Een kort en krachtige nacht. Midden de nacht een vermoedelijke liefdesverklaring van een kater. Nadien de regen, gelukkig had ik een behoorlijk afdak. En dan de kou… het was kou aan de poep. Ik had dan wel een wollen muts en wollen kousen aan die zorgde voor een thermoregulerende werking, een dons jas en regenvest… Maar de poep, taratata.

Om 5u30 kwam een wagen aangereden-gedempt praten was niet aan de orde naast de hotelkamers- nadien om 6 uur was het vollenbak. De ene wagen na de ander. Reden…na de regen komt… paddestoelen. Wel een dertigtal auto’s…. paddestoelenkermis. Okey… tijd om op te staan. Ik neem mijn spullen mee en ga naar binnen voor een opwarmende koffie.
Ik blijf er nog een uurtje tot mijn lichaam er klaar voor is om in beweging te komen.
Ik praat wat met de mensen over Italië en in alle openheid en eerlijkheid deel ik mijn gevoelens rond de mens. De mensen delen in mijn ervaringen. Ik vind het altijd wel fijn te horen dat het gedeeld wordt, niet dat ik opzoek ben naar bevestiging of twijfel over mezelf. Wel vind ik het vooral belangrijk in mijn verhaal en ervaring die ik deel met anderen dat deze ook klopt en niet enkel gekleurd is door mijn eigen bril.
Bij het verlaten van de zaak deelt de man, “Vous êtes extraordinaire” terwijl we de hand schudden.
Met volle moed stap ik een nieuwe dag in.

Traag en zeker dwarrelen de bladeren van de bomen en zo gaat mijn stappen… traag en zeker…
Liguria en piedmonte hebben schitterende GR paden, onderhouden en duidelijk.
Ik wandel in bossen, langs kleine dorpen in een immense stilte. Het afdalen gebeurt langzaam van de ene steen naar de andere… al dansend op de stenen.

Stilte… woorden… We hebben taal gecreëerd om ons te kunnen uitdrukken….en zoveel verschillende dan nog. Hoeveel woorden zouden er eigenlijk wel bestaan! Hoeveel woorden gebruiken we om ons uit te drukken. Aan hoeveel woorden verspillen we soms ontzettend veel energie om iets te duiden. Kunnen we bewust omgaan met woorden. De taal heeft naar mijn idee de uitdrukking net bemoeilijkt. Voor mij toch. Hoe verder ik op mijn pad ben, hoe meer voor mij de stilte een taal opzich is. Woorden zijn er overbodig. De stilte een taal die voller is dan gelijk welke andere taal, een universele taal.

Ik herinner me dat ik als kleinkind op school heel stil was. Dat ik liever ergens in een hoek stond en alles op afstand bekeek. Ik zat liever in het kartonnen huisje dan in de drukte van de klas. Ik droomde liever weg om in stilte te kunnen zijn, dan in de drukte van de klas. Ik zit liever in rust in een hoek van een feestzaal en te genieten van het zien wat rond me gebeurt… daar kan ik evenveel vreugde uithalen.
Als kind leerde ik mee doen met de rest… Jah… wie wil er niet ergens bijhoren! … Woorden… woorden…
Geboren onder een luchtteken tweeling en dan nog eens ascendent tweeling en deel van een tweeling (wat dit laatste betreft zijn we niet allen ontstaan vanuit twee!?)… woorden zijn net mijn valkuil en daar ben ik me meer en meer bewust van. Hoe meer woorden, hoe meer ik voel dat ik weg van mijn kern ga, hoe meer ik uit de rust ga.

In stilte en vertrekkend daaruit, vanuit stilte in beweging komen zijn minder woorden nodig en spreekt men vanuit de essentie.