Ik open mijn gordijnen, het is nog donker. Naar de badkamer, de keuken… verwarming op 2…in de gang het hedendaagsbeeld van Franciscus in compagnie van Jacobus, Aertsengel Michael en de Kleine Prins. Een beetje verder een Boeddhabeeld. Ik steek het kaarslicht aan. Terug de keuken in geniet ik van de warmte van de verwarming. Het kaarslicht en op de achtergrond het muziek van les ‘Frères et les Sœurs de Jérusalem’ die een rust met zich meebrengt.

Deze avond geef ik de eerste voordracht rond mijn acht maand pelgrimstocht. Ik voel hierrond wat spanning…wat…beetje teveel naar mijn zin.
Ik heb moeilijkheden bij het ademhalen. Mijn voeten voelen koud. Kortademig. De ganse dag ga ik hier bewust mee om. Het belangrijkste is dat ik me hierin rustig kan houden. ‘Jasmine, waarover moet jij je nu zorgen maken. Je kent het, je hebt het beleefd, gevoeld, doorleefd. Geen enkel reden dus om me zorgen te maken’, gaat door me heen… en toch.

De woonkamer. Een landkaart staat klaar. Mijn credentials liggen op de stoel. De kerstlichten gebruik ik als lichtpunten in de ruimte. Ik vul de kaarsen aan. In het midden een schaal, bloemen, water, vuur en roze kwarts. Ik demp het licht… warmte en huiselijkheid… belangrijk dat iedereen zich thuis mag voelen.

De bel… een vriendin… We brengen nog wat stoelen naar boven. We eten samen. De bel…nog iemand. Terwijl de twee personen samen in mijn keuken zitten te praten wordt ik wat rustigere en maak ik me de ruimte eigen… Ik steek de kaarsjes aan… De bel…. De bel en zo gaat het een paar keer door. Wanneer de laatste persoon aangekomen is, is er al een fijne energie aanwezig. Het zit goed. Mijn spanning is verdwenen.
De avond begint in stilte met een Harte groet. Nadien volgt het verhaal van hoe mijn pelgrimstocht zich gecreëerd heeft. Fijn om te zien hoe de mensen aandachtig zitten te luisteren. Hoe mensen zich doorheen de avond zich gaan ontspannen. Zelf voel ik me volledig terug op mijn weg, alsof het gisteren was. Mijn lichaam voelt goed. De spanning is compleet verdwenen. Mijn verhaal gebeurt spontaan zonder censuur. Ik heb ook het volste vertrouwen dat wat gedeeld mag worden, zijn plaats zal krijgen op het gepaste moment. Zo wordt ik dan ook even tegengehouden om te praten over een persoon die een belangrijke plaats in mijn leven heeft gehad en sluipend aanwezig was. Het recente verleden heeft me daarin nu al verschillende malen aangetoond dat ik hierin niet alleen ben en beschermd wordt. En zolang alles vanuit het Hart vertrekt en in Liefde, is het altijd juist.
Na de pauze komen vragen naar me toe. Hoe verder de avond, hoe meer ik in mijn kracht ben, hoe meer ik me bewust ben dat dit mijn weg is en dat ik deze weg verder wens te laten groeien.
Boeiende vragen met een rijke inhoud. De antwoorden komen vloeiend, zonder gêne en van een grote vanzelfsprekendheid.
Ik voel me ontroerd, vrij, open, stevig… alle spanning is verdwenen. Dankbaar om de vragen, de vraagsteller die me over een streep hebben geholpen.
Een warme verbondenheid heeft zich geinstalleerd doorheen de avond. En wat fijn om gewaar te worden en te zien hoe mensen in openheid, zacht en hartelijk de woonst verlaten.
De kaarsen gaan uit… De nacht gaat in.