Ik ontwaak, het is nog donker. Boven mijn hoofd allemaal lichtjes. Geen fonkelende sterren, wel van die lichtgevende sterren gekleefd op het plafond. Vier uur in de morgen. Ik trek nog even mijn donsslaapzak dicht tegen me aan. Leg mijn ene hand op mijn buik, de andere op mijn borststreek. Een zalige manier om in verbondenheid met mezelf in slaap te vallen. Ik voel me zwaar worden…

De trap kraakt, ik hoor de deur van de openhaard. Het zachte ochtendlicht komt de kamer binnen. Een nieuwe dag staat voor de deur.

Het samenZijn in alle eenvoud heeft Claudine gisterenavond veel deugd gedaan. Ik kreeg een warm nestje en brood, ik troostte haar door mijn aanwezigheid. Claudine toonde me haar grote voorraad aan zelfgemaakte gerechtjes. Ze noemde haar kelder ‘de Covid kelder’.

In mijn rugzak… compote de pomme, rillettes au deux saumon, betteraves rouges, pâte de lentilles, gelée de prunelles sauvages. Het wordt een waar festijn.

Langs de weg hoor ik iemand roepen, “Vous avez tous ce qui vous faut. De l’eau, à manger.” “Merci beaucoup. J’ai tous ce qui faut et le faites que vous me le demander vous m’apporter encore plus. C’est la joie. Merci à vous.” De jonge vrouw begint te lachen. Zalig om zien.

Wat kan het leven toch prachtig, warm zijn in al zijn eenvoud. Iedere dag geniet ik ten volle van de fauna en flora. Van de ontluikende lente, ook al is de winter ”s morgens nog sterk voelbaar. De vele warme ontmoetingen zijn hartverwarmend.

In Bar le Duc voelt het plots terug vreemd…. De mondmasker op terwijl in stad bijna niemand te zien is. In een koffie huis mag ik me wat opwarmen in een hoekje met een heerlijke kop koffie.

Ik neem de vele trappen opwaarts richting de oude stad van Bar Le Duc. Een torenklok reikt hooguit boven het kasteel of is het gezichtsbedrog.
Prachtige gebouwen in Renaissance stijl en een St. Pieterskerk in flamboyante Gothiek. Jammer, helaas dat dit prachtig patrimonium niet de voorkeur krijgt tot restauratie. Als ik mijn verbeelding de vrije loop kan gaan… Dan zie ik kleurrijke bloemen balkons, gekleurde luiken, belettering op de vensters van plaatselijke handelaars, een ober met zwarte schort en een plateau in de hand, klinkende munt….
Ik zie, ik zie verlatenheid…
In tegenstelling tot buiten de steden. .. er is leven, het leeft…

In Véel begint het te hagelen. Ik wandel richting de kerk in de hoop ze open mag zijn. Niet. Ik klop aan, aan de presbytère. Het was, nu woont er een dame. “Bonjour, connaissez-vous quelqu’un qui aurais la clé de l’église pour m’y protéger de la pluie ?”. De vrouw kijkt me aan en nodigt me uit bij haar thuis. Tot de regen over is praten we gezellig over de prachtige gerestaureerde woonst en de camino, rond een potje koffie.

”s Avonds kom ik nog net aan in Trémont sur-Saulx voor de avondklok. Een gîte wordt me aangeboden en ik wordt uitgenodigd om de avond door te brengen in familie bij een gedeelde maaltijd en we eindigen de avond met een gezelschapsspel’ Monopoly’ neen neen geen geldbriefjes. Allé, dat is toch passé… 3 jaar geleden kwam er reeds een vernieuwde versie. Eentje met een betaalsysteem. Welke transactie je ook doet alles zit in dit ene bakje. En cashgeld… drie jaar geleden wisten ze blijkbaar al dat dit zou verdwijnen.

Kijk HIER voor een kortfilmpje