Bien-Aimé

Posted on by

….
terwijl Joseph de eerste woorden uitspreekt tijdens de homilie, na het evangelie volgens Marcus, “. ..après le sabbat au lever du soleil…”, komt net op dit moment de ochtendzon de basiliek binnenschijnen. Tranen van vreugde rollen over mijn wangen. Mijn hart begint intenser te bonzen, voelt plots heel warm aan… . Mijn ademhaling en longen volgen de intensiteit en zorgen voor meer ruimte in de borststreek.
Plots veranderd het licht van kleur, geen warm zonlicht… een fel wit licht vult de ganse ruimte
Een diepe stilte in mij … overgave…ja, zo voelt het in volle overgave sta ik voor me te kijken. Ik voel me krachtig-vol één worden met wat is, en terzelfde tijd gedragen. ik voel dat ik niet anders kan dan te volgen waardoor ik de viering even zijn loop laat gaan…
Plots hoor ik terug de stem van Joseph, “… du tremblement de terre de leurs cœur, l’expérience qui brise tous leurs façon de pensée et d’agir, qui renversé complètement les sens des evenement passé ainsi que la perspective de l’avenir… .”., en zo voelt het… een aardbeving van mijn hart… geraakt, een diep weten, als een fundament die wakker gemaakt werd. Mijn schouders en borststreek krijgen schokken, tranen blijven vloeien en een diepe vreugde is voelbaar.

De viering gaat verder. Na de communie zingen we… ‘… Réjouis-toi et danse de joie, ton Bien-Aimé s’avance vers toi. En son amour il a donné sa vie pour toi. Tu as cherché ton Bien-Aimé, il te revêt de sa beauté. Et ton visage est rayonnant de son pardon. Dans la lumière du matin, il vient vers toi dans le jardin: Et dans sa joie ton cœur frémit d’un chant d’amour…. ‘

Met deze vreugde, deze dansende vreugde zoals het lied het zo prachtig warm verwoord staat een bijzondere nieuwe dag voor de deur.
Samen met Philippe dalen we de trappen af naar de crypte, waar hij een pelgrimszegen zal ontvangen. Ontroerd komen we terug naar boven… en wanneer Aude-Marie me aanspreekt… Vloeien vreugdevolle tranen en krijg ik er bijna geen woord uit…
Ik wist dat het goed was.

Met deze vreugdevolle herinnering, ondertussen reeds drie weken geleden, en goed geankerd in mijn hele Zijn ben ik nieuwe stappen aan het ondernemen in mijn leven, verder blijvend bouwen op de stevige fundamenten.
Een weg van Liefde buiten de grenzen van het zichtbare en in het vertrouwen van een diep weten.

Open Hart

Posted on by

In synchroniciteit brengt FB me een herinnering. Een tekst die ik vorig jaar schreef op mijn FB pagina. Zo passend in het NU moment. Dat mijn eigen tekst me steun zou brengen, . hmm, nooit gedacht dat mijn eigen woorden me zou raken.

~

Ik zit hier op de boord van mijn bed, uitkijkend naar de natuur. Gisteren kwam agressie naar me toe voor de 2de keer in een maand, deze keer was deze fysiek. Het geweld kwam goed binnen en vanuit het niets.
Het deed me terug keren naar de agressie in mijn jeugd en hoe ik er zelf mee om ben gegaan. Hoe je van een hartgedragen persoon – wat we in wezen allemaal zijn – naar afscherming en overleving gaan door je eigen hart deels of volledig af te sluiten, naar de keuze terug het hart te openen en niet meer willen en kunnen sluiten.
Maar dan ben je toch broos en kwetsbaar hoor ik zeggen. Ja, in zekere zin wel omdat je dan terug kan gewaarworden wat je als kind hebt ervaren die eerste keer wanneer agressie naar je toe kwam… nl angst. En dan sta je daar als volwassen met een kenbaar onaangename gewaarwording. Als volwassen heb ik de keus om ofwel zoals het kleine meisje toen gedaan heeft, is zich te gaan beschermen door zich af te sluiten…
of…
de keuze te maken – om wat toen mijn klein meisje niet kon, omdat ze broos was – is vandaag met een openhart blijven staan met de angst. Waarvan ik overtuigd ben dat deze zal verdwijnen door Liefde.

