In de deuropening Danila en haar kleinkind. Guy staat me uit te wuiven op straat. Hartelijke mensen.

In Saint Michel de Maurienne wordt de feestdag van de Aertsengel-michael gevierd met een loopwedstrijd… 29 september.
Van klein naar groot…ik supporter mee. Spannend om die kleine jongens en meisjes te zien die het maximum van zichzelf geven.

Verder op de weg… twee mannen. Elk een wandelstok in de hand, kijkend naar beneden in het dal… Ik ben nieuwsgierig. Terwijl ik ze voorbij steek, “Bonjour”… “Je suis un peut curieuse, vous cherchez quelque chose ?”. “Le repos”, antwoord één van de mannen “Le travaille fait peur”, vervolgt hij nog. “Le repos… vous avez bien raison”, zeg ik terwijl ik achterste voren wandel. Ik steek mijn hand op… “encore une bonne journée à vous”.

Eind september ik geniet nog altijd van het warme en droge weer, en hoewel mensen hier in dikke jas al rondlopen… Is de t-shirt en sjort bij mij nog altijd aan de orde. Ik sta even stil langs de weg en check even of ik nog altijd in de goede richting wandel. “Vous arriver à vous en sortire ?”, vraagt een man. “Bhein je me demander juste si il y avais un petit chemin dans le bois”. “Oui, la de l’autre coter cela vous emmene jusque à Saint Julien Mont Denis”. “Super, merci beaucoup, bonne soirée à vous.”

Een bosweg vol kastanjebomen. Een hoofdhelm ontbreekt nog. Een uur later ben ik in het dorp. Een apotheek… “Bonjour madame, connaissez vous quelqu’un qui pourrait me hébergé pour une nuit svp”. De vrouw belt wat rond. Niets. “C’est pas grave madame. Je cherche un peut plus loin”. “Bhein vous avez pas peur comme ça toute seule ?”… Een vraag die me regelmatig wordt gevraagd.

Angsten is iets dat we zelf creëeren. Angsten, ik had er veel zonder ik me er bewust van was… En oh… velen zijn er al niet meer…clostrofobie in het bos, donker, geluiden ’s nachts, spinnen, sommige benaderingen, honden… Eentje is er nog altijd en me nog niet gelukt… buiten slapen in het bos… dit komt nog wel.
Onderweg heb ik geleerd mijn deuren te openen zodat het licht binnen kan en van mijn angsten mijn vriend gemaakt. Zo verdween één na één de angsten en kon het vertrouwen groeien.
En minder aangename ervaringen hoeven geen angsten voor morgen te zijn.