29 september

Posted on 1 oktober 2018 by Jasmine Marie José

In de deuropening Danila en haar kleinkind. Guy staat me uit te wuiven op straat. Hartelijke mensen.

In Saint Michel de Maurienne wordt de feestdag van de Aertsengel-michael gevierd met een loopwedstrijd… 29 september.
Van klein naar groot…ik supporter mee. Spannend om die kleine jongens en meisjes te zien die het maximum van zichzelf geven.

Verder op de weg… twee mannen. Elk een wandelstok in de hand, kijkend naar beneden in het dal… Ik ben nieuwsgierig. Terwijl ik ze voorbij steek, “Bonjour”… “Je suis un peut curieuse, vous cherchez quelque chose ?”. “Le repos”, antwoord één van de mannen “Le travaille fait peur”, vervolgt hij nog. “Le repos… vous avez bien raison”, zeg ik terwijl ik achterste voren wandel. Ik steek mijn hand op… “encore une bonne journée à vous”.

Eind september ik geniet nog altijd van het warme en droge weer, en hoewel mensen hier in dikke jas al rondlopen… Is de t-shirt en sjort bij mij nog altijd aan de orde. Ik sta even stil langs de weg en check even of ik nog altijd in de goede richting wandel. “Vous arriver à vous en sortire ?”, vraagt een man. “Bhein je me demander juste si il y avais un petit chemin dans le bois”. “Oui, la de l’autre coter cela vous emmene jusque à Saint Julien Mont Denis”. “Super, merci beaucoup, bonne soirée à vous.”

Een bosweg vol kastanjebomen. Een hoofdhelm ontbreekt nog. Een uur later ben ik in het dorp. Een apotheek… “Bonjour madame, connaissez vous quelqu’un qui pourrait me hébergé pour une nuit svp”. De vrouw belt wat rond. Niets. “C’est pas grave madame. Je cherche un peut plus loin”. “Bhein vous avez pas peur comme ça toute seule ?”… Een vraag die me regelmatig wordt gevraagd.

Angsten is iets dat we zelf creëeren. Angsten, ik had er veel zonder ik me er bewust van was… En oh… velen zijn er al niet meer…clostrofobie in het bos, donker, geluiden ’s nachts, spinnen, sommige benaderingen, honden… Eentje is er nog altijd en me nog niet gelukt… buiten slapen in het bos… dit komt nog wel.
Onderweg heb ik geleerd mijn deuren te openen zodat het licht binnen kan en van mijn angsten mijn vriend gemaakt. Zo verdween één na één de angsten en kon het vertrouwen groeien.
En minder aangename ervaringen hoeven geen angsten voor morgen te zijn.

Petit bonheur

Posted on 30 september 2018 by Jasmine Marie José

Braman

‘Le chemin du petit bonheur’… Zalig om de dag mee te beginnen. De zon verbergt zich nog achter de bergen. Hier en daar brand een houtkachel.
Met mijn stokken onder mijn armen en mijn handen gevonden stap ik ontspannen in de naaldbossen, op een zacht naaldbed. Genietend van de vogels, de zwarte eekhoorns met wit buikje die van ene tak naar de ander vliegen.
Aan de ingang van het bos.. een bord… ‘Chasse fermée’… Oef.

Verbinding… wat voelt het fijn om in verbinding te zijn met al wat is. Met de natuur, mensen, dieren en vele andere zichtbare en onzichtbare wezens. In verbinding met mezelf… met mijn ziel en geest.
Verbinding met de anderen op een tastbare en niet tastbare manier.
Verbinding met… die op zoveel verschillende manieren kan. Waar niet altijd een reden voor hoeft te zijn.
In het gewoon ‘Zijn’ is al een heel diepe verbinding voor jezelf en de ander… Hiermee wil ik dan ook jullie danken voor jullie verbinding.

De weg blijft verder goed verlopen….de weg naar huis… De weg naar ‘thuis’… De weg naar mijn diepste zelf…en wat voelt dit goed. Ik voel me goed, ontspannen en rustig. Niets moet en het diepe vertrouwen en geloof dat er meer is dan wat met het oog zichtbaar is, is niet meer uit mijn leven te bannen.

