zin, “in materie daar zit het woord mater in, moeder’.

Af en toe komt deze zin terug aan de oppervlakte. Ik laat ze dan vrij rond zweven zonder ze werkelijk te willen vastnemen.
Dan verschijnt voor mijn ogen vaak het symbool van infinity of een zandloper waarin dezelfde vorm aanwezig is maar niet dezelfde beweging maakt. En als ik het dan verwoord dan komt het woord ‘trechter’ eruit.

Trechter… zo voelde het voor mij wanneer ik dichter bij België kwam.
Van de wijdse vlakken, open natuur gebieden, oneindige horizonten naar dichtgebouwde gebieden, drukke straten, beperkte vergezichten.
Van een weinig, minimale rugzak waar ik maanden met dezelfde kledij heb gewandeld.
Van twee t-shirt, een paar kousen, twee onderbroeken, een paar schoenen, een trui, een lange broek, een vest, een muts, een paraplu, een tandenborstel, een klein handdoekje, een smartphone en een thermische lakenzak naar een overvolle kleerkast, 5 paar schoenen per seizoen, ontelbare kousen en onderbroeken, garage vol materiaal. Materie die ik voor mijn vertrek al een pak had geminimaliseerd. In plaats van op een zetel maak ik nu gebruik van mijn meditatie zitkussen, van een tweemans bed naar een eenmans… met een minimum ruimte creëeren en gezellig warm maken… En toch, toch voelt het vaak nog teveel, teveel aan materie die geen noodzaak zijn om te leven. Die geen extra of meerwaarde geven aan wat men in essentie nodig heeft.
De steden zijn er overvol nutteloos meegevuld.

En hoe meer ik hierin leef en mee omringd ben, hoe meer het me duidelijk wordt dat in de ‘materie’ plaatsen voor mij niets te maken heeft met de tastbare materie.

Wel… dat wat ik mag ontvangen, gewaarworden in de vertikale richting dit mag gaan neerzetten op moederaarde. En dat is voor mij ‘materie’.
In verbinding en in evenwicht hierin staan en verder delen in verbondenheid.

Hierin ben ik nog wat onwennig en onzeker, het komt en daar vertrouw ik op… dien ik me nog eerst door het middelpunt te begeven. En op lichamelijk vlak is dit goed voelbaar.

 

Lebenslicht

 

Brugge. Een ruime hedendaagse concertzaal. Het podium. Een orkest. Een filmscherm. Een filmconcert. ‘Lebenslicht’ Collegium Vocale Gent en Philippe Herreweghe & Clara Pons

Een vrouw, drie mannen, drie generaties. Een verhaal van leven en dood, jong en oud, liefde en afscheid.
‘Wat bevreemdend’ klinkt het in mijn hersenen bij de start. Een beeld horizontaal in twee gedeeld, een spiegeling…een vertikale splitsing… De jonge cinéaste speelt niet enkel met splitsingen in het beeld, ook met tijd. Het is meer dan gewoon maar iets in beeld brengen, doordacht, subtiel… Drie mannen, verschillende personages, verschillende generatie… en toch smelten ze in elkaar en worden de drie één om dan terug op zich te bestaan. Een film in meerdere diepere lagen.

Even ben ik op zoek om het totaliteit in me op te nemen. Kijk ik naar het concert? … naar de film… concert… film… zonder ik het doorheb wordt ik meegezogen in de film. De muziek neemt me mee naar het onbegrijpbare.
Mijn ademhaling veranderd…. tranen rollen zachtjes over mijn wangen.
Mijn lichaam wordt gevuld. Het Goddelijke in mezelf wordt geraakt, mijn Ziel.
Waar liefde op het scherm en podium mij raakt in Liefde.
Nog voor ik het besef zijn we aan het einde.
Iedereen begint te klappen. Ik krijg mijn gekruiste armen niet open. Beeld en muziek blijven verder zijn weg vinden in mijn lijf. Wat diep aanwezig is wens ik nog bij mij te houden. Sprakeloos. Ik kijk al die mensen op het podium aan. Zoveel blijde gezichten… zoveel talent… Ontroerd. Het duurt wat even voor ik zin heb om los te laten.