Ik wens jullie allen Liefde

Dan denk ik terug aan mijn Roos die ik mocht ontvangen in de nazomer.

‘Om in Liefde te Zijn met jezelf en de andere is het belangrijk om op je eigen te bestaan, zorg te dragen voor eigen ruimte zodat je op je eigen unieke manier de weg gaat volgen en te gaan schitteren in jezelf en met de ander, zonder jezelf te verliezen of verstrengeld te geraken.’

Levendig

Posted on by

In ieder van ons is het zaad aanwezig van Licht en Liefde.
En heel vaak komen we ermee in aanraking wanneer we iets buiten onszelf waarnemen en het iets diep in ons raakt. Wanneer men dit blijft buiten onsZelf zoeken blijft het zaad liggen, alleen zal het niet de mogelijkheid ontvangen om zich verder te ontvouwen omdat het afhankelijk is van wat buiten onszelf is.
Pas wanneer men, met wat ons raakt, wat binnenin dus voelbaar is aan de slag gaat kan het zaadje zich ontvouwen. Krijgt het wortel binnenin jezelf gaat het zich verspreiden als een opzich levend iets. Het zaadje groeit, vult al je cellen en wat je ooit waargenomen hebt buiten jezelf is in je aanwezig en geef je het jezelf de kans om je te bevrijden.
Wanneer je de weg van bewustZijn blijft volgen zal je gewaarworden dat alles wat ooit buiten je was waar men naar hunkerde je lijf vult zelf buiten de grenzen heen van het tastbare. Terwijl in de andere richting er altijd een grens is waar je tegenaan loopt.
Het is als je lichaam, je voertuig die je even gekregen hebt om hier op deze aarde te vertoeven met de begrenzing van de huid, je het binnenste buitendraait waar de grens verdwijnt en wat vanbinnen oneindig zich in het Universum mag verspreiden.

Weg is dan de bedenking of het idee van de beperking die we onsZelf opleggen door te denken ‘dit heb ik te doen.. dit heb ik te zijn,, dit wil ik, dit heb ik te verwezelijken,dit moet ik, dit wil ik zijn…

En maak je geen illusie hierin komt men ook de stukken tegen in zichzelf die men liever niet ziet of gaat beleven of voelen. Op dit punt heb jijzelf de keuze of ik laat ze hier sluimeren, ze kunnen wel gaan rotten met de gevolgen vandien of ik laat ze samen met het zaad van Licht en Liefde’ naar boven komen. Want ook die delen van onsZelf hebben recht om het Licht te zien.

Dan veranderd je leven van superficieel naar Levendig. Want leven wilt nog niet zeggen dat het Levendig is.

Fundamenten

Posted on by
Calendula officinalis

Deze week zag ik een afbeelding op facebook verschijnen.
Op het beeld stond Albert Einstein en de volgende tekst – Nous passons 15 ans à l’école et pas une fois on nous apprend la confiance en soi, la passion et l’amour qui sont les fondements de la vie.

Het riep iets bij me op. Ik dacht onmiddellijk aan de mensen die er onderricht geven, aan wie ze in wezen zijn. Deze mensen kunnen zien los van het instituut.
Ik voelde een sterke drang om hierop te reageren, om dieper te kijken dan de tekst.