Aan de vooravond kom ik aan in een dorpje. Mijn rug wordt moe. Tijd om een overnachtingsplaats te zoeken. Een vrouw wijst me de weg naar het gemeentehuis. Links een huis….mijn innerlijke stem… Ik ga naar rechts. Uiteindelijk eindig ik links… Haha, Jasmine, je was er eventjes uit.
Ik bel aan. Een venster op het derde verdiep opent. Ik zie twijfel. Een man komt naar beneden, rent terug naar boven… Ik wacht geduldig… De man komt terug. “Vient”… Een keuken, 3 dames… Koffie… Ten huize en warme onthaal bij Danila en Guy… Een avond die zich opent in het salon. Genietend van de dagelijkse gewoontes die mensen hebben… Huiselijke sfeer. Praten over de streek, de zelfgemaakte pure streekproducten… Génépi, kéfir… Dit zijn van die momenten die zoveel waardevols brengen op je weg. Verbinding, verbonden… Laten we in verbinding gaan, open je aan andere.

Frankrijk

Posted on 27 september 2018 by Jasmine Marie José

De ochtendwolken… geen bergtoppen te zien. Ik verlaat Suza na een fijne babbel met één van de franciscaanse zusters. De eerste kilometers richting ‘Le petit Mont cenis’ 2200 meter hoog, beginnen al onmiddellijk in stijgende lijn. Regelmatig hou ik halte en kijk wat rond me. In de verte schijnt de ochtendzon op de streek van Turino. Een topje van de Sacra di San Michèle is nog te zien…

Hoe hoger, hoe rustiger het wordt, hoe minder voertuigen.
Een brug… omleiding… Ik neem de oever. In de verte komt een vrouw aangewandeld met vier honden.
We zeggen elkander een goede dag en spreken verder in het Frans met elkaar. “Je vais tous les jours marcher. Au moins deux heures cela fait reposer les penser.” “Vous avez êtes à Compostelle”, vraagt Corine me. Waarop ik bevestig. “J’allais faire le chemin avec ma sœur”, deelt ze verder terwijl tranen zichtbaar worden. Haar zus is overleden. In stilte blijf ik naar haar luisteren. We geven elkander de hand. Met mijn tweede hand omvat ik haar hand. Verbinding.. gedeeld… gedragen… hartelijkheid … “Bon retour en Belgique”, roept ze nog. In het diepste van mezelf hoop ik dat ze de nog de kracht mag vinden om de eerste stap te zetten naar Compostela

Rondom zijn watervallen zicht–en hoorbaar. Een eerste klein bergdorp is zichtbaar. Novalesa. In de kerk een paar pareltjes van schilderijen, o.a. één van Michelangelo. De Alpen oversteken gaat goed. Eigenlijk had ik niets te vrezen wat de Alpen betreft na zo een lange voorbereidende tocht in de Apennino. Naar het volgend dorp. Moncenisio. Ik probeer een overnachtingsplaats te vinden. De huizen zijn dicht… en het ene toeristische plaats die nog open is, is ver boven mijn budget. Ondertussen trekken de wolken op, is de zon duidelijk zichtbaar en een intens blauwe lucht komt tevoorschijn. Waw… De bergpieken zijn dichter dan ik dacht.

Sedert het contact met Corine deze morgen voel ik de noodzaak om mijn diepere gevoelens en gewaarwordingen niet te uiten en te delen, eerder ze me eigen te maken en integreren, zodat ze zich diep kunnen gaan wortelen.

Hup, nog een uurtje richting de Franse grens.
In vreugde en zachte kracht kom ik moeiteloos aan in Grand-croix waar ik de nacht zal doorbrengen in een dortoir. Voor het slapen gaan een korte wandeltocht in de supergrote tuin… De maan belicht wat de toppen van de bergen, de sterren schitteren aan de hemel.

Sacra di San Michele

Posted on 25 september 2018 by Jasmine Marie José

De kerkklokken van Trana luiden op de achtergrond. Met een zalige frisse temperatuur verdwijn ik het bos in, langs de rivier.

