
Français voir 👇🙏
Een heel weekend lang werden we, samen met mijn broers en zusters, ondergedompeld in de magie van Glastonbury.
Het begon voor mij met een onderdompeling in het helende, pure bronwaterbad van de mysterieuze White Spring-tempel.
Wat voelde ik me goed om dat moment te delen, samen met vrouwen, samen het bad in te gaan. Het raakte me: ik besefte hoezeer ik dit gemist had.
Jaren geleden had ik wekelijks mijn saunaritueel, waarbij ik soms zelf ook de opgiet deed.
Nu besef ik dat dit iets is wat ik opnieuw in mijn levenspad wil opnemen.
Water… water… water… en de kracht om zulke momenten met elkaar te delen.
Drie dagen lang mocht ik, samen met mijn zusters en broeders, genieten van elkaars ‘medicijn’.
Soms was er stress, maar er was ook verbindende ondersteuning. En zodra we begonnen, kon je de stress gewoon zien oplossen,
en verscheen de persoon in zijn of haar kracht.
Het waren pareltjes, elk op hun eigen manier. Geen enkel gelijk, allemaal uniek. Authentiek.
De kracht van de cirkel… Tranen, lachen, dansen, vieren, zingen, opnieuw tranen – alles was welkom.
Het was intens.
Wat een samenhorigheid en steun heb ik mogen ervaren, voelen en zien.
En ook als iemand even wat minder aanwezig was, werd ook dat verwelkomd.
Terwijl ik deze woorden schrijf, zittend in het gras, besef ik dat het net één week geleden is
dat ik op zaterdagavond mijn ordinatie mocht ontvangen. Wat een synchroniciteit.
Een drietal jaar geleden deelde ik dat ik honger had – een diepe honger naar iemand die mij kon begeleiden,
een leraar. Ik voelde een tekort; de balans was zoek.
Ik gaf veel onderweg, mensen kwamen halen… en hoewel ik ook veel ontving vanuit de onzichtbare wereld,
voelde ik ergens toch een gemis hier in de materie.
Twee jaar geleden, toen ik in Egypte was, hoorde ik voor het eerst de naam Anaïs Theyskens.
Ik had toen kort mijn pelgrimspad en de manier waarop ik in het leven sta gedeeld met Caroline, op de stoep van de guesthouse.
Ze zei: “Kijk maar eens, je zal je herkennen in wat zij deelt.” En ja, iets werd in mij geraakt.
Zo begon ik twee jaar geleden aan dit pad.
In die twee jaren volgde een verfijning van mijn elf jaar pelgrimeren.
Zoveel her-kenning van een diep weten waarvoor ik zelf vaak geen woorden had.
In vertrouwen ging ik het pad. Dat is iets wat ik geleerd heb van mijn gidsen: vertrouwen in wat de weg je toont,
ook als je niet weet waarom of wat komt. En dan… is de verrassing des te groter.
In het begin voelde ik me wat onwennig.
Hoe verhoud ik me tegenover mijn lerares?
Ook al had ik eerder leraars en leraressen gehad, dit was van een totaal andere orde.
Een paar maanden geleden worstelde ik met het thema moeder, lerares, en mezelf –
getriggerd door herinneringen aan vrouwen die in het verleden mijn kwetsbaarheid hadden misbruikt.
Blijkbaar leefde dat nog onderhuids.
Maar ik hield vol en doorbrak de angsten.
En zo zat ik daar, tegenover Anaïs, in de kapel van Maria Magdalena, waar ik het sacrément van de ordinatie mocht ontvangen.
Ik zou dit moment in woorden kunnen beschrijven…
Maar ik voel dat ik dit heilige, goddelijke, intieme moment dat me diep raakte
heel dicht bij mezelf wil koesteren.
Met grote dankbaarheid eer en zie ik de lerares, de vrouw, Anaïs, die daar voor mij zat.
Dankbaar voor wat zij in de wereld neerzet, en hoe ze dat openhartig eenvoudig deelt met anderen.
Ik dank en eer ook mijn onzichtbare gidsen: Aartsengel Michaël, Marie, Maria Magdalena, Yeshua, de Shekina,
die mij naar Glastonbury brachten op de Heilige lijn van Marie en Michaël.
Ik dank en eer ook al mijn broeders en zusters, mijn familie… want ook zij zijn mijn leraren onderweg.
Een paar maanden geleden kwam de vraag: “Hoe verhoud je je tot de naam Prêtrise, prêtresse?”
Die naam was nooit eerder in me opgekomen.
Ik voelde de meerwaarde er niet van in.
Vandaag zie ik dat dit kwam door mijn eigen belemmeringen.
De reacties van anderen speelden nog mee. De gedachte van vakjes, terwijl deze net open is.
Wie was ik om dit uit te durven spreken?
Ik hield me klein.
Vandaag kies ik ervoor om mezelf niet langer klein te houden.
Ik voel die van binnen en wens deze naam met eer te dragen – uit respect voor wat ik heb mogen ontvangen,
uit respect voor mezelf.
En in alle nederigheid spreek ik uit en schrijf ik :
Je suis… Prêtresse de la Rose… et je souhaite l’incarner hier, aujourd’hui et pour toujours. Awen.
De tout cœur, en gratitude, je vous aime

Tout un week-end, nous avons été, mes frères, sœurs et moi, immergés dans la magie de Glastonbury.