Het eerste die bij me opkwam was, “Inderdaad het is niet aan de school, het instituut… want dit zou de verantwoordelijkheid buiten onszelf plaatsen. Alles begint veel vroeger, nog zelf voor men op de wereld komt. En het is voor mij al opgroeiend in de school van het Leven en met alles wat ons omringd, met elk levend wezen dat men het kan leren… Zien… En gelukkig dat deze essentiële woorden voor mij geen onderdeel is geworden van de lessen, want hoogstwaarschijnlijk zou men het in het mentale hebben willen steken. Daar is al genoeg van op deze wereld.

Nadien kon ik dieper gaan doorheen de muren van het instituut, doorheen wat de mens creëerde.
… De mens…
De mens op school, de leerkrachten, de helpende handen, de werkmeesters, de ombudsdienst… Het hart van het instituut. Aan de mens die met hart en ziel zijn taak op zich neemt.

Het zijn hen die me hebben geleerd al doende om deze 3 woorden terug wakker te maken in mezelf. Niet in de vorm van ze me te leren vanuit het hoofd, wel door ze te delen, te schenken in de vorm van een voorbeeld.
Zo herinner ik me de volgende situaties.

Een leerkracht die me steunde op het moment dat ik verdriet had… Is dit geen liefde?!
Een leerkracht die me aanmoedigde in de lessen tekenen, wat ik met hart en ziel deed… Is dit geen passie aanmoedigen?!
Wanneer ik op een dag de wereld niet meer aankon en het allemaal zwart was voor mijn ogen. De leerkracht die naast me stond en haar hand op mijn schouder legde zodat ik terug moed kreeg…Is dit niet terug het zelfvertrouwen aanmoedigen?!

In dezelfde school zag ik een leerkracht in zak en as zitten op de trap. Ik ben naast haar gaan zitten. Ik luisterde naar haar verhaal en moedigde haar aan om terug in de les te gaan, daar waar ze met hart en ziel haar eigen passie aan veel studenten kon doorgeven. Daar waar die leerkracht ons een duwtje in de rug gaf om ons te durven tonen op een podium al dansend, in défilé met onze zelfgemaakt kledij tijdens een modeshow.
“Het zal je wel lukken, komaan de leerlingen wachten en rekenen op je. Laat niet alles verloren gaan voor één iemand. Je doet het zo goed en we kijken er allemaal naar uit naar die ene dag”, de woorden voelen nog zo fris, alsof het gisteren was.
Een paar maanden later stond de ganse school op het podium.

Op mijn beurt gaf ik de drie fundamenten terug, wat ik van hen had ontvangen.

We hebben allen iets van elkaar te leren. In de eenvoudige gebaren van elke dag, die het leven rijkelijk kan vullen.

Ieder die tot Mij komt, naar mijn woorden luistert en ernaar handelt, Ik zal u duidelijk maken op wie hij gelijkt. Hij gelijkt op de man die bij het bouwen van zijn huis diep had gegraven en het fundament had gelegd op de rotsgrond. Toen de stortvloed kwam, beukte de storm op dat huis, maar had niet de kracht om het te doen wankelen, omdat het zo goed gebouwd was. Wie luistert maar niet doet, gelijkt op de man die zijn huis op de grond bouwde zonder fundering, de storm beukte erop en ogenblikkelijk stortte het is en de verwoesting van dat huis was volkomen.’ Evangelie Lucas (6, 47-49)

Quiconque vient à moi, écoute mes paroles et les met en pratique, je vais vous montrer à qui il ressemble.Il ressemble à celui qui construit une maison. Il a creusé très profond et il a posé les fondations sur le roc. Quand est venue l’inondation, le torrent s’est précipité sur cette maison, mais il n’a pas pu l’ébranler parce qu’elle était bien construite. Mais celui qui a écouté et n’a pas mis en pratique ressemble à celui qui a construit sa maison à même le sol, sans fondations. Le torrent s’est précipité sur elle, et aussitôt elle s’est effondrée ; la destruction de cette maison a été complète. » Evangile Luc (6,47-49)

Goddelijk Zelf

Posted on by
goddelijk Zelf

Liefde… Ik zal hier niets nieuws schrijven want liefde is al eeuwen het onderwerp die menigte bezig houdt en inspireert.