Op het programma boekje… ‘Hemel op aarde’

 

Voordracht

 

Ik open mijn gordijnen, het is nog donker. Naar de badkamer, de keuken… verwarming op 2…in de gang het hedendaagsbeeld van Franciscus in compagnie van Jacobus, Aertsengel Michael en de Kleine Prins. Een beetje verder een Boeddhabeeld. Ik steek het kaarslicht aan. Terug de keuken in geniet ik van de warmte van de verwarming. Het kaarslicht en op de achtergrond het muziek van les ‘Frères et les Sœurs de Jérusalem’ die een rust met zich meebrengt.

Deze avond geef ik de eerste voordracht rond mijn acht maand pelgrimstocht. Ik voel hierrond wat spanning…wat…beetje teveel naar mijn zin.
Ik heb moeilijkheden bij het ademhalen. Mijn voeten voelen koud. Kortademig. De ganse dag ga ik hier bewust mee om. Het belangrijkste is dat ik me hierin rustig kan houden. ‘Jasmine, waarover moet jij je nu zorgen maken. Je kent het, je hebt het beleefd, gevoeld, doorleefd. Geen enkel reden dus om me zorgen te maken’, gaat door me heen… en toch.

img_20181109_1006413969785188719918338.jpg

De woonkamer. Een landkaart staat klaar. Mijn credentials liggen op de stoel. De kerstlichten gebruik ik als lichtpunten in de ruimte. Ik vul de kaarsen aan. In het midden een schaal, bloemen, water, vuur en roze kwarts. Ik demp het licht… warmte en huiselijkheid… belangrijk dat iedereen zich thuis mag voelen.

De bel… een vriendin… We brengen nog wat stoelen naar boven. We eten samen. De bel…nog iemand. Terwijl de twee personen samen in mijn keuken zitten te praten wordt ik wat rustigere en maak ik me de ruimte eigen… Ik steek de kaarsjes aan… De bel…. De bel en zo gaat het een paar keer door. Wanneer de laatste persoon aangekomen is, is er al een fijne energie aanwezig. Het zit goed. Mijn spanning is verdwenen.
De avond begint in stilte met een Harte groet. Nadien volgt het verhaal van hoe mijn pelgrimstocht zich gecreëerd heeft. Fijn om te zien hoe de mensen aandachtig zitten te luisteren. Hoe mensen zich doorheen de avond zich gaan ontspannen. Zelf voel ik me volledig terug op mijn weg, alsof het gisteren was. Mijn lichaam voelt goed. De spanning is compleet verdwenen. Mijn verhaal gebeurt spontaan zonder censuur. Ik heb ook het volste vertrouwen dat wat gedeeld mag worden, zijn plaats zal krijgen op het gepaste moment. Zo wordt ik dan ook even tegengehouden om te praten over een persoon die een belangrijke plaats in mijn leven heeft gehad en sluipend aanwezig was. Het recente verleden heeft me daarin nu al verschillende malen aangetoond dat ik hierin niet alleen ben en beschermd wordt. En zolang alles vanuit het Hart vertrekt en in Liefde, is het altijd juist.
Na de pauze komen vragen naar me toe. Hoe verder de avond, hoe meer ik in mijn kracht ben, hoe meer ik me bewust ben dat dit mijn weg is en dat ik deze weg verder wens te laten groeien.
Boeiende vragen met een rijke inhoud. De antwoorden komen vloeiend, zonder gêne en van een grote vanzelfsprekendheid.
Ik voel me ontroerd, vrij, open, stevig… alle spanning is verdwenen. Dankbaar om de vragen, de vraagsteller die me over een streep hebben geholpen.
Een warme verbondenheid heeft zich geinstalleerd doorheen de avond. En wat fijn om gewaar te worden en te zien hoe mensen in openheid, zacht en hartelijk de woonst verlaten.
De kaarsen gaan uit… De nacht gaat in.