Na een helende nacht met twee intense wonderlijke, heerlijke, helende dromen. De één mocht ik reizen door een kleurrijk, lumineuze sterrenhemel. De andere een healing op gans mijn lijf waarbij een 2de chakra in zachtheid mocht ontwaken en mijn lijf subtiel dansend in beweging tot leven kwam in volle overgave en acceptatie. In resonantie van tijd…een wedergeboorte. De angst die gisteren in een fractie van een seconde opkwam en ik in vol vertrouwen en hand hand mee verder stapte, werd de vreugde van deze morgen.

Mijn creativiteit bruist langs de weg. Een tekst ontstaat rond het verhaal van de Hazelnotenbomen in België. Ik beleef er plezier aan en het is alsof alles rond mij een nieuw leven werd ingeblazen. Op het moment dat de woorden uit mij vloeien, komt er een wind in de kruin van een hazelaar alsof hij me dankbaar is en me in feest en vreugde dankt.
Ik stop… een uitnodigend dansend geluid…mijn recorder van mijn gsm… Op het moment dat ik de opname wens op te nemen wordt het muisstil… Spirits kan je niet vangen…

Een nieuwe buizerdsveer prijkt tussen mijn huid en bril.
Een wagen stopt en vraagt: “Sacra di San Michèle”. “Sisi, cinque chilometri dritto, à piedi”, deel ik hem met vol enthousiasme. Een bosweg neemt me mee 900m hoger.
Op een top sta ik te kijken naar een getransformeerde bijenkast in boekenkast… ‘Oh, zouden de mensen hier de wijsheid kunnen uithalen en beseffen dat de bijen belangrijk zijn’, gaat door meheen.
Ik draai me om om verder te stappen. Omvergeblazen… het ene wat nog uit mij komt is… ‘OooooOOOOO’
Sacra di San Michèle prijkt hoog op een berg badend in het licht.
In een niet vattende tijd brand het licht in mezelf. Hoewel deze weg geen zoektocht, dat er geen vragen en antwoorden zijn van aardsniveau. Is het me duidelijk dat antwoorden naar me toekomen vanuit een totaal andere dimensie en vanuit dit stuk dien ik deze weg verder te wandelen. Alsof een tweede deur werd geopend.
Wat ik heel bijzonder vind is dat zowel in Monte Sant’Angelo als hier in Sacra di San Michèle ik eraan kom op de vooravond van de Volle Maan en ik de plaats mag verlaten met zijn energie.

In de Sacra ontmoet ik Dorothea een vrouw uit nederland. Een fijne ontmoeting, een delen, een samenzijn, een afscheid op elk onze weg.
In volle vreugde, vuur en licht stap ik verder deze weg van Liefde.

De tijd is rijp

Posted on 23 september 2018 by Jasmine Marie José

Ik wandel langs een terras van bar. Het is 7u30 in de morgen…drie mannen…hun drie hoofden gaan mee in mijn wandelrichting. Ik hoor één van hen zeggen “Arrivo dal mare” … een Sint Jacobsschelp hangt op mijn rugzak.

Na None zie ik plots een heuvel…erachter… ‘un Mirage’… Non, c’est bien les Alpes, verborgen achter een laag vochtigheid en polutie waarvoor de autosnelweg van Turijn naar Frankrijk voor zorgt.

Ik voel een spanning in mijn buik opkomen. Een gelijkaardig gevoel van angst, een gebroken hart van toen ik klein was…als toen er mij iets werd opgedwongen die ik niet wou en waar ik machteloos tegenover stond, het gevoel had alleen in de kou te staan …diezelfde gevoelens had ik ook in mijn nachten… De vele nachtelijke dromen, wat voor mij toen nachtmerries waren… een hel… Van kale ruimtes met een slinger die heen en weer gaat en enkel het geluid ‘tik-tak-tik-tak’… ‘. Gekluisterd aan een bed en een reis met het bed doorheen het heelal aan onmetelijke snelheid…
Oeroude angst. Mijn hart gaat sneller kloppen, mijn ademhaling versneld… rustig Jasmine, rustig Jasmine.

Ik stap een supermarkt binnen. Een lied raakt me. .. verdriet komt aan de oppervlakte…ik loop verder. Ik voel terug angst.
‘Tijd om afscheid te nemen’, gaat door meheen, ik snik. Afscheid van wat was, wie je was, afscheid van een verleden… ik voel door gans mijn lijf… Rouwen… de tijd is aangebroken om afscheid te nemen. Het voelt wat vreemd en toch niet onbekend. Afscheid nemen van wie ik was… angst om al het bekende los te laten en vertrouwen om al het nieuwe te mogen ontvangen.
De tijd is rijp.

