Santa Clara

Posted on by

image

22 juni – De nacht bracht geen regen. De dagen blijven warm. De rivieren staan droog. Na 21 kilometer stopt het wandelen voor vandaag. Mijn voetzolen doen pijn en hebben nood aan rust. Ik stop voor de eerste maal in en privé auberge bij particulieren ‘Santa Clara’. Tien bedden. We zijn er uiteindelijk met acht. Twee Fransen, drie vrouwen uit Oostenrijk,  een jong meisje uit Arizona, een vrouw uit California en ikzelf. Alain uit Frankrijk zag ik een week geleden met zijn mooie wandelstok en een rugzak die volledig krom hangde. Ik vroeg hem of ik hierbij kon helpen zodat hij comfortabel de weg kon stappen.  Om één uur ga ik naar de misviering voor Corpus Christi. Een poging tot, voor de mis begint val ik in slaap. Ik verlaat de kerk en ga op een terras om wat te drinken en te eten. Alain is er ook. Nog voor ik ga zitten zegt Alain ” Vous etes une belle femme, Jasmine”. “Merci, cela fait plaisir de entendre cela”, antwoord ik hem met een glimlach. Ik ben wel even mijn woorden kwijt 🙂 . Fijn om dit te mogen horen en waarbij ik kan voelen dat het welgemeend is. We beginnen samen een gesprek. Het was lang geleden dat ik nog eens over  spiritualiteit kon praten.  Nadien keren we terug naar de auberge.  Mijn voeten krijgen een voetbad terwijl ik met anderen op de binnenkoer van de auberge zit. Twee mensen zitten te praten,  Alain is in slaap gevallen. Twee dames zitten rond mij. Ik begin te zingen, iets wat ik voordien nooit zou hebben durven doen.  ’s Avonds gaan we allen samen naar het restaurant.

Inzicht

Posted on by

image

14 juni – Half wakker verlaat ik Navarette.  Mijn rugzak weegt vandaag gevoelsmatig wat minder dan gisteren en toch zit er nog evenveel in. Een uur wandel ik samen met Jenny. Na een half uur krijg ik terug het zelfde gevoel als gisteren,  een rugzak die niet goed zit, benen die niet mee kunnen. Ik probeer te zien, te voelen wat er gaande is en voel wat spanning boven mijn ogen komen. Mijn ogen gericht op één meter voor mijn voeten wandel ik de weg. Rond mij heb zie ik het wiebelen. Mijn lichaam voelt niet aards. De eerst volgende bar hou ik een halte. Jenny wandelt verder.  Na 15 min. voelt het beter.  Laura wacht me op bij de tweede start. Het gaat terug vlotter, geen weerstand voelbaar. Het gespreksonderwerp met Laura, het ‘zijn’ en ‘hoogsensitiviteit’. Vlot kom ik aan in Azofra. Een zalige auberge Municipal.  Eindelijk een kamer per twee. Privacy, oef! Ik deel de kamer met Jenny. In de kamer deel ik mee dat het goed was dat onze weg splitste en dat ik me afvroeg waarom we dezelfde energie hebben gevoeld. Jenny bevestigd wat ik meld. We delen elk onze ervaring en begrepen we beiden dat het goed was. Het voelde goed. Na de douche stelde ik voor om op Yung Kyung te wachten om te vragen of ze ook kledij had om te wassen. Want een wasmachine draaien voor enkel drie onderbroeken vind ik overdreven. Samen gaan we naar de winkel om dan samen te koken. En vermits we alle drie houden van zoet nemen we er nog een dessert bij. Met mijn rug tegen de muur, in de zon schrijf ik een kort dagelijks verhaaltje.  Achttien uur. De was hangt te drogen,  de ene lijn na ee andere. Pelgrims van alle nationaliteiten zitten te praten met elkaar. California, New Zeeland,  Zuid Korea,  Italië,  Frankrijk,  Zweden en één Belg die geniet van het observeren 😉 .

Los Arcos

Posted on by

image

11 juni – 5:45 een onrustige nacht. Een forse man sliep boven me. Telkens wanneer hij bewoog wiebelde het bed zo dat ik mee bewoog. Laat ik nog maar zwijgen over het geronk 🙂  . Mijn nachtrust is voorbij, in bed blijven had geen zin meer ik zou toch maar onrustig geworden zijn. Overmorgen volle maan, zou dit de oorzaak kunnen zijn. Nog voor alle mensen wakker worden neem ik mijn ontbijt. Ik ben vroeg de deur uit. Een kleine omweg naar de post voor een mooi meisje die wacht op de post van haar marraine.  Het ochtendlicht is prachtig. De zon ontwaakt achter de bergen en schijnt op de graanvelden, op de achtergrond een donkere lucht. Het weerbericht kondigt regen aan. Ik hou van deze dreigende lucht. De kleuren krijgen dan extra pit. Ik blijf dezelfde energie aanhouden zoals de voorbije dagen. Een vlotte wandel. In Irache staat een monasterium, jammer niet te bezoeken vroeg in de morgen.  Aan de overkant een fontein van de wijnboer. De ene kraan wijn de ander water. De pelgrims schuiven aan. Met de geur heb ik voldoende. Aan mijn rechterkant een prachtige vallei.  De weg gaat doorheen graan, asperge velden en fruitboomgaarden. In de verte een rode bus met een rood-witte nummerplaat. Een Belgische bus. De mensen uit deze bus wandelen kleine stukjes van de camino. Ik steek de groep voorbij.  Kort erna begint de groep te zingen. Ik stop en laat deze zang op mij afkomen. Mijn ogen sluiten zich. Beetje voor de middag wandel ik Los Arcos binnen waar de Belgische vereniging een auberge heeft. Om 14 u ga ik samen met Jenny naar de Santa Maria kerk.  Wat een rijkdom, wat een schoonheid. ’s Avonds laat ik me verwennen met een zalige voet, been, schouder massage gegeven door Carlos. Een bijzondere man. Deze massage kan ik iedereen aanraden voor wie overnacht in Isaac Santiago. Sluit je ogen en geniet van zijn kunnen en zijn.