 

Nederigheid

Hoewel ik niet gefeest of geboemeld heb met de Eindejaarsfeesten en er in alle rust en in warme compagnie heb van genoten, is de drukte en de zware energie die het met zich meebracht toch wel in mijn huid gekropen.
Massa mensen waren aanwezig in de binnenstad. De Kerstmarkt gevuld met eet – en drankgelegenheden. Af en toe wat artisanal werk zoals kaarsen, houtensnijfiguren en veel made in… Wat me opviel was de vele zoete voeding… chocolade in overvloed… De mens hunkert naar zoet.

Op bezoek bij de Grauwzusters. Sedert mijn pelgrimstocht in België kom ik hier zo twee keer per jaar. Vanaf de eerste keer was er een klik tussen de gemeenschap en mij. Nadien ben ik er telkens met Driekoningen. Wanneer ik hier ben pas ik me aan, aan de uren en structuur van hoe de inwoners hier leven. Iets wat ik trouwens overal doe als ik onderweg ben. Gewoon met een open hart in ontmoeting zonder iets te willen of te wensen. Gewoon ‘Zijn’ in het Nu en dankbaar met wat er is. Nederigheid zou je dit kunnen noemen, een woord waar voor velen nog een lading opzit omdat men dit ziet als zich wegcijferen, onderdanig zijn en niet kan loskoppelen van situaties die door de jaren heen gecreëerd geweest is waarin – meestal- de vrouw onderdanig was aan de macht van de man, waaruit angst is ontstaan bij de vrouw en nog meer macht bij de man. (het kan ook in de andere richting). Duidelijk onevenwichtig.
Gelukkig is er hier verandering in te zien en meer dan tijd om hierin evenwicht te brengen.
De nederigheid waarover ik spreek heeft hier juist niets mee te maken, integendeel. Wanneer je nederig bent van hart sta je in eigen zachtekracht en ontneemt dit niet dat je een ‘neen’ kan plaatsen en grenzen stellen. Nederigheid van hart zorgt er net voor dat er evenwicht ontstaat tussen jezelf en de ander.
Dit bracht me de mogelijkheid en kans op mijn weg om waar te nemen, te voelen, gewaarworden, te ontvangen, te geven, om open te kunnen staan in contact met mannen….waar angst en macht niet aanwezig was… waar we beiden in ons ‘Zijn’ stonden, in evenwicht…in en met respect naar en voor elkaar. Dankbaar dat ik deze mannen hebben mogen ontmoeten. Door hun ‘Zijn’ hebben ze me de weg geopend van healing, waardoor ik de stap kon zetten… mij losrukken… en een volle NEEN kon zeggen tegen macht en onderdanigheid rond me heen bij aankomst.

Een zuster komt naar beneden. Ze is bleek en heel kort van adem na het gebruik van een aérosol. Ze voelt zich niet goed. Ze zet zich naast mij. Ik laat me leiden en leg zonder twijfel mijn rechterhand op haar rug tussen haar schouderbladen. Mijn linkerhand volgt op haar borst. Ik wordt gewaar en snel is er een duidelijke stroming voelbaar in mijn handen. Ik voel me stevig en krachtig. Mijn lichaam voelt gevuld met een zachte volle énergie. De zuster wordt rustiger, het geruis die ik voelde op haar rug verdwijnt. “Haar kleur komt terug”, meld een andere zuster. De zuster komt inderdaad bij… het geruis is verdwenen, de rust is voelbaar… Ze kijkt me aan. “Pfff, ik dacht dat dit het einde was”, ze dankt me. En stelt me verder geen vragen. Dankbaar om het gebeuren.

Na drie dagen verlaat ik de gemeenschap. In mijn oor wordt gefluisterd, “draag goed zorg voor onze broer”…in mijn valies een prachtig beeld van Fra Franciscus.

 

Reiki

 

De feestdagen zijn voorbij… het is rustig buiten. Een stilte is aanwezig in de straten van Gent. Ik maak me klaar om straks mijn 2de graad Usui Tibetan Reiki te halen.
Ik kijk ernaar uit en ben heel benieuwd naar wat deze nieuwe ervaring me zal bijbrengen.

