In synchroniciteit brengt FB me een herinnering. Een tekst die ik vorig jaar schreef op mijn FB pagina. Zo passend in het NU moment. Dat mijn eigen tekst me steun zou brengen, . hmm, nooit gedacht dat mijn eigen woorden me zou raken.

~

Ik zit hier op de boord van mijn bed, uitkijkend naar de natuur. Gisteren kwam agressie naar me toe voor de 2de keer in een maand, deze keer was deze fysiek. Het geweld kwam goed binnen en vanuit het niets.
Het deed me terug keren naar de agressie in mijn jeugd en hoe ik er zelf mee om ben gegaan. Hoe je van een hartgedragen persoon – wat we in wezen allemaal zijn – naar afscherming en overleving gaan door je eigen hart deels of volledig af te sluiten, naar de keuze terug het hart te openen en niet meer willen en kunnen sluiten.
Maar dan ben je toch broos en kwetsbaar hoor ik zeggen. Ja, in zekere zin wel omdat je dan terug kan gewaarworden wat je als kind hebt ervaren die eerste keer wanneer agressie naar je toe kwam… nl angst. En dan sta je daar als volwassen met een kenbaar onaangename gewaarwording. Als volwassen heb ik de keus om ofwel zoals het kleine meisje toen gedaan heeft, is zich te gaan beschermen door zich af te sluiten…
of…
de keuze te maken – om wat toen mijn klein meisje niet kon, omdat ze broos was – is vandaag met een openhart blijven staan met de angst. Waarvan ik overtuigd ben dat deze zal verdwijnen door Liefde.

Ik wens jullie allen Liefde

Dan denk ik terug aan mijn Roos die ik mocht ontvangen in de nazomer.

‘Om in Liefde te Zijn met jezelf en de andere is het belangrijk om op je eigen te bestaan, zorg te dragen voor eigen ruimte zodat je op je eigen unieke manier de weg gaat volgen en te gaan schitteren in jezelf en met de ander, zonder jezelf te verliezen of verstrengeld te geraken.’