Doorheen de jaren heeft men vaak willen sleutelen, me bijbenen, in een richting duwen, gedacht…en soms was de ‘wil’ er om anders te doen en kon ik niet en andere keren wist ik duidelijk van ‘neen’ en rebeleerde ik.
Vaak willen we de andere helpen en bijsleutelen… Zo normaal en intermenselijk. Daarnaast is er nog de vrijheid in groei, de tijd (niet de tijd dat de mens heeft gecreëerd).
De andere de kans geven om te groeien in het tempo die voor het wezen noodzakelijk is en waar wij als mens niets aan kunnen sleutelen…
En toch… Ook al waren bepaalde momenten niet ‘het moment’, ze maakten deel uit van mijn leven. Vreemd hé!

Piossasco

Ik wandel verder en voel spontaan de noodzaak om steun te vragen. ‘Allé Jasmine, stel je niet aan’, zegt een stem in mij… Twijfel…
Jasmine dit is jou stem niet, je hoeft ze niet meer te aanvaarden. Ik neem het hef in handen en vraag hulp, verbinding.
Een afgemaaid velt… een golvende fijne lijn beweegt doorheen het veld terwijl ik schrijf. Het stopt… Terug schrijf ik…. Terug beweegt iets in het veld deze keer op een andere plaats. Laat los Jasmine… Laat los…
Links van me op een paar meter boven het veld… een buizerd…

‘Gij bestaat… daar waar jij hem wenst te zien…’ Op het moment dat deze zin door meheen gaat, begint de zon te stralen in volle kracht en gaar de mais aan het dansen.

13.50 ik wandel door een dorp. Links een waterstroom. Rechts wat huizen….het geluid van couverts en borden… Etenstijd. Hier en daar het geluid van een film…

Mijn dag vult zich met… wandelen… Lange pauzes… Alles gebeurt in een enorme rust, stilte en gedragenheid.
En hoewel ik heel bewust bij mijn weg ben, voel ik de kilometers niet aan mij voorbij gaan. Mijn lichaam voelt vrij… het voelt bijna alsof het klaar is om in volle vertrouwen in overgave te gaan.

Aangekomen in Trana komen mensen spontaan naar me toe om voor me te zorgen. Ik ontvang de sleutel en broodjes worden gebracht.

Trana

None

Posted on 23 september 2018 by Jasmine Marie José

In de frisheid van de morgen verlaat ik de hartelijke zusters van Sint-Anna. Gekende geluiden die me doen terug denken aan België… koeien. Afgemaaide maisvelden. Ochtenddauw.
Via velden en langs de rivier de Po. Dansende populieren. De opkomende zon boven het platte landschap tovert een zilverkleurig landschap in een gouden.

Een dipje… Mijn lichaam voelt wat gespannen aan. Mijn denken wat onrust. Een spanning is aanwezig om de Alpen over te steken. Ook een oud patroon die aan mij komt sleuren en roet kan gooien in het volhouden. Het is me niet helemaal duidelijk wat. Ik laat gebeuren en neem het verder mee.
Voor nu sta ik even stil, maak ik gebruik van mijn ademhaling en maak mijn lichaam los zodat ik ontspannen verder kan wandelen. Geef ik even wat aandacht aan mijn denken zodat ook dit wat rustiger wordt….het evenwicht tussen denken en hart komt terug.
Zonder je er soms bewust van bent is een dipje er heel snel… en aan een dipje is er ook niets mee. Het mag er zijn. En hoewel ze niet fijn zijn ben ik nadien altijd blij dat ze er waren, telkens brengen ze een groei met zich mee op het spiritueelpad wanneer je deze aankijkt.

