3105

Posted on by
Ruta da Pedra e da auga

Zes dagen wandelen tussen Vilanova de Arousa en Tui, daar waar ik nu ben. Tui is de laatste stad van Spanje voor ik de ‘Rio Minho’ oversteek naar Portugal. Ik probeer even achteruit te kijken om wat over deze dagen te schrijven. Dit wordt voor mij minder en minder eenvoudig, vooral wanneer in het Nu leven zo een plaats heeft ingenomen. Eén van de reden waarom mijn schrijven minder is geworden, want neerschrijven is telkens achteruit in de tijd en dit vraagt veel van mijn hersenen.

Ik heb genoten van de wandeldag vóór Tui. De reden hiervan is dat de weg via een prachtig natuurgebied kwam, gelukkig liep hier de Camino gelijk met een GR pad.
Het GR pad waar vaak negatieve reacties op komen door pelgrims/hospitalier die vastgepint zijn op de gele pijlen en niet van de weg willen afwijken … het is te lang, dit is geen Compostela weg. Het valt me wel telkens op dat daar waar de GR doorloopt de pelgrims dit een mooie weg vinden, een mooi gebied… zo is de meest bewandelde/bekende Camino weg naar Compostela de ‘Podiencis’ in Frankrijk en waarom is hij zo mooi omdat GR paden niet meer dan 25% asfalt is (want anders mag dit geen GR pad genoemd worden). Ik vraag me af hoeveel pelgrims/hospitaliers zich hiervan bewust zijn. Voor wie de GR paden graag neemt en graag veel in de natuur wandelt raad ik jullie de app Mapy. Cz aan. Met deze app kan je zelf spelen en kiezen welke je bewandelt per dag.

Zo heb je op de Spiritual, de etappe tussen Vilanova de Arousa en Armenteria. De eerste deel is een loutere Camino (10km asfalt) om dan de gezamenlijke route te nemen van een plaatselijke GR (12km) de weg verandert onmiddellijk van ‘klimaat’ langsheen een historische natuurlijke wandelweg de ‘Ruta da Pedra e da auga’ die voortdurend parallel loopt met de Rio Armenteira. Een aanrader.

De etappe na Armenteira doorbrak ik na Combarro de camino route en bleef ik de kustlijn volgen op de plaatselijke wandelroute van ‘Ruta des Ostras’, mijn benen wisten deze keus goed te appreciëren. Zachte ondergrond, schaduw, zeelucht, korter, en geen lange voorstad met asfalt, wel een zacht landen in de stad Pontevedra.

Na Pontevedra mocht ik terug op een harde manier contact maken met de grond. In 1 sec. lag ik languit horizontaal geplakt tegen de aarde. Wakker ben je onmiddellijk!
Ik besefte dat volle maan op komst was. Duidelijk dat er iets opkomst is en verandering noodzakelijk is.
Dat ik mag landen is goed voelbaar binnenin op verschillende vlakken zowel fysiek voelbaar, in mijn bekken gebied, en ook het verlangen naar een tastbare woonst. … Maar zo hard hoefde het echt niet. Ik kus liever de grond op een zachte manier.
Ik vraag hulp en deel met een gelijkgestemde lieve sister over de val. Onderwerp rechterknie, linker onderrug. We wisselen met elkander uit. Soms is maar één woord of zin noodzakelijk om verder vooruit te kunnen en iets los te maken.

Op één dag kwam ik telkens dezelfde huisnummers tegen. … 31….71…
Aangekomen in Redondela in de albergue was de huiscode 3105… Hi, ik had een binnenpretje toen ik het zag.
‘thuiskomen… op aarde komen…landen…nieuw levensjaar…
In de albergue ontmoet ik een dame. We slapen samen in een compartiment van 4 bedden. “Hi, my name Jasmine. Nice to meet you.” “HI, I am Mira”, een dame uit België wonende in England, niet zo een courante naam, zou ik zeggen. Blij, heel blij dat ik haar mag ont-moeten.
Later deel ik haar mee wat Mira voor mij betekent op deze tocht. We eindigen de avond met een fijn delen over de weg, vooral de spirituele weg en hoe we in het leven staan. Het was deugddoend om een gelijkgestemde te ont-moeten op de weg.

Ondertussen is het in de bar hier wat drukker geworden. Roepen mijn benen om in beweging te komen. Schijnt de zon buiten en na een dagje rust in Tui… Tijd om verder te stappen…. Tot…

PS. Graag post ik een beeld hierbij de tekst over de graden die er wordt gemeten op de grond bij niet gemaaid, gemaaid en asfalt. Zo kan men eens een zicht hebben op wat het ook kan teweegbrengen in het lichaam.