… verboden… passionele… verborgen..
broeder…zuster…speels… lichamelijk… geloofs…

zoveel… waar ratio probeert een verklaring aan te geven.

Liefde is voor mij het grootste, belangrijkste woord, gevoel, gewaarwording, beleving… die ik meedraag, me vergezeld al sedert mijn geboorte, doorheen het leven en me ook nooit zal verlaten. Liefde is een uitdaging, iets warms, oneindig, groots, zachts, liefs…

De grootste les in mijn leven is Liefde, ze voelen en ze gewoon laten Zijn zonder ik er iets mee moet. Liefde, het goddelijke die in mij aanwezig is, in ieder van ons. Liefde is puur.
Liefde is vrij, daar zit geen verbod en pijn op als je ze vrij laat… Pas wanneer ik er iets mee wil doen dan gaat liefde zich… Uiten, omzetten en vastzetten in handelingen. Die kunnen klein zijn, onschuldig, kunnen met ons lichaam alle richtingen uitgaan… daar waar het ratio er zich in vermengd en liefde buiten zichzelf wordt geplaatst.

En telkens wanneer ik iets wens neer te schrijven over liefde of er over wens te brainstormen voel ik een zeker behoefte om tranen zachtjes te laten vloeien. Tranen die mijn lijf energetisch komen vullen, die mijn lijf laat ontwaken en alles wat vloeibaar is door mijn lichaam vloeiend mag bewegen.

Liefde Is

Liefde is oneindig

Liefde is in mij… Altijd

Gedragen

Posted on by

Ik herinner me nog toen ik een klein kind was dat de eerste man waar ik op verliefd werd… neen… het was niet mijn papa, hij zorgde wel voor de verbinding…wel Jezus, ik voelde me nauw verbonden met wie hij was.
Mijn ouders heb ik zelden tot nooit naar de kerk zien gaan. Zelf ben ik er naartoe geweest tot rond mijn 13de op de momenten dat mijn doopmeter aanwezig was. Ik wou zoveel mogelijk momenten met haar doorbrengen wanneer ze er was. Toen zij overleed ben ik niet meer geweest of nog een paar keer. Het was niet meer hetzelfde. Ik miste iets.
Ik keek maar rond, hoorde en zag dingen die ik niet passend vond met wat vooraan werd verkondigd. Het was vaak zo tegenstrijdig. Het was alsof ik al die tijd ervoor in een bubbel zat. Een bubbel van Liefde.
Ik zat nadien meer rond te kijken naar de structuur van de kerk. Was geïnteresseerd in de rietenstoelen, het flinterdunpapier van een rood boekje en liet de geur van wierook mijn ziel vullen en wegdromen.

Op een dag in oktober zag ik een prachtige wijwatervat liggen in de etalage. Niet te groot, wit natuursteen met het lichaam van Jezus. Ik sprak met mijn vader af om dit samen te kopen voor mijn moeder haar verjaardag. Toen leefde mijn vader nog thuis. Zo gezegd zo gedaan. Het vat kwam op een smalle muur te hangen… tussen de slaapkamer deur van mijn ouders en mijn eigen slaapkamer.
Iedere morgen stak ik mijn vinger erin en maakte mijn kruisteken voor ik de deur uitging naar school. Dit duurde een paar maanden. Nadien werd het vat af en toe nog gevuld, onaangeroerd of zelf droog te staan…