Twee eekhoorns zitten elkander… slalom rond de mast en laten mee genieten van hun speelsheid.
In de Duomo van

In de Duomo van Carignano sta ik versteld van de bouwkunst van de religieuze plaats….een halve cirkel, muren vol fresco’s. Een vrouw spreekt me aan, Mariza. Wanneer ze hoort dat ik van België afkomstig ben wordt haar vreugde groot. Ze spreekt vol liefde over haar Belgische vrienden en vraagt me of ik ze ken. Bij deze heeft Mariza me gevraagd de groetjes te doen aan ‘Rita De cock, staat in het onderwijs, haar kinderen ook en woonachtig in Sint-Niklaas’, wie weet geraken de groetjes bij de juiste Rita.
We nemen afscheid waarbij Mariza zegt “Ik hoop nog eens naar België te gaan voor ik sterf”. We geven elkander de hand.

Duomo, Carignano

Langs de weg zie ik plots achter een boom midden de velden… een vrouw, half geleerd op een bureaustoel… “Madame !”, roept ze me na. Ik stap verder. Nog wat verder op mijn linkerkant…een lege bureau stoel, erop een waaier… Prostitutie.

Mijn weg eindigt in None in een gezellig en hartelijke parochie. Altijd wel fijn om hartelijk en warm onthaald te worden op de weg.
Naar de winkel. Bij het buitenkomen staat een man van andere origine op de parking. Ik ga naar hem toe en geef hem wat kleingeld. “Het is niet veel, zelf kan ik niet meer”. Hij kijkt me aan en dankt me met grote vreugde. Geraakt door deze ontmoeting ga ik terug naar de parochie.

Herfst

Posted on 22 september 2018 by Jasmine Marie José

Een vrouw wandelt voor mij. In haar rechterhand een rieten mand. Links haar handtas. De vrouw komt net van de markt…op weg naar huis. De markt… drie kraampjes… Groenten, kaas, kledij.

Het is rustig in de natuur. Het landschap waar ik doorwandel is heuvelachtig vol met wijnvelden. Er tussen verwilderde gebieden die zorgen voor evenwicht tussen mens en dier.
Bruidsluier, hoppe, hedera, Concolvulvus overwoekeren dan de laag groeiende bosjes. De vos en das hebben hier hun habitat.

De kleine pittoreske dorpen zijn met meer dan de helft verminderd in inwoners. Huizen staan leeg tot een volgende vakantie. Een bejaard koppel zit op een bank te praten. In de verte hoor ik een mannenstem zingen in het Engels… een jogger met een koptelefoon op.

Het is warm… en de warmte zorgt ervoor dat mijn energie wat daalt. Mijn lichaam voelt moe. Terwijl de natuur de herfst ingaat blijft de temperatuur stijgen…te warm voor de periode van het jaar.
En na de hitte van de zomer kijk ik wel uit naar wat afkoeling.
Ik stap een derde seizoen in de herfst.
Ik heb de wijnranken zien groeien en veranderen. Van lege naar stevige ranken vol vruchten die nu worden geplukt en straks zullen worden geproefd. En straks mag ik proeven en laten proeven van mij eigen vruchten.

Mijn schoenen zijn aan een vernieuwing toe. De zool is zijn demping kwijt en zorgt ervoor dat mijn benen sneller vermoeid zijn. Ik kijk uit om straks twee dagen rust te nemen in Chambéry… eerst de Alpen nog.

Woorden

Posted on 18 september 2018 by Jasmine Marie José

Een kort en krachtige nacht. Midden de nacht een vermoedelijke liefdesverklaring van een kater. Nadien de regen, gelukkig had ik een behoorlijk afdak. En dan de kou… het was kou aan de poep. Ik had dan wel een wollen muts en wollen kousen aan die zorgde voor een thermoregulerende werking, een dons jas en regenvest… Maar de poep, taratata.

Om 5u30 kwam een wagen aangereden-gedempt praten was niet aan de orde naast de hotelkamers- nadien om 6 uur was het vollenbak. De ene wagen na de ander. Reden…na de regen komt… paddestoelen. Wel een dertigtal auto’s…. paddestoelenkermis. Okey… tijd om op te staan. Ik neem mijn spullen mee en ga naar binnen voor een opwarmende koffie.
Ik blijf er nog een uurtje tot mijn lichaam er klaar voor is om in beweging te komen.
Ik praat wat met de mensen over Italië en in alle openheid en eerlijkheid deel ik mijn gevoelens rond de mens. De mensen delen in mijn ervaringen. Ik vind het altijd wel fijn te horen dat het gedeeld wordt, niet dat ik opzoek ben naar bevestiging of twijfel over mezelf. Wel vind ik het vooral belangrijk in mijn verhaal en ervaring die ik deel met anderen dat deze ook klopt en niet enkel gekleurd is door mijn eigen bril.
Bij het verlaten van de zaak deelt de man, “Vous êtes extraordinaire” terwijl we de hand schudden.
Met volle moed stap ik een nieuwe dag in.