Muziek

Posted on by
In de eetkamer van de monniken. Een bijzonder Maria beeld.

Ik verlaat het klooster van Herbón na een gesprek met de hospitaliero en 2 dames (pelgrim, hospitaliero en die in het bestuur zitten van een Santiago vereniging in Spanje) die de avond voordien in het geniep paspoort gegevens op het register van de hospitaliero aan het fotograferen waren.
Na een nachtje erover te hebben geslapen voelde ik dat het noodzakelijk was dit te delen met de hospitaliero. De dames probeerden langs alle kanten hun onschuld te bewijzen terwijl ik ze op heterdaad bezig had gezien en gehoord had naar wat ze op zoek waren en ook persoonlijk had aangesproken dat dit niet kon.
Ik maakte duidelijk dat bewijzen, of gelijk willen halen hier niet aan de orde waren. Wat geweest is, is geweest. “I hope that it not start again”, deel ik met de dames. “Grazia Jasmine and excuse me”, zei de hospitalero. “I trust the pelgrims and I have learn my lessons, I never let my registre free on the table again.”
Hij dankte me voor mijn openheid, rechtuit zijn en eerlijkheid.

Franciscanen klooster Herbón

Het Franciscanen klooster in Herbón tellen nog drie monniken. Gisterenavond waren we – na een rondleiding door een oud- leerling – met vijf pelgrims die de pelgrimszegen ontvangden. We kregen een document van het klooster in verschillende talen, waarbij ieder afzonderlijk in haar eigen taal de tekst deelde. Het was een heel ontspannen en vreugdevolle zegen.
De Franciscanen van dit klooster waren de eersten die de peper van Padrón ‘Pimientos de Padrón’ en aardappelen mee brachten uit Mexico naar Spanje.

Van hieruit kies ik voor de CaminoEspiritual en stap ik richting de haven in Pontecesures waar ik hoop de boot te kunnen nemen tot in Vilanova de Arousa.


Gelukkige is het hoogwater pas tegen 12u en kan ik meevaren met ‘La Barca de peregrinos’.
Terwijl ik sta te wachten bekijk ik in grote lijnen mijn weg richting Zuid Portugal. Ik vergroot wat de kaart op mijn app en kijk waar Braga ligt, tussen 2 steden zie ik een kruisje en klik ik erop ‘Capela Santa Maria Madalena’ .
Bij de aankomst van de boot stapt een grote groep pelgrims af. Een school blijft nog zitten, samen met hen keer ik terug naar Vilanova.

Het varen begint over de ‘Rio Ulla’.
De leerkrachten samen met de kinderen beginnen te dansen op folklore muziek uit Galicia. Hoewel de rust een welkome was geweest tijdens het varen, geniet ik mee en voel ik de vreugdevolle stilte in mezelf.
terwijl deze vreugde gans mijn lijf vult, tranen parelen in mijn ogen. De wind blaast in mijn haren, mijn ogen sluiten en geniet.


Varend naast het zien van een eerste kruis, langs de rivier speelt het liedje ‘I want to Break free’ van Queen… Gods knows, Gods knows I want to break free.
Even onder een brug door en de ‘Torres del Oeste’ is zichtbaar, een nationaal monument in Galicia.
Aan een volgend kruis langs de oever hoor ik ‘Jerusalema’ van Master KG. Ik krijg een binnenpretje.
Een volgend lied, eentje vanuit de oude doos waar ik de titel mij nu ontsnapt, als zowel de lyrics. Wat ik me wel heel goed kan herinneren was de tekst en zijn betekenis… ‘ik zal je onder mijn armen nemen… vertrouw…’. En om te eindigen ‘Over the rainbow’ van Israel Kamakawiwo’ole. Zalig !

’s Avonds blijf ik overnachten in Vilanova. Drie portugese dames komen aan in de albergue municipale. Eentje draagt er een tambour.

Ik voel dat er binnenin weer van alles aan het bewegen is en komt de gewaarwording terug naar boven waarin mijn lichaam in een soort innerlijke huilbui terechtkomt en voorlopig de weg niet naar buiten vind. Ik voel de noodzaak om klank te geven aan deze gewaarwording. Voor ik de ruimte verlaat vraag ik de dame naast me, terwijl ik wijs naar een ander bed of de tambour van haar is. De vrouw maakt teken, ze is doofstom, en maakt duidelijk dat het van haar zus is. Zonder woorden, in stilte hebben we een kort delen.
Nadien had ik er spijt van dat ik niet heb durven vragen om samen muziek te spelen.