Pour moi, cela a commencé par une immersion dans l’eau pure et guérissante de la source sacrée du mystérieux temple de la White Spring.
Quel bonheur de vivre ce moment en compagnie de femmes, de plonger ensemble dans ce bain. Cela m’a touchée profondément : je réalisais combien cela m’avait manqué.
Il y a des années, j’avais un rituel de sauna par semaine, où je pratiquais parfois le rituel.
Aujourd’hui, je sens que j’ai envie de réintégrer cela dans mon chemin de vie.
L’eau… l’eau… l’eau… et la puissance de partager ces moments ensemble.
Pendant trois jours, j’ai pu, avec mes sœurs et frères, goûter à la ‘ médecine’ de chacun.
Parfois, le stress était présent, mais il y avait aussi un soutien bienveillant et relié.
Et dès que nous commencions, le stress se dissolvait…
et l’on voyait chaque personne entrer dans sa propre puissance.
Des perles précieuses, toutes uniques à leur manière.
Aucun-e semblable, tout-es authentiques.
La force du cercle… Des larmes, des rires, des danses, des célébrations, des chants, encore des larmes – tout était accueilli.
C’était intense.
Quelle solidarité, quel soutien j’ai pu ressentir, percevoir et recevoir.
Et même si quelqu’un était un peu moins présent, cela aussi était accueilli.
Alors que j’écris ces mots, assise dans l’herbe, je réalise qu’il y a tout juste une semaine, un samedi soir, je recevais mon ordination.
Quelle synchronicity et cela en ce jour du solstice d’été.
Il y a environ trois ans, j’exprimais une faim – une faim profonde d’être accompagnée par quelqu’un, par un enseignant.
Je ressentais un manque, un déséquilibre.
Je donnais beaucoup en chemin, les gens venaient chercher…
et même si je recevais beaucoup du monde invisible,
je sentais malgré tout un vide, ici, dans la matière.
Il y a deux ans, alors que j’étais en Égypte, j’ai entendu pour la première fois le nom d’Anaïs Theyskens.
J’avais partagé brièvement, sur le pas de la porte d’un guesthouse, mon chemin de pèlerine et ma manière d’être au monde avec Caroline.
Elle m’a dit : “Regarde ce qu’elle partage, tu t’y reconnaîtras. ” Et oui, quelque chose a été touché en moi.
C’est ainsi que, il y a deux ans, ce chemin a commencé pour moi.
Durant ces deux années, une fine résonance est venue affiner mes onze années de pèlerinage.
Tant de re-connaissances d’un savoir profond que je n’avais pas toujours pu formuler avec des mots.
C’est dans la confiance que j’ai parcouru ce chemin.
Et c’est cela que j’ai appris de mes guides : la confiance en ce que le chemin te montre,
même si tu ne sais ni pourquoi ni ce qui va venir.
Et alors… la surprise est d’autant plus grande.
Au début, je me sentais un peu maladroite.
Comment me positionner face à mon enseignante ?
J’avais eu des enseignants et des enseignantes, mais là, c’était d’un tout autre ordre.
Il y a quelques mois, j’étais en tension avec les thématiques de la mère, de l’enseignante et de moi-même –
des mémoires réveillées par des femmes qui, dans le passé, avaient abusé de ma vulnérabilité.
Apparemment, cela était encore présent, en moi.
Mais j’ai persévéré, et j’ai traversé ces peurs.
Et me voilà alors, face à Anaïs, dans la chapelle de Marie-Madeleine, recevant le sacrement de l’ordination.
Je pourrais décrire ce moment avec des mots…
Mais je ressens que ce moment sacré, divin, intime, qui m’a profondément touchée,
je souhaite le garder tout près de mon cœur, dans la douceur.
Avec une immense gratitude, je rends hommage à la femme, à l’enseignante, Anaïs, qui était assise là, devant moi.
Reconnaissante pour ce qu’elle manifeste dans le monde, et pour la manière ouverte et simple avec laquelle elle le partage.
Je remercie et rends hommage aussi à mes guides invisibles : l’Archange Michaël, Marie, Marie-Madeleine, Yeshua, la Shekina,
qui m’ont conduite jusqu’à Glastonbury sur cette ligne sainte de Marie et Michaël.
Je remercie et rends hommage également à tous mes frères et sœurs, à ma famille et tout ceux qui m’entourne car eux aussi sont mes enseignants sur le chemin.
Il y a quelques mois, une question m’a été posée :
“Quelle est ta relation au mot prêtrise, prêtresse ? ”
Jamais je n’avais pensé à utiliser ce mot.
Je n’en voyais pas vraiment la valeur ajoutée.
Aujourd’hui, je vois que c’était dû à mes propres blocages.
Le regard des autres jouait encore un rôle.
La peur d’être mise dans une case, de me mettre moi même dans une case, alors que justement, cette voie est ouverture.
Qui étais-je, pour oser prononcer ce mot ?
Je me maintenais petite.
Aujourd’hui, je choisis de ne plus me tenir petite.
Je ressens cette force de l’intérieur et je souhaite porter ce nom avec honneur – par respect pour ce que j’ai reçu,
par respect pour moi-même.
Et dans toute l’humilité, je le dis et l’écris :
Je suis… Prêtresse de la Rose… et je souhaite l’incarner hier, aujourd’hui et pour toujours. Awen.
De tout cœur, dans la gratitude, je vous aime.