Traag en zeker dwarrelen de bladeren van de bomen en zo gaat mijn stappen… traag en zeker…
Liguria en piedmonte hebben schitterende GR paden, onderhouden en duidelijk.
Ik wandel in bossen, langs kleine dorpen in een immense stilte. Het afdalen gebeurt langzaam van de ene steen naar de andere… al dansend op de stenen.

Stilte… woorden… We hebben taal gecreëerd om ons te kunnen uitdrukken….en zoveel verschillende dan nog. Hoeveel woorden zouden er eigenlijk wel bestaan! Hoeveel woorden gebruiken we om ons uit te drukken. Aan hoeveel woorden verspillen we soms ontzettend veel energie om iets te duiden. Kunnen we bewust omgaan met woorden. De taal heeft naar mijn idee de uitdrukking net bemoeilijkt. Voor mij toch. Hoe verder ik op mijn pad ben, hoe meer voor mij de stilte een taal opzich is. Woorden zijn er overbodig. De stilte een taal die voller is dan gelijk welke andere taal, een universele taal.

Ik herinner me dat ik als kleinkind op school heel stil was. Dat ik liever ergens in een hoek stond en alles op afstand bekeek. Ik zat liever in het kartonnen huisje dan in de drukte van de klas. Ik droomde liever weg om in stilte te kunnen zijn, dan in de drukte van de klas. Ik zit liever in rust in een hoek van een feestzaal en te genieten van het zien wat rond me gebeurt… daar kan ik evenveel vreugde uithalen.
Als kind leerde ik mee doen met de rest… Jah… wie wil er niet ergens bijhoren! … Woorden… woorden…
Geboren onder een luchtteken tweeling en dan nog eens ascendent tweeling en deel van een tweeling (wat dit laatste betreft zijn we niet allen ontstaan vanuit twee!?)… woorden zijn net mijn valkuil en daar ben ik me meer en meer bewust van. Hoe meer woorden, hoe meer ik voel dat ik weg van mijn kern ga, hoe meer ik uit de rust ga.

In stilte en vertrekkend daaruit, vanuit stilte in beweging komen zijn minder woorden nodig en spreekt men vanuit de essentie.

Woordeloos

Posted on 14 oktober 2017 by Jasmine Marie José

De laatste drie dagen niet meer geschreven. De ervaringen op de weg zijn zo groot, rakend in schoonheid, dat er geen woorden voor zijn of dat ik voel dat woorden overbodig zijn.

Prachtige en warme ontmoetingen. Hartelijke mensen. De natuur is subliem. Ondergedompeld in geuren en kleuren. Ondergedompeld in de rijkdom van rust, stilte, ontmoeting, verbinding. Lichaam en geest worden gevoed.

Genietend in de zon op een terras met mensen rondom mij, ’s avonds verwelkomt worden en waar delen een vanzelfsprekendheid is, tot me laten zegenen door natuurelementen en wezens diep in het bos. In verbinding met al wat is.

Graag deel ik met jullie een diepe wens. Het liefst zou ik dit geschreven jullie als cadeau willen geven. Dat het geschrevenen voor jullie werkelijkheid mogen worden. Dat de woorden zich kunnen omzetten in realiteit, in daden. Dat elk van jullie een diepe verbinding met zichzelf, met de ander mag voelen. Mag gewaarworden dat het leven door je stroomt. Dat vreugde je hart mag vullen. Dat je vanaf morgen niet enkel mij blog leest maar we samen op weg gaan waar ruimte is voor elkaar, binnen elk zijn eigen ruimte, met respect voor elk in zijn eigen waarden en eigenheid. Waar we gewoon zijn zonder iets te moeten ‘zijn’. Op jouw tempo. Je kan het. Welkom op de weg.

Graag deel ik de voorbije dagen in beeld hier en in de volgende drie berichten. Ik heb jullie lief en dank je dat jullie er zijn.