Ik wandel langs een terras van bar. Het is 7u30 in de morgen…drie mannen…hun drie hoofden gaan mee in mijn wandelrichting. Ik hoor één van hen zeggen “Arrivo dal mare” … een Sint Jacobsschelp hangt op mijn rugzak.

Na None zie ik plots een heuvel…erachter… ‘un Mirage’… Non, c’est bien les Alpes, verborgen achter een laag vochtigheid en polutie waarvoor de autosnelweg van Turijn naar Frankrijk voor zorgt.

Ik voel een spanning in mijn buik opkomen. Een gelijkaardig gevoel van angst, een gebroken hart van toen ik klein was…als toen er mij iets werd opgedwongen die ik niet wou en waar ik machteloos tegenover stond, het gevoel had alleen in de kou te staan …diezelfde gevoelens had ik ook in mijn nachten… De vele nachtelijke dromen, wat voor mij toen nachtmerries waren… een hel… Van kale ruimtes met een slinger die heen en weer gaat en enkel het geluid ‘tik-tak-tik-tak’… ‘. Gekluisterd aan een bed en een reis met het bed doorheen het heelal aan onmetelijke snelheid…
Oeroude angst. Mijn hart gaat sneller kloppen, mijn ademhaling versneld… rustig Jasmine, rustig Jasmine.

Ik stap een supermarkt binnen. Een lied raakt me. .. verdriet komt aan de oppervlakte…ik loop verder. Ik voel terug angst.
‘Tijd om afscheid te nemen’, gaat door meheen, ik snik. Afscheid van wat was, wie je was, afscheid van een verleden… ik voel door gans mijn lijf… Rouwen… de tijd is aangebroken om afscheid te nemen. Het voelt wat vreemd en toch niet onbekend. Afscheid nemen van wie ik was… angst om al het bekende los te laten en vertrouwen om al het nieuwe te mogen ontvangen.
De tijd is rijp.

Doorheen de jaren heeft men vaak willen sleutelen, me bijbenen, in een richting duwen, gedacht…en soms was de ‘wil’ er om anders te doen en kon ik niet en andere keren wist ik duidelijk van ‘neen’ en rebeleerde ik.
Vaak willen we de andere helpen en bijsleutelen… Zo normaal en intermenselijk. Daarnaast is er nog de vrijheid in groei, de tijd (niet de tijd dat de mens heeft gecreëerd).
De andere de kans geven om te groeien in het tempo die voor het wezen noodzakelijk is en waar wij als mens niets aan kunnen sleutelen…
En toch… Ook al waren bepaalde momenten niet ‘het moment’, ze maakten deel uit van mijn leven. Vreemd hé!

Piossasco

Ik wandel verder en voel spontaan de noodzaak om steun te vragen. ‘Allé Jasmine, stel je niet aan’, zegt een stem in mij… Twijfel…
Jasmine dit is jou stem niet, je hoeft ze niet meer te aanvaarden. Ik neem het hef in handen en vraag hulp, verbinding.
Een afgemaaid velt… een golvende fijne lijn beweegt doorheen het veld terwijl ik schrijf. Het stopt… Terug schrijf ik…. Terug beweegt iets in het veld deze keer op een andere plaats. Laat los Jasmine… Laat los…
Links van me op een paar meter boven het veld… een buizerd…

‘Gij bestaat… daar waar jij hem wenst te zien…’ Op het moment dat deze zin door meheen gaat, begint de zon te stralen in volle kracht en gaar de mais aan het dansen.

13.50 ik wandel door een dorp. Links een waterstroom. Rechts wat huizen….het geluid van couverts en borden… Etenstijd. Hier en daar het geluid van een film…

Mijn dag vult zich met… wandelen… Lange pauzes… Alles gebeurt in een enorme rust, stilte en gedragenheid.
En hoewel ik heel bewust bij mijn weg ben, voel ik de kilometers niet aan mij voorbij gaan. Mijn lichaam voelt vrij… het voelt bijna alsof het klaar is om in volle vertrouwen in overgave te gaan.

Aangekomen in Trana komen mensen spontaan naar me toe om voor me te zorgen. Ik ontvang de sleutel en broodjes worden gebracht.

Trana