Op de middelbare school voelde ik me niet echt op mijn plaats. Ik voelde me vaak heel alleen en verloren. Verveelde me en voelde me vaak anders. De gesprekken kon ik niet echt volgen. Gesprekken rond uitgaan, discotheken, de bloemetjes buiten zetten… van maandag tot woensdag was het praten over de liefjes van het voorbije weekend en vanaf woensdag was het voorbereiding naar het weekend. Door het zien en horen bleef mijn gevoel van integriteit groeien, mijn waarden en normen werden hierdoor steviger.
Mijn weekends waren werken in de horeca om mijn Tampax te kunnen betalen omdat ik maandverband niet aangenaam vond. Ik was 14. En uitgaan als meisje was sowieso uitgesloten.
Toen ik de toelating kreeg was ik twintig, de goesting was over en voelde me telkens niet goed wanneer ik toch een stapje buiten zette. Ik vond daar maar niets aan. Mja… De fases van het leven en/of eerder het beeld dat de maatschappij voorschotelt van hoe leeftijdfases verlopen. Hmm, telkens liep ik erin mee, ik wist van niet beter en telkens voelde ik dat het niet juist was. Niet klopt met mijn Zijn.

Ik weet nog dat ik als jong volwassenen soms zei, “oh, ja als het me niet lukt in het leven dan wordt ik non.” Als ik nu ga voelen waarom ik dit toen zei, was omdat ik ergens de reactie van andere hierop wou zien. Soms werd ik ook uitgelachen, pestgedrag… “haha, gi goat een nunne komen.”
Omdat ik trouw wou blijven aan mijn waarden…
Het voelde onveilig en was telkens geraakt. Het deed pijn.
… en toch wat zij niet wisten… ik had ook een ander pad van liefde ernaast lopen. Waar ik trouw aanbleef en veel betekenis had in mijn jeugd en mij geholpen heeft doorheen mijn zoektocht naar wie ik was.

En dan de verschillende gebeurtenissen signalen van de laatste jaren. Laatste maanden… Vézelay, Maria Magdalena, Madeleine, de ontmoeting met… een Roos, een tekening die kwam bevestigen wat gaande was/is in mijn leven. Teksten, talrijke symbolen, mensen die mij ook iets komen vertellen, de ontmoetingen…. Het Heilig Huwelijk binnenin mezelf, mijn naam.
Mijn naam… iemand zij me nog laatsleden “ik kan echt die naam niet koppelen aan je, dat lukt me niet…”. Net op het moment dat ik bewust de keuze maak om mijn volledige tweede naam voluit te schrijven ‘Jasmine Marie Josee’. Ik heb altijd ergens gevoeld dat ikzelf mijn naam niet volledig kon dragen, er iets ontbrak. En nu voelt het juist aan Jasmine Marie Josee. (Marie werd niet genoteerd op mijn geboorte akte. Zonde niet! En als ik het volledig nog zou maken, dan komt nog een David erbij)
Ja, dit is de naam die ik verder volledig wens te dragen, daarin wens ik te staan. Ik mag ze beiden dragen… Zo wordt ik graag in de toekomst aangesproken. In verbondenheid met mijn doopmeter, grootmoeder, Marie, Yeshua, Maria van Magdala…

In het delen met mijn hartsvriendinnen de laatste tijd kon ik de woorden niet meer inhouden, werd ik geduwd om te uiten wat ik te zeggen heb. Nl. of ik al of niet geroepen wordt om in te treden. Telkens word ik diep ontroerd en geraakt in wat ik deel. En telkens voel ik hierbij dat het alsmaar krachtiger wordt. En ik niet meer wens te ontkennen. Tranen van vreugde waar mijn hart zich telkens meer weet te vullen in Licht en Liefde en mag gewaarworden dat ik telkens dieper en dieper thuis mag komen.
Waarin ik geen twijfel niet meer voel, geen oordeel niet meer opzit en geen afstand niet meer wens te nemen van wat zich aanbied. Integendeel.
Het moeilijkste was/is het bewust worden dat ik niet in de maatschappij sta zoals vele andere vrouwen. Wat wel is, het weegt niet op tegen mijn vreugde.