Een vriendin pikt me op… Samen rijden… Delen… Luisteren naar elkaar. Verbonden.

Aangekomen bellen we aan bij Emovere. De deur gaat open. Rob. We wensen elkander een nieuw jaar. Een aangename geur is aanwezig en vult de gang. Sandelhout.
Ik daal de trap af. Schoenen en jas uit…. Ik neem plaats op een matras… ik maak het rustig binnenin mezelf om met gans mijn lijf en geest in de ruimte aan te komen en mezelf comfortabel te maken.
Het voelt goed. Even delen wat ik met Reiki al heb gedaan en een eerste sessie volgt. Ik mag ontvangen. Ik word gewaar. Behalve dat mijn stuit al goed voelbaar is, voelt mijn lichaam goed. Wanneer ik op mijn buik ga liggen, dan pas voel ik dat mijn benen, billen en zitvlak volledig in ontspanning gaan. Alsof mijn lichaam – en dit vanaf mijn buik- plotseling op de aarde neerdaalt. Oefff… eindelijk. Hupsakee…
Aan mijn beurt om te geven. Eerste symbool… tweede symbool… Ik voel al heel snel mijn lichaam ontvangen en doorstromen. Mijn kaken voelen gloeiend… vurige kaken. Mijn handen worden van alles gewaar. Mijn linker zoekt contact met de grond.

Een eerste inwijding volgt. Ik ga zitten op een krukje. Mijn handen tegen elkaar op borsthoogte.
Al heel snel krijg ik kleuren te zien. Geel met paars binnenin… Een ware explosie… Recht, links… zoef, naar hier… naar daar…. Het voelt zacht en veilig aan.
Oehoe, van energetisch werk naar woorden en uitleg tussen de sessies door. Niet zo vanzelfsprekend.

Voor mij het Antahkarana symbool. Ik blijf het een eindje aankijken. Het symbool begint te bewegen en krijgt al snel een felgeel pulserend randje. Het beweegt… Draait… 3 benen…tryskele…7… Oh… vanwaar ken ik dit! Zo passend.

We ontvangen een tweede symbool….Gedachten patronen… Er wordt me gevraagt ‘Wat ik niet meer wil en naarwaar ik naartoe wil. En dit positief gaan neerzetten’. Al heel snel had ik iets. Geen twijfel….’afscheid nemen van het afhankelijk kleine meisje en ik wil de krachtige vrouw in me tot leven laten komen. De krachtige die recht geeft op levrn.’

Tijdens mijn tweede inwijding zie ik een duidelijk zittend meditatief silhouet met de handen boven het hoofd tegen elkaar. In de vrije ruimte boven het hoofd komt af en toe een felle witte gele lijn van links naar rechts voorbij komen. Na een eind wordt het dikker en komt een duidelijk derde oog zich installeren. Ik voel me groeien en stevig worden.

Nog wat technieken, theorie word meegedeeld. Ik voel me boordevol energie bij het vertrek en een totaal vrij hoofd.
Een volle week en nog tot deze morgen werd ik iedere morgen vroeg wakker met een diepe pijn en verdriet ( lees draagbare heel oude pijn) en levende gedachten… wel ze zijn plots met de Noorderwind verdwenen. Zaligggg

We stappen de wagen in. Joepie, ik mag rijden. Dit was lang geleden.
Bij het thuiskomen voel ik mijn creativiteit broeden. Terwijl ik nageniet van al het waardevolle die ik mocht ontvangen, alsook genieten van het bewust worden van welke mogelijkheden, de zachte kracht die ik in me heb en de warme hartelijke vrouw die ik ben.
Sta ik met de boormachine in de hand. Vijzen, pluggen, hout op de grond, steek ik nog een kast in elkaar.

Ik kan het terug voelen stromen… dankbaar om dit leven. Dankbaar om mijn hart gedragen bewustZijn in mezelf blijvend te mogen voelen.
Dankjewel aan de man die ik stiekem met me mee heb gedragen al die jaren en waarmee zijn wijsheid en warmte mijn hart vult.

