Toktok… Annie en Jean-pierre de eigenaars van het huis. “Venez venez entrée, faite comme chez vous”, zeg ik al lachend. Terwijl ik de rest van de pizza op eet als ontbijt – mijn ogen waren groter dan… – zit Annie wat te vertellen over haar kleinkind die gisteren nog maar net een hart operatie achter de rug heeft.
Een half uur later vertrek ik richting Vitry-le-Francois. Rond de middag hou ik een halte en klop ik aan met de vraag of ik mijn telefoon kan opladen. Ondertussen zet ik me op een bankje tegen een warme muur en uit de wind. Ik reserveer me voor de volgende nacht een hotelkamer. Ik voel de behoefte om deze avond tijd en ruimte te hebben voor mezelf, gaan slapen en opstaan in een cocon die ik me wat eigen kan maken en op eigen ritme ontwaken.
Na de bossen, wat veldwegen. De gure wind in combinatie met de zon heeft mijn neus topje al een fiks rood kleurtje gegeven.
Ik verlaat de GR route tot in Vitry-le-François en kies om langs het kanaal ‘Le Saulx’ te wandelen, die me zal beschermen van de wind en kou.
Een koppel komt me tegemoet. We delen elkander- met een warme en openblik – een zachte ‘bonjour’. Hmm, wat een fijne ontmoeting.
Plots schiet er iets in mijn knie. Ik probeer gewaar te worden. Ik stap rustig verder, bij het wat sneller gaan voel ik de stekende pijn terug. Hmm… Met veel aandacht voor mijn knie, vertragen ga ik opzoek wat de mogelijk oorzaak zou kunnen zijn. Een combinatie snelheid, lichaamshouding, soort weg zorgt ervoor dat ik moeilijk kan verder stappen of toch wel… mits de drie aan te passen. De weg aanpassen, asfalt, zorgt voor meer kilometers en drukte waardoor ik in tijdsnood kom voor de avondklok van 18u. Vertragen, hmm dit brengt me op hetzelfde punt. Was het op den buiten geen probleem, in de steden zijn er echter meer controles.
Ik ga even de weg op en doe een poging om te ‘duimen’. Tevergeefs. Na een half uurtje kies ik terug voor het kanaal.
Op een brug zie ik twee mensen staan, oh het koppel die ik eerder al mocht ontmoeten, ze zijn op terug weg. Ik vraag hen of ze weten of er openbaar vervoer is naar de stad. “Non, mais vous allez où ?” Ik leg hen uit wat gebeurt. “Oh, en vous emmène, nous habitons à Vitry.” “C’est sympa. Je vous en remercie.” We kijken samen nog eerst naar hoe afval en een teveel aan takken de sluizen hebben geopend van het kanaal. Nadien wandelen we nog een stukje samen en een half uurtje later wordt ik aan de deur afgezet, net op tijd voor de avondklok.
Mijn avond is gevuld met een bad, massage, het innestelen onder een warme dons met witte lakens en een prachtige documentaire over ‘Le Chemin des Anges’ van Linda Bortoletto. Een verhaal over een pelgrimstocht in Israël. Mijn hart voelt vreugde bij het zien. Benieuwd wanneer de tijd er rijp voor zal zijn. In tight time, right place.
Bij het inslapen denk ik nog even aan de ontmoeting met het koppel op mijn weg… en de niet ongekende gewaarwording bij ‘le bonjour’…. voorbestemd.
Klik HIER voor het bewegend beeld
De weg naar... 