Hoe het zich verder zal uiten. De weg zal mij verder wijzen. Wat ik wel weet dat ik mijn opleiding Herboriste wens af te werken samen met de prachtige mensen in mijn klas. Ook hierin heb ik me nog nooit zo thuis gevoeld als in deze opleiding. Altijd uitkijkend naar de volgende les. Geboeid door de lesgevers. En het enthousiasme in mijn lijf is soms niet te temperen en verder iets doen met kruiden in de toekomst… Jazeker.

En in welke vorm het zich zal gieten… Pfff, dat zien we wel. Zeker niet volgens het katholieke structuur. Niet mijn keuze.
Non, zuster, sister… wat het ook moge zijn
Jasmine Marie Josee

~SamenZijnInAllEenheid~

Bevrijding

Posted on by

img_20180213_2045471466033110.jpg

De weg naar bevrijding is dit een eeuwige weg of heeft deze een eindmeet…gaat erdoor meheen.
Wie weet komt een antwoord wel nooit op deze vraag…

Wat wel is dat durf en moed nodig zijn om jezelf in de spiegel te kijken en om terzelfdetijd in die onvoorwaardelijke liefde te blijven staan zonder jezelf te verloochenen. Onvoorwaardelijk lief hebben niet enkel naar de ander, ook naar mezelf.

Het gaat voor mij niet om je te bevrijden van de ander, wel zorg te dragen voor jezelf en je te bevrijden van wat in jezelf aanwezig is en leeft.   De rest volgt dan vanzelf. Je kan de ander zien als een pion in je leven die je de kans komt brengen diepe stukken in jezelf te transformeren.
Wat niet wil niet zeggen dat je je moet wegcijferen of aanvaarden wat de ander je brengt. Grenzen stellen is belangrijk. Wat gisteren was kan ik niet veranderen, wel kan ik vandaag keuzes maken. De keuze om me te laten respecteren.

Nog altijd als kind en zus van…hoop ik hen te mogen zien groeien naar ruimte waar wraak, manipulatie, macht, jaloersheid… mag omgetoverd worden in Liefde. Waar de vrouw een plaats mag krijgen in gelijkwaardigheid en met respect wordt benaderd. Of is dit een illusie geworden!  Ik kan me niet inbeelden dat je hier gelukkig van wordt om duister te handelen. Integendeel.
De mogelijkheid te kunnen zien wat achter  handelingen schuilt en vanwaar ze komen, bracht  me de moed om telkens verder te doen.
Alleen roept mijn lijf en ziel om zelfzorg.

De machteloosheid bracht me naar ‘niet begrijpen’, nadien kwaadheid en grenzen stellen. We zijn een week verder. Mijn lichaam brengt me duidelijke signalen. Verschillende angsten zijn de kop komen opsteken. Oude pijnen, oeroude patronen … schrik om wanneer ik door wraak, agressie wordt benaderd er een gelijkaardig stukje in mij wordt geraakt, een oerinstinct die  mezelf gaat beschermen. Schrik dat dit stukje dezelfde weg zou kunnen opgaan als wat ik al zo vaak in mijn leven heb gezien en gehoord. Ook al ben ik me bewust dat mijn kracht en bewustzijn groot genoeg zijn om te vertrouwen.
Misschien wordt het tijd om het te aanvaarden en te healen.
Angst om te durven mijn eigen leven te gaan leiden omwille van de reacties die zouden kunnen afkomen en waardoor ik het gevoel krijg dat ik hen in de steek laat.

Mijn leven is de grote wereld intrekken in ontmoeting gaan met anderen en gewoon ‘Zijn’. Daar verlang ik naar. Waar wederzijds respect, warmte, vertrouwen en authenticiteit mag zijn. Mijn leven te delen met mensen die gelijke waarden hebben. Een leven in ‘Liefde’ . Het is tijd om die stap te zetten en me los te maken van gedragingen die ik niet wens en uitspraken (echo’s) uit mijn hoofd te krijgen.