 

ALS opbrengst, overgang 2018 – 2019

 

Vandaag kreeg ik nog een bijzondere post. Een verrassing. Een cheque lag in mijn brievenbus met een waarde van €300. Een bedrag die ik mag bijtellen bij de schitterende opbrengst van €2157 ten voordele van onderzoek naar ALS (Amyotrofe Lateraal Sclerose) een Hart voor ALS vzw 🙏

Merci beaucoup Sophie et Olivier. Une bonne année 2019.

Van wie… Van Olivier en Sophie en hun zeven kinderen.
Zij openden hun deuren tijdens mijn tocht, ik kreeg een onderdak, een warm nest, Ik mocht aanschuiven aan tafel samen met hun genodigden. Ik mocht er zijn, zorg dragen voor hen… en niet enkel bij hen ook bij velen de vele anderen. Met deze vele warme ontmoetingen in 2018 eindig ik dankbaar dit kalenderjaar en draag ik hun warmte en hartelijkheid mee naar 2019.

Ook dank aan de vele andere donateurs. Dank voor jullie steun en hartelijkheid. Het raakt me.
Francis Tilborghs Lu Biesbrouck Helga Schranz, M Dewaele, Robert Pieters
Nele Verhauwaert, Isabelle De Swaef Ron Chiers Carolien Frijns Gordon Vesna Manda Marko Claudine vandenbogaerde, Kaat Callewaert Carine Vanoutryve Céline Déboursé Marco Alewaeters Nicole de Waeghe Magda Bekaert Marc de Trazegniers Luc Verdegem
Caroline D’hauwe Isabel Corthier Frank Agsteribbe Herbert De Wilde Fie Vandevin Franky Van Bever Joseph Verspecht Gert Daniels Guy Verhelst Annick Schuerman j Thijs, De Rouck Alain Danny de Clercq Darline Verhaest Charline Rombaut Veronica Maes
Suys Mieke Hilde De Brabander Rita Lernout Christine Bolleke D. Oosterlynck-Vandevenne
Hans Rosier Marleen Van Hamme Marina Roeselare Iris Roman Farah Helderweirt Lisette Voet, Verhaeghe-Quintens, Open Huis Pratershol, L Vandekerckhove, Rita Degraeve
H Vanden Kieboom, È Verhofstadt, À dedeurwaerde, M. Pelgrimages, Claire Vandendorpe Elke Van Hecke Monique Schollaert Wim Vervaet Annick Claeys Felicia Van Hoof Greet Wim Verhoeven-Haest, Henry Ghammache , Bamati BVBA, en de anonieme donateurs.

 

Terwijl iedereen massaal op straat komt en richting het water wandelt. Zit ik op mijn vensterbank te genieten van de warmte binnenshuis. Nagenieten van een fijne namiddag met een Stilte wandeling, een meditatie en een terrasje met twee hartelijke vrienden.

En voor Nu laat ik me meeslepen met onderstaande woorden die ik mocht ontvangen in 2018.

‘Chère Jasmine, mon ange gardien d’un soir,

j’espère de tout coeur que tu es rentrée chez toi dans un lieu sûr où trouver le repos et où tu pourras continuer à rayonner.

Personnellement, j’ai suivi de loin en loin tes messages en néerlandais!-) et surtout les très belles photos qui accompagnaient ton blog; tu as un réel talent pour montrer ce que nos yeux ne voient pas forcément alors que c’est réellement là, que c’est peut-être l’essence même de ce que nous croyons voir qui nous est révélé à travers ton regard; merci!’. Sophie

‘ Tu est ma pierre blanche sur mon chemin’ Jean-Paul

‘je bent een witte raaf’ Jeannette

En de vele mensen die me gesteund hebben. En de vele warme woorden die me hebben geraakt.

Ik draag jullie in mijn hart.

Mijn Beste Wensen aan iedereen.

Dankbaar om wat was. Dankbaar om was is. Dankbaar om wat komt.