De feestdagen zijn voorbij… het is rustig buiten. Een stilte is aanwezig in de straten van Gent. Ik maak me klaar om straks mijn 2de graad Usui Tibetan Reiki te halen.
Ik kijk ernaar uit en ben heel benieuwd naar wat deze nieuwe ervaring me zal bijbrengen.

Een vriendin pikt me op… Samen rijden… Delen… Luisteren naar elkaar. Verbonden.

Aangekomen bellen we aan bij Emovere. De deur gaat open. Rob. We wensen elkander een nieuw jaar. Een aangename geur is aanwezig en vult de gang. Sandelhout.
Ik daal de trap af. Schoenen en jas uit…. Ik neem plaats op een matras… ik maak het rustig binnenin mezelf om met gans mijn lijf en geest in de ruimte aan te komen en mezelf comfortabel te maken.
Het voelt goed. Even delen wat ik met Reiki al heb gedaan en een eerste sessie volgt. Ik mag ontvangen. Ik word gewaar. Behalve dat mijn stuit al goed voelbaar is, voelt mijn lichaam goed. Wanneer ik op mijn buik ga liggen, dan pas voel ik dat mijn benen, billen en zitvlak volledig in ontspanning gaan. Alsof mijn lichaam – en dit vanaf mijn buik- plotseling op de aarde neerdaalt. Oefff… eindelijk. Hupsakee…
Aan mijn beurt om te geven. Eerste symbool… tweede symbool… Ik voel al heel snel mijn lichaam ontvangen en doorstromen. Mijn kaken voelen gloeiend… vurige kaken. Mijn handen worden van alles gewaar. Mijn linker zoekt contact met de grond.

Een eerste inwijding volgt. Ik ga zitten op een krukje. Mijn handen tegen elkaar op borsthoogte.
Al heel snel krijg ik kleuren te zien. Geel met paars binnenin… Een ware explosie… Recht, links… zoef, naar hier… naar daar…. Het voelt zacht en veilig aan.
Oehoe, van energetisch werk naar woorden en uitleg tussen de sessies door. Niet zo vanzelfsprekend.

Voor mij het Antahkarana symbool. Ik blijf het een eindje aankijken. Het symbool begint te bewegen en krijgt al snel een felgeel pulserend randje. Het beweegt… Draait… 3 benen…tryskele…7… Oh… vanwaar ken ik dit! Zo passend.

We ontvangen een tweede symbool….Gedachten patronen… Er wordt me gevraagt ‘Wat ik niet meer wil en naarwaar ik naartoe wil. En dit positief gaan neerzetten’. Al heel snel had ik iets. Geen twijfel….’afscheid nemen van het afhankelijk kleine meisje en ik wil de krachtige vrouw in me tot leven laten komen. De krachtige die recht geeft op levrn.’

Tijdens mijn tweede inwijding zie ik een duidelijk zittend meditatief silhouet met de handen boven het hoofd tegen elkaar. In de vrije ruimte boven het hoofd komt af en toe een felle witte gele lijn van links naar rechts voorbij komen. Na een eind wordt het dikker en komt een duidelijk derde oog zich installeren. Ik voel me groeien en stevig worden.

Nog wat technieken, theorie word meegedeeld. Ik voel me boordevol energie bij het vertrek en een totaal vrij hoofd.
Een volle week en nog tot deze morgen werd ik iedere morgen vroeg wakker met een diepe pijn en verdriet ( lees draagbare heel oude pijn) en levende gedachten… wel ze zijn plots met de Noorderwind verdwenen. Zaligggg

We stappen de wagen in. Joepie, ik mag rijden. Dit was lang geleden.
Bij het thuiskomen voel ik mijn creativiteit broeden. Terwijl ik nageniet van al het waardevolle die ik mocht ontvangen, alsook genieten van het bewust worden van welke mogelijkheden, de zachte kracht die ik in me heb en de warme hartelijke vrouw die ik ben.
Sta ik met de boormachine in de hand. Vijzen, pluggen, hout op de grond, steek ik nog een kast in elkaar.

Ik kan het terug voelen stromen… dankbaar om dit leven. Dankbaar om mijn hart gedragen bewustZijn in mezelf blijvend te mogen voelen.
Dankjewel aan de man die ik stiekem met me mee heb gedragen al die jaren en waarmee zijn wijsheid en warmte mijn hart vult.