Spanje

Posted on by

image

6 juni – Ik voel me net als een klein kind die op schoolreis ga. Niet kunnen gaan slapen en om vijf uur uit de veren, eerder uit de zijde 🙂 . Voor de eerste keer in een dormitoire met 24 mensen. Een meevaller. Wel goed dat oordoppen bestaan. Om 06:45 verlaat ik de rustige straten van Saint Jean Pied de Port.  Onmiddellijk gaat de weg omhoog richting Orison en Col de Bentarte met een hoogte van 1337 meter. Net de refuge van Orison voorbij en ik voel een fikse wind.  Het heeft deze nacht weinig afgekoeld en al snel gaat mijn pull in de rugzak. Hoe hoger op de berg, hoe moeilijker het wordt met de wind. De vlakke en open delen boven zorgen ervoor dat afscherming onmogelijk is. De hevige wind blaast me van de ene kant van de baan naar de andere kant. Wandelen langs de kant van de ravijnis niet aangeraden. Mijn wandelstokken heb ik nog nooit zo stevig vast gehouden. Mijn rugzak maak ik stevig vast zodat deze vlak op mijnrug komt. (Oeps, even te hard anders kan ik niet ademen). Schapen kruisen ondertussen mijn weg. Koeien vechten kop tegen kop en laten zo hun koebel horen.  Paarden nemen een bepaalde houding aan. Niet raar als je hier op de top mag staanin de weide. Ik sta stil en kijk naar hen. Mijn twee benen stevig op de grond. Mijn armen zijwaarts. Ik denk terug aan de oefeningen ter voorbereiding van een vuurproef.  Ik begin te lachen en zet ondertussen de weg verder.  Met een schuine houding naar voor ga ik de wind tegemoet.  Hup, naar rechts, hup naar links. Ik voel mijn buik. De kracht. Ik hoor mijn klank. Yes, ik ga ervoor.  Yes, het mag er  zijn. Ik krijg de slappe lach. Ik ga verder. Rond kilometer 15 een laatste halte op Franse grond en dan terug naar boven tot 1430 meter. Nadien is het een twee uur durende hevige daling naar Roncesvalles.  De knieën zien af.  Al zigzaggend en bijna lopend blijf ik dalen. Ik voel kracht, energie. Ik daal met een spelend ondeugend gevoel.  Om 14 uur heb ik een bed in een schitterende en luxueuze gerestaureerde refuge. Ik ben in Spanje na 66 dagen wandelen.

Saint Jean Pied de Port

Posted on by

5 juni – Zestig dagen om volledig Frankrijk te doorkruisen.  Zestig dagen, op een paar dagen na bijna de ganse tocht alleen. Hup naar Saint Jean Pied de Port. Sedert gisteren zijn de pyreneeën duidelijk zichtbaar.  Het is warm. De gieren vliegen in grote groepen van 20 naast de weg. Af en toe is er een roofvogel te zien.  Mijn voeten beginnen te knellen in mijn schoenen.  Ik maak ze wat los en drink een fikse slok water. De bergen geven me een portie energie waardoor ik vergeet te pauzeren. 14 uur zie ik Saint Jean Pied de Port. Eerst een klim en dan een lichte daling om via de poort van Saint Jacques de stad binnen te wandelen.  Mijn lichaam voel ik inwendig snikken. Ik geef mijn emotie de vrije gang. Met mijn wandelstokken onder ene arm en een zakdoek in de hand wandel ik verder tot het bureau voor pelgrims.  Vier hospitalier wachten op de vele pelgrims die vandaag zullen toekomen.  De credential wordt afgestempeld, overnachting regelen en wat info voor de volgende dag. Na een goede douche, opmaak van het bed, mijn kleren een goede wasbeurt geven, ga ik langs bij de post. Nog 2500gr stuur ik terug naar België en als aangename verrassing ligt er lieve post voor me klaar die me aan het lachen brengt. Ik ga wat eten halen, vul mijn dagboek wat aan en ga dan slapen. Een fikse tocht wacht op me.